Haha herkenbaar, zelfs na een vrij pittige tweelingzwangerschap mis ik de mooie momenten en het bijzondere van het zwanger zijn! Voor ons is het in principe nu klaar maar het is zo'n gek gevoel om nooit meer zwanger te zullen zijn
Herkenbaar, wij hebben vanaf het begin gezegd dat één kind onze wens en doel was. De zwangerschap verliep goed op vermoeidheid na dan en ik miste het zwanger zijn na de bevalling ook eigenlijk niet maar het geheel was me zo erg meegevallen dat ik gelijk riep het nog wel eens te willen doen. Maar dat was niet het plan en ik heb bewust van alles genoten met het idee dat ik het maar één keer zou meemaken. Maar als ik denk: ik ben klaar en ik hoef niet meer zwanger te zijn een newborn te hebben enzo voelt dat toch heel raar, alsof ik nog geen afstand van dat idee kan nemen. Nu is de kleine inmiddels 1 en het kriebelt nog steeds, ik word elke dag verrast door wat de kleine kan en doet en denk altijd: dat wij zon leuk wezentje hebben gemaakt Maar daarna vaak de gedachte: hoe zou een tweede zijn? Al zijn er zat momenten waarop ik denk, één is meer dan genoeg
Nou de eerste weken na de bevalling dacht ik echt eerstvoorlopig niet. Maar een week geleden dacht ik, ach waarom niet. Opzich geen vervelende zwangerschap gehad. Niet echt een fijne bevalling. Maar wens voor een tweede is er zeker. Wij willen er ook niet te lang tussen laten. Maar om nou na een maand alweer te beginnen...
Haha nou precies dat dus Alsof ik het in mijn hoofd wel heb afgesloten maar mijn hart lijkt de update nog niet te hebben gehad Met een tweede (en derde in ons geval) is het allemaal zo anders! Het is zeker wel weer opnieuw genieten en ook weer super bijzonder. Maar wat ik soms wel mis het één op één aandacht hebben voor de oudste en ook zeker de vrijheid die we hadden