Hoi, Probeer vooral van die negatieve energie af te komen. Wij hebben zoiets ook lang gehad met mijn ouders... nu praten we alleen over koetjes en kalfjes en we plannen altijd iets leuks voor erna, ik zeg ook tegen mijn dochter; 'we gaan vandaag met de waterbus naar de stad! En ervoor doen we even een bakkie bij opa en oma' Het helpt om de druk eraf te halen. Ik verwacht er niets meer van en dan valt het ook niet tegen... mijn ouders zijn prima maar hebben gewoon wat eigenaardigheden die toch niet veranderen, ze zijn sociaal gewoon onhandig en niet bepaald tactvol.. probeer het niet als jouw probleem te zien. Las vandaag nog een interessant artikel in de psychologie over cirkels van invloed: als iets buiten jouw cirkel van invloed ligt kun je proberen het te veranderen maar dat lukt toch niet en kost dus alleen maar negatieve energie. Kijk wat wel binnen jouw cirkel van invloed ligt (relativeren, accepteren) en steek daar energie in, dan levert het weer positieve energie op...
Ik heb ook zo'n energievretende schoonmoeder. Zij is over alles en iedereen negatief, en nog het liefst over haarzelf. Elke keer dat ik daar vertrek voel ik me zo verdomd moe en ziek. Dat heb je als je als persoon de energie van mensen goed aanvoelt en dus ook helaas mee naar huis neemt. Ze bedoelen het vast niet slecht hierboven, maar niet iedereen kan zich zo goed afsluiten van negativiteit. En ja, dat is voornl. ons probleem hoor, want zij gaat niet meer veranderen. Wat ik las tussen de reacties klopt denk ik wel; gewoon de enkele keren dat je haar ziet je er wat mentaal op voorbereiden, diepe zucht, even ondergaan, en zorgen dat het niet in je kleren kruipt. Weet je, kinderen voelen die energie ook. Mijn dochter heeft maar 1x niet gehuild bij het vastgehouden worden door mijn schoonmoeder, en toen was ze enkele uren oud. Sindsdien heeft ze alleen maar gehuild erbij, en nu ze ouder wordt weigert ze er bij te gaan. Ze lacht wel naar haar hoor, maar oppakken of schootzitten is huilen. We zien haar ongeveer om de 2 maanden , behalve zo rond eindjaar al eens vaker. En dat helpt. Ze woont ook verder weg, gelukkig maar. (ohja, hier speelt ook meer dan enkel een zeurende oma, maar ik reageer even puur op dat )
Ik snap wel dat haar gedrag vervelend is. Ik snap alleen niet zo goed waarom jullie het allemaal zo binnen laten komen. Ik zou zo een persoon helemaal niet serieus nemen. Ze is duidelijk niet helemaal 100. Dus gewoon zeggen, hmm, ja Ok. En beetje laten praten. En verder daar bij laten. En verwacht niet dat het contact leuk is en dat ze veranderd. Dat scheelt ook al. Gewoon je bij neerleggen en de oor in, oor uit techniek. En meepraten met negatieve onderwerpen zou ik ook niet meer doen. Dat levert ook niks op. Hou het bij koetjes en kalfjes en als het een kant opgaat waar je niks mee kan. Dan gewoon over wat anders beginnen. Ik denk dat het echt veel scheelt hoe je ermee omgaat en er zelf in staat. Dat hoeft dit gedrag echt geen enorm drama te zijn. En ja, ik spreek uit ervaring. Contact verbreken vind ik echt niet kunnen vanwege dit.
Ik vind dat je de problemen groter maakt dan ze zijn. Denk dat het voor jullie relatie beter is als je haar (en haar mankementen) wat meer gaat accepteren en je er minder drukt om maakt.