Ik heb het gevoel dat je het gedrag van je dochter ook een beetje over anslyseert... je benoemt ondankbaar zijn, niet zelf kunnen spelen, bemoeien met volwassen gesprekken, betweterig gedrag, negativiteit.... je probeert alles op een hoop te gooien terwijl je een aantal zaken misschien beter los van elkaar kan zien? Ik herken wel wat (pre puber) gedrag bij mijn dochter... ondankbaar, met volwassen gesprekken bemoeien en alles (vooral haar broertje) kinderachtig vinden. Rode lijn is volgens mij dat ze behoorlijk kritisch is en dat zich dat uit in negativiteit en chagerijnigheid. Kan me ook voorstellen dat ook niet leuk spelen is met (voor) andere kinderen. Aangezien jullie nu met de handen in het haar zitten is een kindercoach misschien een optie? Een neutraal persoon die haar in kan laten zien dat niet alles gaat zoals zij wil/verwacht. Kindercoach heeft vast ook nuttige tips voor jullie.
Hmm lastig hoor... Ik herken het wel van mijzelf vroeger. Was altijd erg negatief, kan dat nog steeds wel eens zijn. Nu ik ouder ben, kan ik mezelf beter in toom houden. Ik weet het van mezelf. Maar ik had het er pas over met een paar vriendinnen, ik gaf eerlijk toe dat ik zelf vond dat ik best negatief was. En die begonnen ijverig te knikken, ze hadden het dus allemaal al gezien bij me... Dat kwam wel even hard binnen. Sindsdien let ik er nog meer op. Maar als kind? Tja, hoe kwam dat... Ik denk in mijn geval door slimme broers en zussen die alles konden. Ik moest altijd tegen ze opboksen. Ik had een laag zelfbeeld, weinige sociale vaardigheden. Maar mijn probleem hierin was dat ik het niet van mezelf wist. Ik vond mezelf heel leuk en slim. Ik schaarde me achter de populaire kinderen op school, maar achteraf zie ik dat ik dus dat irritante kind was die steeds achter iedereen aanliep, maar eigenlijk nergens bij hoorde. Maar waarom ik dan negatief was? Ik denk omdat ik dan aandacht kreeg. Dan had ik iets om over te vertellen. Thuis aan tafel wanneer er gebruik gevraagd werd naar school, vertelde ik alles wat er stom was geweest die dag. En als er dan iets leuks was geweest, kwam er altijd een 'maar' achteraan. Ik moest altijd weer iets vinden wat niet goed was gegaan. Ik kon het gewoon niet tegenhouden. Het moest gewoon. Ik denk dat ik mezelf zo beter voelde? Dat ik onbewust een laag zelfbeeld had, en door andere dingen af te kraken, plaatste ik mezelf in een hogere, betere positie? Ik zeg maar wat hoor. Ik denk dat mijn probleem ook was dat ik er in bleef hangen. Als ik eerst iets stoms had verteld, kon ik daarna onmogelijk nog iets vertellen wat leuk was geweest. Maar ik wou nog wel graag iets vertellen. Dus dan kwam er wéér iets wat ik stom vond. Hoe ik uiteindelijk ben veranderd? Ik werd moe van mezelf. Moe dat ik altijd maar weer overal de stomme dingen in moest zien. Ik ben toen mezelf soort van gaan trainen. Ik probeerde de hele dag van alle stomme dingen, iets leuks te verzinnen. Zoals: wat een ouderwetse gordijnen! Nee, misschien heeft een heel oud omaatje deze wel in haar laatste dagen zitten naaien uit liefde voor haar kleindochter. Zulke dingen. Ik moest me er zelf echt toe dwingen, maar het ging langzaam makkelijker. En ik merkte dat ik blij werd. Ik keek met andere ogen naar de wereld. Zag het mooie en het positieve in mensen. En zo probeerde ik het negatieve te verbannen uit mijn leven Oké, heel lang verhaal over mezelf. Sorry haha. Maar terwijl ik het typte, kwam er steeds meer boven Misschien heb je er wat aan. Ik denk namelijk dat het het belangrijkste is om te kijken waar het gedrag vandaan komt en de oorzaak aanpakken. Ik weet van mezelf dat boos worden het in mijn situatie alleen maar erger maakte. Dan was iedereen helemaal stom, en verplichtte ik mezelf om expres niet aardig te zijn. Als ik hierin een tip mag geven: vraag alsjeblieft door. Bij mij ging ook veel verdriet schuil achter mijn negatieve gedrag. Als mijn moeder lang en goed door vroeg, kwam het er vaak wel uit. Bijvoorbeeld dat ik niet uitgenodigd was op een feestje, terwijl ik dácht vriendinnen te zijn met iemand. Dat deed pijn en ik kon er niet zelf uit komen, ik maakte het juist alleen maar erger in mijn hoofd. Nu dwaal ik weer af, hè Praktisch: - ga bijvoorbeeld elke avond bij aan bed vragen wat er leuk was die dag. En dat ze bijvoorbeeld drie leuke dingen moet benoemen. Ze moet ze bewust stil staan bij blije momenten. En blije gedachten geven een gelukkig kind - zet iets positiefs tegenover iets negatiefs. Zoals de gordijnen: misschien zit er wel een heel mooi verhaal achter? - of het juist erkennen. Dat vond ik zelf heel belangrijk als kind: erkenning. "De gordijnen zijn inderdaad heel lelijk, maar kijk eens naar het mooie uitzicht!" - mijn ouders reageerden vaak geïrriteerd op een boze opmerking van mij met: "is er iets wat je wel leuk vind?!" Dan zat ik al in mijn negatieve spiraal, kwam ik er alleen maar verder in en was inderdaad álles lelijk en stom. - het zou mooi zijn als ze een vriendinnetje kreeg. En dat hoeft geen populair meisje te zijn. Ik voelde mezelf juist veel vrijer bij de wat 'mindere' meisjes, maar ik schaamde me voor hen, want ik voelde mezelf eigenlijk beter. - het spelen probleem herken ik niet. Maar zou ze het bijvoorbeeld niet leuk vinden om te schrijven? Dat ze bijvoorbeeld wat langer achter de tablet mag als ze een verhaal schrijft over wat haar interesseert? Dan kan ze een wereld creëren die volledig aan haar wensen voldoet
Oef wat een geduld heb je, zo te lezen. Knap van je! Ik heb dit heel wat minder met dit soort gedrag, maar misschien komt dat omdat degene van wie ik het herken mijn kind niet is. Standaard ouderreactie was op den duur in ieder geval iets als in: "Als ik je er bij nodig heb, kom ik je wel roepen dus ga tot die tijd maar daar-en-daar lezen/kleuren/what ever." En dat niet één keer, maar wel tien keer per gesprek. Het hielp wel, want doordat er niet werd ingegaan op de bemoeienis van het kind viel er ook weinig te halen zeg maar. Misschien ga jij teveel in op haar bemoeienis en negativiteit? Dat het een manier is om in the picture te staan? Ik zou gewoon eens iets vaker iets zeggen als: "Jammer dat je het niet leuk (genoeg) vindt, je zal het er toch mee moeten doen. Volgende keer beter," en het daarbij laten.
@NavyCrimson91 dat lange verhaal vind ik alleen maar fijn! Dank je. Iedereen bedankt voor de antwoorden. Ik kan er zeker wat mee! Waarschijnlijk overanslyseer ik het teveel ja. Dat komt denk ik omdat we de negatieve spiraal niet goed omgezet krijgen. Dat we daardoor idd alle dingetjes op 1 hoop 'problemen' gooien. Verder is ze inderdaad helemaal gek van schrijven. Momenteel zijn we met haar kamer bezig en ze heeft nu een bureau en eigen schriften enzo. Met de tablet is ook wel een goed idee. Ik bedenk mij dat we ook nog een oude laptop hebben. Misschien moet ik die maar leeghalen en aan haar geven voor het schrijven. Ze vind Word al heel fijn! Het elke dag benoemen van de positieve dingen gaan we ook zeker doen. Dan moet ze er idd bewust over nadenken. Bedankt dames!
Ik heb niet alle reacties gelezen, misschien is het al genoemd.. maar ik denk aan hoogbegaafd. Klinkt dat bekend? Dat zijn ook vaak mini volwassenen.
Maar zo werkt het toch niet? Als je vrienden over de vloer hebt, ben je toch een hele namiddag aan het praten met volwassen terwijl de kinderen aan het spelen zijn met elkaar? Hier gebeurt dat toch regelmatig. Als de dochter van ts dan de hele tijd erbij wil zijn, beloon je haar toch niet door haar een hele dag op de iPad te laten?
Ik ben blij dat je het hebt gedaan, ik herken mezelf er ook heel erg in. Maar op de tab vind ik typen niet zo fijn, dus geen lange verhalen van mijn kant. Zelf weet ik ook niet precies waar het vandaan kwam, het zal een stuk aanleg zijn geweest of aandacht vragen. Ik vond het vreselijk dat ik me zo weinig gehoord voelde en dat ik geen erkenning kreeg. Wellicht helpt het om haar ook mee te laten denken over iets. Hoe zij het dan zou zien en wat ze er leuk aan zou vinden.
Dat denk ik niet. Mijn zoontje heeft een hoog (maar dysharmonieus of zoiets) IQ. We hebben er veel over gelezen. Op school presteerde ze eerst laag, had laat interesse in letters enzo. Maar inmiddels is ze gegroeid tot net boven het gemiddelde. Er zitten 2 hoog begaafde kinderen in haar klas (nu na de splitsing nog 1) en die scoren altijd de hoogste cijfers. Mijn dochter blinkt uit met taal en spelling maar rekenen is ze bijvoorbeeld echt niet heel goed in. Ze scoort daarin gemiddeld maar wel met wat extra oefening enzo.
Ze lijkt wel ze lijkt op mijn dochter. Hoogbegaafd, hooggevoelig, faalangstig en lichte vorm van autisme. Haar verwachtingen bijv met sinterklaas, dagjes uit, vakanties zijn torenhoog, daardoor valt iets snel tegen. Ze bedoelt het ook niet slecht, maar is gewoon eerlijk en heel direct. Je hoeft geen hoge cijfers te hebben om hoogbegaafd te zijn. Mijn dochter is uitzonderlijk hoogbegaafd (145+) maar doet het op school niet super goed. Is alles al ver vooruit en vindt het gewoon niet interessant genoeg. Is net een lopende encyclopedie en weet giga veel. Trouwens, ze zeggen altijd, heb je een zoon dat hoogbegaafd is (of gemiddeld slimmer) en je hebt ook een dochter, altijd testen, want meisjes passen zich gigantisch aan. Wat je zegt over je dochter qua vriendinnen en er niet echt bijhoren, daar heeft mijn dochter heel veel last van. Ze is super sociaal en wil heel graag, maar ze heeft gewoon niemand.
Toch heb ik bij mijn dochter het idee dat ze niet veel weet, dus geen wandelende encyclopedie bijvoorbeeld. Soms kan ze voor haar leeftijd zelfs erg dom overkomen in gesprekken. Niet dar we daar dan wat achter zoeken en het kan ook heel goed passen bij haar faalangst. Zo zegt ze echt niks als ze het niet zeker weet. Dan is het altijd "ik weet het niet". Bij de kleinste twijfel al. Ze is ook altijd van mening dat ze toch niet goed genoeg is, terwijl niemand laat blijken dat ze dat wel is. Ik zeg natuurlijk niet dat het niet zou kunnen dat dit misschien speelt. Mijn zoontje is niet hoogbegaafd want op gebied van sociale taal scoort hij ontzettend laag (in ieder geval bij degene die de test afneemt) en die stempel zal hij dus nooit kunnen krijgen. Dochter ga ik denk ik maar weer aanmelden bij Karakter, waar mijn zoontje ook zit. Ze is daar al bekend in het systeem (2 jaar geleden getest op autisme maar dat had ze niet) en we hebben thuisbegeleiding gehad en daar zijn haar problemen ook besproken, hoewel ze toen een stuk minder erg waren als nu. Misschien dat we er met karakter meer achterkomen waar het probleem nu zit.
Goed idee om haar aan te melden. Je maakt je zorgen en je dochter laat gedrag zien waarmee ze anderen, waaronder jullie, van zich afstoot. Terwijl je tegelijkertijd schrijft dat ze een negatief zelfbeeld is en veel behoefte heeft aan erkenning van anderen. Haar gevoel niet gehoord en gezien te worden, maakt dat ze alleen maar meer negatief gedrag laat zien, en als dat zo doorgaat hou ik mijn hart vast voor de puberteit die straks gaat komen. Jullie moeten weer een manier vinden om positief met elkaar om te gaan, zodat je dochter zich beter gaat voelen en jullie ook. Soms heb je professionele hulp nodig om een cirkel te doorbreken. Veel succes, ik hoop dat het zijn vruchten afwerpt voor jullie allemaal!
Hier gaat dat dus niet zo. Want dat werkt hier dus (juist) niet. Ook is een namiddag geen 'hele dag op de iPad'. En als je het vooraf al afspreekt zie ik het ook niet als belonen. Ik zie het zo: omdat jij de leuke middag wilt hebben moet zij maar afzien en doen wat jij verwacht. Terwijl zij met de tablet ervoor zorgt dat je beiden een leuke middag hebt. Voor mij zou de keuze snel gemaakt zijn (ervanuitgaande dat je niet iedere week meerdee dagen vrienden over de vloer hebt ). En best kans dat als ze het mag, ze het helemaal niet meer wil. Zo werkt het hier tenminste vaak.
Nee maar bij ons is dat toch wekelijks een uur of zes aaneensluitend. Dat vind ik echt wel klinken als een beloning.
Ik snap het afzien niet zo. De kinderen mogen hier dan doen wat ze willen. Alleen vind ik het niet gewenst om zich continue met volwassen gesprekken te bemoeien. En nee hier mogen ze dan ook niet telkens op de tablet oid. Nu even los van ts haar dochter maar over deze discussie in het algemeen: ik vind het erg raar om te zeggen dat kinderen afzien als ze een hele middag mogen spelen maar geen tablet krijgen
Als je kind bij de volwassenen wil zitten en dat mag niet (een hele middag?), dan vind ik dat afzien voor een kind. Het gaat daarbij dus niet om dat ze de hele middag mag (moet dus kennelijk?) spelen of niet op de tablet mag, een ander alternatief is natuurlijk prima(/beter)! Dat ik een keer een middagje tablet heendraaien vind, komt wellicht ook doordat wij niet wekelijks 6 uur met vrienden afspreken. Die heel enkele keer dat we dat doen en ze echt niet mee kan doen ed, vind ik een middag tablet dus prima.
Ik bedoel er verder ook niets kwalijks mee, enkel dat ik begrijp dat dat voor een kind met andere wensen moeilijk kan zijn. En dat maakt dat ik het als afzien zie.
Maar als een kind van die leeftijd liever een hele namiddag naast volwassenen aan tafel zit te luisteren naar zaken die hem of haar niet aangaan en die hij of zij niet begrijpt, dan spelen met andere kinderen. Of spelen tout court. Dan moet je je daar toch vragen bij stellen, ipv te 'accepteren' dat de iPad het enige andere alternatief is. Niet?
Die twee dingen kunnen ook samen gaan, lijkt me? Ik zeg nergens dat je er geen vragen bij moet stellen (zeker niet als er meer aanleiding toe is), ik probeerde enkel, voor dit moment, een oplossing aan te reiken om zelf ook een leuke middag te hebben ipv een keer wat meer 'schermtijd' te veroordelen. En als dat voor jou geeen acceptabele is, dan moet je dat niet doen, dat lijkt me vrij logisch.