Hoi, Ik ben over het algemeen een stille meelezer, maar ik doe nu graag mijn verhaal. Na 10 jaar en 2 kinderen verder, realiseer ik me dat ik in een relatie zit waar kleineren, denigreren en verbale mishandeling aan de orde van de dag is. Ik voel me leeg, helemaal op en onwaardig. Mijn ogen zijn open, dit heb ik niet verdiend. Er is niks wat hij als excuus kan gebruiken om mij zo te behandelen. Hij is meester in mij subtiel naar beneden halen, afgewisseld met harde opmerkingen die mij intens pijn doen en van de kaart afbrengen. En dat is wat hij wil; mij dusdanig in verwarring brengen dat ik het gevoel heb labiel te zijn. Dat het mijn schuld is.. Hij heeft me immers nog nooit geslagen en nog nooit uitgescholden. Wat is er dan toch wel aan de hand dat ik me zo leeg en in verwarring voel? Hij heeft ook zoveel goede en lieve kanten? Het klopt niet, maar je kunt je vinger er niet op leggen. Maar tot hier en niet verder. Alles wat hij tegen me heeft gezegd, hoe hij erin is geslaagd om mij het gevoel te hebben gegeven gek te zijn, hoe hij 2 persoonlijkheden lijkt te hebben. Het is klaar. Ik heb hem geconfronteerd met zijn gedrag en hem voor een ultimatum gesteld; of je gaat in therapie, of je bent ons kwijt. Zijn antwoord: ik ga niet in therapie dus dan wordt het de 2e optie. En let wel: dit is nu JOUW beslissing dat we uit elkaar zijn. Prima. Dan is het mijn beslissing. Een paar maanden terug heb ik hem al geconfronteerd met zijn gedrag en hij zou veranderen..hij leek ook te veranderen. Tot aan afgelopen 2 maanden terug, het was weer terug bij af. Ik ben direct stappen gaan ondernemen, waaronder mijn uren verhoogd bij mijn werk om zo een huis te kunnen kopen. Ik ben makelaars aan het bellen om te kijken wat de mogelijkheden zijn om zsm een woning te krijgen. Ik reageer op lotingwoningen en ik heb mijn ouders als back-up om bij in te trekken. Hij dacht altijd dat ik mijn mond zou houden, zodat we mooi weer konden spelen. Niet meer. Ik heb mensen die heel dicht bij me staan geïnformeerd over de situatie, zodat ik zelf ook niet meer terug kon. Ik MOET. Voor mezelf en al helemaal voor de kinderen. Maar toch voel ik me nu echt heel naar. De beerput is open en hele grote zure appel staat klaar om doorheen te bijten. Ik kan niet meer terug. Wil ik ook niet. Wie het praktische tips voor mij? p.s. voordat iemand denkt dat dit een overhaaste beslissing is; er is zo vreselijk veel aan vooraf gegaan in de afgelopen jaren. Ik heb al veel te veel geslikt en daar zet ik nu een punt achter. Ik voel niet de behoefte om voorbeelden te noemen, voor mij is het namelijk al overduidelijk waar hij mee bezig is. Daar heb ik geen bevestiging meer voor nodig (en wat voelt dat fijn!)
Geen tips, maar ik wil je wel heel oprecht succes wensen. Ik hoop dat je met deze beslissing in een situatie terecht komt waarin je jezelf goed zult voelen. Sterkte!
Wat goed dat je deze stap zet, je komt er wel! Praktische tips: Advocaat/mediator zoeken voor het vastleggen van een ouderschapsplan, omgangsregeling, alimentatie ed. Verder weet ik ook niet zo goed in welke richting je tips zoekt, het klinkt alsof je alles al vrij duidelijk hebt. Misschien dat het inschakelen van een maatschappelijk werker ter ondersteuning een idee is, die heeft mij echt goed op weg geholpen met dingen waar ik zelf niet aan had gedacht.
Veel kracht en wijsheid toegewenst! Sterkte! Edit: tips: - denk aan eigen rekeningen/ geld. -Zet vast waardevolle spullen elders neer voordat je definitief vertrekt, denk aan paspoorten Vd kinderen, van jezelf, papieren, los geld, etc. Voor de rest weinig tips..... de tips zijn denk ik meer voor als het in de thuissituatie heel erg urgent is, kan worden.... Succes
Dapper besluit! Qua woonruimte etc kan ik je weinig tips geven, dat hangt natuurlijk heel erg af van je wensen en financiële middelen. In de overgangsfase waar je nu in zit/gaat, lijkt huren me een logischer stap dan kopen, en zou ik kiezen voor een woning waar je niet teveel aan hoeft te doen, je hebt wel wat beters aan je hoofd nu. Verder klinkt je partner niet als iemand die puntje bij paaltje makkelijk gaat toegeven dat je hem verlaat. Dat zou nog weleens akelig kunnen worden. Stel je belangrijke en waardevolle spullen veilig, houd je inner circle op de hoogte van wat er speelt, en zorg dat je in geval van nood ergens terecht kan. En bewaar berichtjes en zo als hij vervelend of bedreigend wordt.
@Pientjelien geen tips voor je maar het klinkt alsof je een realistische kijk hebt op alles. Ik wil je veel succes wensen en hoop dat het toch een beetje soepel verloopt, vooral voor de kinderen.
Succes met alles. Je zou miss een vakantiewoning als tijdelijke woonoplossing kunnen overwegen? Ik zou hoe dan ook wat spulletjes die emotionele waarde hebben alvast bij iemand leggen die je vertrouwt. Weet niet of t nodig is, maar dat kun je vast zelf wel inschatten
Herkenbaar, kom uit een zelfde situatie. Ik kan je alleen maar zeggen, het zal zwaar worden maar je gaat hier sterker uitkomen! Voor tips mag je me altijd een pbtje sturen.
Behalve de tip om persoonlijke spullen nu al weg te brengen naar je ouders heb ik geen tips. Heel veel sterkte!
Er zijn al veel tips gegeven. Ik kom ook uit een zelfde soort situatie. Niet helemaal vergelijkbaar maar deels wel. Wat al gezegd werd, je gaat hier sterker uit komen. Je hebt de eerste stap, de sterkste al gezet, het nemen van deze beslissing. Ik voelde me enorm bevrijd en hierdoor voelde ik mij zo happy dat ik al het gedoe en geregel eromheen heel goed trok. Heel veel succes en je kunt me altijd pb'en
Goed van je!!! Kies voor je eigen geluk! Zoals eerder gezegd.. als hij gaat merken dat het menens is, kan het nog wel eens vijandig gaan worden. Zorg alvast voor belangrijke zaken die hij anders eventueel af kan pakken. Bewaar correspondentie en berichten zodat je die altijd hebt voor later als dat nodig is eventueel. Blijf altijd bij jezelf en kalm! Heel veel sterkte en succes!
Wat ongelofelijk fijn dat je zo helder voor ogen hebt wat je wil in je leven, ook al lijkt dat soms best zwaar. Ik heb geen tips behalve die al gegeven zijn. Toch wil ik je het allerbeste wensen en ik hoop dat je ontzettend gelukkig mag worden.
Hier hetzelfde. Je gaat zelfs een periode twijfelen of het wel de juiste beslissing was, maar als je daar eenmaal doorheen bent... kan ik alleen maar zeggen WoW! Wat een fijn leven krijg je er voor terug!
Geen concrete tips naast bovenstaande, maar ik wil je een hart onder de riem steken. Heel goed dat je voor jezelf kiest, ik weet zeker dat je over een tijdje hier alleen maar sterker uit komt! Superknap van je en geloof in jezelf! Sterkte.
Geen tips, maar knap dat je voor jezelf en je kinderen kiest! Hopelijk vinden jullie snel een mooi plekje en rust.
Ik wist van mezelf dat het de juiste beslissing was maar door zijn reacties en gekke acties was het lastig sterk te blijven. Ik heb hele lange tijd getwijfeld en gedacht dat het aan mij lag allemaal. Ik ben zo blij dat ik de stap gezet heb! Een jaar na de scheiding is mijn moeder plotseling overleden. Een heftige periode alles bij elkaar. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik nu heel veel gelukkiger ben dan 3 jaar terug. Dus ik weet zeker dat het voor mij de beste keuze was die ik kon maken!
ik kom ook uit een soortgelijke situatie, al is het voor mij al weer 17 jaar geleden. Qua regelwerk zal er wel het een en ander veranderd zijn, dus geef ik je daar geen tips over. Emotioneel was is gesloopt, hij had me zó onderuit gepraat, jaren en jarenlang, dat ik totaal geen eigenwaarde meer had. Een voorbeeld is dat hij mij te dik vond. En dat, terwijl ik 54 kg woog bij 1.67 en maat 176 had. Het heeft mij best een poos gekost om daar weer overheen te komen, zorgen dat ik mezelf weer leuk, lief en mooi vond. Wat mij hierbij heeft geholpen is iedere ochtend/avond voor de spiegel gaan staan en tegen mezelf zeggen: "wat zit je haar leuk, wat een mooie kleding, je hebt een lieve lach, etc etc. Heeft wel een jaar of 3 geduurd eer ik er zelf weer écht in ging geloven. Misschien kun je iets met deze tip.