Achmeid toch, natuurlijk heb je niet gefaald!!! Je doet alles in je macht voor je kinderen en kiest wat voor hun het belangrijkste is. Je kiest voor de veiligheid en rust voor alle kinderen. Hopelijk went iedereen snel aan de nieuwe situatie, komt er meer rust en hopelijk meer gezelligheid in het weekend. Je mag je zeker verdrietig voelen maar je bent een topmama die kiest voor zijn kinderen! Hele dikke knuffel!
Oh, wat kan ik je verdriet goed voorstellen! Maar jij doet wat het beste is voor je zoon, je andere kinderen en je gezin! Meer kun je als ouder simpelweg niet doen. Een vriendin van mij heeft een dochter van acht, die doordeweeks ook niet thuis kan wonen. Ik heb de situatie bij hen van dichtbij gezien en ben er volstrekt van overtuigd dat dit voor iedereen het beste is. Sinds ze meer profesionele begeleiding krijgt, gaat het met haar dochter ook stukken beter. Dit zal bij jou vast precies hetzelfde zijn. Dus, voel je niet schuldig of slecht. Je bent een topmama, die heel goed voor haar kindjes zorgt, ook wanneer dit soms was moeilijker is!
Hoi Lief dat je aan ons denkt! Onze zoon woont nu voor de tweede week op de woongroep en het gaat eingelijk met hem heel goed! Hij heeft meer structuur en meer rust hij zit beter in zn vel! Alleen vind ik het zelf nog wel heel moeilijk, ik mis hem zo Groetjes charlie
Wat een moeilijke beslissing zeg. Voor jou, hem en de rest van het gezin wel het beste. Ik ben zelf opgegroeid met een zwaar verstandelijk gehandicapte broer (heeft bijna alles wat je je kunt bedenken)..ook heel agressief (in een slechte periode mijn zus een gebroken arm gedraaid). Zolang hij op een goede plek zit en het fijn heeft is het echt echt het beste.
Wat een moeilijke, maar vooral dappere beslissing. Ik ben zelf moeder van een (volwassen) zoon met klassiek autisme/ADHD en ik heb vroeger ook voor deze beslissing gestaan. Ik heb er voor gekozen om hem thuis te houden, maar zijn opvoeding heeft wel heel veel energie gekost. Ik had destijds het "voordeel' dat hij enig kind was, dus hoefde geen rekening te houden met andere kinderen, anders was mijn beslissing wellicht anders geweest. Maar ik weet hoeveel pijn en verdriet het je doet en ik weet ook heel zeker dat jij niet hebt gefaald als moeder. Juist zo'n beslissing moeten maken en met je verstand het goede proberen te kiezen maakt jou juist een goede moeder! Geloof daar ook zelf in! Ik las dat hij weer wat meer rust heeft, wat fijn is. Niet alleen voor hem, maar dat geeft (op den duur) ook rust binnen je eigen gezin. Dat je hem mist geloof ik zeker, het is ook niet hoe je het in gedachten hebt wanneer je je kindje verwacht, je hebt grootse dromen en verwachtingen en deze moet je compleet bijstellen wanneer je een kind krijgt met een autismestoornis. Je moet daar afscheid van kunnen nemen, terwijl je eigenlijk je kind het allerbeste en allerfijnste leven toewenst. Ik wil je een hart onder de riem steken, je heel veel wijsheid, geduld en sterkte toewensen.
Mijn moeder heeft deze keuze ook moeten maken en het is de beste ooit geweest. Ze heeft mijn zus en mij beschermd maar vooral mijn broer beschermd die na 2 jaar als herboren terug kwam. Heel veel sterkte. Er komen nog heel veel moeilijke tijden aan met gesprekken en uitbarstingen maar er komt nu ook rust en positieve energie binnen.
Wat goed om te lezen dat het zo goed gaat met jullie zoon op de woongroep! Heel begrijpelijk dat het voor jullie wel heel moeilijk is. Dit gaat tegen je natuur in. Maar het is een hele dappere beslissing geweest van jullie. Ik hoop dat je er uiteindelijk vrede mee kunt hebben. Dat zal tijd nodig hebben.
Wat goed om te horen dat hij het zo goed doet daar! Ik kan me voorstellen dat dat de pijn en verdriet al iets verzacht. Hou goed voor ogen waarom je dit doet he! De resultaten bevestigen je keuze! Je hebt er goed aan gedaan. Ik snap dat je hem mist. Niets kan dat gevoel wegnemen. Hoe gaat het met jouzelf? Heb je al iets helemaal voor jezelf kunnen doen? Dat verdien je ook he, na zo'n lange tijd zorgen. Of voelt dat nog vreemd?
Beter kan ik het niet verwoorden. Je doet echt alles wat je kan voor je kind. Meer kan je niet geven. Sterkte! Edit: ik lees nu dat hij inmiddels de tweede week er zit. Fijn dat het goed gaat en je positief resultaat van je beslissing bij hem ziet. Probeer je daar aan vast te houden. Natuurlijk mis je hem.