Volgens mij is bij mijn zoontje van 20 maanden sinds een paar dagen de peuterpubertijd begonnen. Hij wil niet meer in zijn ledikantje slapen, wordt helemaal hysterisch als ik hem er in leg (hij ligt nu ook bij mij op schoot te slapen) en krijst alles bij elkaar als iets hem niet zint, inclusief zichzelf op de grond gooien en languit gaan liggen schreeuwen. Nu wil hij sinds een paar dagen ook alleen maar bij mij zijn. Niemand anders is goed, ook papa niet. En als ik even uit het zicht ben breekt de hel los. Nu gaat hij aankomende week wisselen van kdv. Echt een goede timing, maar niet heus. Hoe kan ik dit voor hem het minst vervelend maken? Waarmee kan ik hem helpen en gaat dit niet gigantisch fout straks omdat zijn verlatingsangst/eenkennigheid nu op een hoogtepunt lijkt te zijn? Hebben jullie tips? En hebben jullie ook tips hoe ik om moet gaan met het hele peuterpubertijd gebeuren? Ik moet zeggen dat ik nu na 3 dagen al radeloos ben op sommige momenten.. dat wordt nog wat Bedankt alvast!
Hier precies het zelfde met mijn 21 maanden oude zoontje. Een keel dat hij op kan zetten, ongelofelijk Praat jouw kindje al? Want ik merk dat er bij mijn zoontje veel frustratie zit als ik niet snap wat hij bedoelt omdat hij nog niet praat. Ook is hij weer 3 of 4 keer per nacht wakker.....gaaaaap En hoe lang het duurt...Bij mijn dochter (4jaar) vond ik rond de 3 jaar de piek.
Nou idd ik wist ook niet dat hij zo hard kon schreeuwen en zelfs gillen... Hij zegt al wel woordjes, en dat gaat echt als een trein, maar iets uitleggen bijv kan hij nog niet Wel vrij duidelijk aangeven wat hij wil of niet wil
Kan je hem wel dingen uitleggen? Vertellen wat er de dag gebeuren gaat, spelen, fruit eten, nog even spelen, broodje eten een even slapen.. daarna komt mama je al bijna halen.. Ik heb hier destijds echt de tijd voor genomen en het hielp enorm. Ik denk dat ze hierdoor de structuur begreep en dat ik haar altijd weer kom halen. Overigens was onze dochter toen net 1,5 jaar.
Benoemen wat je doet of gaat doen helpt hier goed en begrip tonen. Als dochter boos is ga ik er altijd rustig bij zitten zodat zij kan kiezen of ze bij mij wilt komen of niet. Ik praat met haar dat het vervelend is dat ze zo boos/verdrietig is en dat het lastig is dat ze nog niet kan vertellen wat er aan de hand is en dat mama het ook vervelend vindt dat ik haar niet begrijp etc...
Bedankt voor jullie tips @RoIn , maar wanneer doe je dat? Terwijl jullie nog in de auto zitten of al binnen bij het kdv? Want op het moment dat ik dit doe (afgelopen week geprobeerd) begint mn zoontje al te huilen en dar gaat dan ook snel over in overstuur zijn. Nu ben ik bang dat dat op het nieuwe kdv niet minder zal zijn maar juist nog meer. @krullebol81 dat ga ik ook zeker proberen. Maar hoe doe je dat als je bijv in de stad loopt? Vanmiddag hadden we dit namelijk, ik heb hem toen opgepakt en op de arm meegenomen, maar dit maakte het alleen nog maar erger. Ik heb eerst wel rustig uitgelegd dat we de andere kant op moesten dan dat hij graag wou, maar dat hielp niks
Ik ben ook gewoon zo bang dat dit het slechtste moment ever is om te switchen van kdv. Krijgt hij hier niet een ontzettende klap van als ik hem juist nu uit zijn vertrouwde omgeving haal en hem op een hele nieuwe plek met nieuwe mensen neerzet?
Wellicht ook uitleggen met woorden? Gewoon dagelijks even kort benoemen, het liefst tijdens een activiteit die daarmee in verband staat (bijv. tijdens broodje eten: dat ie dit straks met andere kindjes gaat doen, of als ie toevallig van de week iets voor het eerst meemaakt/ziet/gaat doen, zeggen dat hij over x aantal nachtjes slapen (of anders omschreven, als dat beter bij je kindje past) ook iets nieuws gaat doen, namelijk spelen/eten met andere kindjes, andere leidsters in een ander 'huis'). Gewoon simpel houden in zijn woorden/mee gaan met zijn belevingswereld. Ze snappen meer dan jij denkt. Maar nu het al over een week is, zou ik het dus wel dagelijks ffkes benoemen. En wie weet bij de bieb neuzen voor een boekje over 'nieuwe dingen' (nieuw opvangadres)? De timing komt misschien beroerd uit zo, maar wellicht voelt hij de verandering al enigszins aankomen en gedraagt ie zich daarom zo de laatste tijd.
Vaak weten ze op het kdv ook wel hoe ze met kindjes in zo'n nieuwe en vreemde omgeving om moeten gaan. Vaak is er dan voor die dag een vast persoon die extra tijd neemt voor je zoontje en helpt om jouw vertrek wat soepeler te laten verlopen. Misschien is een ochtend oefenen of kennismaken een optie? Kinderen zijn daar soms makkelijker in dan je denkt en zijn je na even flink brullen vergeten en spelen al snel met leuk nieuw speelgoed of vertrouwde liedjes of spelletjes (die zijn op veel dagverblijven wel vergelijkbaar).
Hier een van 21 maanden die ineens op de creche ook alles bij elkaar huilt als hij merkt dat ik wegga. Hij heeft een paar keer helemaal niet gespeeld alleen zielig bij de moeder die oppaste op schoot gezeten. Afgelopen 2x heeft hij 10 minuten gejammerd en ging hij daarna spelen. Maar hier ook flink gillen als er iets niet zint.
Dankjewel @hummeltje5 ik ben er vandaag mee begonnen, met het benoemen. Al vraag ik me af of het is aangekomen, maar goed het kan nooit kwaad Morgen gaan we ook even in de bieb kijken. Hij gaat morgen ook 2 uurtjes wennen dus misschien kan hij het daarna beter plaatsen.
Morgen gaat hij idd 2 uurtjes oefenen, en als ik naar vandaag en gisteren kijk ben k bang dat dat een groot drama wordt, maar ik hoop dat wat je zegt ook van toepassing is op mijn zoontje, dan maak ik me druk om niks.
Heerlijk deze leeftijd haha Op dit moment zit ik ook weer met hem op schoot omdat hij helemaal hysterisch werd toen ik hem in zijn ledikantje wilde leggen. Even aangekeken maar hij werd zo overstuur dat ik maar weer naar boven ben gegaan. Op schoot genomen en sliep meteen Ik vraag me dan wel af of het uitproberen is zo van als ik maar hard genoeg krijs komt mama wel en kan ik lekker bij haar liggen Of dat hij echt niet lekker in zijn vel zit en me echt nodig heeft Lastig
Oh mijn god, zo herkenbaar, vooral die drift aanvallen. Echt over alles! Luier verwisselen : krijsen. Iets niet mogen hebben: krijsen. In de kinderwagen: krijsen. Één groot drama. Ze werpt zich op de vloer, wil mij bijten, wil zichzelf bijten, en verder alles wat ze nog meer te pakken kan krijgen. En het slaan is ook al begonnen... wat ik dan doe: haar negeren en haar vooral niet haar zin geven. Maar leuk is anders...
Geen dank, en bedenk dat veranderingen (zeker bij jonge kinderen) nooit over 1 nacht ijs gaan Nav. een andere post van je: misschien heeft je zoontje last van doorkomende kiesjes?
Herken nog niet alles (zl. 16 mnd.), maar wel veel. 1e keer slaan begon van het weekend, bijten net zo.. oef.. Hier nog toegevoegd: krijsen als we niet naar de speeltuin gaan maar er voorbij lopen, krijsen als ik een andere route kies dan hij wilt, krijsen als ie niet snel genoeg z'n water in z'n handen krijgt/kan pakken, krijsen als papa thuis komt (maar wel doodleuk DOLenthousiast worden zodra ik roep dat papa thuis is, snap jij het? ), en krijsen als ie onderweg uit de wagen gehaald wordt en er daarna weer in moet.. pfffff
Niks van andere mensen aantrekken en gewoon je ding doen Buitenshuis laat ik mijn dochter niet op de grond liggen om uit te razen. Ik pak haar om en probeer haar rustig te krijgen door met haar te praten. Ik vertel haar dat ik snap dat ze graag de andere kant op wil omdat daar iets leuks is, maar dat we nu echt even naar de andere winkel moeten omdat we daar iets moeten kopen. Ik beloof haar dat wij dan een andere keer heen gaan waar zij heen wilt (tegen die tijd is ze dat weer vergeten haha) En wat ik ook weleens doe, is dat dochter zelf even mag kiezen waar ze heen wilt lopen, maar dan spreek ik af dat ze daarna netjes met mij mee loopt met wat mama wil.
Ik denk dat dit er altijd wel achter zit. Uiteindelijk maken ze een voor henzelf best heftige periode door. Ze willen veel maar kunnen zich vaak nog niet goed uiten en snappen de wereld om zich heen niet goed. Dan hebben ze je simpelweg nodig omdat je een veilige haven bent. Ik heb nooit zo gelooft in: zo lang mogelijk gillen dan komt mama wel...