Dit valt misschien onder het welbekende begrip ´driftbui´, maar ik vind mijn zoontje (2 jaar en 8 maanden) de laatste tijd zo boos op dingen reageren. Echt schreeuwen en je ziet m dan heel woedend zijn. Zoals vanmorgen: we maken dan altijd samen zijn pap, nouja, hij wil het graag zelf doen en dat kan hij ook. We zijn nu op een punt dat hij precies weet wat hij mag doen en hij accepteert wat ik doe (dit heeft even geduurd....). Hij stond op zn krukje en wilde een slok water uit de waterfles nemen. Prima, maar die (2 liter) fles zat nog bijna helemaal vol en was dus erg zwaar voor hem. Ik wilde hem helpen door de fles iets te ondersteunen en meteen schoot hij weer uit zijn slof omdat hij het perse zelf wilde doen en gooide de fles op t aanrecht (dus had in 1 seconde een een enorme plas water op het aanrecht etc). Dit soort dingen gebeuren heel vaak. Hij wil alles op zijn manier en veel zelf doen (wat ook positief is natuurlijk). Soms vind ik het heel lastig hoe ik hier op moet reageren. Zelf word ik er namelijk ook heel erg sjaggerijnig van dat alles zo moeizaam gaat. Ook luistert hij heel slecht, omdat hij denk ik gewoon zelf met alles de regie wil hebben. Als ik zeg dat we naar buiten gaan duurt het altijd nog minstens 10 minuten. Ook al waarschuw ik hem van tevoren, ik heb het allemaal gedaan maar dat helpt niet. En om elke keer die driftbuien en gevechten te voorkomen probeer ik maar enorm geduldig te zijn.. Ik merk dat als ik steeds streng optreed en alles ´bepaal´, hij daar heel dwars van wordt. Herkent iemand dit? Wat doen jullie hiermee?
Ik herken het wel hoor! Dochter is iets jonger, maar wil ook alles zelf doen. Ik ga ervan uit dat het een (lange?) fase is, dus ik probeer me erbij neer te leggen dat alles lang duurt. Beter dat dan 100x per dag een driftbui. Maar soms moeten dingen gewoon, als ik een afspraak bij de huisarts heb om 9:40 (zoals vanochtend) en ze is om 9:35 nog niet klaar om te gaan, dan heeft ze gewoon pech en gaat ze krijsend en wel gewoon mee. Ik herken de frustratie hoor, je zou gewoon willen dat het allemaal iets makkelijker ging....Maar je kan volgens mij niet meer doen dan je doet, behalve wachten tot het vanzelf voorbij gaat.... Oja, keuzes geven werkt hier wel! Zelf kiezen welke schoenen, welke jas, zelf in het fietszitje 'springen'....dat soort dingen. Werkt vaak, maar niet altijd.... (je leest, ik had ook een zware ochtend haha )
Heel herkenbaar. Hier duurt het al zeker 6 maanden en het gaat met z'n ups en downs. De ene periode wat beter dan de ander, maar ik denk dat het ook een stukje karakter is. Hier wil hij eigenlijk ook alles zelf doen, wil je helpen wordt hij boos. Ik merk dat communicatie en heel veel geduld de sleutel woorden zijn. Maar soms is mijn geduld ook even op en soms zijn er ook dingen die gewoon niet door de beugel kunnen. Geef hem hier ook veel keuzes en soms kiest hij zelf ook voor rust bijv. i.p.v. continue hier in de woonkamer te worden blootgesteld aan prikkels. Gistermiddag vroeg ik bijv. Ga je nu lief met je speelgoed spelen, zonder te gooien of moet ik je even naar bed brengen. Hij koos voor z'n bed. Heeft een half uurtje in bed gelegen, niet geslapen, maar kwam een stuk gezelliger weer beneden en heeft lief zitten spelen.
Hier ook heel veel geduld hebben idd.. Ik weet niet of dat wel het juiste is maar ik begin daar toch steeds iets meer in te geloven met dit pittige karakter van mijn zoontje. Ik wil graag dat een kind goed luistert en ik had dat ook allemaal heel anders voor ogen voor ik een kind kreeg (bijna geen tv aan bijv, nee is nee, etc etc). Maar in de praktijk en vooral denk ik met deze leeftijd en karakter gaat het toch anders dan ik soms wens..! Consequent zijn is wel belangrijk en dat ben ik ook wel, anders loopt hij helemaal over me heen want zo voelt het soms wel, alsof hij het kleine baasje in huis is
Pick your battles! Niet overal een strijd van maken en het volgens jouw manier laten gaan. Dan duurt het maar wat langer of heel onhandig. Je zoontje leert daar ook van én hij heeft het idee dat hij zelfstandig dingetjes mag doen. Gaat natuurlijk niet bij alles op, want er moeten geen gevaarlijke situaties ontstaan en je moet op je afspraken op tijd zijn. Ik sta tegenwoordig expres een half uurtje eerder op. Dan kunnen de kids eerst nog even spelen, voordat ze vanalles 'moeten' (eten, tanden poetsen, jas aan, weg van huis). Dat werkt hier fijn en maakt het ochtendritueel een stuk relaxter.
Heel herkenbaar, vooral het “zelluf” is hier ook echt gedoe soms. Ik probeer ook steeds te benoemen dat boos worden niet helpt. Van schreeuwen, gillen of op de grond liggen (ja de klassieker) bereik je niks...luister ik niet naar. Ik reageer dus ook veel sneller of laat ze dus ook meer zelf doen als ze stoppen met gillen of gewoon zeggen wat ze bedoelen. Mijn zoontje van net 2 lijkt dit beter op te pakken dan zijn zus van 3. Ik vind het ook een pittige fase. Sterkte!
Hier werkt afleiden goed. Als ik een driftbuitje aan zie komen, probeer ik hem af te leiden. Meestal door hem een opdrachtje te geven (hij helpt dolgraag met dingen doen). Vaak trapt hij daar in. Nog wel . Verder betrekken bij keuzes, laten kiezen uit schoenen bijv. De mijne is anderhalf, jullie zijn al wat verder volgens mij, ik weet niet of het dan nog zo werkt..
Ik had jouw topic gisteren al gelezen en ik ben er ondertussen over na gaan denken. Wij zitten een beetje met hetzelfde. Met zindelijk worden zijn de buien wat minder geweest. Ik denk dat het was omdat hij een prestatie aan het leveren was. Hij wil groeien, leren en ontwikkelen. Sommige perioden zijn heel druk en ik persoonlijk ga dan nog wel eens zitten in de dagelijkse structuur en takenverdeling. Maar hij word ouder, kan steeds meer en daar moet ik eigenlijk elke dag wakker in zijn. Ik twijfel een beetje of ik hem de ruimte moet geven om zelf te ontdekken wat hij kan, mits het niet gevaarlijk is. Of dat ik hem wat meer af ga leiden door hem zelf-doen taken te geven en hem hier wat meer stap voor stap doorheen te leiden. Hier kan ik nu 2 redenen voor driftbuien ontdekken: de drang naar autonomie en emoties die dwars zitten en er op een nee moment uitkomen. Hoe beter ik onder de knie krijg om het snel door te hebben welke van de twee het is, hoe sneller ik de bui door weet te breken. Communicatie word steeds belangrijker. Ik zit ook na te denken over wat uitdagender speelgoed waarmee hij wat kan creëren/leren. Hij lijkt totaal geen interesse meer te hebben in het speelgoed dat er al is en de afgelopen tijd binnen is gekomen. Geomag lijkt mij wel heel leuk, ook voor een langere periode. Maar of dat nou geschikt is voor een kindje van net 3 (hij is bijna jarig).
Heel herkenbaar, mijn dochter is al 5. De middelste heeft dit ook maar een stuk minder (net 3). Wat ik bij die van 5 doe? Veel praten, veel uitleggen. Haar niet helpen of 'belemmeren'. Dat werkt het best. Nog altijd sta ik weleens op mijn nagels te bijten, maar als ik haar probeer te helpen duurt het nog 10x langer door een driftbui. Daar komt bij dat uitbarstingen niet altijd zijn te voorkomen. Tja, dat is maar zo. Als ze enorm schreeuwt (meestal om futiele dingetjes) mag ze even apart gaan zitten op de gang. Als ze zich beter voelt mag ze weer naar binnen. Met haar in conflict gaan werkt gewoon averechts.
Ik herken dat wel, je zoontje wil meer dingen voor het zeggen hebben. Je zal daar in een keuze moeten maken, zelf alles bepalen hoe het gaat en wat hij moet doen of toch bepaalde dingen los laten. Geef hem bijvoorbeeld een eigen waterfles die hij zelf makkelijk kan vullen en kan pakken. Laat hem de tafel dekken. Wil hij zelf zijn jas aantrekken en dicht doen, lekker laten doen maar hou daar rekening mee bij het weggaan. Geef hem alvast de tijd dan kun je zelf nog wat anders doen, je kan aangeven als ik dat heb gedaan dan gaan we, als je de jas niet aan of dicht is help je hem dan. Probeer positief te zijn! Wij weten hoe moeilijk dat is (uk is zeer eigenwijs, loopt met zijn ontwikkeling voor en wil alle touwtjes in handen hebben, weet ook duidelijk wat hij wel en niet wil dus kennen de strijd) Als het goed gaat ook zeggen, het is zo makkelijk om te zeggen wat niet goed is. Maak een plan waar hij je bij kan helpen en hij zelfstandig kan doen, sommige dingen samen en andere dingen dat doen alleen mama en papa. Door hem controle te geven geeft dat aan beide kanten rust. Ze groeien daar enorm van om af en toe echt de ruimte te krijgen om het zelf te proberen. Uk is bijna 3.5 en gaat zelf poepen en veegt zelf zijn billen af, tot nu toe gaat dat wel redelijk goed en hij is super trots. Maakt zelf zijn rits dicht en kijkt ook echt trots. Het is even zoeken wat wel en niet kan maar je krijgt een betere sfeer, succes!