Hallo allemaal, sinds 6 weken heeft onze oudste zoon van 3,5 jaar een broertje erbij. Voordat zijn broertje geboren werd, was onze oudste al erg druk, maar ervoeren wij verder geen problemen met hem. Sinds de geboorte is hij onhandelbaar; zeer druk gedrag vertonen, niet luisteren, de hele dag schreeuwen, zijn broertje pijn doen (trekken aan zijn arm, slaan, schreeuwen in zijn gezicht). Ik herken mijn eigen zoon niet meer! Nu weet ik dat dit er tot een bepaalde hoogte bij hoort en dat onze oudste waarschijnlijk ook moet wennen aan alles, maar mijn geduld is helemaal op!! Niets lijkt te helpen..geduldig zijn, praten en uitleggen waarom hij lief moet zijn, straffen, boos worden. Heb het gevoel dat ik alleen maar de hele dag ben aan het corrigeren en aan het schelden op onze oudste. De leuke band die wij hadden, lijkt volledig weg te zijn en we zitten echt in een negatieve spiraal. Ik ben hier erg verdrietig over en heb het gevoel dat ik mijn zoon kwijt ben. Door dit alles geniet ik niet van de nieuwe gezinssituatie. Is dit herkenbaar? En zo ja, hoe gaan jullie hier mee om? Ik weet het zo langzamerhand niet meer...
Toevallig in familiekring 2x meegemaakt.. precies hoe jij omschrijft...wat ik wel zeker weet is dat het over gaat als ze eenmaal gewend zijn..alleen hoe pak je het jaloerse gedrag aan.. Betrek je hem erbij bij de zorg? In badje doen luiertje verschonen?? Mss even een uitje samen plannen en de baby bij papa laten of bij oma?? Sterkte ermee
Onze oudste is net 3 en sinds 11 weken grote broer. Hij is wel lief voor z'n broertje en trots dus in dat opzicht herken ik het niet maar hij is sinds die tijd wel anders: veel huilen, stout doen, negatieve aandacht vragen....ik vind dat ook lastig omdat ik hem door z'n gedrag dus vaak ook minder "lief" vindt en vervelend (kost veel energie) en dat wil ik helemaal niet want zo was hij niet. Ik denk dat het tweeledig is: de nieuwe situatie maar ook zijn leeftijd. Het lijkt nu na 11 weken wel wat beter te gaan. Dit doen wij door bijv ook bewust de oudste de aandacht te geven en de baby moet dan even wachten. Ook doen we afwisselend (ik en m'n man) even 1 op 1 tijd met de oudste. Het is ook een hele verandering. Iemand zei ooit tegen me: stel je voor dat je man op een dag thuis komt en zegt: kijk schat ik heb nog een grote liefde ontmoet en die komt ook bij ons wonen. En jij hebt hier geen invloed op, dat heb ik bepaald! Hoe zou jij dat vinden? En zou je dus ook niet moeten zoeken naar je plekje in het gezin wat misschien wel gepaard gaat mey woede of verdriet? Nu bedenk ik me dus steeds dat het voor hem ook gewoon wennen is. En ik merk dus dat tijd helpt!
Ik zou je oudste echt even de tijd en ruimte gunnen. Het is een heel ingrijpende verandering voor ze. Hoewel onze oudste jonger was, en niet zo heftig reageerde, duurde het echt wel een aantal maanden voor er gewenning kwam. Erkenning van de emoties en bewust tijd voor de oudste, dat waren bij ons echt wel de sleutels, naast geduld. Ook benoemen: de baby gaat nu even naar papa, dan gaan wij samen.... En omgekeerd dito. Mijn man heeft zeker de eerste maand ook elke dag bewust een activiteit alleen met de oudste gedaan.
Indd benoemen: de baby moet nu even wachten, want ik ben met jou .... (vul maar in). Het corrigeren zo kort en duidelijk mogelijk houden, zonder al te veel heftige emoties van jouw kant. Succes, lijkt me lastig!
Fijn dat er herkenning is! En bedankt voor de tips! Eén op één tijd en erbij betrekken door mee te laten helpen doen we al zoveel mogelijk, maar lijkt vooralsnog niet te helpen. Hopelijk is het idd een kwestie van tijd. Voel mij zo vervelend en verdrietig dat het nu zo gaat en ik dagelijks de boze mama ben!!
Zorg ook voor 1 op 1 tijd zonder dat broertje erbij is. Dus even samen met mama naar de speeltuin terwijl papa thuis is met de baby. Samen iets moois bouwen, boekje lezen, knutselen, als het maar zijn moment alleen is met mama (en andersom ook met papa natuurlijk). Op momenten dat hij wel rustig is en luistert dat ook benoemen. Sterkte, het gaat over.
En “die nieuwe” zit dan ook nog eens de hele tijd aan je man! Nou ik zou ook woest zijn. Ben ook benieuwd en beetje bang hoe het straks gaat hoor. We zijn al volop boekjes aan het lezen waarin ook benoemd wordt dat het echt niet altijd leuk is en dat ik hem straks de ruimte kan geven om boos te zijn en aan te geven dat die stomme baby er ineens is die zoveel aandacht vraagt. En verder, ja zoals al gezegd is, waar het kan 1-op-1 even wat doen en benoemen dat hij nog steeds mama’s allerliefste grote jongen is en dat je snapt dat hij er ook niet om heeft gevraagd.
Nou inderdaad ook dat nog Na een poosje is het echt normaal hoor maar het moet allemaal zijn weg vinden. Ook voor jezelf ik vind het soms ook moeilijk om mijn aandacht te verdelen. Komt goed!
Je kan hem nog uitleggen dat het niet handig is om zijn broertje pijn te doen of tegen hem te schreeuwen, want dan gaat hij huilen en dan moet jij hem gaan troosten. Terwijl als hij hem gewoon met rust laat, jij tijd voor hem hebt. Eigenbelang doet soms wonderen.
wat vervelend zeg! Als ik dit zo lees is dit een combinatie van factoren: -zo'n grote verandering heeft een behoorlijke impact op je eerste kind. dit zal vanzelf wat minder worden -waarschijnlijk heb jij ook wel last van hormonen/vermoeidheid waardoor je minder kan incasseren en/of het nu allemaal zwaarder inziet -je hebt tot nu toe altijd alle gelegenheid gehad om je aandacht op de oudste te richten. ik zie bij mijn zusje die ook net een tweede heeft dat de oudste klein beetje verwend is geweest tot nu toe en de ouders dat nu ineens anders (in)zien. dit klinkt negatiever dan ik bedoel, maar het is toch een verschuiving in de manier van opvoeden wanneer je een tweede krijgt. daar doe je niks aan maar kost wel tijd voordat iedereen eraan gewend is succes ,komt echt goed hoor!
Hier vergelijkbaar verhaal alleen duwde mijn zoontje ook zijn zusje om. En dat raakte mij zo dat dochtertje pijn had en mijn allerliefste ventje dat deed. Ik ben het toen gaan 'normaliseren' dus dit is wat hij doet dus ik moet ten slle tijden situaties voor zijn. Nu is ze 1 en gaat het veel beter, zoontje vindt haar nu ook lief. Ze geven elkaar luchtkusjes en stoeien samen. 3,5 is ook een leeftijd dat ze zich wat meer gaan vervelen.... tijd voor school. Zorg dat je af en toe lekker met hem kan spelen, knuffelen etc zodat je ook nog van hem kan genieten ❤️ Ik ging veel wandelen, fietsen, speeltuin etc. En ik ging als dochter sliep met hem spelen ipv opruimen etc...
Hier ook gehad. Dochter van 2.5 was zeer pittig. Hier hielp benoemen en 1 op 1 tijd. Dus als je broertje zo naar bed is gaan wij lekker een boekje lezen. Of even samen boodschappen doen. Werkte erg goed. Elke dag even alle aandacht. En nog verdeel ik het wel eens jongste is nu 15 maanden. Geef het even de tijd. Komt goed.
Heel moeilijk meid!!! En herkenbaar ook, mijn middelste had het zo moeilijk toen de derde kwam. Ze zat al midden in haar storm van peuterpuberteit maar ik realiseerde me ook pas laat dat zij eigenlijk aan het vechten was voor haar plekje in het gezin. Hoe moeilijk ook, zorg voor veel positieve aandacht en momentjes met jouw oudste alleen. Bijv als de baby slaapt, of als je man thuis is ben jij er even helemaal voor je oudste. Vertel hem ook in simpele woorden dat je van allebei je kindjes net zoveel houdt maar dat mama ook voor de baby moet zorgen. Hij mág helpen, maar dwing het niet af. En pijn doen mag nooit, maar bijv dan even laten zien wat wel mag, aaien, kusje of zo.. Dit klinkt nu in theorie simpel. Maar dat is het niet. Dat heeft tijd nodig. Bij mij scheelde het al erg veel dat ik zelf door had hoe moeilijk zij het had. En... ook ondertussen jezelf niet vergeten want je bent pas bevallen he Veel sterkte het wordt echt beter!
Hoi meid, hier ook een en al herkenning. Zoon was een jaar en 9 maanden toen zijn zusje werd geboren. Vanaf dat moment ging hij ook net een fase in dat hij bijna elke dag een nieuw woordje erbij kon zeggen, een mega sprong dus. Dit samen met zo'n ingrijpende gebeurtenis als de geboorte van een zusje, ga maar na. Driftbuien van hier tot Tokio, schreeuwen, niet luisteren en ga zo maar door. Heeft een goeie 2/3 maanden geduurd voordat hij een beetje aan de nieuwe situatie gewend was geraakt. Mijn tips, geef hem de ruimte om te wennen. Betrek hem bij de zorg. Als de baby in je armen ligt en hij wil ook bij jou op schoot, zeg dan geen 'nee, want de baby', maar laat hem bij je op schoot. Of als baby ligt te slapen zeg niet 'zachtjes want de baby slaapt'. Dit versterkt voor hem het gevoel dat hij ineens met van alles rekening moet houden 'want de baby'. Het leren rekening houden met de kleine kan op een wat later moment ook wel, dat hoeft niet meteen. Ik denk ook dat dat het jaloerse gevoel wat verminderd. Succes en het komt echt goed hoor! I know het is even pittig maar komt echt goed
Och zo herkenbaar.. ik lees even mee.. Dochter is inmiddels al 8 maanden en nog is zoon stikjaloers.. We hebben vanalles geprobeerd, zelfs dagjes dochter naar opa en oma, en dan zoon 100% aandacht.. even laten merken dat we er voor hem zijn.. Niets helpt.. Hij is 3,5, druk, boos en ik mis mijn mannetje van voor de bevalling..
Bij ons is het nu net zo en ik vind het heel moeilijk. Dochter is altijd al echt pittig maar nu met broertje erbij nog meer! Daarbij zijn we net verhuisd en begint ze volgende week op school. Enorm veel verandering dus en dat merk ik echt. Totaal niet luisteren, gooien, slaan, schoppen en veel te hardhandig met broertje. In zn wang knijpen, aan zn armen trekken en duwen.. ik kan hem niet eens normaal de fles geven als ze erbij is. Ik durf ook niet even de kamer uit te lopen als hij bijv in de box ligt en dochter ook in de kamer is. Ik herken haar ook gewoon niet meer, ze kijkt zo boos en soms zelfs woedend Ik lees hier al veel tips en het helpt mij ook een beetje om te zien dat ze niet de enige is met dit gedrag..
Zorg idd voor 1 op 1 aandacht. En broertje pijn doen gelijk afstraffen. Dat mag niet, punt. Het is heel normaal dat hij moet wennen en hij moet de ruimte krijgen zijn boosheid en verdriet te uiten, maar binnen grenzen. Broertje pijn doen is over die grens. Ik heb het zo gedaan toen de derde erbij kwam. Mijn dochters waren toen 5 en ruim 2. Het aanpassen ging eigenlijk wel soepel maar niet lief doen tegen zus was hier linea recta op de trap. Daar tegenover stond veel 1 op 1 aandacht, mogen helpen bij de verzorging, benoemen wat wel goed gaat... en nu zijn ze dol op hun zusje. Sterkte, het gaat echt beter.
Ohh er komen weer herinneringen terug... mijn dochter ging de fruitschaal leegeten en pakken hagelslag uitstrooien tijdens het voeden van de baby