Nee ik verlang niet naar mijn moeder. Ik heb daar niet veel aan gehad. Mijn vader was een beetje mijn vader en moeder tegelijk. Die mis ik heel erg omdat hij wel betrokken was en het ook gewoon gezellig was altijd. Ik mis nu zoveel dingen. Dingen die wij vroeger hebben meegemaakt dat weet bijna niemand dus kan je er ook niet over praten bv. Hij had het prachtig gevonden opa te zijn, dat kan ik allemaal niet delen. Kleine en grote dingen, het zit hem in alles.
Omdat je zegt dat je je niet voor kunt stellen dat mensen hun ouders een half jaar niet spreken, terwijl je zelf je moeder al jaren niet gesproken. Je blijft zeggen dat je geen familie hebt, maar die heb je wel. Ze vervullen alleen niet de rol die jij wilt.
Ik snap dat dat niet te vergelijken is maar jij doet nu net alsof iemand die ( in mijn geval ) haar ouders niet wekelijks spreekt, maar toch spreekt, een hele diepe band met hun hebben. Dat is iets wat jij niet snapt want dat is helemaal niet zo. Dat is iets wat jij in jouw hoofd verzint, jij denkt dat het gras groener aan de overkant is maar dat is niet zo.
Maar je kan in dit geval twee dingen doen. Of je gaat weer contact zoeken met je moeder, proberen er samen over te praten of je legt het naast je neer en geeft het een plekje, meer kan je gewoon niet doen. Ik snap dat je je vader mist maar daar is niets aan te veranderen helaas.
Dat laatste heb ik nog niet op gereageerd. Mijn man heeft beperkte interesse, leeft meer zijn eigen leven, kan zich niet zo goed verplaatsen in een ander. Kort gezegd hoort en ziet hij mij vaak niet dus daar kan ik niet echt mijn ei kwijt. Dat is ook iets wat niet goed is. Als ik familie had gehad, had nu al lang een paar weken een time out genomen om goed na te denken wat ik wil en dan kon ik ook even met iemand praten erover. Maar dat heb ik niet.
We zijn nu inmiddels 16 pagina's verder en je immens veel adviezen en tips gekregen, er zijn dus wel degelijk mensen die naar je willen luisteren en met je mee denken. Jij moet alleen inzien dat dit hulp is die je aangeboden word, je moet iets doen met die tips en adviezen.
Contact met mijn moeder ga ik niet meer zoeken. Ik heb dat ook wel min of meer afgesloten. Het gemis van mijn vader zal altijd wel blijven inderdaad. Daar is niets aan te doen. Het is wel fijn dat ik een lieve vader heb gehad en heb wel mooie dingen om op terug te kijken. Maar wat ik wel moeilijk vind is dat andere mensen dit weten en dan toch niet een stapje extra doen en dat je zogenaamd alles zelf moet doen. Dat zal ik waarschijnlijk nooit begrijpen. Dat als je weet dat iemand zich alleen voelt dat je hem dan toch laat zitten onder het mom: ieder heeft zijn eigen leven, zoek het uit.
Maar waarom probeer je het niet nog een keer? En loop alles eens na en ga eens kijken of je echt alles al eens gedaan hebt. Waarom ga je niet nog een keer met je man rondom de tafel, zoals ik al zei ga op je strepen staan. Zeg dat je nu je grens bereikt hebt en dat er iets moet veranderen. En wat betreft jouw moeder, ik denk persoonlijk ( als ik eerlijk mag zijn ) dat jij het helemaal nog geen plekje hebt gegeven, dat merk ik uit je post omdat je er telkens terug opvalt. Cat, je zal echt zelf wat harder moeten worden en zelf zorgen voor de veranderingen, doe je dit niet dan zal je er mee moeten leren leven dat dit zo de rest van je leven zo zal blijven. Is dat wat je wilt?
is eigenlijk ook wel letterlijk gezegd ieder heeft zijn eigen leven. En dan nooit meer iets laten horen.
Debaky, super goed dat jij Cat nog verder probeert te helpen maar ik zwaai af. Het gaat mij nu een beetje tegenstaan om steeds (weer) in herhaling te vallen. Het beste Cat, hopelijk vind je nog eens de vriendschappen die je zoekt! You can do it!
En dit was dan familie? Niet leuk om te horen inderdaad maar blijkbaar heb je dan toch niet zo'n goede band met de familie. En als dit '' vrienden '' zouden zijn geweest dan zou ik daar niet eens contact meer mee opnemen. Als jij je niet goed voelt bij een vriendschap dan kun je dat beter beëindigen. Maar heb je naar aanleiding van dit topic je man nog aangesproken en het balletje bij hem gegooid?
En dan nog iets, je zegt dat je voor jouw gevoel alles al wel geprobeerd hebt wat hier in het topic is aangegeven. Wat denk jij dat een nieuwe vriend of vriendin voor je zou kunnen betekenen? Die zal dan geheid het zelfde gaan zeggen en de zelfde adviezen geven als wat vele leden hier ook al hebben gedaan. Wij zijn nu ook een luisterend oor voor je en dat zal die vriend of vriendin ook voor je zijn. Er zal dus niets anders zijn.
Met mijn man is echt lastig. Iemand anders vroeg het ook al eerder. Als we het erover hebben dat zegt hij steeds hetzelfde: ik zie het verkeerd, ben te achterdochtig, ze bedoelen het niet zo enz. Uiteindelijk geeft hij toch toe dat ze niet goed bezig zijn. Dan wil hij ze telkens weer een kans geven en heeft het er ook steeds over dat wij onze goede wil moeten tonen door bv daar weer langs te gaan. Als ik dan aangeef dit niet te willen wordt hij boos en zegt dat ik ze geen kans wil geven enz. Hij ziet het gewoon niet, ik moet alles voorkauwen. Dan zegt hij weer dat het aan zijn broer ligt, dat zijn ouders onder de plak zitten bij zijn broer. Als ik aangeef dat het mij zou helpen dat hij bv 1 keer per maand daar naartoe gaat ipv 1 keer per week, dat dat mij meer rust geeft dan wil hij dat niet. Als ik dan aangeef dat we beter uit elkaar kunnen gaan wordt hij helemaal drama. Dat wil hij niet, allemaal moeilijk over woning geld enz. Soms zegt ie dat ie dan onze dochter niet meer wil zien. Vaak zegt ie ook nog dat hij niet lekker ervan wordt en bang is om in ziekenhuis te belanden. Ik heb hier eerlijk gezegd allemaal geen puf meer voor. Ik zou eerlijk gezegd zelf niet weten waar ik met mn dochter überhaupt zou moeten gaan wonen. Dat een 1e ding,
Het zou mij helpen als iemand gewoon interesse had en bv dagje weg gaat, samen thee drinken , iets samen met dochter en mij doen enz. Hoeven niet eens persee advies te geven. Gewoon interesse en aandacht is al fijn.