Ik zou verhuizen naar een woning die niet grenst aan andere huizen.Gehorige huizen of niet..je blijft altijd de buren wel horen.Wij ook wel.De buren hebben 3 jonge kinderen die best lawaaig zijn,maar ja wij hebben ook kinderen.Als zij ons kunnen dulden dan moeten wij hun ook dulden.Vooral in de zomermaanden als de deuren open zijn hoor je veel meer geluid.Misschien hebben jou buren het ook moeilijk met deze situatie en weten ze ook niet meer hoe ze die baby stil moeten krijgen.Een beetje meer begrip voor elkaar,maakt de wereld een stuk mooier!!!
Ik begrijp het niet helemaal. Je bent boos omdat ze de politie belden over de hond terwijl jullie dochter doodziek in het ziekenhuis lag. Maar toen ze belden, wisten ze dat blijkbaar niet? Dan kun je ze dat toch ook niet aanrekenen? Als ik last heb van een hond die maar blijft blaffen en er is geen contact te krijgen met de buren, zou ik ook bellen. Dan ga ik er niet automatisch vanuit dat hun kind in het ziekenhuis ligt of andere scenario's bedenken. Dan moet er gewoon een oplossing komen voor die hond.
Ze zei dit;’Zij kozen ervoor om hiervoor de politie te bellen, niet 1 maar 2 keer ondanks dat ze wisten dat wij in het ziekenhuis waren en zwager en buurman voor de hond zorgden.’ In de eerste post, dus buren wisten het wel, alleen niet van TS zelf, dus ipv even naar die andere buurman te gaan belden ze de politie.
Wilde eigenlijk niet reageren omdat je reactie gewoonweg belachelijk is. Maar weet je, natuurlijk is het kut als je kinderen hebt die huilen. En geloof mij maar dat ik er alles van weet. Ik ben namelijk die moeder die jankend met haar dochter liep nadat haar hele blaas uit haar lijfje kwam zetten en ze het uit gilde van de pijn en ik ben ook die moeder die haar kind dagelijks pijnlijke injecties moest geven. Oh ja en ik ben ook die moeder wiens dochter al 11 operaties en ontelbaar veel pijn achter de rug heeft. Maar desondanks doe ik er ALLES aan om te zorgen dat de rest van de buurt daar geen last van heeft. Hoe moeilijk dat soms ook is.
Ja maar kom op, er is veel meer aan de hand in dit verhaal. Als de buren voorheen ook maar enigzins rekening gehouden met TS en haar gezin, had ze dit waarschijnlijk moeiteloos getolereerd. Ze zegt zelf, het is geven en nemen, en zij probeert dus wel rekening te houden. Maar mensen die willens en wetens 3 maanden lang gaan klussen en herrie maken rondom bedtijd van je kinderen en de politie gaan bellen terwijl ze weten dat je al weken in het ziekenhuis bent met je ernstig zieke kind? En vervolgens zeggen dat dat toch echt jouw eigen probleem is? Nou, dan zou ik ook niet blij zijn als TS zijnde. Ik vind dat echt zo kwetsend. En daar wordt in de reacties hier veel aan voorbij gegaan vind ik. Iedereen is wel erg op de hand van de buren. Nou, als mijn buren al wekenlang in het ziekenhuis bivakkeren met een doodziek kind, dan zou ik dus nooit de politie gaan bellen om over hun hond te klagen... En die buurvrouw is nota bene verpleegkundige, dan zou je toch denken dat ze enig idee heeft van de impact van een ernstig ziek gezinslid.
Klinkt heel erg heftig zeg! Uiteraard is dit voor de ouders vele malen zwaarder, volkomen logisch. Alleen was ik in dit geval de buren wel voor geweest door er even naar toe te lopen en kort de situatie uit te leggen; dat jullie continu met ze bezig zijn, dat ze blijven huilen en dat je dat heel vervelend vindt voor de buren. Dat scheelt al heel veel. Wij hebben dat een paar maand geleden ook gedaan. Mijn oudste dochter heeft een aantal avonden tot een uur of één zich de longen uit het lijf gegild. Ze moest en zou mee naar beneden. We hebben alles gedaan, behalve haar mee naar beneden nemen. Dat resulteerde in uren lange driftbuien. A la de tv nanny zaten wij bovenaan de trap om haar weer terug op bed te leggen als ze eruit kwam. Ze heeft krijsend de kasten leeg getrokken, zich volledig uitgekleed en gaf niet op. Na de eerste avond ben ik de volgende dag naar de buren gegaan. Ze hadden het inderdaad beneden in de kamer nog gehoord en vroegen zich af wat er aan de hand was. Ik heb het uitgelegd en gezegd dat het nog wel een poosje zo door zou gaan, haar kennende. Ze wensten ons veel sterkte toe met de nachtelijke driftbuien. Ik geloof dan ook zeker dat zo'n oprechte verontschuldiging een hoop goed doet in dit soort situaties. Het maakt nogal uit of je s nachts vol begrip of vol ergernis naar je huilende buurkids ligt te luisteren.
Ik begrijp dat ze geen goed vrienden meer zal worden met de buren omdat de relatie onderling al langer slecht is. Maar wat schiet TS er mee op als ze zich iedere dag blijft opwinden over de leefgeluiden van haar buren? Het huilen van een baby is niet te stoppen, en valt nu eenmaal niet onder "onredelijke overlast". Als iets niet te veranderen is kan je bezig blijven er tegenaan te schoppen, dat kost je alleen maar een hoop negatieve energie zonder dat het verbetert. Waarschijnlijk wordt de beleving alleen maar slechter, want iedere keer als de baby huilt en TS er erg op gefixeerd is, neemt haar onvrede toe en wordt ze nog bozer. Verstandiger is om energie te richten op zaken die ze wel kan veranderen.
Je laatste zin is wel waar denk ik. Je kan dan maar beter praktisch zijn en investeren in isolatie, of verkopen.
Hoe kan je nou een baby alleen horen liggen? Sorry hoor! Mijn zoontje heeft een erge KMA. Hoeveel rondjes in snachts / overdag ook liep. Meneer bleef huilen. Krijsen zelfs.. huilde 15 uut per dag. En dan lees ik hier adviezen van bel veilig thuis. Bel eens bij Die mensen aan, vraag eens of er wat is. Wie weet kon / kan je haar ontzien. Dat hun de politie meteen bellen is indd ook niet netjes en had anders opgelost kunnen worden. Heel vervelend maar dat is gebeurd.
Misschien eens praten met elkaar? Waarom hebben ze indertijd de politie gebeld? Bleef de hond blaffen en zijn ze bij de buurman aan de deur geweest en kregen ze geen gehoor? Speelde er de hormonen van haar zwangerschap mee? En nu een baby die veel huilt... heeft de onze ook gedaan. Ooit was juist laten liggen beter dan oppakken. Dan raakte hij juist meer geprikkeld. Bleef er dan wel naast zitten om over hoofdje te aaien. Ik zei niets en je hoorde me dus niet. Moest er dan ook voor onze zoon instanties ingeschakeld worden! Was ik een slechte moeder? Nee daar kan je vanuit een ande huis absoluut niet over oordelen. Nogmaals ga in gesprek met elkaar en ga niet beschuldigen maar hou het bij jezelf. Ik voelde me vervelend omdat d politie gebeld bleek te zijn. Ik hoor jullie baby veel en vraag me af hoe het met jullie gaat?
Ja echt 100% dit hoor, hun geen greintje begrip dan jij ook niet. Ik vind een beetje geblaf van de hond toch echt minder zorgelijk dan 2 krijsende kinders dag in dag uit jaren lang.
“Niet netjes” vind ik nog zacht uitgedrukt, als iemand gewoon de politie belt terwijl je al wekenlang een doodziek kind in het ziekenhuis hebt... en de reactie die de buurman gaf, toen TS deze actie heeft aangesneden bij de buren, vond ik ook erg asociaal. Dan zou ik echt niet meer durven aanbellen om te vragen hoe het gaat.
Hier moet ik gewoon echt op reageren. Ik heb geen huilbaby. Wel een lief mannetje met een sterke wil van bijna 1,5 jaar en een peuter van 2,5 die ook meerdere keren per nacht roept. 3 keer per week 45 minuten huilen is echt peanuts! Wij hebben heel gehorige huizen en hier kunnen de buren ons ook horen voorlezen. Onze jongste huilt zo hard dat moet 3 huizen verderop nog te horen zijn. Ik vind het voor mezelf vervelend, want ik wil graag slapen. Ik vind het voor mijn oudste dochter vervelend, die wordt er wel eens wakker van. En ik vind het ook echt vervelend voor mijn buren. Oprecht heel vervelend. Maar ik kan er niets aan doen. Hoe beter ik mijn best doe om er iets aan te doen hoe harder hij gaat krijsen. En ja, heel soms ben ik zelfs zo moe dat ik het niet kan opbrengen om er heen te gaan. Ik ben niet zo'n moeder die haar kind laat huilen. En ik denk dat jij als moeder ook weet hoe het is om je machteloos te voelen. Hoe zwaar het moederschap soms is en hoe veel je met jezelf bezig bent op sommige momenten gewoonweg omdat je het niet meer kan opbrengen. Hulde aan alle moeders die dit wel kunnen. Jullie zijn vast de perfecte moeders. Ik wil het gedrag van je buren niet goedpraten, maar ik verbaas me ook over het weinig begrip aan jouw kant. Eigenlijk verbaas ik me sowieso over de standpunten van veel medeforummers. Zeker een forum waar alles draait om kinderen. Of blijkbaar hebben veel forummers meer geluk en huilen hun kinderen s nachts niet. Good for you!!! Maar toon ook wat meer begrip voor de moeders die wel iedere nacht wanhopig naast het bedje van hun baby/dreumes/peuter zit. Respect voor deze mama's
En heb je dan ook de andere posts van TS gelezen? Waarin ze aangeeft hoe wanhopig ziek haar dochter was? Over het totale onbegrip van haar buren over háár situatie? Echt, ik begrijp volkomen hoe wanhopig je je als ouder voelt wanneer je een huilbaby hebt, maar sommige reakties in het topic hier stuiten me echt serieus tegen de borst. Buren van een gezin met een huilbaby hebben namelijk óók een leven. Met soms ups, soms downs. Met hun eigen zorgen, met een hypotheek op een huis wat wellicht niet makkelijk te verkopen is vanwege de geluidsoverlast van de buren. Met misschien een extreem stressvolle baan waar ze geen slapeloze nachten bij kunnen gebruiken? En alles wat ik hier lees is dat zij daar maar mee moeten dealen omdat ouders van huilbaby's zóveel meer stress hebben dan zij (en zelfs: ach, met een jaar of vijf gaat het wel beter. Serieus? 5 jaar geluidsoverlast op die manier bagatelliseren)? Waarom kunnen die ouders van huilbabies niet meedenken aan een oplossing? Zoals extra isolatie aan de kant van de veroorzaker van de overlast (i.p.v. de redenatie dat degene die onder het geluid lijdt dat maar zelf moet doen), zoals de kinderen aan de andere kant van het huis laten slapen (ook als dat betekent dat pa en ma een tijdje in een klein hokje liggen)?
Helemaal mee eens, ben echt verbaasd hoe hierop wordt gereageerd. TS, het enige wat je zou kunnen doen is in gesprek met ze gaan en vragen of ze in die kamer iets aan isolatie willen doen. Al ben ik zelf bang dat ze er helemaal niks aan doen...
Jeetje.. Denk persoonlijk dat er meer aan de hand is..al langer irritaties van beide kanten. Jullie klagen over de kindjes en hun over de huisdieren.. We horen nu ook maar 1 kant van een verhaal. Praat met elkaar anders loopt het alleen maar verder uit de hand
Ik vind het ook bizar dat je als buren er maar mee hebt te dealen. En mijn jongste sliep overdag als een roosje maar zodra het donker werd zette ze regelmatig haar keel op. En als ze dan eindelijk sliep moest je toch wel zo verschrikkelijk zachtjes doen want ze werd van het zachtste geluidje nog wakker. En iedereen heeft ondertussen genoeg afleveringen van de rijdende rechter en meester Frank Visser gezien om te weten dat de veroorzaker degene is die aanpassingen moet doen om overlast te minimaliseren. Nu schakel je die natuurlijk niet in omdat de baby van de buren zoveel huilt. En natuurlijk is het voor de ouders van een huilbaby ook verschrikkelijk zwaar maar dat betekent niet dat de buren dan maar pech moeten hebben. Beste ts. Ik zou misschien nog 1x proberen het gesprek aan te gaan. Maar dan juist over eventuele isolatie aan beide kanten. Als ze nergens voor open staan zou ik het iig aan eigen kant wel aanbrengen zodat je gezin toch beter kan slapen.
Afgelopen weken hadden wij horrornachten waarin onze zoon tot 7 uur aan een stuk huilde. We liepen er ieder kwartier naartoe, alle trucen uit de kast, maar zoonlief was ervan overtuigd dat hij beneden wilde gaan spelen en televisie kijken. Zei hij ook gewoon eerlijk. Hij is bijna 3,5jr dus niet heel jong meer. Hij kan zelf zijn bedlampje bedienen en boekjes kijken in bed. Dus we hebben keer op keer gezegd dat hij niet naar beneden mocht, dat we snapten dat hij boos was daarom maar dat de nacht is om te slapen en blablabla. Wat we ook deden, hij hield niet op, hij was de hele nacht woest en woedend. 3 nachten in een week. Ik ben op eigen initiatief (na precies 50min slapen) de dag erna naar de buren gestapt om excuses aan te bieden voor de herrie. Vond het toch wel heel rot dat het zo lang had geduurd. En als antwoord kreeg ik dat ze hem maar heel eventjes zachtjes hebben gehoord toen ze toch wakker waren 's nachts om een andere reden. Kom op, wij hebben hele dunne wandjes en onze peuter gaat op volume straaljager als hij kwaad is! Ik heb zelf het gevoel dat het veel scheelt, als je even naar je buren toe stapt en vertelt hoe de vork in de steel zit rondom je (huil)kinderen. Zodat ze weten dat het je aandacht heeft en dat je begrip hebt voor het feit dat zij last hebben. Jammer dat jouw buurvrouw dat niet heeft gedaan TS, zeker omdat ze weet dat je een zieke dochter hebt. Nu moet ik wel zeggen dat onze buurtjes (jong stel, nog geen kinderen) eigenlijk te lief voor deze wereld zijn. Want ik weet zeker dat ze hem wel horen. Toen hij 2 was had hij een periode als hobby om zo hard mogelijk tegen hun muur te trappen. En ook toen zeiden ze dat ze hem niet hoorden. Maar andersom denk ik dat ik het enorm zou waarderen als mijn buurvrouw even zelf naar mij toe stapte om te vertellen dat ze het vervelend vindt dat haar kinderen ons wakker houden. Dan zou ik veeeeel minder snel gaan klagen bij politie/andere buren of waar dan ook.
Eensch hoor. Hebben wij toen in het begin ook gedaan. En daarna. En daarna. En daarna. En daarna. Maar vervolgens kreeg ik toch het dringende verzoek of dat we “de slaaptraining (wtf, deden we niet eens specifiek) alleen in het weekend wilden doen omdat ze doordeweeks vroeg op moesten....” Tsja... We hebben er toen op gereageerd dat we ons best deden de overlast zo minimaal te houden, dat we het ontzettend rot voor hen maar daarnaast ook vreselijk voor alszelf vonden... bla bla bla.. We sliepen nl zelf amper. Tsja. Vervolgens hoorden we eens toen we zaten te bbq’eneentje begint te huilen: g0dverd0mme, zitten die kutkinderen vd buren weer te janken...” Toen brak er iets bij mij. Ik was en ben altijd netjes gebleven, zelfs toen. Ik heb verbaasd: “pardon” door de schutting gezegd... Het stomme: Ik was juist zo trots op mijn aapjes dat ze het bbq’en zo lang goed hadden volgehouden... begon pas na een hele poos gehuil te komen. We hadden niet eens de tijd gekregen om op te gaan staan en naar binnen te gaan toen buurman begon te vloeken. Conclusie van dit verhaal: sommige buren die zeuren over gehuil zijn gewoon asociaal. Doelbewust je kind overlast laten bezorgen is niet netjes, maar sommige mensen hebben tegenwoordig echt een mini lontje en menen dat ze eisen aan het gehuil van andermans kinderen kunnen stellen. Zulke mensen kunnen het beste verhuizen naar een seniorenflat. Enige overlast dat ze dan zullen hebben is van Lingo bij de halfdove buurman die tv kijkt tussen 17.00 en 17.30.
In een normale buren relatie geef en neem je. Soms heb je dan last van de ander, soms zij van jou. Maar als de ene partij de overlast van de andere kant veel erger vindt, dan de overlast de andere kant op, dan gaan dingen scheef. En dat is hier duidelijk gebeurd. De reactie van de buren op de hond is compleet idioot als je weet dat mensen bij hun kind in het ziekenhuis is. Maar huilende kinderen zijn helaas ook gewoon de werkelijkheid waar je geen invloed op hebt. Ik ben bang dat je dus zelf stappen zult moeten nemen om de overlast te verminderen. De houding die jullie tegenover elkaar hebben gaat een gezamenlijke oplossing in de weg staan. Ik zou dus toch proberen om zelf bijvoorbeeld isolatie aan te brengen. En, hoe moeilijk ook, hoe minder jij je eraan ergert, hoe minder last je zult hebben. Je kunt de ander niet veranderen, maar soms kun je wel jouw reactie op de ander veranderen, waardoor hun reactie verandert.