Het is niet zo dat veel vrouwen anders zijn ...veel vrouwen zijn gewoon niet sterker dan de mannen. Wat moet je doen als je nee zegt en tegenstribbelt maar de kerel tegenover je is twee koppen groter en veel zwaarder?
Laten we wel wezen dat ik puur reageerde op het bericht bijna alle vrouwen zijn ooit aangerand; begin post ging puur over vrouwen (dan lees ik niet kinderen). Ik heb het ook niet over ergens verlaten rijden in een bos maar het ging over in de kroeg, op straat (in mijn geval lees ik dus tussen huizen) of op dates. Ik word een beetje moe van dat alles wat je schrijft enigzins uit context wordt gehaald. Ik schrijf toch dat ik het bij mezelf hou, waarom raakt het je dan zo? Misschien is niet alles binnen laten komen ook een optie! Wie zegt dat ik nooit wat mee heb gemaakt, goede aanname!
ik weet ook niet of sterk en mondig zijn wel werkt. toen ik door een ouder fam lid werd misbuikt dacht ik achteraf ook vaak, ik had dat anders moeten doen, ik had moeten gillen/vechten, maar ik kon helemaal niks. ik voelde me verlamd en er kwam geen geluid of beweging meer uit mij. en niet 1x maar veel vaker is dit gebeurt. ik snap mezelf niet eens, maar je reageert echt anders als het echt gebeurt. nu 20 jaar later denk ik ook. dit gebeurt mij nooit meer, ik ben nu in de 30, en ben sterker. maar zeker weten of ik nu wel anders reageren zou kan ik niet beloven. je denkt wel dat je dat zou doen, maar in het echt is het zo anders, je zit in een nachtmerrie wat je even niet zomaar uitkomt op zon moment.
@mamabri en @beccie en alle andere dames die verteld hebben over misbruik op jonge leeftijd wat vaak langdurig was, mag ik een vraag stellen, maar voel je alsjeblieft niet verplicht te antwoorden. Ik bedoel het ook absoluut niet verwijtend, maar wat heeft ervoor gezorgd dat jullie het niet durfden vertellen? Of heb je het wel verteld, maar werden jullie niet geloofd? De mensen in mijn omgeving gaven aan dat zij het niet vertelden omdat ze ervan overtuigd waren dat ze niet geloofd zouden worden of dat ze zelf de schuld zouden krijgen. De reden waarom ik het vraag is omdat ik niet de illusie heb dat het mijn kinderen niet zou kunnen overkomen, maar zou ik kunnen zorgen dat het minder lang gebeurt?
@femkes: als je een vermoeden hebt dat er iets aan de hand is, zou ik met je kind naar de huisarts gaan onder het mom van een routine onderzoek tegen je kind (ha op voorhand briefen uiteraard). Bij zekerheid eigenlijk herzelfde, zowel voor soa test dan als voor verwijzing voor psychologische hulp, en bewijs voor aangifte. Ik heb destijds niks gezegd omdat ik ten eerste dacht dat ze het wisten (later door moeder ontkent) en ten tweede dat ze toch niet voor mij zouden opkomen (en daar kreeg ik later gelijk in dus).
ik heb het nooit aan iemand verteld, alleen aan een oudere vrouw die ik goed ken via internet. ik durfde het nooit. en nu heeft het ook geen zin meer denk ik. ik wil daar niemand meer mee lastig vallen. vroeger was hij 1 van de weinige mensen die ik had. mijn ouders waren gescheiden, en thuis had ik verder niks. hij was een soort oom waar ik altijd een hele goede band mee had. hij was alles voor mij. hij was 20 jaar ouder dan mij. pas na de scheiding met zijn vrouw heeft hij mij gepakt. ik paste op hun kinderen als ze weekends bij hem waren paste ik soms op en bleef daar slapen, en zo is het begonnen. ik durfde er toen niks tegen te doen, en ik durfde thuis niks te zeggen. voor mijn gevoel was hij de enigste fam die ik had en die wilde ik niet kwijt, ik vind mezelf nog steeds erg dom als ik er aan terug denk. maar toen kon ik niet anders dan niks doen. ik kan hem nog steeds niet haten, ik ben ook niet eens echt boos. maar ik snap het gewoon niet.. waarom ik heb hem nu al zon 10 jaar niet meer gezien. ik hoop ook niet dat ik hem ooit nog tegenkom ik weet niet hoe ik dan zou reageren,
Dit heb je heel goed omschreven, zo is het echt. Ik ben ook "niet op mn bekkie gevallen". Maar toch een keer aangerand, bijna verkracht. Weet niet wat zn bedoeling precies was.. maar zn vriend zei gelukkig op een gegeven moment, "kappe nou.. dit is niet leuk meer" En wat je zegt idd, ik bevroor. Kon niks meer uitbrengen. Al vanaf het moment dat ie voor mn fiets sprong en ik wist dat hij geen goede bedoelingen had, was ik een soort van verlamd.
Helemaal mee eens. En de reactie van de meester is nu laks, maar anno 1993 was dit probleem lang niet zo onderkend als nu.
Als kind durfde ik het nooit te zeggen tegen mijn ouders. Schaamde me. Had geen zin in moeilijke gesprekken enzo. En hoe moet je dat dan doen? "Hoi pap, mam, ... zit aan mij." Ik wist dondersgoed wat seks was en ook de hele taboe/schaamte er om heen. Mijn ouders hadden sowieso moeite om te praten over seks. Hoe vertel je dan zoiets? Ik bedenk me dat ik wel stiekeme hints probeerde te geven. Het gebeurde meestal als zij weg waren. Dus dan zei ik: "wanneer gaan jullie weg? Hoe laat komen jullie thuis? Is die en die thuis? Hoe lang blijft die wakker? Als er iets gebeurd, kan ik dan naar die en die toe?" Ik hoopte dan altijd dat ze mijn angst op zouden merken en zouden zeggen: "ik blijf wel thuis." Maar dat gebeurde niet. Toen ze er uiteindelijk wel achter kwamen, heeft dat best veel impact op mij gehad. Waar ik bang voor was, gebeurde: er werd heel krampachtig mee omgegaan. Ze probeerden er heel open over te praten, maar het is natuurlijk een heel moeilijk onderwerp. En toen heb ik een aversie gekregen om er over te praten. Het is zelfs zo ver gekomen dat ik nooit meer met mijn ouders alleen durfde te zijn, bang dat ze er over zouden beginnen. En dat was zo'n self fullfilling prophecy. De schaarse momenten dát ik dus alleen was met hen, werd er over gepraat. Dus ik ging ze nog meer ontwijken. En dat is natuurlijk niet heel ideaal voor een puber De afgelopen jaren ben ik me dit gaan realiseren en begonnen met het herstel van contact. Met kleine stapjes vooruit Vrienden heb ik het eigenlijk nooit verteld. Ik schaamde me ervoor. Daarnaast had ik heel erg het gevoel dat ik die persoon dan opzadelde met mijn persoonlijke problemen, en dat wilde ik niet (zeker niet als puber). En ik was bang dat de vriendschap spaak zou lopen en dan wist die persoon alles van mij... Dat gaf me geen goed gevoel. Bovendien kent iedereen de persoon die mij misbruikte, en ik vond het heel moeilijk om dat openbaar te maken. Mijn vriend heb ik het wel verteld. Maar die begon meteen van: ik ga wraak nemen, ik schop hem helemaal in elkaar, etc. Terwijl ik liever had dat hij me gewoon vastpakte en me troostte. Dus toen heb ik er ook bijna nooit meer over gepraat. Ik hoop dat je er zo wat aan hebt
Misschien raakt het andere vrouwen die wel een nare ervaring hebben gehad omdat in feite wordt gezegd dat als ze maar hun bekkie vooraan hebben of op tijd laten merken dat ze iets niet willen, maar het ondanks dat toch gebeurt, het hun eigen schuld is.
Tsja, goeie vraag. Ik denk dat ik geen gedoe wilde. Ik wist dat het heel fout was wat er gebeurde. In mijn geval vertelde de dader me ook dat ik vooral mijn mond moest houden. Als kind van 6 kon ik de gevolgen niet overzien van wat er gebeurde en al helemaal niet van wat er zou gebeuren als ik het zou vertellen. Ik denk dat dat voor een kind heel groot en angstig is. Ik leer mijn kinderen dat er leuke geheimpjes zijn (zoals een cadeautje voor moederdag kopen met papa), maar dat niemand ze ooit mag dwingen om iets geheim te houden. En dat ik ze altijd zal helpen als ze me in vertrouwen nemen. Ook als ze me nu in vertrouwen nemen met iets 'onbenulligs' zal ik dat vertrouwen nooit beschamen. Maar ik denk dat je vooral zelf op signalen moet letten.
Dit inderdaad. En het is al heftig genoeg om te vertellen zonder deze opmerkingen, maar helemaal met...
Ja. Op mijn twintigste in de sauna en ik zat alleen in een wat donker bad. Een man kwam binnen en ging zichzelf aftrekken vlakbij de enigste uitgang terwijl hij naar mij keek. Ik vond dat enorm eng en durfde niet uit dat bad te komen, omdat ik dan langs hem moest. Uiteindelijk heb ik al mijn moed verzameld en ben langs hem heen gelopen. Daarnaast heeft mijn ex-man me, denk ik, verkracht. Hij wou altijd sex, maar ik niet, maar ik was wel bang voor hem, dus dan deed ik het toch maar. Een keer heb ik me veel heviger verzet, maar hij lag boven op me, dus ik kon geen kant op. Ik zeg denk ik, omdat ik het gewoon weiger te classificeren als verkrachting, terwijl het dat wel is natuurlijk. Het is in ieder geval iets wat ik nog nooit aan anderen heb verteld en waar ik bewust niet aan wil denken.
De reden dat ik nooit iets heb verteld was dat mijn moeder net getrouwd was met deze man. Hij liet me dan ook geloven dat als ik het zou vertellen dat ik hun huwelijk kapot zou maken. Achteraf slaat dit natuurlijk nergens op en was het zijn eigen schuld geweest, maar als jong meisje geloof je dit. Ik had sowieso heel erg het gevoel dat het mijn eigen schuld was. Ik zou wel iets hebben gedaan wat hem uitlokte om dit te doen. Rond deze tijd begon het ook bergafwaarts te gaan bij ons thuis. De ex van mijn moeder bleek een narcistische persoonlijkheidsstoornis te hebben kwamen we later achter. Dus je kan je wel voorstellen dat er meer verschrikkelijke dingen bij ons thuis hebben afgespeeld. Deze man, die mijn jeugd op alle mogelijke manieren van me heeft afgepakt, zal er nooit spijt van hebben. En die gedachte doet soms pijn. Het klinkt ook heel hard maar ik hoop dat zijn tijd snel voorbij is op deze wereld. Dan kan hij zijn nieuwe gezin ook geen pijn meer doen want ik heb gehoord dat hij nogsteeds met hetzelfde bezig is. De reden dat ik het nu niet meer ga vertellen is dat ik mijn moeder geen schuldgevoel wil geven. Het is nooit haar schuld geweest maar dat zal ze wel denken. Zij heeft me immers alleen gelaten met deze man en hem in huis genomen uit goed vertrouwen. Toch kon zij niet weten dat hij na hun huwelijk zo zou veranderen. Want voor het trouwen was het een vriendelijke, meegaande man. Dit sloeg alleen enorm snel om. De enige tip die ik mee kan geven voordat iemand een vreemde in huis neemt, zoek goed uit wie hij is. Zoek mensen uit zijn verleden, praat met ze en leer hem op die manier kennen. Doe je oogkleppen af als je verliefd bent, ookal is het verschrikkelijk moeilijk. Het gaat om de veiligheid kinderen en dit moet prioriteit nummer 1 zijn. Als het te mooi is om waar te zijn, dan is dit waarschijnlijk ook zo.
Ik heb nu even alleen deze zin van je post geselecteerd. "Niet alles laten binnenkomen"... Sorry, maar als je, zoals je later in je post impliceert, wel degelijk enige ervaring bezit in deze kwestie (wat ik oprecht niet voor je hoop), snap ik niet dat je niet wat beter je best doet om je teksten te nuanceren. Want dan weet je waarschijnlijk wel degelijk iets af van de zelfverwijten en schuldgevoelens waarmee vrouwen als ik, en vele met mij in deze topic, toch al genoeg te kampen hebben (gehad). Dit al, zónder jouw insinuaties te lezen en deze maar " van ons af moeten laten glijden".
Ik omdat ik enkel aan mijn moeder dacht. Ik wilde haar niet pijn doen. Achteraf heeft ze zich natuurlijk toch schuldig gevoeld maar ze kon mij wel begrijpen
Bij mij lag het allemaal veel subtieler. Mensen die de grens niet wisten, of misbruik probeerden te maken van mijn psychische toestand van destijds. Ik woonde toen ook in een rotbuurt waar je als (blanke?) vrouw blijkbaar niet over straat kon zonder seksuele uitnodigingen te ontvangen. Verhuizen heeft alles opgelost. Ik heb wel echt verdrongen herinneringen, en dat is niet van de keren dat er fysieke dwang aan te pas kwam. Het vervelende was dat niemand inzag hoe zwak ik er als meisje in stond. Iedereen zei steeds: "Zo zijn mannen gewoon, maak je niet druk." Daardoor ging het mis.
Ik ben hierdoor ook echt heel erg in de war geweest en denk dat ik me ook wel ongepast heb gedragen richting andere vrouwen, waardoor als ik aan vroeger denk ik liever een zak over mijn hoofd trek. Zelfs thuis werden ook wel grenzen overschreden.