We zitten weer op een dieptepunt van een depressie van mijn man dus ook op een dieptepunt in de relatie.. Mijn man is depressief en heeft een tijdje medicatie geslikt toen ging het heel goed met hem. Hij is daar een jaar geleden mee gestopt en nu zijn we weer terug bij af.. Het gaat met ups en downs maar de ups duren steeds korter en de downs steeds langer en vaker. Hij wil niet weer beginnen met de medicatie en vind dat ik het zelf maar moet slikken omdat ik ook chagrijnig ben..maar dat komt vooral omdat ik op mijn tenen loop en het gevoel heb dat ik bijna overal alleen voor sta met 4 kinderen. Ik vind het erg moeilijk en na de zoveelste ruzie en dingen zeggen di hij denk ik diep in zijn hart niet meent ben ik het zoo zat. Voor de kinderen is het ook niet leuk. Papa zit of achter de laptop op de bank en heeft geen tijd of hij slaapt.. Heeft er iemand tips ofzo of ervaring hoe en of het beter wordt..
Waarom is hij gestopt met de medicatie? Soms is een depressie chronisch en heb je je leven lang medicatie nodig.. zoals bijv een diabetespatient insuline moet spuiten. Gaat hij ook naar therapie?
Hij is gestopt omdat hij vind dat het niet meer nodig is. En dat we hem gewoon zo moeten nemen zols hij is. Nee hij gaat niet naar therapie, hij ontkend nu ook dat hij een probleem heeft..
Hier ben ik het helemaal mee eens. TS : Misschien kun je eens een gesprek met hem beginnen op een aardige/vriendelijke toon en zeggen dat je goed snapt dat hij met zichzelf in de knoop zit. Maar dat het voor jou, jullie relatie en jullie kinderen geen doen is zo. Of hij toch therapie en/of medicijnen zou willen nemen. Zodat iedereen een beetje gelukkiger is. (Vooral de kindjes natuurlijk)
Geen tips wel herkenning Zo moeilijk van de bank te krijgen Alles negatief Wil niks ondernemen Ontkennen dat er een probleem is Wat mij helpt is geen verwachtingen hebben Mijn eigen plan trekken Leuke dingen doen met de kinderen Hij mag mee zo niet zijn verlies Jammer is het wel maar het me aantrekken kost me te veel energie
Echt precies hetzelfde! Maar het steekt zo als ik dan z' n gezellig gezin zie of een vader alleen opstap. En hij wordt dan ook een soort jaloers omdat ik wel leuke dingen doe en ervan geniet en hij niet. Dan weet hij altijd een paar rot opmerkingen te maken waardoor ik me toch weer rot voel na een leuke dag.
Ik denk dat ts al op vriendelijke toon het besproken heeft. Ts wat ontzettend moeilijk als je partner ontkent dat hij depressief is en behandeling niet nodig vindt. Al die je het niet voor jezelf maar voor je gezin. Werkt hij momenteel?
Ik denk zolang hij het zelf niet ziet er nog biet zoveel te doen valt... Je Kan anderen met hem laten praten, ouders bijv. En hem heeeel duidelijk aangeven waar je nu tegenaan loopt en wat je wil. Uiteindelijk zal therapie noodzakelijk Zijn en Wss ook medicatie... Werkt hij wel? Omdat he zegt dat hij computert of slaapt
Ja joh dan zie je mannen ene papa dag hebben in monkey town en denk ik ships hij zou hier ook leuk lol kunnen maken met z'n zoon Andere kant ben ik soms ook blij dat hij er niet bij is Hij kan dat met z'n stemming het hele dagje weg verpesten Niet eens expres Ik zie hem dan ook dubbel genieten wanneer z'n vader wel (eindelijk) eens van de bank komt en wat onderneemt met hem Zulke momenten dan maar koesteren Het laatste herken ik 'gelukkig' niet dat hij vervelende opmerkingen maakt Meer dat hij 0,0 interesse toont in wat de rest van het gezin heeft gedaan ookal weet hij dat we een dagje weg zijn gegaan
Aan jou naam te zien is je afkomst turks of van jou man? Zo ja in de Turkse cultuur word vind ik depressief niet echt als een ziekte gezien en word er niet snel over gepraat. Is het ook niet een deel schaamte
Ik ben zelf ook depressies geweest en geb een traject gevolgd. Kijk eens op Revalis ciran. Dit heeft mijn gezin enorm geholpen Je mag mijn ook pb sturen
Misschien lichttherapie of een speciale lamp voor in huis aanschaffen? De dagen worden ook weer korter/donkerder, dus een (diepe) depressie zal eerder toe- dan afnemen verwacht ik..
Toch vraag ik me af in jouw geval hoe het zal zijn als de kinderen ooit uit huis zijn. Dan zul je het toch samen moeten doen. Ik hoop oprecht dat je man snel inziet dat het toch wel een probleem is. Verder gelukkig geen ervaring met depressies dus helaas voor jullie geen tips
Ik zou het gesprek met hem aangaan als hij in een up zit, dan is hij sowieso beter te bereiken. Zeg dan dat je je zorgen over hem maakt en dat de kindjes erg verdrietig zijn als hij in een depressie zit. Het klinkt hard maar een ouder is het best te bereiken via zijn kinderen. En geef misschien voorzichtig aan dat ontkenning ook een deel is van de depressie. Ga vooral niet in de aanval. Daar bereik je niets mee. Sterkte hoor, het is een heftige situatie!
Ik zou zelf naar de huisarts gaan en dit bespreekbaar maken en hem of haar vragen wat te doen. Zelf geen depressieve man, maar heb er wel veel ervaring mee. Dit moet onder ogen worden gezien en worden opgepakt, voordat hij verder weg zakt in de depressie. Zoals eerder gevraagd, werkt hij nog wel of zit hij thuis? Heeft hij broers/ zussen/ ouders die je hierin kan betrekken? Waarom wilde hij voorheen wel medicatie en nu niet meer?
Hij werkt gelukkig wel, daar is niks over te zeggen. Het liefst werkt hij nog over ook. Hij werkt in ploegendiensten dus hij is vaak 's morgens en overdag thuis. Waarom hij eerst wel wilde en nu niet dat weet ik niet. Zijn zwager gebruikte het en zijn zus was daar er positief over en hij is ton met een psychiater gaan praten en is begonnen met prozac. Hij gaf toen zelf aan dat hij zich beter voelde en dat hij het erg voor ons vond dat hij al jaren zo moeilijk was. Zijn zwager is toen gestopt en toen is hij ook zonder overleg gestopt. Het gesprek aangaan heb ik ook al een paar keer geprobeerd. Als ik dat dan doe in zijn goede momenten dan is dat ook gelijk het einde van het moment.. Mijn man komt inderdaad uit turkije, maar geen idee of het echt een cultuur ding is. En of hij zich ervoor schaamt weet ik niet. Maar ik doe dat eigenlijk wel, want mensen vinden het toch raar dat hij nooit meegaat oid. Ik praat er wel is over met zijn zus maar dit vind dat ik vooral rustig moet zijn en niet teveel moet zeggen maar dat gaat niet voor z'n lange tijd.
Ongetwijfeld zal ze al het hebben aangekaart, maar dit lijkt me ook geen fijne situatie. Dus toch nog eens over beginnen op een zeer begripvolle manier. (Als hij wel een goede bui heeft) Ik denk dat ts haar man zich onbegrepen voelt. Denk niet dat dat met ts te maken heeft, maar gewoon door de depressie. Ik ben ook depressief geweest. En toen heb ik een hondje aangeschaft. (Dit overwoog ik al een hele tijd) daarna ging het veel beter en is mijn depressie verdwenen. Nu bedoel ik niet dat je een hondje moet aanschaffen hoor. Maar misschien is er een hobby of iets wat je man vroeger heel erg leuk vond om te doen. En kan hij daar weer positieve energie uithalen?
Mijn man is ook turks en mijn vader is chronisch depressief. Hij snapt het ook echt niet en mijn schoonfamilie ook niet Die zeiden kom maar naar turkije die dokters genezen het wel. Wat ik veel zie in de familie dat zulke meer genegeerd worden of dat het niet echt normaal is om te praten met iemand daarover(buitenstaander) Wr negeren het maar dan gaat het vanzelf over. Zo ervaar ik het dan.
Mijn man is nooit erkent depressief geweest, maar wij weten inmiddels wel dat hij hier al lang mee zit. En vooral als hij weer uit de dip is. De laatste keer bij mijn man duurde mij ook veel te lang, ik ben echt ontploft uiteindelijk. Ik kon niet meer op mijn tenen lopen voor hem. Heb hem een brief geschreven zonder oordelen, alleen maar feiten die gebeurt zijn. Zijn dagindeling, taalgebruik, houding naar mij toe naar de kinderen toe, hij ging zelfs meer drinken. Om maar te verdoven. Heel laat naar bed lees 5 uur sochtends en dan de volgende dag niets meer waard zijn, de volgende dagen elke avond om half 8 al slapen op de bank. Vreselijk ritmeloos. Nooit mee-eten met het gezin. Ondoenbaar met een gezin om met zo iemand te leven. Ik ben heel duidelijk geweest dat hij met zichzelf leefregels moet gaan afspreken. En dat ik hem hier ook aan mag houden. Vooral vaste tijden opstaan en naar bed en gaan sporten, drie dagen in de week geen alcohol. Hij geeft nu zelf aan zich vrolijker te voelen, maar dat hij nog heel veel moeite heeft met lawaai en veranderingen. Ik voelde dat dit voor mijn man zou werken. Heb jij een idee waar het mis gaat bij jouw man? Ik heb het idee maar weet niet of het precies zo werkt , maar dat een “normaal” mens ook wel pieken en dalen heeft, maar dit zelf kan oplossen door even kalm aan te doen, emoties laten lopen. Maar bij mijn man werkt dat systeem niet. Als er bij hem iets speelt gaat hij onmiddellijk in standje verdoven door extremen op te zoeken.