Bedankt allemaal, ik ga zo als de kinderen naar school zijn ook naar mijn schoonzus om te praten en dan zullen we zien. Hij weet niet dat ik kom dus ik hoop dat hij wil praten..
Ik wil hier wel even op reageren. Je beseft je hopelijk dat depressie een ziekte is? Vind de opmerking dat zijn (klein)kinderen hem niet genoeg vreugde geven, een tikkeltje vreemd zacht gezegd. Je snapt toch wel dat het niet zo werkt? Het is geen knop die hij even om kan zetten als hij maar genoeg wil? Hij is ziek.
Fijn dat je hier op ingaat. Het raakte me ook behoorlijk.Ik kamp met depressies. Heb al heel wat soorten medicatie geslikt en ben al hele tijd in therapie. ( Als de depressie toeslaat staat echt therapie op een lager pitje want ik kan dan eigenlijk alleen maar denken dat het nooit meer goed komt en wordt dan soms opgenomen) Ik probeer de kinderen altijd uit te leggen dat het niet door hen komt. We proberen de oudste in een praatgroepje voor lotgenoten te krijgen maar dat lukt nog niet. Te weinig belangstelling terwijl het heel belangrijk is op langer termijn. Ik heb goed contact met mijn behandelaars en we denken echt samen over wat goed en nog mogelijk is. Ts wat ontzettend moeilijk voor je. Het lijkt me zo frustrerend als je partner niet onder ogen wil zien wat er aan de hand is en behandeling weigert. Hopelijk vindt z'n zus een ingang bij hem
Heel veel succes @mavi derya ! Hopelijk beseft hij dat hij zonder medicatie niet kan functioneren en met wel. In mijn omgeving ken ik ook iemand die kampt met depressies. Als ze haar medicijnen neemt, elke dag een pilletje, gaat het goed met haar. Ze heeft een paar keer proberen te stoppen/afbouwen, en ze zat direct weer in de put, met ziekenhuisopnames tot gevolg. Gelukkig is er nu het besef dat ze die medicijnen gewoon nodig heeft. Zoals een ander pilletjes pakt voor zijn hart, een hoog cholestrol of insuline spuit voor diabetes. Die vergelijking is eigenlijk heel treffend. Een depressie zit niet tussen je oren, en je lost het niet (altijd) op met positief denken en veel frisse lucht, etc. Je man moet eerst erkennen dat hij ziek is. En dat het misschien wel chronisch is, maar dat er mee te leven valt. Sterkte, het is zeker niet makkelijk. Hopelijk slaan jullie je erdoor heen!
Ik herken wel wat @Jezz84 schrijft. En ik denk dat ze dat wel weet. Net als dat ik het weet. Zowel rationeel gezien als met alle medische kennis die ik op zak heb. Maar dat neemt niet weg dat het soms toch pijn kan doen. Dan zijn mijn verstand en gevoel in conflict. De personen in de omgeving van degene die kampt met de depressie zijn ook maar mensen met gevoelens en emoties.
Ik weet gewoon niet zo goed wat te zeggen. Het is echt heel vervelend allemaal. Ik hoop dat het goed komt voor jullie allemaal. Sterkte!
Ja dat begrijp ik heel goed hoor, ik bedoelde er ook niets verwijtend mee. Het is gewoon als je in die situatie zit soms zo moeilijk om te vatten. Dan zie je je baby en dan is het zo naar om te zien dat zelfs dat weinig vreugde geeft. Maar ik weet heel goed hoor dat hij daar niets aan kan doen.
Mijn excuus als ik je geraakt heb, dat was absoluut niet mijn bedoeling! Mijn verstand weet dat het zo niet werkt maar het is soms zo moeilijk om te zien. Ik wens je veel sterkte!
Ik begrijp wel wat ze bedoeld.... het is toch erg als iemand zich zo kut voelt dat hij/niet eens kan genieten van kinderen/kleinkinderen
Depressie is een ziekte. Maar als jij een partner en kinderen hebt moet je er wel alles aan doen om je situatie te verbeteren. Of in ieder geval stabiel te houden! Dat betekend dus erkennen dat je ziek bent, in therapie (blijven) gaan en medicatie slikken. Ook s dat langdurig is. Anders zou ik de relatie verbreken. Heel sneu voor hem maar wat heb je aan zo'n partner en vader? Als je dat niet kunt leef je je eigen leven (met je kinderen) lis van hem. Een andere optie is er gewoon niet. Hij zal er zelf aan moeten blijven werken (de rest van zijn leven). Ik zou geen zin hebben in een partner die zo'n, negatieve invloed heeft op het gezin en de kinderen. Want die krijgen er helaas ook heel veel van mee!