Onze zoon van bijna 8 gelooft nog heilig in de Sint. Een tijdje terug vertelde hij dat een kindje op school had gezegd dat sinterklaas niet bestaat. Toen ik hem vroeg wat hij zelf dacht, bleek dat hij absoluut niet twijfelde aan de “echtheid” van sinterklaas. Wij laten het voor nu dus maar zo. Als hij zelf echt begint te twijfelen vertellen we het hem uiteraard eerlijk en ben ik er zeker van dat hij het geheim kan bewaren voor zijn broertje en zusje!
Wij hebben het verteld. Hij was 8 jaar. Die zomer dat we het vertelden ging hij naar groep 5 (daar gingen ze suprises doen dat jaar) en een groot deel van de klas wist het grote geheim al (schakelklas groep 5 en 6). Ik wilde het liever zelf vertellen en niet in de periode dat het allemaal speelde. Hij nam het goed op al viel het kwartje niet helemaal. Zei dat hij al dacht dat Sinterklaas de kadotjes niet aan alle kinderen gaf, toen ik vroeg wie hij dan dacht dat dat deed zei hij een hele rijke man die zich verkleed als Sinterklaas.... en hij vroeg, Mam heb jij dan in mijn vrienden boekje geschreven ipv sinterklaas? Ja schat dat was ik. Maar hoe wist jij dan wat zijn lievelingseten is?) Ondanks dat hij het wist vond hij het nog steeds heel spannend allemaal in de december maand! Edit. Het jaar daarvoor kwam hij al thuis met het verhaal dat ... zei dat Sinterklaas niet echt was. Ik wou de magie nog niet kwijt dus heb dat vriendje voor domme jokkenbrok uitgemaakt en hij geloofde mij gelukkig! Ook hebben we nu goede afspraken over het grote geheim. Hij mag het aan niemand vertellen en als ik erachter kom dat hij dat wel doet krijgt hij nooit meer een Sinterklaaskadotje. Ik weet het dreigen is slecht maar het werkt hier wel!
Ik laat het gebeuren, de oudste ( nu 10 ) kwam er zelf mee toen hij een jaar of 7/8 was en heb hem toen inderdaad verteld hoe het zat. Nu helpt hij inmiddels zelf mee met het organiseren van de sinterklaas dingen voor zijn broertje ( nu 6 ) Wij doen samen de inkopen voor de schoen kado's, wij versieren het huis, wij houden het verhaal leuk en spannend en hij vind het geweldig. We zitten nu ook samen iedere keer al die pieten te ontmaskeren '' Welke Bnner zit er achter welke piet '' Hij is ook nooit boos geweest over het feit dat wij het nooit hebben gezegd. Ik zie het ook niet als liegen ( wat sommige wel vinden ) ik zie het als een soort fantasie net zoals sprookjes. Hoort er gewoon bij. Ik zou het nooit uit mijzelf gaan vertellen omdat ik ze die magie gewoon niet wil ontnemen, al zijn ze 18 en geloven ze er nog in. Ik moet eerlijk bekennen, ben nu 33 en ben nog steeds bang als ik een zwarte piet zie je weet nooit wie er achter zit. Ik hou dr van
Wij hebben dit verhaal nooit verteld. Maar gewoon hoe het is. Dat dit een meneer is die lang geleden geleefd heeft en dat iedereen nu het verhaal na speelt. Het stuit me tegen de borst om te liegen tegen mijn kinderen. Ze weten uiteraard wel dat andere kinderen hier wel echt in geloven en daarbij spelen ze het spelletje mee.
Hier geloven ze er ook niet in. Ze zitten op een school waar er ook weinig aan wordt gedaan en vriendjes in hun omgeving geloven ook niet. Natuurlijk vinden ze cadeautjes krijgen leuk en als ik zeg dat Piet die snel in de garage heeft gezet nemen ze dat wel aan, maar echt geloven? Neh. Mijn oudste had ook al door dat je niet met een paard over daken kan lopen. De middelste (3 jaar) moet er zelfs weinig van hebben. Als ze iets ziet op tv of in een boekje, loopt ze weg met de mededeling: 'ik wil Klinkklaas niet'. Ok dan
Maar vertel je ze dan ook geen sprookjes? Of vertel je ze bij ieder verhaal dat alles nep is? Laat je ze niet lekker fantaseren? Ik vind het altijd zo hard om te zeggen dat het liegen is, dat is het namelijk in mijn ogen niet, je neemt ze mee in de magie van een verhaal, je laat ze lekker fantaseren. Ik heb het nooit ervaren als dat mijn ouders hebben gelogen. Nu ik zelf moeder ben waardeer ik het alleen maar meer dat zij mij in die magie van het hele Sinterklaas gebeuren hebben mee genomen. Ik kan nog terug dromen over al die geweldig spannende Sinterklaas avondjes, en al die ochtenden dat ik wakker werd en nieuwsgierig was of er iets in mijn schoon zat en dan fantaseerde over hoe dat kon. Heerlijk!
Wij hebben het verteld toen hij naar groep 6 ging (hij was toen net 9). Vorig jaar heeft hij al surprises gedaan in de klas en bij voetbal, maar toen geloofde het merendeel van zijn klas ook nog. Nu werden dat er steeds minder en er kwamen wel eens opmerkingen van vriendjes die niet meer geloofden, dus toen heb ik het toch maar verteld. Vond het ook wel een mooie leeftijd. We hebben het bewust verteld in een periode waarin de Sint verder geen rol speelt, zodat hij nog een tijdje had om aan het idee te wennen. Zijn zusje van 7 gelooft nog wel, ZL speelt het verhaal goed mee en is ook nog gewoon druk in de weer met verlanglijstjes enzo.
Wij hebben het vorige zomer verteld; ze was toen net 8 . Juist vanwege wat onzekerheid, wilde ik niet dat ze voor haar idee, de 'laatste' was die het zou weten. Het zelf laten uitvogelen wilde ik sowieso niet, uit angst dat ze dan ging overleggen met haar zusje en vriendinnen en zo anderen ook hun geloof eerder ontnam dan de bedoeling was. Helaas heeft ze een al twijfelende vriendin het wel verteld, omdat ze dacht dat die het ook al wist... Het is fijn als een vriendinnetje het ook al weet, zodat ze op hun eigen niveau het nog eens van zich af kunnen praten.
Ja hoor. Ik vertel mijn kinderen sprookjes. En ze weten wat sprookjes zijn. Dat maakt niet dat ze zich minder inleven in het verhaal. Dat blijft spannend. Als ik een film kijk weet ik dat het niet echt is, dan nog kan ik soms echt in het verhaal zitten De kinderen weten dat sinterklaas niet echt is. Maar bij sinterklaas journaal zitten ze met grote ogen te kijken. Weten dat ik niet tegen ze lieg maakt het niks minder spannend.
Ik zeg ook niet dat het het minder spannend zal maken, ik vind het feit je het liegen noemt niet fijn. Het is namelijk niet liegen maar ze laten mee gaan in een fantasie wereld. Stel jouw dochtertje ( geen idee of je die hebt maar stel ) denkt dat ze later prinses kan worden en droomt daar in weg en geloofd daar in dan ga je haar toch ook niet uit die droom wereld halen en zeggen dat het niet kan en dat het nooit zal gebeuren? Dat vind ik dus net zoiets als je kinderen laten geloven dat Sinterklaas wel bestaat, ik zie het dus niet als liegen maar als fantaseren in de magie van Sinterklaas.
Ik snap jupke wel hoor. Mijn ouders hebben vroeger ook altijd verteld dat het een spelletje was met een verklede meneer. En dat deed helemaal niks af aan de magie. Want in dit geval creëert de magie zichzelf al wel. Peuters/kleuters geloven toch wat ze zien dus een sinterklaasjournaal, een intocht, pakjesavond met opeens cadeautjes voor de deur is al genoeg magie op zichzelf. Het liefst zou ik het bij mijn kinderen precies zo doen, maar mijn man is het daar niet mee eens haha.
Uitgelegd aan mijn dochter in de zomer voor start groep 4. Ze was toen 7 jaar. Redenen: ze had al een paar kritische vragen gesteld (dus al twijfel) en het jaar ervoor was de stress (en angst) in die periode zo heftig geweest bij haar, dat was voor niemand leuk. Ze heeft nog nooit zo genoten van Sinterklaas dan dat eerste jaar dat ze wist dat het nep was . Gewoon genieten zonder al dat piekeren en wakker liggen.
Wij laten het allemaal lekker op z'n beloop. De kindjes mogen hun eigen verhaal er omheen bedenken. En ik vind het ook leuk om te zien hoe de oudste haar eigen verhaal verzint. Met een mix van Sinterklaas en een papa en mama die cadeaus kopen. Hoewel ik het geen "liegen" vind, om de mythe in stand te houden, past het gewoon niet bij wie wij als gezin zijn en hoe we met de kindjes omgaan. Ik doe er niet geheimzinnig over. De cadeautjes voor de neefjes en nichtjes worden ingepakt samen met de kindjes. Dat vinden ze heel leuk. Ook kopen we samen cadeautjes voor kindjes, waarvan de ouders anders geen sinterklaas kunnen vieren en zoeken ze samen hun speelgoed uit,voor speelgoedpakketten die dan weer weggegeven kunnen worden. Het scheelt dat er bij ons in de omgeving geen kindjes in sinterklaas geloven, en nu de oudste naar school is, heb ik haar wel gevraagd om kindjes die denken dat Sinterklaas cadeaus thuis komt brengen, niet tegen te spreken. Omdat je soms gelijk mag hebben,zonder dat je dit hoeft uit te spreken
Ik zeg ook niet de magie af zal nemen als je het ze verteld, al denk ik dat je het dan toch anders zal beleven maar goed. Het ging mij er om dat ze zegt dat je liegt tegen je kinderen als je ze dus wel in die waan laat dat Sinterklaas bestaat, daar was ik het dus niet over eens.
Feitelijk is het ook liegen natuurlijk @Debaky, alleen dat woord klinkt zo naar. Maar ik vind het niet perse verkeerd. Je doet ze er geen kwaad mee en ze komen er vanzelf wel een keertje achter.
Mijn oudste gelooft ook heilig. Dat ga ik nog niet verbreken. Hij gelooft ook in kabouter en dat voed ik niet, maar ik ga er ook geen discussie over aan. Hij is verder namelijk al veel te vroeg wijs, ik vind het wel fijn dat hij ook nog wat klein is.
Onze dochter van 9 gelooft nog heilig, haar 2 beste vriendinnen ook. Sinds vorig jaar maken ze suprises op school maar dat bracht haar zelfs niet aan het twijfelen. Wij laten het zo, denk toch dat ze ons niet zal geloven . Ben wel benieuwd hoor tot hoe lang dit gaat duren, soms denk ik dat ze het wel weet maar misschien nog niet aan toe wil geven. Omdat sinterklaas echt haar held is.
Wij hadden gepland om het deze zomer te vertellen (ook 8 jaar), maar toen bleek het verhaal nog te 'heilig'. Nu merken wij dat de kinderen in groep 5 een natuurlijke overgang maken. Gisterochtend vertelden ze aan tafel dat pieten 'gewoon geschminkte mensen zijn', en dat ze 'werken' als piet. Ook was de conclusie dat ze gewoon uit Nederland komen, Spaanse pieten zouden immers Spaans spreken. Ik zie het verhaal zich langzaam ontrafelen. We ontkrachten nu ook niks meer, ik houd het verhaal niet per se in stand. Elke 'ontdekking' bevestigen we en praten we even daarover. Ben benieuwd wanneer het kwartje echt valt.