Al heel veel jaren worstel ik met het volgende cirkeltje en eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik er mee moet.. moet ik er uberhaupt wel iets mee? Ik hoop op jullie inzichten, adviezen en misschien wel herkenning. De 'problemen' concentreren zich met name rondom werk (werk in de zorg), maar moet ook zeggen dat ik in mijn jongere jaren een eetprobleem heb gehad. Hier nooit voor behandeld, maar ik ben er zelf uit gekomen. Ik denk zelf dat een eetprobleem al een uiting van andere 'problemen' is. Voortdurend vraag ik mijzelf af; heb ik wel goed gehandeld? Had ik het beter kunnen doen? Eigenlijk zijn geen signalen dat ik steken heb laten vallen , maar ik bedenk in mijn eigen hoofd allerlei rampscenario's, die ik vervolgens maar moeilijk los kan laten. Allemaal dingen die mogelijk kunnen gebeuren en mijns inziens had kunnen voorkomen. Afleiding zoeken? Ja een hele goede tip en dat kan ik als de beste. Met als gevolg dat ik continu bezig ben, afleiding zoeken en geen rust kan vinden. Want in rust spelen mijn piekergedachten weer op. Het gebrek aan rust en de constante spanning, zorgt ervoor dat ik overspannen raak. Mij kwetsbaar opsteken en mijn gedachten bespreken? Ook geprobeerd, maar ik merk dat ik continu bevestiging en relativering nodig ben.. ik ben voor even gerustgesteld, maar als er maar weer enigszins twijfel in mijn hoofd komt, heb ik opnieuw bevestiging nodig. In het begin prima te doen voor mensen in mijn omgeving, maar op een gegeven moment is dat ook een projectje eindeloos. Ik weet niet zo goed wat nu te doen.. ander werk zoeken? Zou kunnen.. maar ik weet ook dat ik in mijn vroegere (meest simpele!) bijbanen óók last had van twijfel, faalangst en schuldgevoelens. Ik wil er niet voor weglopen, maar als ik doorga, kan ik het niet loslaten. En tsja.. accepteren dat het leven niet altijd 'feest' is, kan natuurlijk ook. Lang verhaal, bedankt voor het lezen, maar ik hoop op jullie mening, adviezen en misschien wel herkenning
Misschien jezelf aanleren te relativeren. Voor onzeker cliënten heb ik ook een papiertje opgesteld met wat vragen erop onder andere: Hoe ernstig is het daadwerkelijke probleem waar ik over pieker? Hoeveel kan ik hieraan doen? Daarbij is het belangrijk te beseffen dat je het verleden niet veranderen kan en als je naar het verleden blijft kijken sta je met de rug naar de toekomst. En heel hard gezegd maar niet hard bedoelt: Pak jezelf op! Niemand kan het voor jou doen! Geluksgevoel en het gevoel van rust komt pas als je het zelf écht toe laat. Is wel een klusje hoor om anders te gaan denken en bijvoorbeeld jezelf de gewoonte relativeren aanleren. Maar volgens mij heb je een gewoonte in 30 dagen aangeleerd. Dus wellicht is het mogelijk! (De dagen gaan hoe dan ook voorbij, beste om ze te gebruiken om beter in je vel te komen zitten)
@Tweedeopkomst dank voor je reactie! Helemaal waar. Het kromme is dat ik zelf ook soortgelijke opdrachten aan clienten geef, maar er zelf te weinig ballen voor heb om het los te laten.. Maar misschien moet ik gewoon niet zeuren en doorgaan. Met mensen in mijn omgeving heb ik in ieder geval af gesproken niet meer inhoudelijk op mijn piekergedachten in te gaan, omdat ik anders telkens de bevestiging krijg die ik zoek.
hulp inschakelen van een psycholoog of iets dergelijks? die kan je zeker helpen met een stukje rationeel denken (RET training wellicht iets voor je?) en die kan ook achter de diepste oorzaak komen als je het toelaat, en daar samen met jou aan werken. het belangrijkste is vooral dat je ervoor open staat, dat je zelf echt wil. anders zal, wat je ook doet, niet helpen. daarnaast is het natuurlijk heel belangrijk een klik te hebben met je behandelaar/therapeut en dat je je bij op je gemak voelt. wilde ook voorstellen misschien "gewoon" kantoorwerk gaan doen? maar als je op alle vlakken zulke gedachtes en twijfels hebt dan zal dat ook niet helpen denk ik. denk dat de eerste stap is dat je (professionele!) hulp gaat zoeken.
Ga jezelf nu niet aan praten dat je ook nog eens 'geen ballen' hebt. Zoals je op mij over komt ben je serieus met je probleem bezig. Dat is al een belangrijke stap. Ook de afspraak met je omgeving om er niet inhoudelijk op in te gaan getuigt van wijsheid. Dus geef jezelf ook maar een dik compliment dat je het je je angst zo rationeel kan benaderen! Los daarvan is het voor jou nu wel een probleem wat je veel energie kost. Gevoelens van falen of angst om te falen, waarbij je bang bent dat de gevolgen voor andere door jou toedoen iemand kunnen beschadigen lijken me erg zwaar. Je geeft aan eerder een eetprobleem gehad te hebben. Ik ken je niet, maar vaak ontstaat dit ook niet zomaar. Je hoeft de vragen niet hier te beantwoorden, maar misschien voor jezelf wel helpend. Wat heeft er voor gezorgd dat eten zo'n focus werd? Heb je in je jongere jaren het gevoel gehad te moeten voldoen aan iets waar je voor je gevoel niet kon voldoen? Waren er verwachtingen in je omgeving? Ik noem maar iets hoor. Je geeft aan je eetprobleem overwonnen te hebben. Wat heeft je hierbij geholpen? En kan dat wat je toen geholpen heeft ook voor dit probleem helpend zijn?
Ik herken het piekeren heel erg alleen is het bij mij veel minder werkgerelateerd, maar bijvoorbeeld heel erg in sociale contacten (had ik dat wel moeten zeggen? Heeft diegene het niet verkeerd opgevat, ik maak altijd de verkeerde opmerkingen etc). En gedeeltelijk ook heel erg als moeder. Wat bij mij heel erg goed helpt om mijn gedachten te stoppen is mindfullnes. Tijdelijk even helemaal niets denken, ik wist amper dat het bestond en ergens vind ik het zelfs een beetje verslavend. Heerlijk gevoel even vrij te zijn. In de mindfullnes heb ik ook geleerd dat je gedachten niet echt kan tegenhouden, maar wel kan sturen. Een beetje zweverig misschien, maar "dank je wel gedachte dat je er nu bent, maar het is ok, ik heb nu even iets anders te doen". In het begin moest ik er echt rustig voor gaan zitten, maar nu kan het ook even tussendoor. Concentreren op de ademhaling en de rest even laten voor wat het is. Het is misschien wat onduidelijk uitgelegd maar misschien is het wel een optie voor jou?
Mindfulness is zeker goed om mee aan de slag te gaan. Ik herken heel veel mbt je piekeren over werk. Ik was altijd bang dat ik een keer door de mand zou vallen en helemaal niet geschikt was voor mijn baan in de zorg. Ik heb op diverse plekken therapie gehad omdat ik steeds weer depressief werd. Ik heb nu al een hele tijd individuele therapie. Er is nu vertrouwen om bijna alles te kunnen vertellen en diepere gevoelens te uiten. We gebruiken onderdelen van schematherapie waarbij je patronen zoals piekeren over iets, altijd een stem die zegt dat je beter je best moet doen etc ect. herkent en heel rustig en andere manier uit probeert om met de situatie om te gaan.
Veel herkenning, al is het bij mij vergroot na de extreme vroeggeboorte van mijn zoontjes. Ik ben bezig geweest naar de oorzaak en aangezien die er niet is, verwijt ik mijzelf en dat zet zich door in mijn dagelijks handelen. In het werk bedenk ik regelmatig: Had ik het anders moeten doen? En dan alle scenario's afgaan, vooral de slechte scenario's blijven hangen en dat gaat in mijn gedachte ook echt gebeuren. Ik begin in januari bij een psycholoog, omdat ik er zelf niet uit kom. Simpele banen werken bij mij ook niet, ik check bijvoorbeeld ook altijd of ik de deur op slot heb gedaan en ga daar vervolgens ook over twijfelen, heel vermoeiend...
Lees je eens in in RET (rationeel emotieve therapie/training)..het lijkt mij dat je hier heel erg mee geholpen kan zijn want zo te lezen zit je in je hoofd met heel veel belemmerende gedachten, die een enorme invloed hebben op je gevoel en uiteindelijke functioneren. RET kan je echt helpen die belemmerende gedachten te leren aanpakken.
'Fijn' om herkenning te lezen dames! Google maar eens op 'bedriegerssyndoom' dank je ik veronderschuldig mijzelf al veel te vaak, dat is echt een automatisme. Ik menstrueerde al anderhalf jaar niet meer. Toen mij menstruatie een aantal keer erg bleef, besefte ik mij dat dit gevolgen zou hebben voor mijn vruchtbaarheid. Ik heb van jongs af aan al een kinderwens, dus kinderloos door eigen toedoen, wou ik kost wat kost voorkomen Denk dat het een stukje controle houden is en alles goed blijven. Dit is vanuit mijn jeugd wel te verklaren. Heb inmiddels je hele bericht in delen geciteerd haha, maar die gevoelens zijn inderdaad heel stressvol en energievretend. Verstandelijk kan ik het prima rationaliseren, dus RET bij mijzelf toepassen, maar toch heeft niet altijd effect. Misschien is dat gewoon een kwestie van accepteren
Oooh dat zou inderdaad ook gedachten van mij kunnen zijn. En het stomme is; lees ik jou bericht denk ik ha ha ha, túúrlijk komt dat niet door jou eigen handelen
Dat er geen oorzaak gevonden is, betekent niet dat die er niet is hé. Als ik lees dat jij na vroeggeboorte er meer last van hebt, dan klinkt dat mij vanachter een pc dan, logisch in de oren. Controle willen houden, kan een vorm van veiligheid zoeken zijn. Als ik aan vroeggeboorte denk, denk ik aan angst. Het lijkt me dat dit alles met elkaar te maken kan hebben. Ik ben benieuwd wat jij jezelf verwijt trouwens?
Controle houden is inderdaad waar ik mij aan vast klamp, ik heb ook weinig vertrouwen meer, als ik iets uit handen geef. Ik heb van nature al een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Dat is versterkt. ik was al enorm risicomijdend tijdens mijn eerste zwangerschap, maar de opvolgende zwangerschap was extreem. Toch bang dat ik iets verkeerds binnen zou krijgen, gevolg was dat ik het huis bijna niet meer uit kwam. Dus ik denk dat ik mijzelf verwijt dat ik toch iets verkeerds heb gedaan, terwijl ik niet weet wat, tot het plotseling breken van vliezen was er geen enkele aanleiding tot zorgen. Maar goed, ik wil het topic niet overnemen. Alleen soms is herkenning erg 'fijn' en in de openingspost herken ik heel veel.
Voel je niet bezwaard, ik vind het juist fijn dat er zoveel geschreven wordt en we elkaar een beetjekunnen oppeppen
Omdat het mag van @roundandaround toch een reactie in haar topic . Sorry, ik begrijp nu je eerste post beter. Je bedoelde dat je jezelf de vroeggeboortes verwijt? Meid, wat lijkt me dat een heftige gedachte om mee te leven. Er zijn vast al heel veel mensen die je vertelt hebben dat je hier niet zelf verantwoordelijk voor bent. Bovendien al zou er iets zijn wat jij niet weet of kon weten, dan ben je er al niet meer verantwoordelijk. Maar ik schat in dat je aan deze reactie niet zoveel hebt, of al veel vaker gehoord hebt. Maar ik wil hem toch gezegd hebben. Gewoon, omdat ik ergens hoop dat het je wel helpt!
Dank je wel, lief. Gedachtes zijn soms sterker dan logica... ik weet wel dat ik er niets aan kan doen, maar los laten is lastig. Schijnt ook een generatieding te zijn, jezelf verantwoordelijk houden. Daarom hoop ik met hulp beter met mijn gedachtes om te leren gaan en vervolgens nog een zwangerschap aan durf. Overigens biedt mijn psycholoog ook mindfulness aan, daar hoop ik ook iets uit te halen.