Nou, inderdaad. Dat wilde ik ook schrijven. Wat een mooie reactie, zo open en eerlijk. En je doet ook echt wat met de feedback die je hebt gekregen. Chapeau voor jou, @ButterflyPassion!
Onder andere deze post van @ShampooL was inderdaad heel verhelderend. Fijn om hem nog even een keer te lezen.
Maar hij sluit hun toch ook buiten? Als ik in de begin post lees wat TS en haar man allemaal hebben geprobeerd dan vind ik zeker wel dat die stiefzoon iets meer moeite kan doen om te laten zien dat hij hun wel degelijk waardeert. Vind het een beetje lullig wat je in je laatste zin zegt. Kijk ik ben ook van mening dat ze hem mee moet nemen, wie weet word daar de band beter door maar dan nog vind ik niet dat ze zijn gedrag hoeven te accepteren. Het zou hem sieren als hij zijn gezicht wat meer zou laten zien.
Klopt, maar hij is 12. En volgens mij heeft ts de laatste zin niet als lullig ervaren. En waarom zou het lullig zijn? Zo is de situatie toch.
Ik vind het persoonlijk een denigrerende opmerking, alsof TS dan anders zou handelen. Maar goed, dat is hoe ik er tegenaan kijk. En ja 12 of niet, als hij zijn gezicht 3x per jaar met tegen zin laat zien, waarom zijn ze dan ineens wel goed voor hem als ze op vakantie gaan? Wees dan zo aardig en laat wat vaker je gezicht zien. Krijg nu het idee dat TS en haar man alleen goed zijn voor de leuke dingen en daarnaast niet. En tja, hij moet toch leren dat het leven nu eenmaal vol met regels zit en dat het niet alleen maar kan gaan zoals hij het wilt.
Ik snap je, maar een kinder/puber brein snapt dit niet. Althans het oorzaak-gevolg stukje niet. Ik snap TS ook dat ze helemaal geen zin heeft dat hij meegaat maar hem thuis laten of uitsluiten kan gewoon niet. Puur door de familieband en het feit dat het een kind betreft. Dus TS balen mag je van mij hoor, het is zeker geen leuke situatie.
Ik zeg ook niet dat ze hem thuis moet laten, ik zou hem ook mee nemen en hopen dat daardoor de band beter zou worden, maar mocht er na de vakantie niets veranderen in zijn gedrag dan ik zou echter wel bij een eventuele volgende vakantie mijzelf achter de oren krabben en het zeker wel overwegen om hem niet meer mee te nemen. Tiener of niet.
Ts haar reactie op mijn vraag. Geloof niet dat ze het als denigrerend heeft ervaren. Zo was het ook niet bedoelt. " Een vraag die bij mij echt binnen kwam: zou ik er aan denken mijn eigen kind niet mee te nemen op vakantie? Mijn antwoord: Nee, absoluut niet. En ik geef toe, ik twijfelde er over om mijn stiefzoon mee te nemen. Maar dit voelde zó fout / oneerlijk en zó egoïstisch. Dat is precies waarom ik dit topic heb geopend. Omdat ik in mijn hart weet dat dit niet kan. En ik dit eigenlijk ook niet werkelijk wil."
Nooit het kind weigeren mee te gaan, mijn dochter is inmiddels 19. Ze moest nog 1 worden toen ik bij haar vader weg ging. In eerste instantie was het contact goed met haar vader, maar toen ze 6 jaar was kreeg hij een nieuwe partner wat dus totaal niet boterde met onze dame. Ze ging dwars liggen in de weekenden daar, wilde steeds minder vaak daar heen, we hebben haar een beetje laten invullen wanneer ze wel of niet de behoefte had om bij haar vader te zijn. Maar toen...mocht ze niet meer met hen mee op vakantie of als ze een weekend weg gingen, ze puberde al jong en ze vonden haar toch wel lastig.. wil niks, eten deugd niet, alles is stom etc.. Bij hen is het uiteindelijk zover gekomen dat onze dochter al jaren geleden heeft gebroken met haar vader omdat ze zich buiten zijn gezin gezet voelt. Ze wil niets meer met hem te maken hebben. Het is en blijft een kind, en als je kind tijdelijk minder vaak de behoefte heeft om te komen, zou ik dat accepteren en er goed over in gesprek blijven. Je weet gewoon soms niet wat er in die koppies omgaat. Het kan wel eens averechts werken om nu te zeggen je mag niet mee..
Ik had haar reactie gelezen. Maar blijf het een onnodige reactie vinden. Maar dat zei ik al eerder, dat is gewoon zoals ik het lees
Niet alles doorgelezen dus misschien is de vraag al geweest. Maar is het een idee dat hij samen met zijn vader een paar dagen weggaat, mannen onder elkaar?
Ik heb niet alle berichten gelezen maar ik zou graag even mijn ervaring willen delen. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en ik ben opgegroeid bij mijn moeder. Vanaf mijn 12e mocht ik ook zelf kiezen hoe vaak ik naar mijn vader wilde gaan. Ik zat vol in de pubertijd en ik had eigenlijk niet veel tijd meer om naar mijn vader te gaan. Ik was veel liever bij vrienden en ging graag leuke dingen met ze doen. De enige tijd die ik hier voor had was natuurlijk in het weekend. Af en toe ging ik eens naar mijn vader maar bleef eigenlijk niet meer slapen. Toen ik een jaar of 13 was kreeg ik ook regelmatig verwijten dat ik te weinig langs kwam en ik kon op deze manier geen band opbouwen met mijn halfbroertje. Hij was toen ongeveer een half jaar oud. Dit deed me heel veel pijn want ik had het idee dat ik moest gaan kiezen tussen vrienden en mijn vader. Dit maakte me een beetje machteloos op dat moment want ik wilde beiden blijven zien. Mijn stiefmoeder maakte veel verwijten mijn kant op en wilde ook echt niet luisteren naar mijn verhaal. Ik als puber ging hier natuurlijk vreselijk tegen in omdat ik vond dat mij onrecht aan werd gedaan. Dat jaar zouden we ook op vakantie gaan. Tot ik dus van mijn stiefmoeder te horen kreeg: je mag niet met ons mee want je hoort niet meer bij ons gezin. Dit heeft mij zo ongelofelijk veel pijn gedaan. De band met mijn vader is nooit meer hetzelfde geworden en nu ik zelf moeder word heb ik het contact helemaal verbroken. Dit is natuurlijk niet het enige wat er is gebeurd maar het heeft wel een enorme impact op me gehad. Ik ben het nooit vergeten en ik kan het ze ook nooit vergeven. Ik snap wel heel goed hoe jij je voelt en dat het natuurlijk niet leuk is dat je stiefzoon zo doet. Maar bedenk wel heel goed hoe je met die jongen om gaat want het kan een diepe wond achterlaten. Hij is in de pubertijd en dan zijn de keuzes die je moet maken ontzettend moeilijk. Maak het niet nog moeilijker voor hem. En jullie situatie is natuurlijk compleet anders dan de mijne maar ik hoop wel dat jullie er goed over nadenken voordat jullie hierover een beslissing nemen.
Bedankt dames voor jullie complimenten, wordt er een beetje stil van. @Debaky wat jij omschrijft in je post, het gevoel hebben alleen maar goed te zijn voor de leuke dingen, is precies het 'verbitterde' hoe ik er een beetje tegen aan begon te kijken. Maar hier in ben ik het helemaal met @Champetter eens, een kinder/puber brein snapt dit niet. Dat moet gewoon nog ontwikkelen, zo simpel is dat... En door de reacties van alle lieve dames die de moeite hebben genomen inhoudelijk op mijn topic te reageren, kon ik het weer even van een andere kant bekijken en me dit beseffen. Is dit leuk? Nee, natuurlijk niet.. Ik heb inderdaad de reactie van @suus1983 totaal niet als denigerend ervaren. Eigenlijk meer als een oprechte/ geinterreseerde, maar wel directe vraag. Zoals hij ook bedoeld was wat suus later aangaf. En direct geeft niet, het gaf me juíst even die spiegel die ik even nodig had. Maar aardig van je dat je het toch een soort van voor me opneemt hihi. @siriel en @Maasje bedankt voor het delen van jullie persoonlijke ervaringen met soortgelijke situaties. Jullie openheid geeft mij stof tot nadenken.
Ik heb de reacties even terug gelezen en ik heb gezien dat je het heel positief oppakt allemaal. Jullie gaan vast de goede keuze maken! Veel liefs en succes. Ik snap hoe moeilijk het kan zijn.
Ook mijn ouders zijn gescheiden. Ik was zelf 6, mijn broers 11 en 13. Ik heb zelf in mindere mate last gehad van het 'moeten" naar mijn vader toe. Maar mijn oudste broer heeft er juist weer veel last van gehad. Hij wilde naar vrienden, naar de voetbal en voelde zich tegelijkertijd verplicht om naar onze vader te moeten. Toen hij 18 was en in dienst ging, kwam hij nog minder vaak bij hem, omdat hij als hij thuis was in het weekend ook graag wilde stappen met zijn vrienden en andere dingen wilde doen. Mijn broer diende in Duitsland, dus was ook niet ieder weekend thuis. Tegelijkertijd bleef mijn vader juist veel aan hem "trekken", waardoor mijn broer steeds minder vaak ging. Ook mijn jongste broer ging steeds minder vaak, om dezelfde redenen. Dit heeft geleid tot een breuk. Mijn broers hebben zo'n 25 jaar geen contact gehad met onze vader, zijn zelfs niet op zijn sterfbed of zijn crematie geweest vorig jaar. Mijn advies is dus: niet trekken en open blijven staan voor de mogelijkheden die er wél zijn. Het is gewoon ook heel lastig wanneer je het gevoel hebt te moeten kiezen. Soms moest ik leuke dingen missen (bijv een partijtje bij een vriendinnetje) omdat ik dat weekend bij mijn vader was. En geloof me: dat is gewoon niet leuk voor een kind. En ook het heen en weer gesleep met mijn spullen vond ik altijd erg vervelend. Andere regels, andere kamer.
@ButterflyPassion: ik wil even zeggen dat ik echt bewondering heb voor de manier waarop je dit aanpakt! Ik ben zelf stiefmoeder van 2 lieve kinderen en heb gemerkt dat het stiefouderschap lang niet altijd makkelijk is. Het is echt een groei en leerproces. Ik vind je manier van aanpak en je kijk op deze situatie echt heel verhelderend en leerzaam!
Volledig mee eens! Als eigen kinderen gaan puberen en dwars worden (door bijv. Niet meer samen met ouders leuke dingen te willen doen thuis) overweeg je toch ook niet om die thuis te laten?! En zelfs al zou het een bewuste vorm van uitnemen zijn wel leuk op vakantie maar niet langs in de weekenden dan nog vind ik dat je absoluut geen nee kan zegen tegen een 12 jarig kind. En niet zomaar een kind, namelijk het kind van je partner!
Als hij 16,17 of 18 was zou ik het met je eens zijn. Maar een 12 jarige niet. Die hersenen zijn nog niet in staat zich zo te verplaatsen in een ander. Dat oorzaak / gevolg stukje missen ze nog en moeten ze leren. Maar hem thuis laten vind ik dan wel een hele harde les.