Ik geloof dat alles na de dood ophoudt. Maar dat betekent niet dat mijn leven voor niets is. En dat vroeg je... Of ik begrijp je verkeerd
Ik vind dat je het hier omdraait: God verwerpt mensen niet, mensen verwerpen God. Lees: Als je er zelf voor kiest om zonder God te willen leven, zal je na dit leven ook zonder God leven. Hoe dat er dan precies uit ziet, weet ik niet. Ik geloof denk ik niet dat dit een brandende hel is. Maar er staat volgens mij nergens concreet iets over.
Heb ik je vraag dan wel of niet beantwoord? Ik snap er geen bal meer van. Wat overigens heel goed aan het gebrek en slaap van vannacht kan liggen
ik geloof dat God liefde is, Hij heeft alle mensen, dieren etc geschapen. Hij heeft ook ieder op een bepaalde plek in de wereld gezet, de 1 is dus gezegend met een fijn leven, fijne ouders en de ander woont in donker Afrika, of in een oorlogssituatie. Dat heeft Hij met een reden gedaan. Als voorbeeld: Hij heeft ook Hitler geschapen: met al zijn nukken en zijn ervaringen die hij in dit leven heeft opgedaan is hij van een lief klein kind, opgegroeid tot een monster. Maar de ervaringen die Hitler heeft opgedaan, de manier waarop hij is opgevoed en opgegroeid om zo te worden, daar heeft God hem zélf in geplaatst. en ik geloof dus dat omdat God liefde is hij geen een van zijn schepselen verloren wil laten gaan, juist omdat Hij er zelf de hand in heeft gehad hoe mensen worden. en dat Hij om die reden iedereen zal vergeven en iedereen dus ooit bij Hem zal zijn. In de Bijbel staat niet voor niets: Alle knie zal zich buigen en alle tong zal belijden dat Jezus Heer is. En met alle, wordt dus ook iedereen bedoeld, geen 1 uitgezonderd. Dat betekend dat God in Zijn Almacht en liefde iedereen zijn zonden zal vergeven: niet alleen die van jou, of die van de overspelige, maar óók die van Hitler. Ik weet dat veel mensen moeite met dit (vooral menselijke) denkbeeld hebben: God kan Hitler toch niet vergeven??? Ik geloof dat Hij dit wel kan en niet alleen kan: het zelfs ook doet! Hoe kan God anders liefde zijn?
Als ik dood ben is er niks meer. Ik kom ook niet terug. Ik ga in de oven en klaar. Klinkt mij heerlijk rustig eerlijk gezegd. (Niet dat ik nu dood wil hoor zo bedoel ik het niet...)Ben daar ook totaal niet bang voor.
Ja maar dan moet je dus wel geloven in god. Zou zie ik religie ook, als een houvast voor bijv zaken als de dood waar wij niet goed een voorstelling van kunnen maken. Het is dan wel fijn om hoop en troost uit je geloof te halen. Dus ik begrijp dat zeker. Alleen tja, ik geloof er echt niet in dus ik kan mezelf daarvan ook niet overtuigen. Dus ik leef dan toch nu in wat gezonde spanning, angst voor het onbekende! Maar het zou zeker fijn zijn!
Wat fijn hoe er hier in het topic van gedachten wordt gewisseld! Dat er vragen worden gesteld en er met respect naar andere meningen wordt gekeken!
In de Bijbel staat ook: 'zodat iedereen die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft', Joh. 3:16. Ik geloof zeker in een liefdevolle God, maar ik geloof ook in de verantwoordelijkheid die wij als mensen hebben in de keuzes die wij maken in ons leven. God heeft ons geschapen, maar naar Zijn beeld. Ik denk dat wij zelf een grote verantwoordelijkheid hebben in wie we worden, wie zijn en wie we willen zijn. Ik geloof niet dat God bv. Hitler bedoeld heeft zoals hij is geworden. Ook ik ben er van overtuigd dat God onze zonden wil en kan vergeven, maar alleen als we onze zonden voor Hem belijden en Hem aanvaarden als onze God en Vader. On topic; ik geloof in een eeuwig leven met God na dit leven. Iemand hier omschreef dit met een prachtig opwekkingslied ( Er is een dag ), hier sluit ik mij bij aan.
Dat klopt helemaal, maar toch. Ik geloof óók dat Jezus voor ieders zonde is gestorven, ook die van degenen die het echt niet verdienen (zegt, nee, schreeuwt de mens in mij) Ik geloof dat ieder voor de grote witte troon moet komen om zich te verantwoorden. In de hel geloof ik sowieso niet (in hoe mensen hem omschrijven) aangezien het woordje "hel" in de Bijbel van geen kanten klopt.
En misschien doet een ieder dat wel wanneer hij of zij voor Gods troon moeten verschijnen. Ik denk dat men weinig anders kan op zo'n moment, aangezien je dat toch direct weet dat Hij God is. En is dat het moment waarop iedere knie zich zal buigen en iedere tong zal belijden dat Jezus Heer is. En mag een ieder bij God zijn. Wat hij of zij dan ook maar heeft gedaan.
Dat Jezus voor ieders zonde is gestorven kan ik alleen maar met je eens zijn. En ook Hitler's zonden kunnen vergeven zijn. Ik ben de laatste die daar iets over zal zeggen of wat van zal vinden. Persoonlijk denk ik dat je het er niet op aan moet laten komen om God te erkennen als God, maar in je leven een bewuste keuze voor God moet ( mag ) maken. Daarin verschil ik denk ik wat met jou van mening
Ik geloof niet in iets specifieks als God of de hemel maar ik geloof ook niet dat er niets is. Eigenlijk weet ik het gewoon niet. Mijn gedachtegang past nog het beste bij het non-dualiasme. Moeilijk uit te leggen maar de Matrix-triologie is hier ook wel op gebaseerd, met name het derde deel.
Ja, waarschijnlijk wel. Ik heb zelf wel een bewuste keuze gemaakt voor God, maar goed, meningen kunnen verschillen en niemand weet intussen hoe het werkelijk zit
Wat me overigens wél oprecht verbaasd is het volgende: Ik lees van niemand die direct roept: als ik dood ga, ga ik naar de hemel. Is dat soms iets wat meer onder ouderen leeft? Ik bedoel, als ik naar mijn schoonouders kijk (kath) die geloven echt dat zij naar de hemel gaan. Zelfs mijn ongelovige moeder denkt dat haar moeder in de hemel is. En vraag maar links of rechts: praktisch ieder die ik het zou vragen waar zij denken waar hun dierbaren zijn, zeggen: in de hemel. Daarnaast is er óók niemand die roept: dan ga ik naar de hel. Ik had een zeer streng gereformeerde collega, hele lieve jonge beschaafde vrouw, type huisje, boompje, beestje. Altijd in rok, ging trouw op zondag naar de kerk. Toen ik het haar eens vroeg waar ze na haar dood heen dacht te gaan (want hé, denk maar niet dat ik dit soort vragen alleen hier stel ) zei ze: Als ik vandaag dood zou gaan? naar de hel natuurlijk. toen ik haar vroeg waarom ze dat dacht, zei ze: Omdat ik wel zoveel mogelijk probeer, maar altijd te kort schiet. Ik kan mijn hele leven niet aan God aandacht geven. Dat wil ik wel, maar ik heb mijn huishouden, mijn kinderen, mijn man, mijn werk. Ik kan dus niet aan Zijn wil voldoen, dus ga ik naar de hel.... Ik was stomverbaasd, en ik heb er serieus een week wakker van gelegen, het zat me enorm dwars nl. Hoe kon zij, die zo trouw zo veel mogelijk naar Gods woord probeerde te leven nu naar de hel worden gestuurd? ik vond (en vind) het nog steeds onbegrijpelijk.
Ik denk hier vaak over na.. Waarschijnlijk is er niks meer na onze dood. Maar ik vind dit zo een triestige gedachte.. Dan is ons leven voor niks geweest? (Buiten eventueel voor nageslacht gezorgd). Mijn dochter en volgend kindje alleen laten, nooit weten hoe hun en ev kleinkinderen hun verdere leven zal verlopen omdat ik dood ben..
Dat zou ook een mooi onderwerp voor een topic zijn: wat wil je over jezelf nalaten naar een volgende generatie? Want wij kunnen weinig weten over onze over-overgrootmoeders etc, maar dat is nu wel anders.