Ja er zijn idd hele overduidelijke situaties. Het stuk dat ik gezien heb, daarin vond ik de leiding juist opvallend lief qua contact. Zo heb ik dat zelf nooit gezien (maar ik was ook niet zo ontzettend jong als haar). Ik weet nog wel dat we een keer een 2 daags protest hebben gehouden om te protesteren dat we nooit knuffels kregen.
In situaties waarin bewezen is dat de ouder niet voor zichzelf kan zorgen (en dan bedoel ik in primaire behoeften voorzien), lijkt me dat ook de meest gewenste oplossing. Want dan is al duidelijk dat die persoon ook niet in de behoeften van een kind kan voorzien en het kind bij voorbaat al overgeleverd zal worden aan een derde partij. Maar... ik vind het een hele heftige en moeilijke discussie. Ik ben blij dat ik niet op die manier over anderen hoef te beslissen.
Wat goed, echt heel veel respect voor jullie! Ik vind het echt heel zielig voor dit meisje en zou haar zo alle liefde willen geven. Het lijkt me alleen zo heftig om om te gaan met zulke problematiek. Ik weet niet of ik dat kan. Dus echt pleegouder worden zou ik niet zo durven maar “iets anders” zou ik wel willen. Ik zou wel iets willen doen.
Wij hebben, vooral voordat we zelf kinderen hadden, ook vaak gesproken over de mogelijkheid om pleegouders te worden. Wij werken beide in hebt onderwijs en zien dus ook kinderen die pleegzorg nodig hebben. Vrienden van ons (ouder echtpaar) hebben vroeger geregeld pleegkinderen in huis gehad. En andere vrienden hebben een tijdlang weekenzorg gedaan. Dus via verschillende kanten hebben we er al wel een beetje beeld bij. Maar we wilden graag eerst zelf ouders worden. Na de komst van onze kinderen in hadden we in het vorige huis geen ruimte (slaapkamer) over. Nu wel maar in alle eerlijkheid... ik vind de problematiek vaak te heftig. Voor mijn man en mij zou dat nog wel te doen zijn. Maar we zouden dan ook onze eigen kinderen meenemen in de 'sores' van een ander gezin. Misschien dat dat anders wordt als ze zelf ouder zijn. Dus de deur is zeker niet definitief dicht. Maar voorlopig is het voor ons geen optie. Als ik zie met welk ongewenst gedrag onze oudste nu op school soms te maken krijgt van kinderen vrij heftige gedragsproblematiek, en welke invloed dat al op hem heeft... Het zou voor hem echt niet goed zijn als hij daar thuis ook nog mee te maken krijgt. Hij heeft nu zijn eigen huis en gezin hard genoeg nodig als veilige omgeving. En natuurlijk kun je ook een heel rustig, lief, braaf kindje als pleegkind in huis krijgen. Maar... ik denk dat het naïef is om daar bij voorbaat vanuit te gaan. Over het algemeen is er natuurlijk al veel aan vooraf gegaan voordat een kind uit huis wordt geplaatst. En kinderen blijven vaak loyaal naar hun eigen ouders. Het is dus niet verkeerd om er rekening mee te houden dat een kind zich tegen je gaat afzetten. Volwassen pleegouders kunnen dat incalculeren en zichzelf dus blijven voorhouden dat het niet persoonlijk is. Maar voor kinderen, in ieder geval onze zoon, lijkt me dat toch een stuk lastiger! Wat niet wegneemt dat een pleegkind ook zeker een verrijking kan zijn voor andere kinderen in het gezin hoor. Maar op dit moment zou het, voor onze oudste, denk ik niet goed zijn.
Wij zijn zelf, helaas, kinderloos gebleven. Maar de wens om te zorgen bleef. Toen zijn we opzoek gegaan naar een invulling. En dat werd pleegzorg. We zorgen nu voor een heel lief meisje van 6 met de nodige problematiek. Maar zij heeft mij mama gemaakt. Zo noemt ze mij ook. En ik vecht als een leeuw voor dit kind. Ze zit in mn hart kan ik nu zeggen. Dat heeft wel moeten groeien. Het is niet als bij een biologisch kind een bloedband die daar meteen voor zorgt. Maar ik ben bijzonder trots dat ik haar tweede mama mag zijn.
Wat een situatie, dit meisje heeft naast ze in een kindertehuis zit echt duidelijk gedragsproblemen , de leiding vind ik juist wel goed handelen en liefdevol zijn. Meisje wil gewoon bij haar moeder wonen, ik vraag me af waarom haar zusje er wel mag blijven wonen?.moeder heeft bepaalde uitspraken waarvan ik denk dat ze dat zelf niet zo bedoeld of in de gaten heeft.verder zie ik wel zo op beeld dat de moeder om haar dochter geeft en voor haar belangen wil op komen ivb jongens.
Wbt haar gedragsproblemen. Ze is ontzettend boos en verdrietig en weet niet wat ze daarmee aan moet. Dat vind ik eigenlijk niet zo raar.
Ik dacht eerst ook waarom kan ze niet naar haar moeder. Maar haar moeder was te jong toen Alicia geboren werd. Volgens mij ging het in het pleeggezin wel goed, maar toen ze daar weg moest begonnen de problemen. En die problemen kan haar biologische moeder niet aan. Wat ik nog het meest zielig vind is dat ze weg moest uit dat pleeggezin, het zal vast een goede reden hebben gehad, maar ik vind het moeilijk. En natuurlijk hartverscheurend om te zien dat zusje en een nieuwe baby wel bij haar moeder mogen wonen.
Ik vond de leiding zeer zeker ook lief! En er zijn waarschijnlijk hele duidelijke regels over wanneer wel/niet lichamelijk contact. Maar het drong tot mij door dat een kind die altijd in tehuizen opgroeit, nooit de echte warme liefde van ouders zal ervaren. Dat is geen sneer naar medewerkers uit deze tehuizen, maar je zult kinderen nooit op die manier liefde kunnen geven die je geeft aan je eigen kinderen thuis. En dat lijkt me echt voor die kinderen zo moeilijk!
Dat is inderdaad koud. En zorgt ook voor onderlinge problematiek. Kinderen gaan die knuffels vaak blijven zoeken en dan maakt het steeds minder uit van wie. En ook buiten de deur zijn er genoeg foute mannen die het spelletje snapten. Op sommige plekken mochten meisjes ook niet zeggen waar ze zaten omdat ze dan veel lastig gevallen werden. Ik vind dat ze meer met dieren zouden moeten doen. Maar ja hoe is dan de vraag want er zitten ook kinderen tussen die niet lief voor de beesies zullen zijn. Wel mooi om te zien dat ze op deze groep een konijn hadden. Maar ik denk ook dat katten geschikt kunnen zijn. Mits er natuurlijk goed voor gezorgd wordt.
Ook weer zo bikkelhard voor zo'n meisje. Ze raakt wederom iemand kwijt waar ze vertrouwen in had, en wordt nog 'weggedaan' ook. Nou ken ik natuurlijk het verhaal hierachter niet. Dus misschien oordeel ik wel te snel.
Klopt. Ik bedoelde dat het daar volgens mij prima ging toen haar stiefvader nog leefde. Dat ze daar weg moest toen hij overleed is echt de genadeklap geweest denk ik . Hoe afgewezen voel je je dan...
Het is ook heel moeilijk. Is ook mijn grootste angst bij mijn nicht en haar man, ze hebben eigen kinderne en gaan 2 pleegkinderen in huis nemen. Ik vind het heel goed van ze, maar ben ergens ook bang dat als er teveel problemen met die kinderen zijn en het ten koste van hun eigen kinderen gaat, die kinderen weer uit huis moeten. En dan bereiken ze eigenlijk het tegengestelde van wat ze willen bereiken.
Heel moeilijk, en ook lastig te voorspellen. Maar ik heb zelf ooit een meisje in de klas gehad, zij was pleegkind van een gezin wat al langer op school zat. Echt al best bijzondere en pittige kinderen waren dat. En dan dus nog een pleegkind. Na een paar maanden werd zij er dus ook weer uitgewerkt omdat het 'toch allemaal wel wat zwaarder was dan ze hadden gedacht'. Ja duhhh, dat zag je van mijlenver aankomen. Ik vraag me af hoeveel extra schade zoiets nog eens oplevert. Echt te zielig!
Gekeken, heftig en triest. Verschillende medicijnen, de prikpil, van tehuis naar tehuis...was eerder een wonder als ze niet steeds verder ontspoorde. Ik geloof dat ze bij die laatste instellingen verwachtten dat ze alles onder woorden kon brengen wat haar dwars zat, wat ze wou en hoe ze dat ging bereiken, maar daar heeft menig volwassene nog moeite mee. Ze wil naar haar moeder of naar een ander gezin, logisch. En ik vond haar ondanks alles nog zoveel lieve dingen doen, knuffelig, tegen de buik met de baby zitten, zorgen dat haar broertje ook mocht helpen met uitpakken en hem aan het lachen maakte en ze voelde zich ook rot, omdat ze niet met haar konijn had gespeeld de dag voor zijn dood, want je hoort hem te verzorgen enz. Net zoals haar moeder voor haar zou moeten zorgen. Natuurlijk zoekt ze grenzen, doet ze vervelend om te kijken hoe ver ze kan gaan voor mensen haar ook niet meer hoeven of vast zo vervelend te doen dat je toch geen band meer opbouwt en het minder zwaar is om weer afscheid te nemen. Vond de medewerkers in het eerste huis nog het liefst overkomen en aardig met haar omgaan. Al begrijp ik ook dat ze daar niet meer kon blijven enz. Gewoon zo triest, door alle omstandigheden zakt ze steeds verder af. Op haar zeventiende is ze vast zwanger van een jongen die haar verlaat voor de baby er is en herhaalt de hele geschiedenis zich. Nou ja, ik hoop dat het anders gaat. Haar moeder bedoelde het denk ik niet slecht, maar heeft zelf ook nooit een goed voorbeeld gehad, dit is haar wereldje, krijg mensen maar eens uit dat wereldje voor het zich herhaalt. En pleeggezinnen, petje af, maar ik heb zelf al niet de makkelijkste kinderen, bewust ook niet voor een derde gegaan en een ander kind met de nodige bagage zou zoveel stress opleveren dat het waarschijnlijk snel weer weg moet. Wel heel goed dat mensen dit doen, want ik denk dat als ze nog in het eerste gezin zat, ze waarschijnlijk niet schoppend en scheldend onder de pillen had gezeten.
Wat anderen al aanhalen lijkt mij ook zo moeilijk. Hoe weet je zeker dat je pleegzorg aankan als gezin. Dat je biologische kinderen het aankunnen. Het is geen hondje wat je naar het asiel kan brengen. Die schade is nog zoveel groter en dat maakt mij een twijfelaar.
Ik vind dat je pas aan pleegzorg moet beginnen als je eigen biologische kinderen ouder zijn, er ruimte in huis is. En je een jonger kind krijgt (onderplaatsing) ipv het als een speelkamerraadje te zien van dezelfde leeftijd. Ook altijd beseffen dat de verantwoordelijkheid en het gezag bij een ander ligt. En dat een kind altijd weer weg kan gaan.
Hele heftige aangrijpende documentaire. Mijn hart bloedt voor dit meisje.. Zelf pleegouder worden? Mijn oudste hebben we geadopteerd uit China. Hij was 2.5 toen wij zijn ouders mochten worden. Een adoptie kind heeft een mega vol rugzakje ook! Mijn middelste wordt op dit moment onderzocht door de kinderarts of hij niet een syndroom heeft. Mijn jongste is drie jaar en pittige heerlijke dame. De jongens delen een slaapkamer ivm klein huisje boven. Mijn hart is groot genoeg, ik heb ook de info avond bezocht, maar ons huis is te klein en ik ben bang dat ik mijn eigen kinderen tekort ga doen omdat pleegkinderen heel veel liefde tijd en aandacht nodig hebben. Net als mijn eigen kinderen. En hoezeer het me ook doet dit te zien, wil ik mijn eigen gezin niets tekort doen die gaan voor... Ik had voor een langdurige onderplaatsing willen gaan trouwens.