Hij denkt dat als ik aan haar uitleg hoe het zit, zij dat verkeerd op kan vatten. Omdat ik dan best wel eens alle opkroppingen van de afgelopen jaren eruit kan gaan gooien
Ik denk dat ze zeker weten wel komt, ze wilt nooit geen kans voorbij laten gaan om met een baby te knuffelen. Heel eerlijk, ik denk niet dat het mij gaat lukken. Ik ben ook nog steeds teleurgesteld in haar dat ze niet naar de andere twee omkijkt en vooral mijn dochter niet, ze is op beide verjaardagen van haar niet geweest maar wel bij alle vier van onze zoon. En dan wel leuk komen doen met de "nieuwe" baby omdat ze gek is op baby's. Dat gaat er moeilijk in bij mij.
Wat vreemd dat ze bij de een wel komt en bij de ander niet... Heb je dit al zo met je man over gehad? Wat vind hij van de situatie omtrent niet komen op verjaardagen?Want hij heeft er wel wat vn gezegd maar werd genegeerd, hoe ging hij hiermee om?
Hij vind het belachelijk maar tegelijkertijd zegt hij dat het hem verder niks kan schelen. Het is haar gemis en zolang wij haar wel blijven uitnodigen kan ze ons nooit iets kwalijk nemen. Overigens snapt hij zelf ook niet waarom ze wel bij de één komt en niet bij de ander...
We sturen gewoon een algemeen geboortekaartje en hij wilt haar een appje sturen. Maar inderdaad het is aan haar dan om de eerste stap te zetten
Als zij het verkeerd opvat dan is dat haar probleem niet de jouwe. Als namelijk niemand iets zegt dan blijft het probleem bestaan en zal er nooit iets veranderen.
Tja ik snap dat je er een dubbel gevoel bij hebt, maar ik zou haar wel laten komen. Niet op de eerste dag, maar als zij wil wel in de eerste dagen. Ze is immers de oma en het zal denk ik het conflict alleen nog maar moeilijker maken als je het niet doet. Daarbij zou ik vooral de keuze laten bij jouw man. Het is zijn moeder, wat voelt goed voor hem.
Ik zou dit mooie advies ter harte nemen. Wat levert het je op om haar te verbieden om te komen? Niks dan ellende. Ik vind het zelfs lijken op de kids inzetten als machtsmiddel.
@Marjo88 ik zou hem vragen of hij het niet aan haar wil vragen hoe het komt dat ze bij de een wel komt. Ik zie niks anders dan zoals hij zegt dit naast je neerleggen. Overigens heeft ze ook niet naar haar eigen zoon omgekeken, laat staan haar kleinkinderen. Ik zou in jou geval me niet druk om haar maken, wil ze wel of niet ze doet maar. Maar anderzijds snap ik die zwart/wit gedachte wel om het maar zo te zeggen. Ik zou ook duidelijkheid willen. Lastige situatie. Hoop dat er gauw opklaring is!
Hier ben ik het niet mee eens. Oma kijkt niet om naar haar kleinkind dus ik snap heel goed dat ts niet de behoefte voelt dat oma nu bij de baby wel komt kijken, zeker omdat oma niet heeft gereageerd op het laatste berichtje. Oma is welkom maar dan moet ze wel bij elk kleinkind evenveel betrokken zijn. Heeft niets met machtsmiddel te maken, ik snap niet zo goed hoe je dat dan bedoelt.
Ik vind het eerder overkomen alsof oma onderscheid maakt tussen de kleinderen en als moeder zijnde zou ik daar ook een stokje voor steken. Of je geeft al mijn kinderen het gevoel dat ze er mogen zijn of je blijft maar weg. Zo simpel als dat.
Nou en? Zou dat zo erg zijn? Jullie zien haar nu ook niet, dus wat is dan het probleem? Ik houd me altijd in, maar heb mijzelf ook voorgenomen dat niet meer te doen mocht het een van onze kinderen beïnvloeden. Maar toch wil ik wel alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat onze kinderen wel een band met haar kunnen opbouwen. Het lijkt niet te gaan gebeuren, ze kijkt niet of nauwelijks naar ze om, maar ik hoef mijzelf dat later niet te verwijten in elk geval.
Machtsmiddel? Nee sorry zo zie ik het niet en zo "gebruik" ik de kinderen zeker niet! Het is precies zoals @Snoopy1979 en @jessy77 zeggen. Het is ook de kinderen beschermen tegen iemand die zegt dat ze komt maar nooit komt... Iemand die de één links laat liggen en wel aandacht aan de andere geeft. Zou jij dat toe staan dat dat bij jouw kinderen gebeurd? Ik niet, ik wil ze daarvoor proberen te beschermen voor zover ik dat nu nog kan doen op die leeftijd.
Ik zou eens beginnen met de verwachtingen richting haar bijschaven. En dat moet zij richting jullie ook doen. Door niet meer van alles van elkaar te verwachten, kan je elkaar ook niet zo teleurstellen. Probeer juist de positieve dingen wel te zien. Ondanks alles wat er achter jullie ligt, wil ze immers wel op kaambezoek komen. Een verhaal heeft altijd twee kanten, al voelt dat nu niet zo. Ik zou mijn schoonmoeder haar kleinkind nooit ontzeggen. Ook al vind ik het zelf soms nog zo lastig
Nee dat zou ik niet erg vinden.. Mijn gedachten hierin is dat ze dan heel goed weet hoe wij erover denken en wat dat met ons doet. Dan kan ze er of iets mee doen en misschien beter haar best doen. Of ze doet er niks mee maar dan weet ze wel precies hoe wij erin staan. Ik persoonlijk vind ook dat ze dat moet weten maar mijn man zegt dat ze het heus wel weet maar er gewoon niks mee doet. Hij is gewoon bang dat het een groot iets gaat worden, groter dan nodig is.
Grote kans. Ik heb een keer wel mijn mond open getrokken, volledig terecht overigens, maar mijn mans broertje woonde nog thuis destijds en ze wist het zo te draaien dat wij hem niet meer wilden zien op een of andere manier. Man durfde daardoor ook niet verder de confrontatie aan te gaan. Daarna heb ik de keuze bij hem gelaten. Ik kom daar niet meer, maar als man daarheen wil met de kindjes is hem dat goed recht. Komt er in de praktijk wel op neer dat hij het nu ook wel inziet en dat het contact minimaal is. O ja, ben er 100% van overtuigd dat mijn schoonmoeder precies weet waar ze mee bezig is. Het is alleen erg zielig dat nog veel mensen in haar zielige spelletjes trappen.
Wel goed dat je je mond open getrokken hebt en dat je man nu ook inziet hoe zij in elkaar steekt. Triest eigenlijk dat mensen dat bewust doen, waarom? Is zo onnodig Ik hoorde op de verjaardag van mijn dochter dat mijn schoonmoeder tegen iedereen zegt dat ze niet op de kinderen mag passen, dat ze niet bij haar mogen logeten en dat ze de kinderen niet mag zien. Dat is dus niet waar... Ik vind het heel lastig dat ze ons in kwaad daglicht zet terwijl het dus niet zo is. Van ons mag ze wel oppassen en de kinderen zien. Maar doe er zelf ook een beetje moeite voor en als wij haar uitnodigen kom dan ook. En als het niet uitkomt maak een nieuwe afspraak (maar dat doet ze niet). Ze kan toch niet verwachten dat we de kinderen bij haar achter laten terwijl ze niet eens weten wie het is?! Toen ze in het begin wel op onze zoon paste keek ze ook niet naar hem om. Zat de hele dag op de bank op haar telefoon spelletjes te doen of op de computer. Tv aan voor zoon en verder niet met hem spelen. Mijn schoonzusje moest dan zijn luier verschonen en hem eten geven.
Ja hier ook zo eentje. In het begin hebben we haar ook wel eens gevraagd op te passen, want dat wilde ze zo graag (zei ze). De avond ervoor belde ze af, ze had er toch niet zo'n zin in. Mijn jongste wist ook eerst niet wie ze was, niet zo raar als je ze 1 a 2 keer per jaar ziet en de kinderen nog klein zijn. Ik laat het nu maar, ze is een meester in manipuleren en ik ben er wel klaar mee, maar voor mijn man is het moeilijker, ook al is hij er wel klaar mee, voor hem is toch te moeilijk nog om het definitief te verbreken denk ik en dat respecteer ik. Ik heb haar, in verband met de kinderen, geen strobreed in de weg gelegd, had het gevoel dit verplicht te zijn naar de kinderen toe, maar ze toont geen enkele interesse. En de keren dat ze dan de moeite nemen om langs te komen of ons uitnodigen doet ze net alsof ze alles van ze weet. Maar ze belt niet eens een keer of wat dan ook, dus natuurlijk kent ze ze niet. Het is ook echt heel lastig en ik snap je echt wel. Ik heb ook wel 20 keer mijn eigen gevoel hiervoor aan de kant moeten zetten, maar het is zijn moeder en ik denk dat dwingen niet helpt en hij het zelf in moet gaan zien. Voor mij is de grens overigens wel altijd geweest dat ze normaal moet doen tegen de kinderen, anders houdt het voor mij op. Ze heeft mijn man zijn hele leven gekleineerd en geestelijk mishandeld en dat pik ik nooit voor mijn kinderen. Maar mijn oudste kon prima voor voor zichzelf opkomen bleek toen het laatst nodig was haha. Ze kleineerde hem en gaf hem (veel te hard, een uur later zag je haar afdruk nog) een hand. Ik had het niet in de gaten, anders zeker er wat van gezegd. Maar hij heeft haar dus een schop verkocht.. Oeps.. Sindsdien hebben we ze niet gezien. Man was woedend (op haar).
Oeps, heel verhaal. Maar probeer vooral niet te begrijpen waarom iemand zo doet, want volgens mij is dat voor een "normaal' iemand niet te begrijpen. Laat het wat los, dat scheelt je zelf een hoop gedoe. Uiteindelijk is het, hoe jammer ook, haar gemis.