Hoi! Ik weet het even niet meer. Ik ben in maart bevallen van onze zoon, een heerlijk mannetje waar ik intens van geniet en die mijn leven zo ontzettend veel mooier heeft gemaakt! De bevalling was een regelrechte hel van 26,5 uur met zeer slechte begeleiding en uitleg vanuit de gynaecoloog en van daaruit heb ik een ptss ontwikkelt, waarvoor ik al EMDR heb gehad en ik de bevalling nu dus niet meer continue opnieuw beleef gelukkig. Ik merk echter dat ik steeds meer moeite heb met mijn werk (in de zorg). Het gaat me steeds meer tegen staan en ben de mensen echt beu, alles en iedereen zeurt in mijn ogen (ik ook overigens naar mijn mening). Ik ben ontzettend moe ondanks dat wij het grote geluk hebben dat onze zoon meestal hele nachten doorslaapt, dat is het grootste probleem op dit moment. Ik merk dat ik steeds meer moeite heb om dingen (met name alleen) te ondernemen (samen met partner gaat beter en vind ik wel fijn). Nu kom ik er maar niet uit of het een burn out is of toch nog een nasleep van de heftige bevalling van 26,5 uur (en dus van de ptss) of toch een postnatale depressie. Als ik de symptomen lees op internet dan val ik niet onder een burn out maar ook niet onder een depressie. Maar ik dacht dat ik de ptss opgelost had (voor zover als dat dat uberhaupt mogelijk is). Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Oh ja, ik ga maandag naar de huisarts om het allemaal te bespreken en misschien ook gewoon lichamelijk het een en ander uit te sluiten vanwege de extreme vermoeidheid.
Het zou ook een schildklierprobleem kunnen zijn, dat komt vaak voor na zwangerschap. Dat kan vermoeidheid en depressieve/angst-gevoelens tot gevolg hebben. Misschien kan je huisarts je daarop controleren. Aan de andere kant: ik herken wel dat gevoel dat je vindt dat iedereen zeurt en zn mond moet houden. Dat is ook heel normaal nadat je iets heel heftigs hebt meegemaakt. Ik had dat gevoel nadat mijn moeder plotseling stierf. Voor je werk zou je de verhalen van je clienten eigenlijk zonder waardeoordeel moeten kunnen aanhoren. Het maakt niet uit of het gezeur is of niet, het is je werk en je doet je ding. Heel veel succes!
Je hebt nogal wat meegemaakt he. En emdr haalt de lading van de herinneringen af maar dan nog steeds heeft de ervaring en de ptss een wissel op je getrokken. Schildklier zou ook best kunnen hoor maar ik weet uit ervaring (in februari bevallen en ook wat psychische opdonders gehad) dat het ook met een modelbaby nog steeds allemaal een hele hoop is waar je mee te dealen hebt in het eerste jaar. Super dat je naar de huisarts gaat. Er is vast wel iets waarmee die je op weg kan helpen.
Dit klinkt inderdaad niet echt als een depressie. Oververmoeid/ burn out klachten kan het wel redelijk mee overeen komen. Vervelend dat je je zo voelt! Goed dat je naar de huisarts gaat en erover gaat praten. Wat het ook is het is erg vervelend. Zie dat je post al even geleden is! Wat heeft de huisarts gezegd? @Duna
Volgens de huisarts is alles lichamelijk in orde. Dus toen heb ik de stap gemaakt naar een psycholoog. Zij zegt dat het een aanpassingsstoornis is. Waarschijnlijk ligt de oorzaak bij bepaalde opmerkingen die gemaakt zijn tijdens de bevalling en het hele traject dat we hebben doorlopen om uberhaupt zwanger te worden. Daardoor heeft mijn zelfvertrouwen (dat al niet al te best is soms) een flinke duw gehad en dat resulteert in een aanpassingsstoornis. Als ik hiermee doorloop dan heb ik grote kans dat het wel een burn out word. Dus nu is het tijd om er mee aan de slag te gaan. Maar merk nu na 1 gesprek al dat dat een verandering teweeg brengt. Ik ben er nog lang niet, maar met een beetje minder werken, beetje meer tijd voor mezelf en de oorzaak van het probleem aanpakken geloof ik wel dat ik er ga komen