Hoi meiden, Zoals de titel al zegt: ik ben op zoek naar ervaringen omtrent kindjes met autisme. Mijn zoontje praat nog niet. Geen papa/mama (wel papapa tegen een foto); alleen dierenklanken. Verder niets. Hij zegt vooral: ‘tuh’ (“wat is dat?”) en ‘ah’ (hoge toon: dit wil ik heel graag!) middelhoge toon: ‘ja, dat is goed’) Dit wil natuurlijk niets zeggen, maar ik heb een bepaald gevoel dat ik niet kan thuis brengen. Met cb afgesproken dat als ik het idee heb dat zijn taalontwikkeling nog niet is opgeschoten dat ik dan een afspraak maak. Geen idee wat ze dan doen, maar zie ik dan wel. T begrijpt wel alles wat we zeggen; eerst doen we dit en daarna dat (een voorbeeld). T probeert met alles te draaien. Dit is begonnen met het draaien van een emmertje en een onderzetter en nu probeert hij dit met alles. Dit doet hij al vanaf 10 maanden en dus nog steeds. Als hij wakker is dan moet hij eerst rondlopen boven. Als ik hem direct op de verschoonmat leg en ‘even snel zeg’ mama gaat je aankleden, dan is hij heel erg boos! Zeg ik eerst heel rustig: “mama gaat je aankleden” en dan pak ik hem rustig op dan gaat hij gewoon liggen. T vindt andere kindjes heel interessant. Hij kijkt en lacht dan een beetje. Ik heb begrepen dat kindjes met ASS dit juist niet doen. Veel mensen/kindjes om hem heen vindt hij helemaal niks. Zeker niet als mensen dan ook nog aan hem zitten. Van ons en mijn ouders vindt hij het prima, maar hij ziet ons en mijn ouders dagelijks. Meerdere mensen die met elkaar praten vindt hij vervelend. Als het bij ons thuis is gaat hij met speelgoed ergens anders spelen en soms komt hij er weer even bij staan om te ‘kletsen’ op zijn manier. Als het bij ánderen thuis is, wordt hij heel huilerig. Wil dan alleen bij mij zijn. Gisteren bijv een verjaardag gehad. T vond de drukte maar niks. Ik ben echt met hem naar de gang gegaan en bij me gehouden tot hij weer rustig werd. Vanaf baby af aan al erg prikkelgevoelig. Dit ben ik ook (ben HSP) en moet dus echt tot rust komen als ik bij een drukkere bedoeling ben geweest. T had en heeft dit ook. Vandaag bijv (na de verjaardag van gisteren) is hij erg op mij gericht en erg moe. Hij moet alles dan echt verwerken. Natuurlijk weet ik dat dit alles niet wil zeggen dat T ASS heeft, maar ik heb een onderbuikgevoel dat het met zijn taalontwikkeling niet zo goed zit. Misschien is wel een late prater, maar misschien ook niet. Hij begrijpt gelukkig alles wel, dit scheelt voor hem enorm. Hoe merkte jij aan jouw kindje dat er ‘iets’ was? Hoe oud was je kindje toen? Wanneer werd er iets mee gedaan? Werd je serieus genomen?
Heel herkenbaar van mijn oudste. Die is inmiddels ruim 4. Hij heeft een taalontwikkelingsstoornis ik voelde ook dat er iets was al vanaf een jaar.. en dat bleek zo te zijn. Hij is 4 en praat wel maar wel in een wir war van woorden. Hij zit wel in groep 1 regulier en ik heb altijd getwijfeld over ASS! maar dit is er tot nu toe niet uitgekomen. Het draaien deed mijn zoontje ook vanaf baby af, ook is hij extreem prikkelgevoelig en heel snel boos om eigelijk niks. Mensen mogen hem niet aanraken.. wij inmiddels wel! alleen papa en mama en oma. Verder niemand.. verder heel normaal mannetje geworden.. misschien heb je er iets aan.
Vanaf wanneer werd er iets met jouw onderbuikgevoel ‘gedaan?’ Het zou me werkelijk niets uitmaken hoor. Ik weet wel dat het beter voor hem is als het zo vroeg mogelijk wordt ontdekt, zodat we hem zo goed mogelijk kunnen helpen.
Ten eerste: luister altijd naar je gevoel. Als er iets is wat ik geleerd heb in de afgelopen 10 jaar moederschap is dat gevoel er (bij mij althans...) vrijwel nooit naast zit. Verder heb ik ervaring met ASS en met HSP (en ook nog HSP SW , ik heb een lekker trio ha ha). Je vraagt naar ASS, dus onderstaande gaat over mijn zoon. Als baby ontzettend makkelijk, stoïcijns, we konden echt alle kanten met hem op. Ontwikkeling aanvankelijk normaal, al had hij terugkijkend wel een aantal bijzonderheden, namelijk dat hij heel intens kon kijken/staren (afwijkend oogcontact) en dat hij vanaf 8 mnd al 'aparte' repeterende bewegingen ging maken (die ik inderdaad in de jaren erna ook nog nooit zo bij andere kinderen gezien heb). Bij 14 mnd bezoek CB bleek hij meerdere mijlpalen niet gehaald te hebben, vooral op het gebied van imitatie. sociale interactie en motoriek. CB heeft daar niets mee gedaan, behalve suggestie dat ik misschien eens een keertje naar fysio kon gaan, maar toen ik daar niet voor warm liep hebben ze ook echt niet aangedrongen of argumenten gegeven waarom belangrijk zou kunnen zijn. Vanaf leeftijd van 18 mnd kreeg ik het gevoel dat hij langzaam was in alles en kregen we problemen met eten, slapen en gedrag. Hij kon niet spelen, gooide met alles, imiteerde niets en legde constante claim op mij. De repeterende patronen werden steeds duidelijker en we kregen grote problemen met angsten, luisterde niet, was dwars met zo ongeveer alles en vocht/schreeuwde bij alles wat persoonlijke verzorging was (douchen, tandenpoetsen, aankleden/uitkleden etc.). Ik dacht: peuterpubertijd, daar klagen alle moeders over. Maar tjonge, was is dat heftig. Ik ben niet geschikt voor moederschap dat ik mijn kind niet onder controle krijg. Tegen de tijd dat hij 2,5 jaar oud was, had hij een duidelijke achterstand op gebied van taal/spraak en motoriek (waar CB overigens nog steeds niets mee deed, want 'hij ging toch nog steeds vooruit') en op de peutergroep van KDV viel hij heel erg op. Hij was heel erg druk, stuiterde alle kanten op en had een hoop opvallende stereotiepe bewegingen/tics, kon niet mee in het groepsgebeuren, begreep veel dingen niet, had echolalie, soms moeilijk contact mee te krijgen, ontweek andere kinderen (moest hij helemaal niets van hebben) en wilde de hele dag hetzelfde doen. Omdat ik geen ervaring had met kinderen (hij is mijn oudste en geen andere kinderen in omgeving) en CB niet in actie kwam, had ik niet zo door hoe ontzettend hij afweek van normaal, tot het KDV aangaf zich ernstig zorgen te maken. Toen is het balletje eigenlijk pas gaan rollen... (als ik eerst een van mijn dochters had gehad, dan was het verschil me echt veeeeeeel eerder opgevallen en zou ik ook echt eerder bezorgd geworden zijn!) Onderzoeken e.d. duurden allemaal wel lang door wachtlijsten, maar toen hij ruim 3 jaar was is hij onderzocht op audiologisch centrum en kwam de voorlopige conclusie: vermoeden ASS, moeilijk lerend IQ. Tegen die tijd was hij zo ernstig (chronisch) overprikkeld dat we knettergek van zijn heftige gedrag werden en dat hij op KDV eigenlijk niet meer te handhaven was. Hij is toen naar Kentalis dagbehandeling gegaan, waarna de diagnose definitief gemaakt werd door psychiater en hij een ontwikkelingsachterstand bleek te hebben van gemiddeld 1 jaar. In het verhaal wat je beschrijft herken ik het meest mijn HSP SW dochter. Ook een late prater (vanaf 18 mnd hebben we VVE indicatie gehad), die een inhaalslag heeft gemaakt tussen 2-2,5 jaar. Grote verschil met mijn oudste zat hem in taalbegrip, die was bij haar goed, ook toen ze nog niet praatte. Heeft heel sterke eigen wil en bepaalde ritueeltjes die altijd zo moeten anders hommeles (wordt wel steeds flexibeler nu ze ouder wordt). Ze lijkt verder qua gedrag veel op mijn andere HSP dochter (en die is onderzocht op ASS maar dit was het niet) en doet het op de belangrijke punten goed (wederkerig, sociaal, goed kunnen spelen, veel fantasie, interesse in andere kinderen, etc), dus ik heb het idee dat zij (ook) geen ASS heeft.
@Kache wauw, wat klinkt dat heftig met je oudste zoon! Ik kan me voorstellen dat je je toen heel onzeker hebt gevoeld. Ik herken mijn zoontje niet in jouw verhaal. Ik ga me eens verdiepen in hsp sw. Dank voor je uitgebreide reactie!!
Misschien nog ter aanvulling, door ervaring met oudste heb ik met argusogen de ontwikkeling van mijn jongste gevolgd en ze heeft best wel her en der wat dingetje gehad die 'konden passen bij ASS' (zoals laat aankijken/volgen, laat lachen, heel lang tevreden in box liggen, relatief laat met imiteren zoals klappen en zwaaien, toen die pittige driftbuien en ritueeltjes, laat praten), maar uiteindelijk nooit afwijkend of opvallend genoeg om er echt aan te denken. Veel gedrag is ook nog normaal op jonge leeftijd (je kindje is echt nog jong) en mildere vormen van autisme worden soms ook pas later duidelijk (kleuterleeftijd bijvoorbeeld). Wat ik zelf wel altijd geruststellend heb gevonden is dat ze wel alles begreep (en niet die opvallende typisch autistische taal/spraak dingen had, zoals echolalie, veel moeite met ik, veel 'eigen' fantasiewoorden), dat ze normale interactie had leeftijdsgenootjes en uitgebreid fantasiespel ontwikkelde, met brede interesse. Mijn beide dochters zijn wel duidelijk prikkelgevoelig, maar toch ook op een andere manier dan mijn zoon. Hij kan echt afwijkend reageren/waarnemen (sommige dingen heel sterk voelen, andere dingen juist heel zwak voelen, of pijn voelen bij iets dat normaliter geen pijn zou moeten doen), terwijl mijn dochters prikkels wel 'normaal' waarnemen alleen dan wat intenser dan een gemiddeld mens.
Hier ook een jongetje dat niks zei op die leeftijd ook geen papa en mama dus! En ook prikkelgevoelig dat is hij nu nog wel een beetje. Wij dachten ook richting autisme, Is ook een heel onderzoek geweest. Maar dit was niet het geval. Nu is hij 2.5 praat hij opeens heel veel hij heeft hier logopedie voor! Hij kent ook heel het alfabet willekeurig door elkaar. Herkent cijfers van 1 tot 20 en een heleboel kleuren en vormen. Dus het kan echt ineens heel snel gaan hoor!
Mijn zoontje maakte als baby geen oogcontact, maar omdat hij een oogafwijking heeft dachten we toen dat dat de oorzaak was. Verder deed hij niets na, niet zwaaien, klappen helemaal niets. Hij was ook een enorme makkelijke baby, hij vond alles best leek wel. Mijn zoontje heeft een motorische ontwikkelingsachterstand, hiervoor zat hij met ruim een jaar al bij het revalidatiecentrum 3x in de week. Daar merkten ze al snel dat er een flinke kop op zit, als iets niet volgens zijn plannetje gaat. Ook durfde hij geen zand of klei aan te raken, hij was panisch voor de ballenbak en voor bad. Hij had eenzijdig spel, deurtje open deurtje dicht en dat een uur lang. Auto's moeten precies op een rijtje staan. Sinds hij los kon zitten, zat hij veel heen en weer te wiegen. Praten deed hij ook vrijwel niet. Hij kreeg logopedie, in eerste instantie vanwege zijn slappe mond motoriek en minder gevoel in zijn mond. En later vanwege zijn spraak. Maar 1 op 1 sloot hij zich volledig af. De logopediste kon helemaal niets met hem, dus dat hebben we gestopt. Uiteindelijk is hij op autisme getest toen hij nog geen 3 jaar was. Daar was het vrij duidelijk dat hij autisme heeft. Eigenlijk rond de tijd van het testen is hij ook gaan praten en gelijk hele zinnen. Hij kletst nu echt de oren van je hoofd. Wel een tijdje PRT gehad, maar dat is nu net gestopt omdat hij zo goed zijn taal gebruikt. Mijn zoontje is trouwens super sociaal, hij vindt andere mensen en kinderen erg leuk. En het is een enorme knuffelkont. Dat vinden mensen vaak raar. Het is een vrolijk en leerbaar ventje die het op school enorm leuk vindt. Hij wordt van de zomer 4 en we zijn nu aan het uitzoeken naar welke school hij straks het beste kan.