partner met autisme

Mijn ex man heeft geen diagnose, maar ik ben er vrij zeker van dat hij ASS heeft. Hij wil geen hulp, want hij vindt niet dat er een probleem is.
Dat is uiteindelijk voor mij de reden geweest om de relatie te beëindigen. Ik trok het niet meer om alles alleen te doen en ook alles voor hem te regelen, bij te houden. En de oneindige discussies en het onbegrip.
Sinds we uit elkaar zijn is er zoveel rust in huis. Ook bij de kinderen, want daar heeft hij ook totaal geen begrip voor.
Onze oudste zoon heeft ASS en dat botst verschrikkelijk. En mijn dochter is een pittige tante en hij kan er echt niet mee omgaan als hij tegengas krijgt.
Als hij de kinderen nu het weekend heeft is hij ook zwaar overprikkeld. Hij kan het eigenlijk niet.
Ik ben zelf bang dat hij zich steeds meer terug gaat trekken wat betreft de kinderen.

 

Mijn vrouw heeft een aantal jaren geleden de diagnose ASS gekregen. We hebben nog geen kinderen maar ook in het leven zonder kids is het omgaan met veranderingen en drukte erg moeilijk voor haar. Gelukkig praten we er veel over en ben ik met veel bezoeken aan de psycholoog mee geweest waar ik ook mijn knelpunten kon bespreken en dat vond ik erg fijn.

 

Ik heb dan wel geen partner met ASS, maar mijn vader heeft het wel en heel veel van wat je zegt, klinkt zo herkenbaar. Wat bij hem helpt, is gewoon ontzettend duidelijk zijn. Wat wil je dat er gebeurt, hoe en wanneer. Mijn moeder verweet mijn vader bijvoorbeeld eens dat hij altijd thuiskwam van zijn werk zonder dat hij aan haar dacht. Dus toen had mijn vader een briefje op het stuur van zijn auto geplakt met 'aan Veroniek denken'. Uhm, ja, dat bedoelde ze niet echt. Eigenlijk moet je het zo concreet mogelijk zeggen, alle details: 'elke keer als jij thuiskomt van je werk en je jas en schoenen hebt weggezet, wil ik graag dat je naar mij toe komt, een kus of een knuffel geeft en vraagt hoe het met me gaat en dan ook een paar minuten naar me luistert'. Dat klinkt misschien koud en beredeneerd, maar dat is echt niet zo. Neurotypische mensen voelen heel goed aan wat anderen willen of nodig hebben en reageren daarop, dat kunnen mensen met ASS niet, ook niet als ze het echt graag willen.
Voor je man is het ook moeilijk om te weten wat je nu eigenlijk wil. Met een kind spelen of je ermee bezig houden, kan erg moeilijk zijn voor iemand met autisme. Samen dingen doen (kind in bad, de hond uitlaten, klussen) is makkelijker. Misschien is het ook goed om hem te vragen wanneer hij vindt dat hij een goede band heeft met zijn kind en wat een vader doet voor zijn kind. Dan heb jij ook duidelijker wat voor hem van belang is. Mijn vader vindt bijvoorbeeld dat ik een erg goede band met hem heb, omdat ik bel op zijn verjaardag en rond kerst en vaderdag op bezoek kom. Dat is voor hem 'een goede band'. Als ik hem elke dag zou bellen, maar op zijn verjaardag niet omdat ik toevallig echt niet kan, dan zouden we ineens geen goede band meer hebben. Wat vindt jouw man belangrijk om met je dochter te doen? En misschien kun je hem ook laten weten dat je dochter andere dingen nodig heeft (knuffelen, een verhaaltje vertellen, samen lachen ...). Als hij dat weet, kan hij er rekening mee houden.
En maak je man vooral duidelijk dat jij elk weekend tijd voor jezelf nodig hebt, want dat is geen luxe, dat is bittere noodzaak. Je moet er af en toe echt helemaal uit.
En mijn vader heeft nog steeds geen flauw idee wat sarcasme is. Hij kan er ook totaal niet mee om als iemand pijn heeft of verdriet, daar moet hij om lachen. Dat is heel erg, maar daar kan hij echt oprecht niets aan doen. Je moet hem echt zeggen 'papa, ik heb nu heel veel pijn en ik wil dat jij me troost en vraagt wat je voor me kunt doen'. En dat doet hij dan wel.