Pffff @Desse hopelijk zet het nu wel goed door. Hier kruipen de uren voorbij tot donderdag . Nog geen krampjes, druppeltje bloed of wat dan ook, vrees dat ik dezelfde kant op moet als jou..
Ze is nu bijna tien maanden en kan sinds deze week zelf gaan zitten (haar rechterarm is verlamd, dus motorische ontwikkeling kost haar allemaal wat meer tijd en inspanning).
@Kinderwens87 , @Desse, ook ik wacht af. Net een verhuizing achter de rug en toen de verhuizing klaar was begonnen de druppels, vandaag is dat verder gegaan, maar het breekt nog niet echt door. Woensdag moet ik werken dus ik hoop dat het vandaag of morgen over is (het hevige) en niet woensdag pas. Vorige keer belande ik in het zkh door te veel bloedverlies, dat is nu mijn grote angst. Maar eigenlijk wil ik dit helemaal hier niet delen met alle blijde dames en ik hier mijn ellende vertellen. Het is niet mijn intentie om bij te dragen aan angst bij de anderen, dus sorry dames als het te confronterend is. Misschien moeten we een apart groepje opstarten tot het bij ons over is?
Voor mij hoeft dit niet. Ik denk dat iedereen hier met jullie meeleeft en dat we allemaal wel willen weten hoe het met jullie gaat. Ik hoop voor jullie dat het vlug doorzet, dat jullie wat zekerheid krijgen xx
Verkeerd knopje. Had eerst op leuk geduwd. 10 maanden cava nog he. flinke meid! Al een geluk ergens dat ze nu niet beter weet dat haar armpje niet meewerkt zoals het hoort. Later zal het wel wat frustraties met zich mee brengen Is ze ermee geboren? Eventueel operatief behandelbaar of zal het zo blijven?
Ik zou het jammer vinden als jullie je hier niet meer welkom voelden. Ik leef erg met jullie mee en ik denk niet dat ik de enige ben. Dus voor mij hoef je zeker niet weg te gaan.
Complicatie tijdens de bevalling. Ze is in juli geopereerd (toen was ze 4,5 maanden). Er is zeker vooruitgang in hoe ze haar arm gebruikt, maar ik heb nog niets gezien waarvan ik kan zeggen dat ik zeker weet dat het geen compensatie is. Ze gebruikt haar arm vooral vanuit haar schouder en borst. Haar hand en (deels) haar pols kan ze gelukkig wel gebruiken. Strekken van de elleboog lukt ook, maar buigen en heffen vanuit de arm kan ze niet. Hoever het uiteindelijk zal herstellen, weten we pas over een paar jaar en dan is het nog afwachten hoe ze de puberteit doorkomt. Beetje onzeker dus allemaal. Maar ze is echt een heerlijk kind en ze komt er echt wel! Ik ben al helemaal trots op wat ze allemaal kan! De laatste twee weken heeft ze geleerd te tijgeren, op te trekken van lig naar zitten op haar knietjes, zelfstandig tot zit te komen en zwaardere voorwerpen tillen met gestrekte pols (ipv handje naar beneden laten hangen). Dus ze doet het echt fantastisch goed!
Toppertje! fijn dat ze echt haar plan goed kan trekken en dat ze veel dingen leert. Zo te horen heeft ze een sterk karaktertje en komt ze er idd wel.
Ik zou zeggen. Jullie horen bij dit groepje en jullie mogen zeker jullie ellende delen. Er zijn ook dames hier die dit al eens hebben meegemaakt dus jullie misschien kunnen steunen hierin . Veel sterkte aan jullie allemaal.
Ik blijf hier graag nog even meekletsen/lezen, zeker nu er nog niets helemaal zeker is. Al merk ik inderdaad wel dat ik terughoudend ben met hier delen, is toch een apart onderwerp binnen een zwangeren topic
Klopt het is ook niet eng wel behoorlijk confronterend. Zo heb ik na de miskraam van 12 weken( na weeen van 12 uur ) onze kleine eruit moeten persen met hulp van arts in het ziekenhuis ( volledig in vliezen die intact waren) Zo mooi om toch kennis te mogen maken met het kleine hummeltje wat toen samen met mij zooo hard gevochten had ( hematoom tijdens zwangerschap ) Mogen aaraken, vasthouden en heb zelf de vliezen kapot gemaakt en haar eruit gehaald . Foto's gemaakt ( ik laat ze ook zien aan mensen die het willen zien want ben mega trots op haar) mensen denken dat het eng is maar ZE WAS PERFECT! moest alleen nog even groeien. En dit is ook de mooiste manier om afscheid te nemen. En dames jullie hoeven echt niet weg te gaan hoor zoals al eerder gezegd is er zijn meerdere van ons die dit al een keer of meerdere keren hebben meegemaakt en ook dit hoort helaas erbij.( ookal zouden we het niet willen dat dit kan gebeuren .
Na maanden (ja, letterlijk maanden) vragen, mailen, aandringen en mailen naar haar leidinggevende, heb ik nu eindelijk een antwoord gekregen op de vragen die ik gesteld had aan de klinisch verloskundige die mijn bevalling begeleid heeft. Alleen ben ik nu ontzettend in de war en overstuur. Mijn bevalling was hels. Ik heb mezelf doodgewenst, ons kindje, kon het absoluut niet aan, was volkomen in paniek, werd gek van de pijn ... En nu blijkt dat ik een hele normale bevalling heb gehad (behalve het laatste kwartier, wat voor mij net het enige moment was waar ik wel gewoon vrede mee had toen en nu). Ik dacht dat ik een weeënstorm had van 5 uur, maar blijkbaar heb ik tijdens de hele bevalling gewoon hele normale weeën gehad en heb ik mij aangesteld. Ik dacht dat ik moest persen zonder dat mijn lichaam er klaar voor was en dat ze daarom niet kwam, maar blijkbaar heb ik gewoon op het juiste moment moeten persen en voelde ik geen persdrang omdat de pijn op de voorgrond stond (wat ik gek vind, want ik voelde bijna geen pijn in de twee uur dat ik moest persen). Maar ik heb dus een gewone, normale bevalling gehad die geëindigd is in een vacuümverlossing. Met andere woorden: wat voor mij een hel was en waarvoor ik bij de psycholoog loop, is gewoon gemiddeld. Ik kan dus gewoon helemaal niets aan en ben een ontzettende overdrijver. En nu ben ik zo ontzettend bang voor de volgende bevalling. Ik ben kapot. Gebroken. Boos op mezelf en teleurgesteld. Naar het ziekenhuis wil ik nooit meer terug, ik heb echt 0 vertrouwen in ze. En een keizersnede zie ik dus echt ook helemaal niet zitten. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Echt niet.
Ow! Maar eerst en vooral... wat zij zeggen kan mss een normale bevalling zijn geweest maar daarom hoeft dat dus niet voor u zo zijn geweest. Het was je eerste kind en je weet niet wat ‘normaal’ is. Je bent hier niet op voorbereid. Wat je ook doet. Had je een epi dan is het gevoel ook helemaal anders dan dat het was. Je voelt niet hetgeen wat je zou moeten voelen ook al zeggen de monitors andere dingen. Ook je gedachtengang is helemaal ontregeld. Wat zij zeggen is voor jou helemaal anders aangekomen. Je bent gene aansteller, daar mag je totaal niet over nadenken. Je bent een sterke vrouw die haar bevalling een plaats probeert te geven en die het nu anders zal aanvoelen omdat je al een bevalling hebt gehad. Zoek iets/ iemand waar je je goed bij voelt en die jouw bevalling mee zal begeleiden. Die jou vertelt wat de monitors zeggen waardoor je alles beter zal begrijpen. Deze keer zal het een stuk vlotter gaan omdat je weet wat er zal gebeuren. Je kan het meid!