Hoi Lieve meiden. Ik weet echt niet waar ik dit topic moet plaatsen. Het lijkt me niet iets voor de lounge, en het heeft betrekking tot mijn kinderwens. Als mijn topic hier niet hoort, of iemand vind het vervelend, dan vraag ik beheer gelijk om het te wijzigen. Alvast bedankt voor het lezen. We hebben 3 kinderen. Siem, geboren met 30.3 vanwege acute hellp en placenta ruptuur. Na de spoed ks, is hij gereanimeerd en na 1,5 dag mocht hij zelfs al van de beademing af. Hij heeft acht dagen bij ons mogen zijn, hij heeft in het ziekenhuis een NEC bacterie opgelopen en mijn vriendje heeft tijdens de operatie een hartstilstand gekregen en ze zijn hem gaan reanimeren, Hij is in mijn armen gestorven. Onze dochter Norah maart 2014, is met een spoedks geboren met 35 weken, preclampsie. Tijdens de eerste echos was het een tweeling. Met 11 weken is 1 van de 2 hartjes gestopt. Met haar gaat het buiten enkele luchtweg problemen erg goed. Sofietje is ook als tweeling begonnen maar dat eindigde al snel. Ze is met 36 weken geboren. Met 29 weken opgenomen en weer met sirenes naar Maastricht met weeënremmers en longrijping. En met 32 weken naar het streekziekenhuis. Ze hebben het in het ziekenhuis uiteindelijk kunnen rekken naar 36 weken. Ik heb het die tijd verschrikkelijk moeilijk gehad, 7 weken niet thuis, ik miste mijn prinses zo erg, ik zag haar natuurlijk wel iedere dag maar ik miste haar zo. Toen ik in Maastricht lag, lag ik op dezelfde kamer als bij Siem. Ook ben ik onder begeleiding naar de Nicu gebracht om te kijken. Omdat Sofietje hoogstwaarschijnlijk snel geboren zou worden en dan ook op dezelfde Nicu opgenomen zou worden, waar Siem is gestorven. Voor Sofie heb ik een mk gehad, en voor Siem hebben we 2,5 jaar in de mmm gezeten om zwanger te worden. Dit is beknopt mijn verhaal. Maar nu mijn probleem; heel mijn hart schreeuwt om een baby, om opnieuw zwanger te zijn. Ik wil het zo zo graag, een oer gevoel. Ondanks alle ellende, pijn en verdriet gaat dit gevoel maar niet weg. Ik weet dat ik blij en gelukkig moet zijn met wat ik wel nog heb, ook weet ik dat het risico erg groot is, de gyn heeft het ook duidelijk afgeraden, en ook mijn man wil het absoluut niet meer. En zeker zeker zeker weet ik dat het een egoïstische gedachte is om nog een keer zwanger te worden. Maar in mijn hart en mijn hoofd zou ik er alles echt alles voor overhebben. Ook weet ik dat geen enkele baby Siem kan vervangen. Nooit. Iedere moment van de dag mis ik hem. Ik weet wel, we zijn zoveel jaren bezig geweest met kinderen krijgen, verlies, verdriet, geluk, ziekenhuizen, angsten. En ik weet dat het ook is dat ik deze tijd niet los wil en kan laten. Ik loop al jaren bij psychs ed. En slik ook ad en aanvullende medicijnen. Ik wil niet egoïstisch zijn, en ik weet diep vanbinnen ook wel dat ik mijn kinderwens naast me neer moet leggen. Maar ik kan het gewoon niet, heel de dag denk ik eraan. Iedere vezel van m'n lijf schreeuwt erom. Tuurlijk heb genoeg afleiding met de meisjes, ik volg een thuisstudie, verzorg de huisdieren, loop hard, lees graag. Maar ik kan het gevoel maar niet loslaten. Ik weet niet precies wat ik wil vragen, maar misschien weet een van jullie hoe ik hier beter mee kan omgaan. Heel erg bedankt voor het lezen. Liefs Mitsy.
Lieve Mitsy, wat moet er toch een verdriet bij jou zitten na alles wat je hebt meegemaakt. Wat ben je sterk dat je zo hard vecht voor je kindjes en wat bijzonder dat je ondanks alles wat je hebt meegemaakt nog zo'n sterke wens hebt voor een vierde kindje. Ik vind je niet egoïstisch, ik denk dat het instinct is dat zo hard roept om nog een kindje, dat jou gezin nog niet compleet is, is een gevoel, terwijl je wellicht wel weet dat het niet realistisch is om dit te willen, bovendien moet je het ook samen willen. En wat nou als het weer zo'n moeizame zwangerschap wordt? Ik denk dat het een kwestie van tijd is voordat je je er "overheen" kunt zetten en dan nog denk ik dat je altijd het verlangen zult hebben naar een kleintje. Praat erover met wie je kunt, eventueel ook met de psycholoog waar je bij loopt en misschien dat schrijven ook wel helpt. Sterkte!
@Mitsy1983 wat afschuwelijk wat jullie hebben doorstaan. Wat is de oorzaak van je eclampsie? Zijn daar medicijnen voor? Zou je met een gynaecoloog in gesprek kunnen gaan om de risico's door te nemen? Wellicht zijn er wel medicijnen voor tegenwoordig. Weet jouw man van je wens? Ik snap wel je gedachte over dat het naar je gezin toe egoïstisch is (zo voel ik mij met een derde op komst ook hoewel ik me wel goed voel maar niet alles meer kan en vaker op bed lig) Ik zou het de moeite waard vinden te onderzoeken wat er zou gebeuren als er wel een vierde kindje komt. Is het bij Siem geen domme pech geweest? Had hij die bacterie niet gehad dan was hij er nog geweest. Dat wil ik niet goed praten en een vroeg geboorte is altijd risicovol maar ze kunnen ook zoveel tegenwoordig! Wat als jouw man die wens wel zou hebben? Zou dat het makkelijker maken of zou jij het vanuit je verstand zelf nooit meer willen?
Wat vreselijk dat je dit allemaal mee hebt moeten maken. Ik denk niet dat wij een beter idee hebben dan je psycholoog, maar ik wil je wel een virtuele knuffel geven! Uiteindelijk heelt de tijd alle wonden (hoewel de littekens blijven) en ik denk dat je gewoon geduld moet hebben. Als ik je verhaal zo lees is een zwangerschap echt geen optie meer, dus het lijkt mij dat die wens een rouwproces oproept. Misschien dat er dingen zijn die je kan doen om afscheid te nemen van je wens; schrijven, een ritueel, iets wat je wens tastbaar maakt en ruimte geeft zodat je het daarna beetje bij beetje los kan laten. En wellicht is het het overwegen waard om te kijken of die ruimte in je hart gevuld kan worden door het opvangen van een pleegkind?
Je hebt echt al super veel meegemaakt. Ik snap je gevoel dat je graag nog een kindje wilt maar ik snap je man ook. Tot nu toe is het helaas genoeg alleen maar mis gegaan met je kindjes maar dit was vast allemaal ook niet zonder risico voor jou en dat wilt je man ook niet lopen. Ik zou zoals al eerder is aangegeven ook met iemand over dit gevoel praten en een plekje proberen te geven.
Bedankt lieve meiden voor de reacties. Ik ga vanmiddag even op mn gemak zitten. Het was de afgelopen dagen 'de familie buikgriep hier....'
Ik heb die wens ook heel erg, maar als ik diep in m'n hart kijk gaat het niet zozeer om nog een kindje als wel om op de "gewone" manier zomaar spontaan zwanger te raken, een "normale" zorgeloze zwangerschap en een "normale" rozewolk babytijd. De mmm en twee huilbabies hebben er vreselijk ingehakt en ik heb echt iets gemist. Wat ook niet meer terugkomt. Maar ik weet ook dat nog een kindje echt geen zorgeloze hoepsiefloeps zwangerschap gaat zijn en dat dit waarschijnlijk ook een pittig kind zal zijn (want dat is blijkbaar ons lot haha). En dus laat ik het los en probeer ik te genieten van wat ik wél heb. ik weet niet of het bij jou soms ook de wens voor iets "normaals" kan zijn na alle ellende die je hebt gehad. Misschien helpt die realisatie dan.. En als het echt gaat om nog een kindje.. het hoeft niet per direct, wie weet is het over een jaar anders.. en wie weet slijt het gevoel? Kan je vooral blij zijn met wat je wel hebt Knuffel.. je hebt een hoop meegemaakt..