Ik vroeg het vaak omdat het verwacht wordt. Op een gegeven moment merkte ik dat ik geïrriteerd raakte als mensen dan een lang antwoord gaven want eigenlijk was ik dus niet geïnteresseerd. Ik dacht dus dat ik het uit beleefdheid deed maar het werd er niet beleefder op. Nu vraag ik het alleen nog als ik het wil weten en tijd heb om naar het antwoord te luisteren.
Ik vraag het niet aan mensen als ik er geen tijd voor heb om hun hele antwoord af te luisteren en er gepast op te reageren. Maar als ik het vraag, ben ik dus wel geïnteresseerd of ik merk dat iemand echt even wat kwijt moet, dan wil ik die persoon gewoon dat luisterende oor bieden.
De ene keer uit beleefdheid, de andere keer echt uit interesse. En soms sla ik de vraag bewust over, vooral bij mensen waar ik verder weinig mee heb en je na zo’n vraag steevast een klaagzang van een half uur aan moet horen. En dan nog gezeur over niets en als jij wat vertelt, luisteren ze niet.
Uit interesse, bij mensen waarvan het antwoord me niet interesseert vraag ik het ook niet. Merk zelf ook dat je meestal maar lastig gevonden wordt als je een antwoord geeft die afwijkt van de standaard, dus zelf zeg ik automatisch 'goed'. Ik wil een ander echter niet met dat gevoel opzadelen dus of ik vraag het niet, of ik sta open voor elk antwoord en mogelijk volgend verhaal.
Ik vraag het omdat ik het wil weten of omdat ik het niet wil weten maar wel (oprecht) wil dat iemand het even kwijt kan. Maar ik kan niet tegen teveel klaagzang. Als iemand echt alleen maar klaagt, dan zal ik de vraag niet zo snel stellen.
Soms kom je iemand tegen in de stad en dan is het wel even snel een “hoe is het, ja goed en met jou” uitwisseling. Gaat nergens over, maar dat “hoort erbij” denk ik dan maar. Op het werk en als ik iemand tegenkom en het contact wat langer is (bus, trein), vraag ik het alleen bij echte interesse.
Maar dat hoeft toch ook niet. Je kan allerlei antwoorden geven die geen verdere uitleg nodig hebben. Zoals zijn gangetje, giet zoals et giet, het regent vandaag
Ik ben oprecht geïnteresseerd wanneer ik aan iemand vraag hoe het gaat, echter kon ik iemand die standaard zei dat het niet goed ging en continu aan het klagen was (over dingen waarvan ik dacht waar maak je je druk om) en nooit is vroeg hoe het met mij ging. Uiteindelijk heb ik degene nauwelijks nog gevraagd hoe het ging.
Hmmm, nu ik er over nadenk... Dit inderdaad. Als ik het niet wil weten vraag ik het gewoon niet. Veel mensen reageren overigens met "goed, en met jou?", dan zeg ik ook goed en meteen daarna "zo, hebben we ook weer bijgepraat, kunnen we weer aan het werk"
ik vraag het niet.. vind het zo nietszeggend en eigenlijk irritant, omdat als mensen vragen 'hee hoe issie?!' - mijn antwoord eigenlijk al ingevuld is... 'ja goed en met jou?' Misschien kom ik juist omdat ik niets vraag of niets terugvraag wel ongeïnteresseerd over, maar ik vraag het dus niet 'zomaar' . Doet me denken aan dit gedicht; als jij mij vraagt als jij mij vraagt hoe het gaat op doorgang in het voorbijgaan dan zeg ik goed als je vraagt hoe het met mij gaat en je blijft staan en je kijkt me aan dan zeg ik meestal zo, zo of vandaag of deze week wel best of (met een bepaalde intonatie) het gaat of het gaat wel want wat moet je wat wil je wat kun je met een beschrijving van een proces met weergegeven nuances twijfels en pijnen uitweidingen details wat moet je met al die eerlijkheid ik probeer te luisteren naar de vraag achter de vraag of het al gerede antwoord maar soms stik ik erin en laat me verleiden door een oogopslag een buiging van je stem een aanraking en vertel arme jij, die dan soms, als jouw vraag alleen code of formule was moest luisteren naar een echt verhaal jij wou alleen maar zeggen: "hallo, hoe gaat-ie? goed toch zeker ? en als het niet goed gaat, dan morgen hopelijk beter." En "kijk eens wie daar binnekomt, en daar hebben we die en die ook. hallo, hoe gaat-ie?" Ach jij, hoe gaat het met jou? Met het opzoeken van de tekst, kwam ik trouwens op een ouder topic terecht, zelfde vraag, maar 9 jaar geleden.. mijn antwoord is nog steeds hetzelfde zie ik haha... (en oei.. wat ben ik hier al lang!) http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/hoe-gaat-het.136700/
Ik vind het altijd een stomme vraag om te beantwoorden. Tenminste, als het zo maar een bekende is. Als iemand zo iemand mij vraagt hoe het gaat, zeg ik meestal wel automatisch 'en met jou?' erachteraan. Uit mezelf vraag ik alleen hoe het met iemand gaat als ik het echt wil weten. En het oprechte antwoord bewaar ik dus ook voor mensen die nabij staan.
Als iemand anders tegen mij zegt, het gaat z'n gangetje, dan weet ik eigenlijk al dat het dus niet zo goed gaat. Heb jij dat ook niet?
Ik ben niet zo’n prater en als ik ergens mee zit vertel ik dat tegen mijn vriend of moeder...gaat andere mensen niks aan dan. Ze krijgen dus ook altijd een ‘ja, gaat goed hoor!’ te horen. En om heel eerlijk te zijn...als ik mensen tegenkom die onder de categorie ‘kennissen’ vallen zit ik ook niet te wachten op een heel levensverhaal als ik vraag hoe het gaat. Heb weleens 30 minuten in een gangpad van een supermarkt alle ellende moeten aanhoren van iemand die ik misschien 3 keer per jaar zie.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er na het overlijden van mijn vader 11,5 jaar geleden anders in ben komen te staan. mensen vragen nogal snel hoe het gaat en idd zaten niet op het antwoord dat het 2 weken na zijn overlijden niet zo goed ging te wachten. Of zeggen dat ze altijd voor je klaarstaan. Ik ben zelf heel voorzichtig geworden met dit soort uitspraken doe ze niet als je ze niet meent. Ik ben zelf best wel apart hierin denk ik, ik zeg altijd gedag. maar een praatje ga ik alleen aan als ik er tijd en behoefte aan heb en anders stel ik de vraag dus ook niet. Ik ben misschien nogal eerlijk /"apart" daarin. als ik geen behoefte heb aan mensen of hun interesse (meestal nieuwsgierigheid ipv oprechtheid) zeg ik het ook eerlijk.
Wat grappig want dat bedoel ik dan niet. Als ik het zeg gaat het gewoon allemaal zoals het gaat. Niet goed, niet slecht.