Ja het zal voor iedereen ook weer een andere ervaring zijn natuurlijk. Onze oudste was ook een huilbaby die huilde 20 uur per dag, ons eerste kindje, ik wist niet wat me overkwam. Zij was ook net 2 weekjes 1 toen de middelste kwam. En ook dat was weer een huilbaby, maar zij huilde iets minder (gemiddeld zo’n 12 uur per dag en was de eerst twee weken al wel redelijk rustig). Ik heb toen veel ‘steun’ gehad aan mijn oudste (klinkt gek misschien steun aan een kind van 1) maar doordat ik haar ook had ging ik niet zo kapot van het gehuil als de eerste keer. En werd ik ook een stuk makkelijker. Maar zal zeker niet voor iedereen gelden. Als je twee of meer kindjes wilt is het toch zelf de afweging maken en ‘risico’s incalculeren. Babies zijn hoe dan ook onvoorspelbaar en hoe een ouder kind gaat reageren weet je vooraf ook niet.
Ik vind het niet zo zeer zwaarder maar meer dat alles langer duurt om voor elkaar te krijgen. Waar ik met de oudste alleen 5 minuten nodig had om in de auto/kinderwagen te zetten heb ik er nu 15 nodig. Oudste is nu ook 21 maanden en kan alles zelf wel. Als ik de jongste de fles wil gaan geven zorg ik er eerst voor dat de oudste ook drinken heeft anders wordt steeds de fles afgepakt of ze blijft haar drinkbeker in mijn hand duwen. De jongste slaapt overdag een stuk minder hij doet steeds maar slaapjes van 45minuten soms met mazzel slaapt hij 1,5 uur achter elkaar. Maar als ik hem boven leg is het huilen dus hij slaapt nog in de box overdag. S nachts slaapt hij door in zijn eigen bed. Beide zwangerschappen waren niet zo leuk. Maar bij de jongste had ik al vanaf 12 weken bi. Doordat beide zwangerschappen niet lekker verliepen hebben wij er ook voor gekozen om geen 3e meer te nemen.
In het begin vond ik het meevallen en vooral heel gezellig. Mijn oudste was net 3 toen de jongste geboren was en mijn dochter hielp graag flesjes geven, troosten, kroelen etc. Zij kon zo een half uur met hem zitten/op het speelkleed liggen kroelen en kon ik wat in huis doen. Maar nu is de jongste inmiddels 2,5 en de oudste 5,5 en hebben ze regelmatig ruzie en ben ik de halve dag politie aan het spelen. Dan denk ik weleens ja...1 kind had toch wel makkelijk geweest!! Maar ach er zijn ook dagen dat ze allebei heel lief zijn en dan zou ik er met gemak nog 3 bij kunnen hebben (maar dat doen we maar niet). Van 1-2 vond ik uiteindelijk ingrijpender dan van 0-1 kind
Nee, het is mij 100% meegevallen! Ik las en hoorde altijd verhalen hoe zwaar het was met twee kinderen. Hier zit er vier jaar tussen en ik vind het echt heerlijk. Mijn oudste is een super lief kind en de tweede wat pittiger, ze zijn stapeldol op elkaar. Soms kost alles even wat meer tijd maar dat lijkt me logisch.
Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook niet zwaar. (2jr 9 mnd ertussen) Mijn 1e zwangerschap geen klachten gehad, behalve natuurlijk de vermoeidheid en misselijkheid in begin. Verder ging ik het fluitend door. Bevalling ook een eitje, allemaal top. Maar vond die 1e maanden zoo zwaar. Vermoeiend gewoon dat je nauwelijks slaap krijgt. Bij de 2e had ik vrij snel last van mn bekken en laatste 6 weken kon ik niet meer lopen. Tijdens zwangerschap vooral in begin ook wel weer wat misselijk en moe geweest, dan deed mijn man gewoon wat meer met de oudste. Bevalling ging weer als een speer maar moest daarna erg voorzichtig doen met tillen vanwege mn bekken. In begin kon ik dus nog niet lopen en langzaam kwam dat weer goed. Ondanks dat mankement vond ik het niet zwaar. Tuurlijk zijn de nachten niet fijn maar je bent er ergens aan gewend. Je weet wat je te wachten staat dus je stelt je erop in. Overigens, en dat weten veel mensen niet, zodra je op je werk hebt verteld dat je zwanger bent heb je recht op een rustruimte waar je 1/8 deel van je werkdag mag rusten in de baas z'n tijd. Ik ging dus ook gewoon liggen en hoe langer ik zwanger was ik vaker ik ook echt lag te slapen. En ik had het lichamelijk ook nodig voor mn bekken klachten. Kon ik eventjes bijtanken, lekker toch!
Ik vond de tweede niet zwaarder. Die gaat gewoon mee in het ritme welke ik al had met onze oudste. Mijn tweede huilde erg veel en was en is een temperamentvol kind. Maar dat ervaar ik niet belastender dan 1 kind. Ik vind het wel makkelijk, er zit hier ruim 3 jaar tussen en mijn oudste helpt nu vaak haar jongere broertje. Nummer 2 vond ik misschien uiteindelijk wel makkelijker, het “wiel” was al uitgevonden, ik was een stuk zekerder, en hij moest gewoon mee in ons ritme. Oja en onze eerste was nogal medisch dus in vergelijking met haar vond ik alles meevallen. Ik denk dat het er ook aan ligt hoe je zelf bent en in het leven staat. Erg leuk 2 kinderen!
Nou ik dacht na de eerste (babyperiode): erger dan dit kan het niet worden, haha, dus wel En toch heb ik er inmiddels 4, dus uiteindelijk komt het allemaal goed Nr 1 was een huilbaby, dat laat wel zn sporen achter moet ik zeggen. Ook overdag was ik continue met m bezig. Nr 2 heeft tot 3,5 jaar niet doorgeslapen (lees zo’n 6 keer per nacht eruit) en vanaf dat ze kon kruipen en dus bij dr broer in de buurt kon komen is het strijd. En nog zijn dit tot nu toe de kinderen die het meeste aandacht vergen, de karakters zijn beide vurig en dat reageren ze op elkaar en op mij af. Nr 3 is de makkelijkste by far. Zelfs nu als peuter is het een eitje vergeleken bij de andere 3 kids. Nr 4 is weer een draak s nachts, ik mag blij zijn als ik 3 uur achter elkaar kan slapen. Maar overdag is het een engeltje. Verder vond ik de zwangerschappen van nr 2 en 4 wel het zwaarst, fysiek gezien vanwege een dreumes die nog veel gedragen moest worden etc. Maar ik heb best makkelijke zwangerschappen en bevallingen gehad.
Ik vond een tweede erbij echt wel veel zwaarder dan de eerste. Bij de eerste stond ons hele leven in 1 klap in het teken van DE BABY. Natuurlijk is alles dan opeens anders dan voorheen, maar daar stel je je op in en ik vond iedere seconde die ik aan de kleine kon besteden heerlijk, dus dat ging allemaal heel makkelijk en ontspannen. Slapeloze nachten kon ik goed opvangen de eerste weken door overdag te relaxen als de baby sliep, enzv. Bij een tweede kan dat allemaal niet, want er loopt nog een peuter rond die zorg en aandacht verdient. Wat omgekeerd ook weer betekende dat de kleine soms even moest wachten, omdat ik al met de oudste bezig was. Ik vond het best lastig om die balans te vinden en dat gaat als eerste ten koste van de schaarse tijd voor jezelf, waardoor ik na een paar maanden echt snakte naar een paar uurtjes voor mezelf alleen. Ook een zwangerschap is pittig met een kleine die rondhuppelt en nog niet op school zit. Maar daar staat tegenover dat niets meer bijzonder is dan wanneer je je twee kinderen samen ziet. Eerst een peuter die lief is tegen zijn klein broertje, inmiddels twee ondeugende knulletjes die dol zijn op elkaar en gek worden van elkaar en heerlijk samen spelen. En zoals met zoveel dingen: toen ik nog in die periode zat gaat je verstand gewoon op nul en doe je wat nodig is. Pas achteraf denk je bij jezelf ‘dat was eigenlijk best pittig’.
Ik ga er over een week of zeven achter komen of het zwaar is. De zwangerschap vind ik nu wel wat zwaarder omdat er al een peuter rondloopt. Aan het begin was ik ziek en moe en toen had ik echt het idee dat ik onze zoon tekort deed. Viel achteraf allemaal wel mee hoor maar het gevoel was niet fijn. Door de hormonen was/ben ik later in de zwangerschap (bij beide zwangerschappen) behoorlijk prikkelgevoelig en dan merk je ook wel dat je minder rust hebt als je al een kindje hebt. Gelukkig slaapt onze zoon nog meestal ‘s middags. Dan heb ik even twee uurtjes rust. Hij is ook al behoorlijk zelfstandig m.b.t. zindelijkheid, spelen, aankleden etc. Wij hebben overigens wel bewust wat langer gewacht met een tweede kindje (zoon is 2 jaar en bijna 11 maanden als de baby komt). Twee kinderen in anderhalf jaar tijd, daar moest ik echt niet aan denken, ondanks dat onze zoon een vrij makkelijke baby was. Maar daar hebben ons ivf-traject en een lange borstvoedingsperiode ook wel aan bijgedragen. Daarna was de rest van het jaar voor mama!
Op zich vind het ik nog wel meevallen. Wat ik in het begin zeer zwaar vond was de gebroken nachten in combinatie met een 2,5 jarige die op 7u wakkker was en geen middagdutjes meer deed. Gelukkig sliep nr 2 na 3 maanden van 23u tot 5 en na 5 maanden mooi het klokje rond. Nu is mijn dochter 13 maanden en vind ik het wel wat zwaarder worden omdat je ze echt continu in de gaten moet houden. Ondertussen ongepland zwanger van nr 3 en nu zie ik wel veel beren op de weg. De oudste zal 4 zijn als de baby komt en mijn dochter dan 19 maanden. Het zal pittig worden veronderstel ik
Nee vond ik wel meevallen eigenlijk. Tussen mijn jongens zit 2 jaar en 9 maanden en dit vond ik goed te doen. Je bent al moeder en hoeft niets meer 'op te geven'. Tijd met de oudste had en heb ik als de jongste overdag slaapt. Met de jongste even een uurtje 's avonds als de oudste erin ligt. Je hebt wat minder tijd voor jezelf maar echt veel zwaarder vind ik het niet. Alleen erg jammer dat de jongste een vroege vogel is, dat kan me wel eens opbreken
Ik vond van 1 naar 2 heel heftig, ondanks dat dochtertje een makkelijke baby was en de peuterpubertijd bij zoontje nog niet volledig losgebarsten was Er zit bijna 2 jaar tussen en ik was voor mijn gevoel alleen maar aan het verzorgen. Heb er achteraf gezien weinig van gegenoten. Nu nummer 3; heerlijk! Ben volop aan het genieten! Van 2 naar 3 is zo makkelijk gegaan!
Drukker is het wel. Of het echt zwaarder is hangt denk ik af van hoe je er zelf in staat. Ervaar je het als extra zwaar of extra mooi... Dan maak het leeftijdsverschil ook.nog wel iets uit denk ik en zal het per leeftijdsfase verschillen. Twee is meer dan een. Het is een extra fruithap en lunchbox klaarmaken elke avond, het zijn 20 nageltjes meer te knippen, een extra lijfje in te smeren tegen de zon, een extra bed te verschonen. Maar dat zie ik als drukker niet meteen zwaarder. Ik ervaar wel een duidelijk verschil wanneer ik met 1 kind ben of met beide zowel thuis als ergens heen maar dat zegt misschien ook iets over mij (kan niet zo goed tegen drukte en wil graag controle houden) en weegt voor mij niet op tegen de voordelen van 2 kinderen vooral voor henzelf.
Ligt aan het leeftijdsverschil. Ze scHelen hier twaalf maanden. Had de ene last van tandjes de Ander krampjes. De ene last van nachtmerries de ander tandjes. En al die sprongetjes bij beide. De reflux. Met twee dicht op Elkaar is het twee keer zoveel ja. Twee in de luiers. Twee die nog moeten Leren praten. Niets zelf kunnen. Zit er alweer twee jaar tussen is dat een heel ander verhaal. Gewoonweg omdat je Kunt communiceren en al kunnen Lopen bijv.
Ik vond van 1 naar 2 ook heftiger dan verwacht. Dat kwam door de borstvoeding die verre van makkelijk verliep. En omdat de tweede niet alleen in slaap kon vallen, draagdoek werkte niet. Dus had ik best een huiltrauma. Werd er enorm zenuwachtig van. Het heeft een hele tijd geduurd dat het allemaal wat beter ging. Daarnaast waren er ook persoonlijke omstandigheden naast slaaptekort waardoor ik het pittig vond. Ik vond mezelf niet zo'n leuke moeder toen. Nu we ruim een jaar verder zijn gaat het veel beter, is de tweede veel makkelijker dan de eerste. Dus ook die eerste fase zegt niks Ik zou een derde nu wel weer aandurven