Oh @mamabri her wordt nu toch echt tijd voor die borrel samen hoor! Ff lekker niks en afstand nemen, rust.... Pffff, denk aan jezelf. Je hebt vier kinderen. Tuurlijk moet je voor je ouders zorgen, maar nu is het jouw leven. En de tijd komt best dat jouw ouders jouw zorg nodig hebben, maar voor nu,laat ze hun leven leiden en jij de jouwe. Dat je afhankelijk van elkaar wordt komt nog wel (vooral bij jou waarschijnlijk) dus geniet van het nu en van je eigen leven en van je Kids. Ik hoop dat je snapt hoe het ik bedoel. X
Wat een nare en pijnlijke situatie! Hier laatst ook een aantal gebeurtenissen achter elkaar gehad met een van mn ouders die ik heel pijnlijk en verwarrend vond. Meestal heb ik de neiging om het meteen op te willen lossen of te willen reageren/ een standpunt in te nemen. Laatst heb ik het ook een keer laten rusten. Dus wel normaal een berichtje ergens anders over uitgewisseld en later alsnog gereageerd. Toen waren er al weer meer dingen duidelijk en andere dingen gebeurd die het weer verzachtten.
Ik snap wat je bedoeld, maar was het maar zo makkelijk. Tuurlijk: ik ben boos. Maar bovenal verdrietig. Het zou makkelijker zijn om te zeggen: Toedeledokie, zoek het uit met je kraam...., maar dat wil ik niet. Niet voor mezelf en zeker niet voor mijn kinderen. Al heb ik voor dit moment niet het idee hoe ik dat het beste aan kan pakken. En de borrel is op dit moment thee
Oh nog even een toevoeging, ik vond het wel vreselijk moeilijk om niks te doen/ het te laten rusten trouwens hoor!
herkenbaar! Het voelt gewoon ook rot. Ik heb echt een hekel aan ruzie. Ik heb ook zelden ruzie met mensen. En als ik het dan heb, zoals nu, voelt dat gewoon echt niet prettig. Het liefst los ik zoiets gelijk op.
Rotsituatie. Ik begrijp je man wel. Ze betrekken hier direct de kinderen mee. Dat is gewoon not done. Ik denk als het andersom was geweest dat jij er dan ook klaar mee zou zijn. Je zegt het zelf al, je moeder draait met de winden van haar partner mee. En dat is heel irritant weet ik uit eigen ervaring. En daar valt helemaal niks aan te doen helaas. Ik zou het voor nu even een paar dagen rusten voor jezelf zodat je je beter kan beheersen en dan bellen om het er over te hebben. En dan vooral aangeven dat ze dit nooit had mogen zeggen waar de kinderen bij zijn. Misschien dat ze het dan wel een beetje aantrekt omdat het de kleinkinderen betreft? Meestal zijn ze daar dan weer wel gevoelig voor. Sterkte! Oh en wat nieuwjaarswensen betreft, ik zou dan weer zo eigenwijs zijn en wachten tot zij iets gaan zeggen
Vervelend dat het zo is gelopen. Nu ff niks doen inderdaad. Komt tijd, komt raad. Wat betreft het wensen van gelukkig nieuwjaar.... dat zouik gewoon doen. En dan is het toch ook prima dat ze iets terug sturen. En laat het daar dan ff bij.
Oh wat een hele vervelende situatie zeg...poeh! Weet je, mijn ouders kunnen mijn drie kinderen ook niet meer aan. Mijn middelste heeft het een en ander waardoor hij wat complexer is en kan reageren, de jongste van drie weet dat en daagt de middelste hele dagen uit, de oudste probeert te sussen en de choas is compleet. Mijn ouders zijn 59 jaar en 64 jaar. Zij zullen nooit wat zeggen over dat het te zwaar is, maar ik zie het aan ze. Zelfs op momenten dat ik denk dat ze vrij rustig zijn die drie van mij, zie ik dat mijn ouders ze nog druk vinden. Al zullen mijn ouders er nooit wat van zeggen. Ik verontschuldig me vaak en zij zeggen dan, ach het zijn maar kinderen! Ik kan me voorstellen dat wanneer post traumatische stress stoornis is, en je dus al op je tenen loopt, je misschien wel ontactisch kan reageren. Maar van je moeder valt zo n reactie gewoon altijd tegen, dat doet pijn. Ze zagen er al tegenop, anders hadden jullie er ook al kunnen logeren. Ik zou gewoon een appje sturen: de allerbeste wensen voor 2018, groetjes van ons. Mocht je reactie krijgen (jullie ook..bijvoorbeeld) zou ik een emoticon terug doen (kusje ofzo). Tegen de communie tijd : als jullie het zien zitten om te komen, zouden we het heel fijn vinden als jullie voor onze dochter erbij kunnen zijn. Snap je man heel goed, maar voor jullie dochter kan hij vast wel een dagje zich wegcijferen, hij hoeft geen vrienden te zijn met je ouders. Maar wel je moeder en stiefvader hun kans geven er te zijn bij belangrijke gelegenheden. Dit gezegd hebbende....in mijn emoties zou ik net zo reageren als je man Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Lastige situatie voor jullie. Het is niet goed te praten, maar ik zou het gesprek wel aangaan. Wellicht met een andere insteek. Je voorbeelden over de kadootjes, de zakdoekjes etc. Passen niet goed bij deze plotselinge uitbarsting. Ik wil niet zeggen dat het zo is, maar ik zie het bij mijn eigen ouders ook. Mijn moeder is 70 en mijn vader 76. Mijn vader was altijd al wel mopperig en gevoelig waardoor dingen snel teveel worden. Maar sinds hij vorig jaar een herseninfarct heeft gehad, is dat versterkt. Niet zozeer naar mij en mijn dochter, maar algemeen. Hij vergeet meer dingen etc. Dat is de medische indicatie. Mijn moeder begint ook dingen te vergeten. Dat valt me echt wel op en ik merk ook dat ze haar maniertjes heeft om dit te omzeilen. Leeftijd begint dus toch een rol te spelen. Ik zie gedragsveranderingen. Het eh..temperament verandert. Ik hou dit goed in de gaten. Wat wil ik nou met mijn verhaal? Ik zie mijn ouders zeker twee keer per week, ze wonen sinds een jaar in dezelfde stad. Voorheen zag ik ze soms maanden niet. Nu ben ik deels mantelzorger geworden en signaleer ik meer. Kan het zijn dat dit bij jouw moeder ook aan de orde is? Ga het gesprek eens open aan. Zonder verwijt, maar observeer het eens. Wat heeft zij hierin ervaren en kijk eens naar haar reactie. Weet ze het nog? Had ze dezelfde beleving? Wuift ze het weg? Doet ze verder normaal? ( zoals wel sms dat ze het ook gezellig vond etc.). Uit haar reactie kun je heel veel signalen halen. Nogmaals, het praat het niet goed. Maar het zou wel kunnen helpen om de situatie op de juiste plek te zetten en evt. Bespreekbaar te maken. Gezien de leeftijd kan er best iets meer gaande zijn en dat begint heel klein. Sterkte en met de jaarwisseling zou ik gewoon of even bellen of een berichtje sturen. Of eigenlijk dat doen wat je normaal ook deed. Als je belt hoor je ook snel genoeg aan de manier van reageren hoe het zit.
Weet je, in deze gaat het denk ik niet over gelijk hebben en/of gelijk krijgen. Ik denk dat jij gelijk hebt en dat je nooit gelijk zult krijgen. Met dat als uitgangspunt moeten jullie bedenken wat je wilt gaan doen, alle factoren in overweging nemende. Ik kan het vanuit mijn eigen situatie beschrijven. Mijn schoonouders zijn een beetje zoals jouw moeder en stiefvader. Alles moet op hun manier, ze zeggen het nooit als iets dwars zit, kunnen onredelijk boos worden en gaan dwars over grenzen heen. Ze willen ook nergens over praten dus je kunt geen gesprek met ze hebben over hoe je met elkaar om wilt gaan. Mijn man en ik hebben dus bedacht wat we willen en wat we willen accepteren. Daarin heb ik voornamelijk mijn man gevolgd, het zijn tenslotte zijn ouders. Ik bewaak alleen de belangen van de kinderen in deze. Wij gaan nog steeds naar ze toe, accepteren dat er dingen altijd onuitgesproken zullen blijven en ik (als koude kant) accepteer dingen die voor mij eigenlijk te ver gaan. Maar we accepteren niet alles! Een gevolg van deze situatie is dat wij bijvoorbeeld soms gewoon midden in een gesprek de boel inpakken en weggaan. Zonder uitleg, dat heeft geen zin, ze willen toch nergens over praten. Maar het gaat dan te ver of in de richting van te ver, en dat accepteren we niet meer. Soms zeggen mijn man of ik wel dat we hier geen zin in hebben en elkaar de volgende keer weer zullen zien. Ze mogen niet oplassen. De kinderen mogen niet blijven logeren. Alles zonder supervisie van onze kant komt niet voor. Het is verre van ideaal. Maar onze afweging is dat wij het belangrijk vinden dat onze ki deren hun opa en oma kennen, en wij zorgen ervoor dat de sfeer zodanig bewaakt wordt dat het ook leuk is voor de kinderen. En mijn man blijft betrokken bij zijn familie, ouders en broers en zussen. Niet ideaal, we moeten vaak meer toegeven dan lief is. Grappig genoeg wordt het wel makkelijker want minn schoonouders leren nu, zonder het er zelfs over te hebben, wat wij acceptabel vinden, en letten daar binnen hun eigen (on)mogelijkheden ook op. Maar op dit moment weegt het op tegen het alternatief, namelijk geen contact meer. Dan zou mijn man zich wel ontheemd voelen en de kinderen zullen het niet snappen. Belangrijk als je voor dit kiest is dat je als echtpaar goed weet waar je grenzen als gezin liggen en daar gezamenlijk in optreedt.
Ja ik merk dat ook. Even laten rusten... hoe lastig ook en hoe graag je het eruit wilt gooien hihi. Maar dan vallen zo vaak dingen al op hun plek. En kun je beter, vanuit je rust ipv je emoties, reageren.
Wat een vervelende situatie zeg, helaas denk ik dat niemand een gepaste oplossing advies zou kunnen hebben. Hier momenteel geen contact met schoonvader voor de derde keer en elke keer dezelfde vragen eigenlijk voor Mn vriend. Wil ik dit nog wel, ik moet de groter man zijn en mijn vader zal nooit veranderen en hoe leg ik het straks uit aan onze kleine als ik het weer aan ga en hij heeft weer een kronkel in zn kop dat ie weer heisa gaat lopen maken. Denk dat je voor jezelf moet besluiten wat jij wilt, want laten we wel zijn je moeder en stiefvader gaan op deze leeftijd echt niet meer veranderen. En als je bijv het contact wel wil behouden vanwege de kinderen zou ik nu dus niet vanuit emotie reageren van zij moeten contact opnemen want begrijp uit je Posts dat die kans heel klein is. Maar misschien dan wel wachten tot jij die stap neemt zodat de emotie er wat af is. Waarschijnlijk als jij het contact niet doet zal het er dus ook niet komen, denk dus dat dat misschien de grootste vraag is wat wil je daarin. En idd goed dit met je man ook bespreken snap ook dat jij gekwetst is. Gewoon echt een rot situatie en zo te lezen hebben jullie er ook van alles aan gedaan dit te voorkomen. Ik wil je gewoon heel veel succes wensen met wat je gaat besluiten. En in ieder geval wel een fijne jaar wisseling met je gezin.
Mmm dat is wel een hele vreemde bedoeling zo. Geen idee ook hoe je daar op moet reageren. Ik zou nu zwijgen, niks zeggen. En morgen alleen "gelukkig" nieuwjaar sturen. Jeetje meis, dikke knuffel ♡
Ik zou het laten rusten. Het is hun probleem. Je stiefvader kan waarschijnlijk niets aan en je moeder ziet/hoort dat van hem en schuift het helaas op jullie af. Als ze zin hebben kunnen ze naar jullie toe komen ipv andersom. Misschien nog een tip, niet om je af te vallen hoor: ik zou dit soort situaties niet meer bespreken met je jongere kinderen, omdat je zegt dat je dochter nu verdrietig is. Straks denkt ze dat het haar schuld is. Is natuurlijk moeilijk omdat jullie daarna in de auto zaten en zij dus ook alles horen. Wij bespreken vaak dingen in het Engels die zij niet mag horen. Klinkt natuurlijk raar en kinderachtig, maar werkt wel. Sterkte met alles!
Jeetje, wat een nare k#tsituatie. Er zijn al mooie dingen geschreven waar ik niks aan toe kan voegen. Maar ik kan me, uit eigen ervaring, zo goed inbeelden met welk gevoel je nu (waarschijnlijk) rondloopt. Ik hoop dat er snel een acceptabele "oplossing" voor jullie allemaal komt. Sterkte tot die tijd.
Wij lopen al jaren op onze tenen daar. Ik weet niet of dat herkenbaar is voor anderen, maar ik ben altijd nerveus als mijn moeder op bezoek komt. En ook wanneer ik op bezoek ga ben ik van te voren al nerveus. Ik heb zeker met mijn moeder een haat/liefde relatie. Ik hou van haar omdat ze mijn moeder is. En niet eens omdat ze lelijk doet of zo, dat valt meestal wel mee. Maar als ik weg ga, of zij weggaan bij mij kan ik eindelijk weer opgelucht ademhalen. Er hangt altijd vreselijk veel spanning in de lucht. Altijd al zo geweest trouwens. Ik ben al bijna 25 jaar uit huis en nog heb ik daar last van. Ook bij mijn broers trouwens. Het is niet dat ze niet aardig zijn, maar er is altijd wel iets: kritiek, of ander gezeur. En echt waar, destijds toen ik het contact verbroken heb had ik rust. Alleen mijn ex wilde het toen goed hebben, voor mij hoefde het niet eens, maar gedaan omdat ik het ergens ook zielig vond voor mijn moeder en mijn zoon. Nogmaals: als het niet om mijn moeder ging, maar mijn broer of een ander had ik per direct het contact verbroken. Ik stuur morgen wel een appje. Wat betreft de communie: mijn man heeft echt gezegd dat hij ze niet eerder uitnodigt dan dat hij excuses heeft gekregen voor het min of meer uit huis zetten en de opmerking dat wij onze kinderen moeten opvoeden. Mijn man is niet het type om snel ruzie mee te krijgen, dus dat hij nu woedend is is echt uniek.
Nou bespreken....allereerst wel in de auto uiteraard en mijn dochter heeft aan mij gevraagd of ze opa en oma nu nooit meer zal zien, wat moet ik dan zeggen? Ik heb eerlijk gezegd dat ik het niet weet. Wij bespreken sommige dingen die ze niet mogen horen ook in het Engels, haha, doen meer ouders volgens mij. Probleem is dat mijn dochter het gewoon kan volgen tegenwoordig en weet wat we dan zeggen