Ik ben 9 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn dochter is bijna 1 jaar oud. Helaas is er HG geconstateerd waarvoor ik opgenomen ben geweest. Ik heb nu medicatie en het gaat redelijk, nog steeds veel misselijk en spugen maar niet meer extreem. Ik zit alleen zo met mijn energie in de knoop. Ik heb ochtenden dat ik gewoon in tranen uitbarst zodra mijn vriend aan het werk gaat omdat ik niet weet hoe ik het allemaal moet doen met mijn dochtertje. Een simpele luier verschonen of fruit maken kost al zoveel energie. Ik begin zo langzamerhand steeds meer "spijt" te krijgen van deze zwangerschap. Het was niet gepland, dus misschien dat dat het anders maakt. Maar het gaat gewoon ten koste van mijn dochter en dat vind ik verschrikkelijk. Is er iemand die dit ook zo heeft gehad of tips heeft?
Ik heb dit ook (gehad). Mijn zoontje is nu 15 maanden en loopt nog niet los waardoor hij nog letterlijk aan mij hangt. Vanaf 5 weken was ik al ontzettend moe. En dat werd steeds erger. Gelukkig kan hij ook goed zelf spelen. Ik probeer zo veel mogelijk op de grond te gaan zitten en speelgoed te kiezen wat minder energie van mij kost zoals een boekje lezen of blokken stapelen. Als ik het echt niet meer trek zet ik de tv aan, meestal is dit nu aan het eind van de dag. De energie begint nu wat terug te komen, ik heb er nu ook dagen bij zitten dat ik me 100 procent voel maar dan moet ik mezelf voor houden niet ineens alles te doen want dat fluit me dan ook weer terug, maar het gaat dus steeds wat beter! Het klinkt raar maar soms is het juist een oppepper voor mij om te gaan wandelen met mijn zoon. Het loopt ontspannen en ik loop dan ook gewoon echt op mijn dooie gemak. In het weekeind is het altijd op adem komen. Ik voel me ook regelmatig erg schuldig tegenover mijn zoontje maar ik kan gewoon echt niet anders op het moment en ik doe mijn best! meer kun je niet doen. Hopelijk kunnen ze straks hun speeltijd inhalen als hun broertje of zusje wat ouder is...
Moet even wat minder van jezelf. De kans is groot dat het over een paar weken weer wat beter gaat. Doe alleen wat noodzakelijk is, ga rusten als je naar bed gaat, ga vroeg naar bed. Heb je ergens wat energie over? Ga dan even naar buiten met je dochter, of iets anders samen met haar doen ipv iets doen dat moet. Ik heb ook weleens gedacht, Poe hee, waarom wilde ik dit ook alweer? Probeer niet teveel gewicht aan zulke gedachten te hangen. Het is zwaar, natuurlijk komen dat soort dingen in je op. Wat betreft je dochter, dat komt heus wel goed. Of je nou ligt te kotsen of niet, je bent er en geeft wat je te bieden hebt, dat is genoeg. Als je denkt dat ze echt iets te kort komt, misschien kun je dan met je partner iets organiseren, bijv. dat hij even lekker met haar gaat wandelen als hij thuis komt, of haar lekker in badje doet, zodat jij even rustig kan koken o.i.d. Sterkte. ♥
Ik was extreem misselijk en moe in mijn 2e zwangerschap en kreeg daar later ook nog ernstige bekkenklachten bij. Ik heb toen een soort 'commandocentrum' in mijn woonkamer gemaakt. Een matras met deken en kussens, een bak met speelgoed en boekjes ernaast, een matje met luiers/doekjes/kleertjes aan de andere kant, afstandsbediening binnen handbereik, en daar ging ik dan liggen. Mijn dreumes scharrelde dan om me heen, over me heen, en ik stond echt zo min mogelijk op. Daarnaast heb ik extra opa/oma ingezet en extra KDV ingekocht, zodat mijn zoon meer activiteiten kon ondernemen en ik kon rusten. Dat is niet zoals je het wenst, maar het was nodig, het ging niet anders. Ook zijn er familieleden en vrienden komen helpen met poetsen, kamertje in orde maken etc. Mijn zoon heeft er niets aan overgehouden en had het prima naar zijn zin bij 'de kindjes' en opa en oma... Ik kan me voorstellen dat het nog moeilijker is als je de zwangerschap niet gepland hebt en er dus ook feitelijk niet voor gekozen hebt. Ik vond mijn 2e zwangerschap zo vreselijk tegenvallen... (al was het bij mij wel gepland), heb emotioneel flink in de knoop gelegen en dacht dat het noooooooooit meer goed ging komen. Ook hierin hadden hormonen een grote rol, en HG gaat in meeste gevallen gepaard met psychische/depressieve klachten. Het is ook erg zwaar om je zo beroerd te voelen, dag in, dag uit... Bij mijn 3e zwangerschap (HG) was ik ook weinig 'beschikbaar' voor mijn kinderen, maar gingen ze gelukkig naar school en kdv waardoor het te behappen was. Maar ook dit heeft bij mijn kinderen weinig tot geen sporen nagelaten.
Wat heftig om te lezen dat jullie ook zo'n last van vermoeidheid hadden en de bijkomende nare gevoelens. Wel fijn aan de andere kant dat ik niet de enige ben, rust toch een soort taboe op. Ik ben sinds gisteren gestopt met de Emesafene en Primperan en ik voel me ietsje beter. Wat meer energie, uiteraard wel meer spugen alleen dat deed ik ook al. Ik heb het idee dat de medicatie wel voor meer vermoeidheid zorgt. Helaas willen ze geen Zofran voorschrijven dus als het spugen weer extreem wordt ben ik toch aangewezen op de Primperan en Emesafene. Ik ben gisteren ook de hele dag in de weer geweest. Uiteindelijk had ik aan het einde van de middag zelfs even het gevoel dat ik qua energie weer een beetje op mijn oude level zat. Helaas vanochtend weer niet vooruit te branden maar gelukkig is mijn vriend thuis. Iemand trouwens nog tips voor extra supplementen die wellicht helpen? Ik gebruik nu Davitamon Mama Plus maar misschien dat jullie goede ervaringen hebben met iets anders?