Jouw vriend is er wel helemaal over uit dat hij ervoor wil gaan dus? En hoe reageerden dan de familieleden die het nu weten? Ik vind het wel heel rot voor je dat je geen enkele blijdschap voelt momenteel. Maar je weet het ook nog niet zolang. Het is ook wel logisch dat je niet ineens kan omschakelen naar ‘in blijde verwachting’ te zijn. Een week geleden was er nog helemaal geen sprake van een gezinsuitbreiding en het is nogal wat die verandering. Het is voor de rest van je leven.
Ja mijn vriend wil er wel voor gaan. Hij twijfelt niet maar hij snapt dat er veel gaat veranderen en ook mijn twijfels. Daar luistert hij ook naar en daar kunnen we gelukkig heel open over praten. Gisteren had ik een hele goeie dag en was ik ervan overtuigd dit allemaal aan te kunnen en er voor de 100% achter te staan de zwangerschap door te zetten. Een fijn gevoel en dit ook uitgesproken naar mijn vriend. Hij was, logisch, heel voorzichtig en zegt ook; voel dit een week lang en je weet dat het goed zit. Vandaag voel ik mij redelijk en heb ik ook wel de rust maar toch meer aan het denken dan gisteren. Ik ga zo lekker even het huis uit met de kinderen om deze gedachtes te kunnen verzetten. Reacties van de mensen die we het verteld hebben zijn lief en hartverwarmend. Dit is onze directe familie en zullen altijd achter ons staan, daar zijn we ook niet bang voor. We zijn eerlijk over onze twijfels en dat we er ook over nadenken de zwangerschap te beëindigen. Daar stuitte we tegen onbegrip aan en veel verdriet. Zij staan niet achter deze keuze maar snappen onze overwegingen wel. En zeker als er geen blijdschap en gelukkige gevoelens bij zijn. Ik heb een verleden met depressieve gevoelens en ben hier heel waakzaam voor dus ik denk erover na om toch weer te starten met deze medicatie, uiteraard in overleg. Ik hoop dat dit mij ook rust geeft.
Heel fijn om te horen dat je een goede dag hebt gehad! Dat laat ook meteen wel zien hoe veranderlijk gevoelens zijn. Sowieso zitten we nu in een seizoen waarin veel mensen somber zijn (weinig zonlicht heeft veel invloed op je stemming) en je zit ook nog eens vol hormonen. Ik vind het echt niet gek dat je je nu niet vaak blij en gelukkig voelt. Weet in iedergeval dat het heel normaal is als je gevoelens de hele zwangerschap alle kanten op gaan. Dat maakt je zeker geen slechte moeder!
@Kletskoek hey, hoe gaat het nu? Weer wat goede dagen gehad of heb je toch gekozen voor de medicatie?
ben het eens met het stukje: dat hij zich nu een soort van moet opofferen, is dat echt heel eerlijk tegenover hem? en je zegt dat dit echte liefde is... maar je bent wel een soort van bang dat je relatie kapot gaat door een kind? sorry niet als aanval bedoelt... ik ben zelf momenteel zo ontzettend gelukkig en verliefd op mijn ongeboren kind... dat ik me erg slecht kan voorstellen dat een kind niet gewenst is. En verkrachting of ernstige ziekte vind ik een reden voor abortus , maar een one nightstand en vreemdgaan niet, daar was je zelf ook bij. Is geen aanval hoor... denk eerder mijn hormonen
je lijkt me trouwens een heel sterk persoon en een topmoeder... je komt er echt wel uit... wat je ook beslist
Ze zeggen wel eens..: "Je weet pas hoe het echt voelt als je in andermans schoenen hebt gestaan.." Stiekem zou ik het vreselijk vinden als je toch abortus laat plegen, ook al heb ik er eigenlijk niets op tegen (uitzonderingen). Ik zie graag een "Happy Ending" in jouw verhaal, maar ik begrijp dat jullie leven niet gebaseerd is op een sprookje waarin je verwacht dat alles goed komt. Je hebt te maken met echte mensen en dus ook echte gevoelens. Veel succes toegewenst ongeacht welke keuze het wordt Fijn dat jullie naasten begrip hebben voor jullie situatie en jullie hierin zullen steunen.
Ik ben sowieso gestart met medicatie. Al is het maar om rust te krijgen in mijn hoofd en helder na te kunnen denken. Vandaag ging het goed en veel afleiding kunnen vinden. We hebben over een week een extra echo aangevraagd bij een echopraktijk. We hebben ons zelf nu 2 weken de tijd gegeven en dan moeten we een keuze maken. Maar we gaan voor nu enorm ons best doen om proberen te genieten van de zwangerschap en eerlijk te zijn over mijn twijfels en onzekerheden. En zolang daar ruimte voor is blijf ik dicht bij mijn gevoel en voel ik mij prettig. Nogmaals dank voor alle berichten ik probeer op zoveel mogelijk te reageren.
Ik ben denk ik ook een vent wat dat betreft, ik heb niet zo heel veel met het kind in mijn buik, tot het geboren is. En zelfs daarna geen roze wolk, echt iets wat moet groeien. Tot die tijd is het gewoon nog niet realistisch genoeg voor mij of zo. Maar ja, als jij dat met je eerdere kinderen altijd wel hebt gehad, moet je je nu afvragen of je het kind echt niet wil, of dat het wellicht de angst is die spreekt. Maar goed, dat weet je zelf ook wel. Ik hoop dat je content kan zijn met de keuze die je gaat maken.
Whahaha this is me!!. Ik zeg altijd: als ze in de supermarkt lagen van 3 maanden oud, zou ik er wel 6 willen. Vind ze echt heeeel lief maar ben echt geen baby-moeder. Dat pietepeuterige en huilen waarvan je niet weet waarom. Ik vind het vanaf 3/4 maanden leuk als je interactie begin te krijgen.
Ik wilde je nog laten weten dat ik net als een paar anderen hier, de eerste weken echt nog niet het gevoel heb dat ik van mijn kindje ‘houd’. Ik hoopte wel dat het goed ging en ben benieuwd naar mijn kindje maar ‘zielsveel houden van’ komt bij mij ook echt pas als ze even op deze wereld zijn en je ze beter leert kennen. En ook ik heb ondanks een zeer gewenste zwangerschap in het begin veel depressieve en angstige gevoelens gehad. Kortom; een zwangerschap hoeft echt niet per sé een roze wolk te zijn om uiteindelijk toch heel gelukkig te zijn met je kindje.
Nee, ik ben ook niet van de baby's verder haha. Mijne is nu 7 maanden, vind dat een stuk leuker nu het ineens echt een mensje wordt. Houd nu echt zielsveel van haar hoor, maar de eerste weken moest dat echt elke dag groeien, en dat zal met de volgende vast niet anders zijn. Ik zie mezelf ook helemaal niet als iemand die zwanger is geweest, of is bevallen of zo. 't Is meer alsof ze er gewoon ineens was :') Voelde overigens wel meteen alsof ze er gewoon bij hoorde, maar gewoon heel nuchter "ze is er, en ze hoort hier"
Vond een 2e wel makkelijker/sneller bij ons passen. De 1e gooit alles zo overhoop waarvan hij/zij de "veroorzaker" is. Dat hebj bij een 2e niet.
Het gaat naar omstandigheden redelijk. Er is niet heel veel veranderd. Ik heb hele goeie dagen maar ook slechte. Mijn beste vriendin weet het nu ook en steunt mij gelukkig. Er gaan ook weleens dagen voorbij dat ik het vergeet lijkt het wel, dat ik vergeet dat ik zwanger ben. Dat beangstigt mij wel. Ik merk dat ik wel baat heb bij de antidepressiva. Gelukkig heb ik ook goeie dagen en kunnen we dan ook blij zijn met deze zwangerschap en zijn we bijvoorbeeld namen aan het bedenken. Zaterdag hebben we dus een extra echo en daar kijken we enorm naar uit!
Dat wij zwanger waren van onze tweede (helaas utgelopen op miskraam) waten wij er lang niet zo mee bezig. Ook totaal niet met geslacht en namen etc. Ik was er blij mee maar niet zo happy als nummer 1. Dat we het verloren deed ons wel verdriet. Nu bedoel ik hier niet mee dat ik voor je kies, zeker niet. Ik bedoel hiermee dat het naar mijn weten normaal is als je af en toe niet weet dat je zwanger bent. Zeker ook omdat je het nog niet voelt. Dit geeft niet per definitie aan dat je het niet wilt. Als je er echt ongelukkig van wordt lijkt het me anders, maar dan zal je ook elke dag daaraan denken lijkt mij. Dat je al met namen bezig bent klinkt positief. Ik hoop dat je na de echo beter gevoel hebt over wat jezelf wilt.