Ik heb wel eens het idee dat mannen eerder tevreden zijn met wat ze hebben. Of ze schuiven grote dromen op de lange baan. Mijn man was eerst ook nooit zo bezig met dat soort grote dingen. Hij is meer over zijn dromen gaan nadenken toen hij te horen kreeg dat hij drager is van een erfelijke aandoening die wel eens heel slecht voor hem kan uitpakken. Er is een kleine kans dat de ziekte niet of nauwelijks tot uiting komt (begint op middelbare leeftijd en hij is nu 36) maar in het meest voorkomende geval zal hij er over een jaar of 20 veel slechter aan toe zijn dan nu. In het ergste geval ben ik dan al weduwe. Daar proberen we zo min mogelijk aan te denken maar wij praten nooit in termen als: dat doen we wel als de kinderen groot zijn. Misschien/waarschijnlijk kan het dan niet meer. Ik denk dat daar bij ons die onrust ook vandaan komt. We willen er nu uithalen wat erin zit. Helaas hebben we nu de financiële middelen niet om grote reizen te maken of te emigreren. En daarnaast staan de kindjes nu even op de eerste plaats. Zij zijn ook één van onze dromen en dat hebben we in ieder geval waargemaakt. Ik hoop trouwens echt niet dat jullie ook zoiets moeten meemaken om het bij je man aan het kriebelen te krijgen. Het zou mooi zijn als je hem op een andere manier aan zijn verstand kan brengen dat de wereld te mooi is om er niks van te zien.
Ik herken me helemaal in wat je schrijft TS. Ook ik heb een fijn gezin, huisje boompje beestje. Dat is wat ik aan de ene kant ook wilde, maar ik heb ook het idee dat ik wat mis. Ik heb ook een hele avontuurlijke kant en word ook een beetje benauwd van dat dit nu mijn leven blijft. Er knaagt iets. Maar aan de andere kant durf ik ook geen grote risico's te nemen (emigreren bijv, na elke vakantie in Frankrijk gaan we er wonen maar dat ebt dan weer weg). Ook weet ik niet zo goed wat die droom dan is, dat maakt het ook wat lastig haha.
Fijn te lezen dat ik niet alleen zo ben. Ik heb een super leuke en lieve mab, 2 kids en ik werk voor mijn geld, om leuke dingen met ons gezin te kunnen doen. Ik houd niet van reizen en vakanties, ik vind t heerlijk zo. Ik hoop wel mn studie af te kunnen maken en ander werk te vinden.
Mijn droom is om uit het onderwijs te stappen omdat mijn eigen bedrijfje zo goed is uitgebouwd. Verder vooral lang en gezond kunnen genieten van mijn man (is 21 jaar ouder, vind ik soms best eng...) Mijn kinderen tot gelukkige volwassenen te zien opgroeien. Verder weinig dromen en doelen ben best gelukkig zo!
vroeger droomde ik van een titel, meester in de rechten. Nadat ik die had droomde ik van een goede baan. Die kreeg ik ook. Daarna droomde ik van een kind. Dankbaar dat ik die ook heb mogen krijgen. Nu ben ik thuis wegens ziekte. Ik kan niet meer werken. Ik droom ervan om een stuk grond te kopen in een warm mediterraans land. Na wat doorsparen zou ik daar een huis/ villa willen laten bouwen met zeezicht. Na een jaartje of 15 als mijn kind 18 is, overweeg ik dan daarnaartoe te emigreren en te genieten van het mooie weer. Als ik geen huur hoef te betalen en mijn man er een baan heeft, kunnen we, gezien het lagere prijsniveau, vast rond komen.
Dat is heftig! Nee ind dat moet niet de reden zijn om het te laten kriebelen bij mijn man, maar wat onzeker voor jullie! Mijn man vindt het wel erg leuk en fijn om vaak op vakantie te gaan. Maar het zijn dan meer de standaard zonvakantie en een stedentrip. Wat ik al heerlijk vind hoor! Begrijp mij niet verkeerd. Maar ik droom van meer, van meer avontuur, echt reizen, andere werelden zien en ind gewoon emigreren naar een blauwe lucht en rustiger leven! Vorig jaar kreeg ik hem mee naar Zweden, daar hebben wij in februari een fantastische wintereis gemaakt, van skieen, huskie tocht naar slapen in een tipi tent met -16. Een fantastische reis... maar ik denk dat ik het er voorlopig mee moet doen als we het over avontuur hebben! Ik heb ook nooit ergens langer gewoond dan 6 jaar.. hij 23 jaar in het zelfde dorp...hahahah
Op dit moment zitten we in zeer onrustig vaarwater. Man heeft een burn out, zijn werkgever reageert heel vervelend en wil van hem af. De toekomst is dus heel onzeker. Wat gaan we doen? Sowieso zal hij een andere baan moeten zoeken in de toekomst ( valt niet mee op je 46e en salaris zal een stuk lager zijn). Man wil liever als Zzp er aan de slag, maar daar word ik super nerveus van! Wat en risico is dat! Mijn droom is eigenlijk dat ik de klok een jaar terug kon draaien, maar dat kan natuurlijk niet. Ik zou heeeeel graag mijn oude leventje terug willen. Ik zit er echt even doorheen
In welke branche werkt je man? Het is namelijk nu helemaal niet zo’n slechte tijd om als ZZP-er te gaan werken. Vooral niet in de technische branche. Mijn man begint dit jaar ook fulltime voor zichzelf. En natuurlijk is dat spannend maar we hebben er wel vertrouwen in. Het scheelt wel dat hij al een jaar of zes een eigen bedrijf naast zijn baan heeft en de winst steeds op ziet lopen. Als je man echt ontslagen wordt (wat volgens mij niet zomaar kan als hij in de ziektewet zit) kan hij een startersuitkering aanvragen bij het UWV. Die is wel lager dan een gewone uitkering maar wat hij bijverdient wordt niet van de uitkering afgetrokken. Dit om toch een soort van vast inkomen te genereren terwijl hij zijn zaak op poten zet. Ik snap je angst, maar soms is er meer mogelijk dan je denkt. Succes!
Ik ben nooit van de enorme doelen of ambities geweest. Vroeger wilde ik altijd moeder en juf worden. Nou, moeder ben ik inmiddels ruim drie jaar (en hoop ik over een week of zeven nog eens te worden), en ik geef Engels op een middelbare school. Missions accomplished, wat dat betreft. Het is wel zo dat ik mijn doelen steeds bijstel. Voor nu is het belangrijkste in mijn leven dat mijn vriend en ik een goede stabiele basis vormen waarin onze zoons zich goed kunnen ontwikkelen. En op het gebied van mijn carrière... ik wil nooit meer kantoorwerk doen en geniet enorm van het contact met mijn leerlingen. Krijg ruim voldoende kansen en mogelijkheden op mijn werk om me verder te ontwikkelen... ik ben blij.
Ja, onzeker is het wel maar dat is het leven eigenlijk altijd. Er zijn zoveel mensen die te jong overlijden aan akelige ziektes als kanker en mijn eigen broer is op zijn 25e omgekomen bij een auto-ongeluk. Dat het leven kort kan zijn wisten we al. Alleen de wetenschap dat dit voor mijn man waarschijnlijk ook zo gaat zijn zorgt wel voor een bepaalde onrust maar ook voor een bepaalde drive. Ik hoop dat we het financieel snel wat beter gaan krijgen (we hebben het niet slecht maar houden te weinig over om echt grote dingen te doen) zodat we bepaalde dromen ook waar kunnen maken. Verder proberen we zoveel mogelijk in het nu te leven met onze zoon en de baby die onderweg is. Die reis naar Zweden klinkt echt fantastisch. Heeft je man er ook van genoten? Wat houdt hem dan tegen om nog eens zoiets te doen? Ik zou gewoon nog eens een balletje opgooien. Die blauwe lucht en een rustiger leven snap ik dan weer helemaal. Daar zou ik wat voor over hebben...
Dit herken ik toch ook wel, al ben ik tevreden. Het voelt wel als “kabbelen” Ik denk zelf dat het ook komt door de leeftijd en periode in mijn leven. Ik was eerst bezig. Met studie/buitenland, toen stappen en vent vinden, eerste baan,op mezelf gaan wonen, samenwonen, nieuwe baan, trouwen, kind, huis kopen, droombaan gevonden, kind.. Nu is m’n vink lijst vergevorderd of af en denk ik oh...en nu! Wat zijn nu de projecten in m’n leven want ik moet nog vrij lang! (Hoop ik dan, net andere topic gelezen) Maar wat wil ik dan?
Ik ben het eens met @Novastar. Mijn vriend is ook voor zichzelf begonnen, en bijna tegelijkertijd ben ik gestopt met werken, toen ik zwanger was van nr 4. Spannend, maar ik had/heb alle vertrouwen dat mijn vriend het kon/kan. Dus als je man er vertrouwen in heeft (hij moet het doen ten slotte) zou ik dit wel als optie zien en hem hierin steunen. Hier gaf het mijn vriend ook een positieve boost voor zijn zelfvertrouwen. Al snap ik dat je man mogelijk eerst moet herstellen en het hangt ook af van de branche en zijn ervaring (specialisatie?) uiteraard wat de kansen van slagen zijn. Sterkte in ieder geval! Het lijkt me onwijs moeilijk voor jou om alle ballen nu in de lucht te houden.
Ik heb ook al die dromen/wensen af kunnen vinken ( ok trouwen niet maar dat ligt aan mn vent ) Maar ik was op een gegeven moment alleen maar in de toekomst aan het leven, uitkijkend naar de volgende stap. Ipv te kijken wat ik nu heb. En zeker icm het andere topic ben ik me momenteel ontzettend op het genieten in het nu aan het richten. Dus ik probeer me niet meer druk te maken over wat ik hierna moet/wil. Lukt niet altijd, maar ik ervaar de dingen nu wel intenser nu ik niet meer bezig ben met het volgende doel in mijn leven.
Ja daar ben ik het dus mee eens (zie mijn reactie eerder in dit topic) Ik ben eigenlijk juist gelukkig en wil nu graag genieten van wat ik heb met daarbij wat kleine projectjes voor mezelf om het extra leuk te maken. Want inderdaad, waarom zou ons leven een hoger doel moeten hebben dan Gekukkig zijn.
Als je nu gelukkig bent hoeft dat zeker niet. Maar ik merk wel dat ik in de gehaaste Nederlandse “moet”-maatschappij niet zo gelukkig ben als ik zou kunnen zijn. Ik heb meer vrijheid nodig en minder regels en verplichtingen. En een ander klimaat zou ook zeker helpen. Ik heb ieder jaar weer enorm last van het vallen van de blaadjes of als we een slechte zomer hebben. Ik wordt blij van de zon. Daar komen die dromen toch wel vandaan, denk ik.
Mijn allergrootste droom is om moeder te worden. Dit lijkt in 2018 werkelijkheid te gaan worden. ♥♥ En ik wil heeeel graag trouwen met de liefde van mijn leven.
Mijn grootste droom is uitgekomen, drie maanden geleden. Ik ga daar eerst nog een hele tijd heel hard van genieten voor ik mezelf weer open stel voor iets nieuws. Dat geldt overigens ook voor doelen, op persoonlijk of werk-vlak. Laat mij nog maar even lekker pruttelen in dit heerlijke coconnetje, dan zie ik wel weer wanneer ik behoefte heb aan iets om naartoe te werken Ook belangrijk om stil te staan bij wat je hebt!
Ik heb eigenlijk geen noemenswaardige doelen in mijn leven, anders dan behouden wat ik heb: gezonde leuke kinderen, geweldige man, lieve familie, leuke baan, prettig huis en de financiële middelen om leuke dingen te doen. Als ik dit zo kan houden en iedereen gezond blijft, dan heb ik niets te klagen. Het gekke is dat als ik het zo opnoem ik ook wel eens denk 'wat saai, heb ik geen wildere dromen?', maar de waarheid is dat ik gewoon gelukkig ben met mijn leven, dus ik ben er eigenlijk wel tevreden mee . Op een wat oppervlakkiger niveau zijn er wel dingen die ik graag nog eens zou willen doen in mijn leven, maar daar hangt verder geen levensgeluk van af: - Met mijn gezin een flinke rondreis door Amerika maken - idem, maar dan door Europa - Reizen naar Zuid-Afrika, Australië en Japan (met mijn man samen, of als de kinderen wat groter zijn met zijn allen) - Met de kerst met mijn gezin naar Finland/Lapland, en daar verblijven in een blokhut in de sneeuw - In een raceauto over een circuit scheuren - Derren Brown live zien (staat gepland!) - Een formule 1 race bijwonen (met dure plaatsen ) - Italiaans leren - Piano leren spelen - Een boek schrijven - Walvissen in het wild zien - Leren duiken - Alle Disneyparken eens bezocht hebben - leren goochelen - Nog eens heel slank worden Ik kan nog wel even vooruit dus
Ik ben heel erg van het stellen van doelen en dan plannen en werken totdat ik ze bereikt heb. Ik wilde een leuke man en jong moeder worden. Ik was voor mn 30e klaar dus mission accomplished. De tijd daarna was ik prima ok met het kabbelen. Kleine kinderen kostten al genoeg energie. Ik wisselde van baan, hogere functie maar minder uren, heerlijk. Maar de leuke man bleek helemaal niet leuk te zijn. Toen werd mijn doel scheiden en in mn eentje overeind blijven. Dat is ook gelukt. Daarna wilde ik meer verdienen, omdat het me benauwde dat ik maar net rondkwam. Meer geld gaf meer vrijheid, dus ook dat was geslaagd. Ik heb daar lang naar uitgekeken. Maar nu ik 'klaar' ben, en alle opties open liggen, weet ik helemaal niet wat ik er mee aan moet. En lukt het niet eens om in mn eentje te verzinnen waar ik naar op vakantie wil met mn kinderen. Dat ik nu dus een soort van doelloos ben knaagt heel erg aan me. Dat past niet bij mijn karakter. Het is een van de grootste redenen dat ik nu in een dip zit en me heb aangemeld bij een psycholoog. @NavyCrimson91 Ken je het boek, Het Dertigers dilemma al? Ik heb het nog niet uit, maar wel fijn om te lezen.