Je bent nu een samengesteld gezin toch? Daar horen de kinderen van je ex ook bij. Vind het best erg om te lezen dat je ze niet als je gezin ziet. Hier hebben die kinderen niet voor gekozen he?
Volgens het boekje moet iedereen het altijd maar zien als één groot gezin. Nou dat vind ik niet. Zeker niet als de kinderen uit het eerste gezin er zó weinig zijn. Tuurlijk mag je het erg vinden wat ik schrijf en met jou zullen er meerderen zijn maar je kent de rest van het verhaal niet. Ben je zelf stiefmoeder en maak je mee wat wij meemaken? Dat bedoelde ik met loop eerst eens in mijn schoenen... Ik heb het idee dat ik 2 gezinnen heb. 80 procent m’n eigen en 20 procent gezamenlijk. En Tuurlijk vind ik de stiefkinderen heel lief, maar het zijn de kinderen van een ander, niet van mij en dat is prima. De kinderen zijn dol op mij, laten dat ook merken maar ik hou het soms graag gescheiden. Veel vakanties doen we met alle (stief)kinderen maar éénmaal per jaar vliegen wij met ons eigen gezin lekker naar het buitenland voor een weekje zon. Ik heb dat nodig. Als je een kindje krijgt met je man en er zijn nog andere kinderen in het spel dan gaat er iets stuk van je meisjesdroom. Dat las ik laatst ergens en ik snapte het wel. Begrijp me goed: ik ben dol op die kinderen maar als ex’en kun je beiden(!) veel stuk maken wat weer effect heeft op het gedrag van die stiefkinderen...
Wauw... alleen maar wauw... ik ben dus "zo'n stiefkind" en hier merkte ik ook altijd duidelijk het gedrag wat jij hier boven omschrijft van mijn stiefmoeder. En ik kan je zeggen, dat is niet leuk! Je voelt je gewoon niet gewenst en telkens teveel. Ik vind je partner echt lulletje rozenwater. Als ik een nieuwe vrouw zou hebben die zo over mijn kind(eren) zou spreken, kun je echt een heel eind opzouten, ben jij gek. Ze horen bij hem! Dan zou voldoende moeten zijn voor jou. En ja, het kan zeker wel anders! Dat zie ik namelijk bij mijn stiefvader.
Je hebt voor je man gekozen dus óók voor zijn kinderen. En kinderen zijn nou eenmaal vaker ziek. Dat hoort er óók bij. Dus ja het is een groot gezin waarvoor jij hebt gekozen aan deel te nemen. En ja als stiefmoeder sta je op de laatste plaats want de kinderen, want allé kinderen gaan áltijd voor. Dat is nou eenmaal het ouderschap. Jezelf wegcijferen voor de kinderen. Ze allemaal.ook diegene die niet in je eigen buik zijn gegroeid.daar heb jij zelf voor gekozen.niet die arme kinderen die je op 2e plaats schuift omdat ze niet in jou zijn gegroeid.
Je bedoeld het waarschijnlijk niet zo, maar je komt best wel koud over. Snap dat het echt niet altijd makkelijk is. Ben zelf een kind van gescheiden ouders...dus ken voornamelijk de andere positie in dit verhaal. Maar volgens mij heb jij met je volle verstand gekozen voor een man met ex en kinderen. Die kinderen kunnen hier niks aan doen he? Die zijn wel de laatsten die hierom gevraagd hebben. Iets meer inlevingsvermogen van jou kant zou wel op z’n plaats zijn...
Ik vind dit altijd zo'n onzin: je kiest voor een man, dan kies je ook voor zijn kinderen. Bullshit. Je kiest voor een man, en die kinderen krijg je er geatis bij cadeau. Net als zijn bemoeiallige moeder, zijn hypochondrische zus, zijn zweetvoeten en de afbetaling van zijn stufi. Het zit er allemaal bij inbegrepen, maar dat wil niet zeggen dat je er altijd even blij mee bent. Dit geldt trouwens andersom ook. Vraag het willekeurig welk stiefkind, en stuk voor stuk hadden ze liever gehad dat papa en mama bij elkaar gebleven waren en die hele stiefouder nooit in the picture was geweest. Net zoals geen enkel meisje in haar jeugd droomt van een leven als stiefmoeder. En de kinderen altijd op de eerste plaats, ook al zijn ze niet van jou? Als de biologische ouders van de stiefkinderen hen op 1 hadden gezet hadden ze waarschijnlijk geen scheiding aangevraagd. Is nml bijna geen enkel kind bij gebaat.
Misschien dat het bij stiefvaders anders is, daar is geen enkel kind in zijn buik gegroeid. Maar ik heb eens een onderzoek gelezen waarin stond dat slechts 1% van de stiefouders echt van zijn/haar stiefkind(eren) houdt. Het is meestal toch een soort gedoogconstructie. Van beide kanten. En dan kun je elkaar wel mogen en zo, maar als puntje bij paaltje komt is het hemd toch nader dan de rok. En nee, ik zou ook NOT AMUSED zijn als mijn kindje met iets besmet wordt terwijl dat gemakkelijk te vermijden is, dus ik snap TS wel.
Nee , niet mee eens jij hebt als volwassene zelf gekozen om in een relatie te blijven met een vader.je hebt zelf gekozen voor die man én zijn kinderen.en zijn stiedieschuld ect. ( wat een stomme vergelijking trouwens) Jij hebt dat zelf gekozen.niemand heeft je gedwongen. Ze zijn niet alleen maar zijn bagage. Ze zijn onderdeel van je gezin omdat je die keus hebt gemaakt. Voor hem,voor jezelf maar ook voor hun. De enige die daar geen keus in hadden zijn je stiefkinderen. Dus wordt volwassen en neem de verantwoordelijkheid waar je voor hebt gekozen op je schouders. Ja alle kinderen, zéker je stiefkinderen op 1 zetten hoort daar bij. Want dat is de keus die je als stiefmoeder hebt gemaakt.en als je dat niet bevalt had je maar voor een man zonder kinderen moeten kiezen. En nee een scheiding zullen niet alle kinderen toe juigen maar weet je bij elkaar blijven omwille van de kinderen ook niet.niemand ziet zijn ouders graag ongelukkig. En roepen dat de biologische ouders bij elkaar hadden moeten blijven zou betekenen dat jij niet bij je partner zou zijn en ook geen kind met hem zou hebben. Ik als stiefkind zie trouwens mijn ouders liever gescheiden dan bij elkaar. Dat was echt drama samen. Dus ik ben niet met je eens dat het maar in je schoot geworpen is. Je hebt er zelf voor gekozen. Is het altijd even makkelijk? Nee. Maar je zult er mee moeten leren omgaan. Puur alleen al voor je (stief)kinderen. Want het ergste wat een kind kan voelen is niet welkom zijn of geliefd zijn. Je hebt geen nieuw gezin gecreëerd waar je stiefkinderen je droomplaatje telkens binnen komen dringen als nachtmerries uit je mans verleden maar je vult 1 bestaand gezin aan. Zowel als stiefmoeder,als moeder en als vrouw. Dat is de rol die je zelf hebt gekozen.
Wow... Just wow. Van een kind van gescheiden ouders (waarvan we allemaal ontzettend blij waren dat de eindelijk uit elkaar waren!!) kan ik je vertellen dat ik de stiefmoeder had die ik bij sommige lees: eentje die ons heel goed kon laten voelen dat we op de tweede plaats kwamen. Ik kan je vertellen dat dit nooit is goed gekomen. En nog steeds zijn we tweederangs burgers volgens haar. Kinderen van gescheiden ouders hebben het al lastig genoeg om ook nog eens bij stiefmoeder een andere behandeling te krijgen of zelfs per gelijke post naar huis worden gestuurd om een punt te maken bij moeder. Kan je het misschien niet leuk vinden en dar snap ik hoor maar for fuck sake voor dat weekend dat je de hebt doe gewoon alsof ze 100% onderdeel van je gezin zijn en suck It up!!
Hoho! Ts is niet diegene die deze achterlijke uitspraken heeft gedaan he. Ik zou zelf ook willen weten welke ziekte het kindje heeft, maar dat is niet anders of hij of zij nou bij mij woont of ergens anders. Maar nogmaals, ik kan hier echt heel boos om worden. Stiefouders die zo denken zoals jij hierboven omschrijft verdienen überhaupt niet de eer om een titel te dragen waar het woord ouder in verwerkt is. En een kind vergelijken met een studieschuld. Wauw, echt wauw. Je gaat echt te ver om dan te zeggen dat het kind niet bij het "vaste" gezin hoort en dat je zelfs op vakantie gaat zonder het kind omdat "je dat nodig hebt" Ik had je allang de keet uit gegooid, knettergek!!
Hier idem! De mensen die dit roepen hebben geen idee, alleen maar fijn voor ze! Wij weten tenminste wel hoe het hoort!
Ehm, het stiefouderschap is een keuze! Ik heb tot 2x toe een contact afgekapt omdat ik de keuze niet wilde maken. En nee, ik heb de kinderen niet eens ontmoet. Geval, man verteld op date dat hij een kind heeft, en eerlijk gezegd dat ik geen tweede date meer wilde. Ik zeg niet dat het makkelijk is, heb niet voor niets afgekapt maar als je er wel voor gaat, dan ook 100%, in voor en tegenspoed!
Ik was niet diegene die apart op vakantie ging. Maar ik kan me wel voorstellen dat je dat doet. Op vakantie met het samengestelde gezin én met het kerngezin. Waarom zou dat zielig voor de stiefkinderen zijn? Die gaan waarschijnlijk ook twee keer op vakantie (met de vader mee en met de moeder mee). En het is nu eenmaal een feit dat een stiefkind nooit zo eigen wordt als het kind van jezelf. Ik lees zelfs weleens van vrouwen die zich "met visite" voelen als de stiefkinderen er zijn. Dat gevoel kan je veroordelen, maar daarmee is het niet weg. Waarom kranpachtig doen alsof een stiefgezin het ideaalplaatje is? Het is van geen van jullie de toekomstdroom geweest vroeger... of wel soms?
Oh, en wie zich zorgen maakt: hier geen stiefkinderen met een bezoekregeling hoor. Ik reageer niet vanuit een bestaande situatie. Wel vanuit een waarin ik ooit gezeten heb. En nee, dat was echt niet te vergelijken met wat ik voel voor mijn eigen kind (dat ik toen nog niet had) Voor hem zou ik een kogel vangen, dwars door het vuur gaan, zonder aarzelen een orgaan afstaan etc etc. Dat doe ik écht niet voor het kind van een ander, zelfs niet als die ander mijn partner zou zijn.
Kijk, ik reageer vanuit mijn rol. Tuurlijk kies je ervoor, maar in mijn geval ging het niet meteen vanaf het begin zo. In het begin ben je verliefd, leef je op een wolk etc. Je weet dat de kinderen er zijn maar gaandeweg gaat dat een serieuze rol krijgen en kom je met voeten op aarde. Het wordt heel lastig om positieve gevoelens te creeëren als een ex heel moeilijk doet en een partner nog schuldgevoel heeft. In principe hou je je mening dan naar de ouders toe, maar als de kinderen dit beseffen en hiermee aan de haal gaan wordt het moeilijk. Ik word hier nu een beetje weggezet als de stiefmoeder van Sneeuwwitje en dat snap ik ook, maar ik denk namelijk niet dat mijn stiefkinderen dit zo zien. Ik lees hier reacties van vrouwen die blijkbaar gekwetst zijn en mij daarom zo quoten. Maar waarom moet het altijd maar zo zijn dat er van elkaar gehouden wordt? Dáárvoor kies je. Gedogen of lief vinden is ook genoeg. En die kinderen gaan inderdaad dubbel op vakantie. Ik vind het heerlijk om ook met mijn gezin weg te gaan èn met hen erbij. Ik geniet van beide vakanties! Sommige dingen mag je niet zeggen blijkbaar, maar waarom een stiefkind wel? En moeder niet? Omdat het niet hoort? Wie zegt dat? En kom nou niet aan met dat het nog kinderen zijn: dat snap ik heel goed. Bovendien hebben wij hele goede gesprekken met hen over (stief)ouders en kinderen en zoals het nu gaat is iedereeen tevreden.
Ik reageer nog een keer. Je bent een gezin MET stiefkinderen. Je hebt niet "een eigen gezin" en stiefkinderen. Dat klopt gewoon niet. En ik zeg heus niet dat het makkelijk is, echt niet. Alleen hoe je jullie situatie omschrijft is niet zoals het hoort. Jij komt op de laatste plaats, punt uit. Als (stief) moeder. Eerst (stief) kinderen en dan pas jij. Dat is nou eenmaal hoe die dingen horen te werken. Bij ons staat ons zoontje bij beide op 1 daarna pas onze partner. Zo hoort het, vind ik. Prima als jij dat anders vindt, maar ik kan daar met mijn gezonde verstand niet bij dat je vervolgens ook nog denkt dat het normaal is.. een kind van gescheiden ouders heeft het al moeilijk zat namelijk.