@toffepeer Ja dat dacht ik ook. Ergste was nog dat ze de mensen ervoor slecht nieuws had moeten geven en dat toen ze deze mensen terug had verwezen naar de gynaecoloog (zo van bel zelf maar als je afspraak wil, ik ga daar niet over) dat ze toen blijkbaar hadden geëist dat ze direct haar leidinggevende te spreken omdat ze vonden dat ze onprofessioneel reageerde. Ze was echt ontdaan, had gewoon medelijden en durfde bijna niet meer te zeggen dat we t geslacht ook graag wilden weten haha. Hebben wel benadrukt dat bij ons echt allebei heel welkom was. Wat moet dat arme echoscopiste een rotdag hebben gehad.
Bij ons werd bij 16 weken gezegd als eerste “ja ik zie het meteen, een meid!” Terwijl ik het gevoel had al die tijd een jongen te dragen. En met al een zoon en ik die geen vlecht kan maken, had ik echt heel erg moeten wennen. Maar jee, dan was het net zo gewenst en geliefd en welkom. Aan het eind van de echo was ze heel lang stil en was het toch geen navelstreng tussen zn beentjes. En hebben we straks een huis vol jongens.
Ik heb het artikel in de Volkskrant ook gelezen, maar daar bleek wel uit dat een aantal van de geïnterviewden een trauma hadden wat voor hun voorkeur zorgde; bijvoorbeeld geen jongen ivm misbruikverleden en associatie daarmee, zoiets. Ik had ook wel een voorkeur voor een meisje, en het bleek een jongen te zijn. Opgegroeid in een echt meidengezin moest ik daar wel aan wennen omdat ik toch dat plaatje van ons gezin vroeger in m’n hoofd had. Als een tweede weer een jongen is, dan zou ik dat denk ik ook wel weer jammer vinden: niet omdat ik weer een zoon krijg, want jongens zijn fantastisch, maar omdat dat betekent dat ik definitief nooit een dochter zal hebben. De band die ik met mijn moeder heb, zal ik dan nooit zelf met een dochter kunnen ervaren. (En ja, ik weet dat het niet betekent dat een goede band gegarandeerd is, en ja dat je met een zoon ook een fantastische band hebt, maar dat is wel anders, je dochter zwanger bijvoorbeeld is echt anders dan je schoondochter zwanger, om maar wat te noemen...)
Ik had beide keren het gevoel dat het een meisje zou zijn.... heel eerlijk had ik een lichte voorkeur voor een jongen omdat ik echt een jongensmama ben dus dat ik nu een tweede ventje krijg vind ik echt super maar als het een meisje was geweest had ik het ook helemaal geweldig gevonden! Dit is het eerste kindje van mijn huidige man en tja hij had ook een lichte voorkeur voor een jongen.... stamhouder etc maar ook hij had een meisje net zo leuk gevonden.... zolang het maar gezond is! Mijn ex schoonmoeder was zichtbaar teleurgesteld toen de oudste een jongen bleek te zijn.... ze was eerst echt verdrietig! Ik vond dat echt niet kunnen hoe ze deed... nu spoorde ze sowieso al niet hahaha Een collega van mij stond, toen ze hoorde dat de derde ook een jongen zou zijn, bijna hysterisch te huilen op het werk. Een collega die ongewild kinderloos was is toen best boos geworden... erg heftig allemaal
Mijn man had bij onze eerste al een sterke voorkeur voor een zoon. En na drie generaties met enkel mannen in zijn familie was hij er ook van overtuigd dat dat de enige mogelijkheid was. En toen bleek bij de 20 weken echo dat we een meisje zouden krijgen. Hij was echt even in shock en het heeft zeker een paar weken gekost om het te verwerken. Inmiddels is hij uiteraard dol op z'n meisje en bij deze zwangerschap zei dan ook: "ik weet inmiddels dat een meid ook heel erg leuk is". Toch had hij wel weer een sterke voorkeur voor een jongen. Gewoon omdat dat toch anders is dan een dochter. Ik zelf had dit keer ook wel een voorkeur voor een jongen, zodat je van beide mee mag maken hoe het is. Maar ook dit keer bleek bij de echo dat we een meisje krijgen. Mijn man heeft zich inmiddels berust in het feit dat hij nooit een zoon zal krijgen. Hij vind dit nog wel steeds erg jammer, maar het maakt hem niet minder blij met z'n meiden. Ikzelf kan me niet meer voorstellen dat ik ooit een voorkeur voor een jongen had en verheug me ontzettend op mijn meiden gezin . Een voorkeur hebben vind ik dus vrij normaal en niets om je voor te schamen. Mits je er natuurlijk normaal op reageerd als je wens niet uitkomt en daar uiteindelijk net zo blij mee bent.
Bij de eerste had ik geen voorkeur! Dat werd een meisje... Bij de 2de ‘hoopte’ ik op een jongen. Dat bleek een meisje... uiteindelijk net zo blij mee en zie nu eigenlijk alleen maar voordelen. Nu zijn wij het grootste gedeeldste van de zwangerschap in angst geweest of ons kindje wel helemaal gezond is dus dat is sowieso het belangrijkste. Iedereen is anders, en gevoel heb je soms niet in de hand. Ik denk dat we vooral mensen niet moeten veroordelen op hun gevoelens. Want ja ... ze mogen dat niet vinden omdat een ander een miskraam heeft of overleden kindje. Er is altijd wel iemand die iets ergers heeft en denkt dat de ander niet mag zeuren. Ik kan me zelf niet voorstellen dat je niet blij bent met een kindje om het geslacht maar denk ook dat mensen die oprecht die gevoelens hebben er ook uit voor mogen komen. Als je even anders denkt dat de gemiddelde mens hoef je je zelf al niet rot te voelen. Ik heb sinds mijn heftige Postnatale depressie op sommige dingen een andere kijk gekregen. En vind dat wij vrouwen elkaar niet zo moeten veroordelen. Zoooo dat was mijn speech!
Ik heb daar pas ook over gelezen, ik snap het ook niet. Mijn schoonfam hoopt stiekem op een jongen, stamhouder enz.. Er is gezegd dat ze t roze wel een beetje zat zijn. Ze zijn nog nieuwschieriger naar t geslacht als wij zelf. (Daarom miss lichte voorkeur voor nog een meisje) Ben vooral benieuwd of hij/zij op grote zus lijkt.
Dat had ik ook bij de tweede, volgens mijn omgeving MOEST het een meisje zijn want ja, dan heb je dat felbegeerde koningskoppel he. En dan ben je klaar, want meer smaken zijn er niet. Nou als je het mij na zo’n opmerking had gevraagd had ik gezegd dat ik hoopte dat het een jongen zou zijn. Maar ik heb nooit een echte voorkeur gehad, had een heel jongens- of meidengezin ook supergaaf gevonden. Nu dus gemengd, maar het zijn stuk voor stuk prachtige, unieke persoontjes hoor, met of zonder piemel. On topic: lijkt me ontzettend naar om dat te hebben, is voor mij echt niet voor te stellen.
Maar dan nog... als je weet dat je voorkeur zo sterk dat je stampvoetend door de echokamer zult lopen en gaat hopen op een miskraam, en ook weet dat de kans gewoon 50 / 50 is (ongeveer)... Dan vind ik gewoon dat je er überhaupt niet aandoet beginnen. Als je vooraf al weet dat je voor de helft van je kinderen gewoon geen goede moeder zult zijn vanwege jouw trauma, dan vind ik -heel hard- dat je beter kinderloos kunt blijven. Ke gaat toch niet gokken met een kinderleven? Ik vind het afschuwelijk. Deze kinderen zullen zich waarschijnlijk hun hele leven achtergesteld en minderwaardig voelen. Ik zie in dit topic soms ook de term ‘koningskoppel’ voorbij komen. Dat vind ik ook echt een walgelijke term. ( Niet zoals in deze contact hoor. Maar wel als mensen dat echt gebruiken gebruiken van “Proficiat een koningskoppel” of “Jammer, geen koningskoppel”. Net alsof gezinnen met alleen jongens of meisjes minder zijn. Alsof die ouders minder gelukkig zijn of er wellicht iets aan mankeert. Volgens mij kies je ervoor -als je dat gegeven is- om vader of moeder te worden. Niet om een zoon of dochter te krijgen. Overigens heb ik ook wel eens de reactie gehad “Goed zo, zoons!” Alsof dat een prestatie is, beter dan het krijgen van dochters. Triest voor de dochter van die man. Ik ben gewoon blij met onze kinderen. Onze zoons spelen veel met elkaar en zijn erg hecht. Dat vind ik super. Voor hun is het misschien wel leuk om van hetzelfde geslacht te zijn. Vaak zal dat iets makkelijker samen spelen misschien. Maar twee zoons of twee dochters is ook geen garantie. Ik ken ook gezinnen waar twee broers of twee zussen elkaar niet uit kunnen staan. Of dat broer en zus heel close zijn. Karakter, gezondheid, het vermogen om van het leven te genieten. Dat is allemaal veel belangrijker dan jongen / meisje.
Wij kregen eerst drie meiden, en dit was stiekem de wens van mijn man. Hij huilde van geluk. Maar onze omgeving, nou die vonden bijna dat mijn man raar was. Toen kwam de vierde, onverwachts. Ik kon zo boos worden dat mensen zeiden nu wil je zeker een jongen. En toen onze zoon er eenmaal was, ah wat sneu heeft ie drie zussen. Echt. Het is nooit goed. Nu zwanger van de vijfde, heel bewust. En het gaat weer los wat iedereen vindt wat het moet worden en vooral hoe sneu het zou zijn als het weer een meisje wordt. Ik kan het nu wel beter loslaten, en we willen heel bewust het geslacht weer niet weten.
Hier eerst 2 jongens en daarna een meisje. En eerlijk, ik vind het echt super leuk dat we nu een meisje hebben. En ik denk dat ik ook wel even teleurgesteld was geweest als het een jongen was geweest. Maar ik kan me echt niet voorstellen dat je dan een miskraam wenst. Elk kind is toch uniek.
Ik was stiekem een beetje opgelucht toen ik hoorde zwanger te zijn van een dochter. Vooral omdat ik, als vrouw zijnde, gewoon weet hoe een meisje in elkaar zat. Ik heb geen broers, dus jongens is wat dat betreft onbekend terrein. Dat was ook eigenlijk het enige wat mijn voorkeur stuurde, dus ik was net zo blij geweest met een jongen. Mijn schoonmoeder (ook oppas) was heel blij met onze meid. Ze heeft zelf 2 zoons, dus voor haar gevoel ging ze nu ook meemaken hoe het allemaal met een meisje was. Toch weet ik zeker dat ook daar een jongen net zo welkom was geweest.
Ik had heel sterk het gevoel dat het een meisje was. Tijdens de geslachtsbepaling bleek het toch echt een jongen. Wij wilden vooral een baby dus absoluut geen voorkeur maar doordat ik zo sterk dacht dat het een meisje zou zijn moest ik er wel echt even aan wennen. Verheug me nu al op zijn komst.
Dat laatste ligt er ook aan. Dat is inderdaad anders als ze al zwanger raakt, kinderen krijgt, de band goed is....En je kunt het ook omdraaien meisjes zetten zich in hun puberteit vaker en meer af tegen hun moeders. Of je daar dan zin in moet hebben dat gekat Maar goed misschien zie en voel ik zoiets anders omdat mijn moeder jong overleden is. Voor mij speelt zon band van moeder/dochter niet. Ik vond daarentegen hetzelfde geslacht leuker omdat mijn zus en ik een super goede band hebben terwijl dat natuurlijk ook niet vanzelfsprekend is....
Ik herken dat gevoel dus 100% en ik heb denk ik niet eens een enorm speciale band met mijn moeder. Heel goed contact hoor, zou niet zonder haar kunnen maar om nou te zeggen ze is mijn beste vriendin, nee. Ik hoorde haar laatst tegen mijn tante, van wie nu haar dochter na eerst haar zoon een kindje verwacht, zeggen wel heel anders toch? Je zoon of dochter? En die bevestigde ook dat je als moeder van de moeder vaak veel meer betrokken bent bij de zwangerschap dan als moeder van de vader. Het was voor mij dus ook wel een ding om dat los te laten. Maar ja, het is wat het is! En mijn zoons zijn fantastisch, daarbij heb ik nu een goede band met mijn schoonmoeder(zij heeft ook alleen zoons). Ze is heel betrokken. Dus het kan wel!
Ik zou met jongens of meisjes net zo blij zijn geweest. Maar toen de 2e hetzelfde geslacht bleek te zijn als de eerste was mijn moeder wel teleurgesteld. Aan de telefoon zei ze even niks meer terug en zei iets van dat ze het jammer vond ofzo
Ik wil stiekem ook graag een meisje. Maar het is niet zo dat ik teleurgesteld zou raken. Dat vind ik wel erg ver gaan.
Wat hierboven werd gezegd: elk kind is uniek. Het geslacht is secundair en zou niet moeten uitmaken, je gaat voor een kind. Ik begrijp wel dat een bepaald geslacht leuk kan zijn, net als een bepaalde kleur haar of ogen , of - voor de mix kindjes - de huidskleur. Maar als dat niet zo is dan is dat toch gewoon zo? Een wens kan ik begrijpen, teleurstelling niet.
Een trend die naadloos in de maatschappij past. Verwende mensen die accuut slachtofferen als ze hun zin niet krijgen. Een schop onder je kont zou ik zeggen. En daarbij twijfel ik ook aan ouderschaps kwaliteiten want een kind gaat je nog heel vaak op hef verkeerde been zetten in het leven. Als je dan al zo labiel bent verwacht ik voor het kind geen prettige jeugd. Overigens snap ik best dat iemand het jammer vind om het ene geslacht nooit te ervaren. Dat betekent niet automatisch dat je het andere geslacht niet wenst. En al die stereotypes als 'meisjes moeder'. Ik ben heel vrouwelijk en val denk ik voor buitenstaanders onder dit type. Nu heb ik 2 dochters ( en 2 zoons) nou ik kan geen vlechtje maken.