Burn out, wat heeft jou geholpen?

Wat naar dat je zo in de knoop zit
Ik heb dit ook gehad, en het enige dat ik je kan adviseren is heel veel rust nemen. Probeer alles dat geen echte verplichting is te laten vallen, en zoek daarnaast hulp om op den duur langzaam de draad weer op te pakken. Je bent te lang over je grenzen gegaan en nu is het zaak om te bekijken waar die grenzen nu precies liggen, zodat dat in de toekomst niet meer gebeurt. Maar dat kan pas als je geen spanning meer voelt, dus rust rust rust! Sterkte! Het komt echt weer goed!

 

Teruf naar de huisarts voor een doorverwijzing om met iemand te praten die je helpt naar oplossingen.
Ik zit er ook doorheen...heb altijd gezegd ik hoef niet te praten met iemand want ik kan er met iedereen over praten. Ja dat is ook zo....praten...maar de oplossingen kunnen ze me niet geven. Een gespecialiseerde heeft toch tips en trucs en gaat veel dieper om het probleem te verhelpen/plaatsje te geven en beter verder te gaan.

 

Toch gaan praten met een psychotherapeut.
Heb er helaas zelf ook ervaring mee gehad.
Een jaar ben ik onder behandeling geweest. Maar dat wil niet zeggen dat ik er vanaf ben! Het is een heel moeilijk proces. Een klein dingetje kan me er gewoon weer onderuit gooien.
Dan ben ik blij dat ik toch nog eens bij mijn psychotherapeut voorbij kan!

Zonder een neutrale kijk van iemand anders, die niet uit je omgeving komt, kom je met eigen goede bedoelingen en afwegingen er niet door...

 

Ik ben om dezelfde reden overspannen geweest, heb twee zorgkinderen. Twee jaar cognitieve therapie, adhd medicatie (ik heb ook adhd) en uiteindelijk antidepressiva en incidenteel een slaappil hebben me er bovenop geholpen. Ik ben er nu overheen, maar het dal was diep.. heel erg diep. Ik denk eerlijk gezegd dat je het niet red zonder psych..

 

Ik heb dit ook gehad. Hier is in gesprek met psych een goede geweest. Daarnaast ook een coach in de arm genomen die mij heeft leren “omdenken” en “loslaten” veel stress kwam bij mijzelf vandaan.

Daarbij ben ik toen tijdelijk minder gaan werken en heeft mijn werk mij goed begeleid. Ook yoga/pilates gaan doen en zelf mindfullness en bewust savonds dingen loslaten. Wandelen was in die periode ook goed.

Ondertussen 7 jaar verder en eigenlijk veel drukker (want nu heb ik ook kinderen) maar echt stress ervaar ik niet meer. Over m’n grenzen ga ik ook niet meee: ik laat vaker dingen.

Ik raad een psych of coach zeker wel aan! Sterkte!

 

Zoek een hulpverlener met wie het klikt. Kun je vanuit je werk begeleiding krijgen? Sommige werkgevers zorgen dat je snel terecht kan bij een coach.
Mijn partner heeft een psych en een coach gehad, maar had het meest baat bij een gespecialiseerde fysiotherapeut. Uiteindelijk is het voor iedereen anders waar je het meest baat bij hebt. Mindfulness/yoga/meditatie heeft hier ook erg geholpen.

 

Zoals hierboven ook aangegeven, toch in gesprek gaan. Kan met een praktijk ondersteuner via de huisarts. Dan kost het je volgens mij geen eigen risico. Mij althans niet een paar jaar geleden. Of een psycholoog (wat wel eigen risico kost).

Ook ben ik vorig jaar met yoga begonnen op aanraden van psycholoog en echt tijd voor mijzelf inplannen. Zoals een dagje sauna bijvoorbeeld.

 

Ik herken het helemaal, dat traplopen je zelfs al teveel is. Toch wil ik je echt adviseren om wel naar buiten te gaan, ook al is het eerst maar vijf minuten. Probeer het elke week wat op te bouwen. Wandelen helpt heel goed bij het herstellen! Ik ben momenteel aan het reïntegreren, ik heb ook een hele poos thuis gezeten met een fikse burn out. Ik ben bij een psycholoog geweest, dat heeft mij goed geholpen. Zorg er wel voor dat je een klik hebt met je coach, je moet je er wel prettig voelen. Verder heb ik veel gezwommen, lekker dom baantjes zwemmen, en yoga, in een kleine setting. En.. je agenda voorlopig helemaal leeg maken en veel dingen doen die jij leuk vindt. Je zult op een gegeven moment merken dat je twee stapjes vooruit doet, en de volgende dag weer een stapje terug.. Accepteer dat en probeer door te gaan. Je gaat jezelf nog een paar keer flink tegen komen, maar daar leer je weer van. Heel veel sterkte!!

 

Als traplopen je nu al te veel is, zou ik in ieder geval voor nu aan dat gevoel toegeven. De 1e twee weken heb ik bijna alleen maar op de bank doorgebracht. Ik bracht mijn kinderen naar school, ging koffie zetten en kwam er dan 2 uur kater achter dat mijn koffie nog op tafel stond. Dan had ik gewoon alleen maar uit het raam zitten staren... mijn hoofd zat zo vol dat echt alles te veel was.

Na 2 weken kreeg ik pas weer een beetje lucht en toen ben ik ook gaan wandelen/fietsen en ben ik met iemand gaan praten. Aan de psycholoog had ik niet heel veel, die concludeerde zelf ook dat hij niet veel voor mij kon doen omdat ik zelf heel goed wist waar de pijnpunten zaten. Maar toch was het heel fijn voor mij dat een onafhankelijk persoon mijn gevoel en denkwijze kon bevestigen.

Heel Veel Sterkte!

 

Goed dat je inmiddels contact hebt met een coach. Met iemand praten helpt vaak toch goed omdat die persoon met een nieuwe en open blik naar jouw situatie kijkt en dan met dingen komt waar jezelf niet op was gekomen of misschien meteen had weggewuifd. Overbelasting is bij mij helaas een terugkerend probleem dus ik zoek ongeveer eens in de één a twee jaar de praktijkondersteuner op. Soms blijft het daarbij en soms word ik doorverwezen naar een psycholoog. Ik zie het een beetje als geestelijk onderhoud.
Ook tijdens deze zwangerschap raakte ik, mede door de hormonen, overbelast en deze keer had ik een onbekende praktijkondersteuner. Zij gaf mij echter een gouden tip. Als je overbelast bent heb je de neiging om dingen te laten vallen omdat je denkt dan meer rust te krijgen. Helaas zijn dit vaak de dingen die je juist leuk vindt maar die je op de één of andere manier als een verplichting bent gaan zien. Zij gaf mij de tip om voor mezelf na te gaan wat mij energie gaf en wat me energie kostte. De dingen die me energie gaven moest ik juist blijven doen (die ene leuke hobby of een gezellige middag met een vriendin) en de dingen die me energie kostte moest ik weg laten. Zo zou de belasting lager moeten worden. Of het in jouw situatie past kan ik niet inschatten maar je kunt het ook als voorbeeld zien van dat simpele tips soms heel doeltreffend kunnen zijn.

 

Ik lees mee, sinds oktober een burn-out. Inmiddels pak ik langzaam weer wat dingen op maar ik ben er helaas nog lang niet.

 

Ik heb net een traject ivm burnout afgerond, totale herstel ongeveer 1 jaar. Opeenstapeling van 10 jaar heftige gebeurtenissen, zware periodes, gevechten tegen instanties (o.a. rechtszaak), intensieve zorg voor kinderen en dan in combinatie met een baan. Het aandeel van mijn werk was klein, maar een drukke belastende periode aldaar, stuurde me volledig over de rand... Ik was in verleden wel vaker overspannen geweest, maar zo diep was ik nog nooit geweest...

Ik heb er voor gekozen om een traject te kiezen via mijn werkgever (en dus bedrijfsarts) bij een zorginstelling die gespecialiseerd is in 'werknemerzorg' en dus ook veel expertise op gebied van burnout. Na intake bij een GZ psycholoog een op maat 'burnout' programma gekregen en doorlopen met een eigen therapeut met wie ik een goede klik had. Veel praktische huiswerkopdrachten, een digitaal werkboek met veel informatie, tips en tricks en veel aandacht voor mijn individuele situatie (zo heb ik ook EMDR gehad omdat dit nodig was). Vond het echt top, veel aan gehad. En dus ook deels betaald door mijn werkgever.

Overigens ben ik pas na 3 maanden thuiszitten aan dit traject begonnen, omdat daarvoor de energie absoluut ontbrak om 'ergens aan te gaan werken', nog veel te veel klachten. Bedrijfsarts was hier ook duidelijk in: eerst een stukje herstel voordat je überhaupt aan de slag kunt. Die eerste maanden deed ik het minimale met betrekking tot de kinderen en huishouden en verder helemaal niets. De eerste 6 wkn ben ik niet verder gekomen dan eindeloos TV-bingen, luisteren naar muziek en huilen.... Ik was gewoon te uitgeput, zelfs lezen lukte niet. Langzaam is dat bij getrokken en kreeg ik ook weer zin in dingen etc. Tot moment dat ik sterk genoeg voelde om psychologische traject aan te gaan. Na ruim 5 mnd thuiszitten ben ik weer begonnen met opbouw naar het werk. Iedere volgende stap was altijd in goed overleg met mij, werkgever, bedrijfsarts en therapeut.

Ik wens je veel sterkte!

 

Hier ook een burn out. Al met al had ik teveel. Alleen met kinderen, mn werk met wisselende diensten, een opleiding, zorg voor dieren en huishouden wat allemaal op mij terecht komt. En daarnaast nog eens heel perfectionistisch zijn. Het werd me allemaal teveel. Ik ben eerst via de huisarts bij de praktijkondersteuner ggz terecht gekomen voor een wekelijks gesprek. Zij raadde aan om tijdelijk minder te werken. Niet helemaal stoppen maar op therapeutische basis blijven werken omdat na geheel thuiszitten de stap anders heel groot zou worden om weer aan de slag te gaan. Moet er wel bij zeggen dat mn werk op zich niet de oorzaak was van de burnout. Het was alles bij elkaar. Ik heb super collega s die meteen besloten hadden dat ik tijdeliji minder moest gaan werken. Ook de bedrijfsarts was er echt voor mij en ook die raadde werken op therapeutische basis aan. Ook om onder de mensen te blijven. 5-10 uur per week en kon gewoon naar huis gaan als ik het niet zou trekken. Na een paar weken dacht ik dat het wel weer beter ging maar dat was dus niet zo. Ik nam veel teveel hooi op mn vork. Weer een flinke terugval. Van de bedrijfsarts moest ik veel wandelen of fietsen. T8jdens wandelen maak je je hoofd leeg en door de beweging van je benen maak je hormonen vrij die de stress verminderen. Ik ben het toch door gaan zettsn. Ondanks dat de trap al een opgave was. Even doorbijten en gaan. En ja, ik was daarna doodmoe maar het voelde ook goed. En goed voor conditie want die holde achteruit. Verder zorgen dat je weinig "moet" en vooral leuke dingen doen. Ik wilde pertinent niet naar een psycholoog. Ik vond dat ik het allemaal zelf we moest kunnen redden. Niet dus. Nu dus sinds kort naar een psycholoog die cognitieve gedragstherapie geeft ennmij gaat leren omdenken en o.a. nee leren zeggen. Nu na bijna 1.5 jaar begin ik weer wat op te krabbelen en ben ik mn uren aan het opbouwen. Absoluut nog niet makkelijk en ik ben benieuwd of ik het ga redden.

 

Er is al veel gezegd maar ik wil daar nog iets aan toevoegen:
Zorg dat je hulpverlener gespecialiseerd is in of goed rekening houd met je ADHD. In een brein met ADHD werken dingen net wat anders en met de normale therapie wil het dan nog wel eens moeilijker gaan.

Neem vooral je tijd. Laat je niet opjagen. Sterkte en beterschap!

 

Allereerst: goed dat je ziet dat het niet meer gaat en dat je hulp wilt zoeken!

Uit mijn eigen ervaringen en tips die ik van andere ervaringsdeskundigen heb gekregen: doe waar jij je goed bij voelt, blijf bewegen en haal frisse lucht!

Ik was.... nee ben ik eigenlijk nog steeds wel, een "lijstjesmens". Eén van de beste tips: als je één ding hebt gedaan van je lijstje, zet een pot thee en geniet van het feit dat je dat ding hebt gedaan. En denk niet (al is dat lastig voor lijstjesmensen) "oh ik moet nog zoveel doen". maar "dat heb ik maar mooi gefixed!"

Wat mij hielp: heerlijk kroelen met mn (gedeelde) paard! Ik hoefde niet zo nodig paard te rijden, als ik maar lekker met haar kon poetsen, knuffelen etc... stal uitmesten... heerlijk! Fysiek bezig zijn! En inderdaad lekker wandelen met de honden.

Ook heb ik veel gehad aan de gesprekken met de bedrijfspsycholoog. Hij heeft me echt wel veel eye-openers gegeven en handvatten gegeven bij lastige zaken. Al is mijn burn-out inmiddels al een haar of 15 geleden geweest, het blijft hard werken om je valkuilen te vermijden en te werken aan je verbeterpunten. Eén van mijn valkuilen/verbeterpunten is ook nu weer aangestipt in het assessment van gisteren.

 

Ik zit er nog in dus lees ook mee. Maar kan je wel alvast hulp adviseren inderdaad. Ik loop ook bij een psycholoog nu en dat voelt wel goed. Ik zie een burn out ook als een kans om wat van te leren. En als je maar in je eigen gedachten blijft cirkelen zonder hulp, schiet dat volgens mij niet op.

 

Ik ben overspannen geweest (geen burnout denk ik) 5,5 jaar geleden nadat mijn kinderen te vroeg geboren werden alle drie, en 1 van hen na een jaar nog steeds erg zwak en heel ziek was na 10 maanden ziekenhuis. Ik was kapot.
Ik heb medicatie gekregen en ik moest op yoga van de arboarts. De yoga heeft mij erg geholpen. Ik heb ook een soort alternatieve trauma therapie gehad. Daaruit bleek dat ik me erg schuldig voelde naar mijn oudste zoon. Als je wilt weten waar ik die therapie gehad heb mag je me pben.

 

Oh ja, verschrikkelijk.. ben ook een lijstjesmens en ik kon (kan) echt flink gestresst raken als ik zie wat ik "allemaal" nog moet doen.. vaak stelt het geen ene bal voor en is het zo gefixt. En vaak ook een lijst wat gewoon niet te doen is. Dan moet ik mezelf echt dwingen om er wat vanaf te halen. Maar het voelt niet goed. Of dan heb ik een lijstje gemaakt en ben ik de hele dag druk geweest met andere klusjes die gedaan moesten worden. Niet dat ik dan tevreden ben of zo hoor
Nee, dan ben ik gewoon diep teleurgesteld in mezelf dat ik niks van het lijstje gedaan heb. Voor mn gevoel heb ik dan ook niks klaar gespeeld terwijl ik eigenlijk alsnog een berg werk verzet heb. Weliswaar niet wat op het lijstje stond, maar goed. Toch iets om trots op te zijn.