Goed, dit is dus gebeurd en voor mij meteen de reden dat mijn kinderen nooit meer bij mijn ouders gaan logeren, behalve als wij erbij zijn. Omgekeerd mogen mijn ouders zo vaak als ze willen bij ons komen, dus een opa en oma afnemen doe ik ook niet. Toch hoop ik hier op wat herkenning. Mijn ouders trekken mijn oudste dochter in alles voor. Niet alleen in gedrag (ze spelen meer met haar, ze luisteren altijd naar wat zij zegt, als ze beiden iets mogen kiezen krijgt mijn oudste altijd gelijk, ze maken haar meer complimentjes), maar ook materieel. Ze krijgt betere en duurdere cadeaus dan de middelste, en dat al vanaf de geboorte. Ik maak er geen woorden aan vuil want als ik dat doe is het hek van de dam en eindigen we in een zinloos welles-nietesspelletje en zie ik alles 'verkeerd'. In de kerstvakantie zijn ze een paar dagen blijven slapen bij mij ouders, samen. Toen we ze kwamen ophalen was onze middelste extreem blij dat we er waren. Later zag ik waarom, voor onze ogen werd onze oudste bevoordeeld. En niet 1x, maar eigenlijk aldoor, in alles. Soms werd de middelste zelfs genegeerd. Onze dochter heeft daar tot op de dag geen goed gevoel over, dat merk ik aan de manier waarop ze erover praat. Ze moet het echt verwerken, zoekt veel bevestiging van ons. Ze wil opnieuw weten dat ze echt lief is, dat ze de moeite waard is, dat ze gehoord wordt. Pas nu (bijna een maand na de logeerpartij) gaat het weer beter. Ik vind het heel erg dat het zover moest komen. Ik vraag me ook echt af wat de reden is, je kan toch niet 'minder' van een kleinkind houden?? Ik vind het absurd. Wij hebben drie kinderen en ik merk bij onze jongste hetzelfde gedrag als bij de oudste (qua aandacht en cadeaus geven)... Goed, dit is eruit. Ik ben gewoon benieuwd of anderen ook zoiets ervaren hebben en wat jullie ermee gedaan hebben.
Helaas ben ik ervaringsdeskundige, maar dan dus vanuit mijn jeugd met mijn oma. Mijn oma kon daar een sport van maken en zou nooit inzien wat ze verkeerd deed. Nou hebben mijn ouders echt wel proberen in te grijpen. Maar aangezien mijn oma niet voor rede vatbaar was, gebeurde het keer op keer weer. Eigenlijk precies zo als jij beschrijft bij jouw kinderen. Mijn zus mocht alles, als we in een winkel liepen en ik zag iets moois werd het genegeerd. Als mijn zus iets zag kreeg ze het meteen en mijn moeder moest dan ingrijpen en zeggen dat dat ook heel leuk voor mij was. Toen ik nog jong was, gaf ik vooral mijn zus de schuld. Want oma’s doen zoiets niet. Dat was dus niet bevordelijk voor de band met mijn zus. En verder is het ook echt funest geweest voor mijn zelfvertrouwen. En de andere kant van het verhaal, mijn zus voelde zich altijd schuldig dat ze meer, mocht, meer kreeg etc. Het is uiteindelijk wel goed gekomen, maar dat heeft heel veel moeite gekost. Vanuit die ervaring kan ik eigenlijk alleen maar zeggen: bescherm alsjeblieft je kinderen. Kaart het juist wel aan, alleen al om je kinderen te laten zien dat wat er bij opa en oma gebeurd niet zou mogen gebeuren. En neem maatregelen als het niet veranderd. Dat klinkt weinig genuanceerd, maar dat komt dus puur door mijn ervaringen. En ik denk dat zolang ze zich er niet bewust van zijn of niet kritisch naar zichzelf willen kijken en zich er bewust van worden, dit gedrag ook niet zomaar zal veranderen. En hoe komt het dat grootouders dat doen. Ik heb geen idee. Mijn oma is een narcist en heeft dus sowieso een vertekend beeld van een heleboel dingen. Ze deed het overigens ook stiekem. Als mijn ouders de kamer uit waren of andere momenten dat we even een minuutje alleen waren. Dan kreeg ik de meest nare dingen naar mijn hoofd geworpen. En ze doet het nog steeds. Dan krijgt mijn zus bv wel geld gestort op haar verjaardag en ik niks. Nu doet het me niks meer, want ik weet hoe ze is. Maar als kind is dat natuurlijk heel pijnlijk. Ik vind het ook heel spijtig voor je dochter.
@Adje wat ontzettend naar en verdrietig dat je dit hebt moeten meemaken! Ik kan me ook zo goed voorstellen dat het de band met je zus vertroebelt, terwijl het oma is die een grote fout maakt. Ik heb nu even gezien wat het doet met onze middelste en daarom al besloten dat ze nooit meer gaan logeren zonder dat wij erbij zijn. Als wij erbij zijn corrigeren we dit gedrag natuurlijk wel. Vooral mijn man is hier goed in, die is echt no nonsense en als hij iets zegt zijn mijn ouders stil (ook omdat ze hem verbaal niet de baas kunnen). Qua cadeaus heb ik ook al een oplossing, vaak vragen ze om een lijstje voor verjaardagen en Sinterklaas. Ik geef dus dat lijstje door en zal dan zeggen dat we geen andere cadeaus willen, behalve dat wat op het lijstje staat. Dan mogen ze daaruit kiezen. Ik zie het dan ook gebeuren dat ze voor mijn oudste drie cadeaus kopen en voor de middelste maar 1 of 2, maar tegen die tijd hoop ik daar een andere oplossing voor te verzinnen (ze hoeven ook geen cadeaus te kopen he!) Overigens zijn ze niet gemeen naar haar toe, ze zeggen vaak dat ze zo lief is, knuffelen haar ook en zo, maar het voortrekken is gewoon heel openlijk. Vooral ook qua praten en aandacht geven.
Ik herken het deels wel. Mijn zus was als kind ziek (chronische ziekte) waardoor mijn ouders haar onbedoeld en onbewust voortrokken op ons (mijn andere broers/zussen en ik). Zij kreeg ander en duurder speelgoed, andere kleding en meer vrijheid in bijvoorbeeld eten en uitstapjes. Maar ook aandacht kreeg zij meer. Ik vond het zeker niet leuk en soms echt wel oneerlijk maar ik heb er niets aan overgehouden omdat ik nu begrijp waarom. Mijn andere zus daarentegen heeft dit absoluut niet kunnen en willen begrijpen en dat merk je nu nog. Ze voelt zich nog steeds achtergesteld, gunt mijn zus ook niets; alles wat ze doet is fout, onzin of doet ze expres om mijn andere zus dwars te zitten. Enz. Mijn punt is dat ieder mens verschillend kan reageren op zulke dingen. Als jij het idee krijgt dat jouw middelste er onder lijdt dan zou ik dat wel serieus nemen. Zulke ervaringen (voortrekken/achterstellen) kunnen je vormen en neem je de rest van je leven mee, wat Adje ook zegt.
Wat moet dat naar zijn zeg om als ouder toe te moeten kijken... Ik heb het heel even (niet eens terecht) gevoeld toen onze jongste net geboren was en mijn schoonouders voor mijn gevoel niet heel veel oog voor de jongste hadden maar heel veel aandacht voor de oudste. Mijn vriend legde mij toen uit dat ze dat juist bewust deden om de oudste niet het idee te geven dat zij nu niet meer belangrijk was omdat ze daarvoor hun enige kleinkind was en dus alle aandacht kreeg. Dat snapte ik ook wel weer, maar het voelde toch best naar. Gelukkig is het daarna heel snel rechtgegroeid en krijgen ze beide evenveel nu. Ik zou inderdaad zoveel mogelijk proberen de kinderen ertegen te beschermen en ze niet samen tegelijk daar laten zijn zodat het verschil duidelijk wordt.
Heb je dit al eens met hun besproken? Ik zou als ouder echt willen weten waarom... Er niet over beginnen en negeren zou voor mij geen optie zijn zeker niet als ik zou zien dat het mijn kind verdriet doet
Ja, dat heb ik al tientallen keren gedaan. Ze beginnen dan gelijk te roepen dat ik het verkeerd zie en dat het niet zo is. Erg vermoeiend, ook voor mezelf op den duur. Wij zullen er zeker voor zorgen dat ze onze dochter niet meer kunnen raken hiermee.
wat ontzettend verdrietig zeg je voorbeeld van sinterklaas zou ik heel duidelijk in zijn elk kind 1 cadeau en gelijk vermelden doen jullie dit niet dan vieren we het niet meer met jullie klaar ik herken het gelukkig totaal niet maar zou wel erg op mijn hoede zijn dat ze toch gekwetst word
Ik herken het zeker. Mijn broer wordt tot in de afgrond verwend door mijn ene oma. Laten we haar even E. Noemen. E. Heeft mijn broer denk wel al 20.000 euro gegeven. (O.a in geld, maar ook een motor, en weet ik veel wat) Ik heb een computer van haar gekregen. Waar ik wel heel erg blij mee was. Maar het doet mijn ouders al jaren heel veel pijn. Ze hebben er echt al 100000x wat van gezegd, maar ze trekt zich er dus niets van aan. Omdat ik goed met geld kan omgaan, en zuinig kan zijn en kan sparen etc krijg ik dus nooit iets. Nu maakt mij dat niet veel uit, maar eerlijk is het natuurlijk niet. Mijn andere oma geeft ons tot op de cent alles hetzelfde. (Zelfde geldt voor cadeautjes voor onze kinderen. Mijn broer en ik hebben beide een zoontje, en als geboortecadeau kregen we dus dingen van dezelfde waarde) Ik kan me goed voorstellen dat het je zeer doet als moeder zijnde. Ik zou alleen niet weten wat je er aan kunt doen. Het enige wat ik me kan bedenken is stel je oudste dochter krijgt iets. (Ik noem maar wat) een nieuw shirt en broek, het terug geven en zeggen dat je het niet wilt. Aangezien jullie kinderen gelijk zijn!
Mijn man werd vroeger ook erg voorgetrokken omdat hij als eerste vernoemd was. Hij vond dat zodanig niet leuk dat hij onze kinderen ook niet wilde vernoemen. Dat is ook niet gebeurd en gelukkig merk ik bij mijn moeder en schoonvader niets daarvan.
Lijkt je oudste toevallig duidelijker op jou dan de middelste? Best regelmatig trekken grootouders het kind dat het meest op hun kind lijkt voor. Als dit zo, dan zou ik het zeker openlijk met je dochters bespreken. Het is denk ik voor de middelste wel fijn als ze hoort dat het niet aan haar ligt, maar dat er een domme reden voor is. Ik zou ook sowieso heel duidelijk (en vaak) uitspreken dat het gedrag fout is en dat het aan oma en opa en niet aan haar ligt.
Mijn moeder betrap ik er ook meermaals op. Zij trekt mijn dochter van de tweeling erg voor tov tweelingbroer en nr 3. Nu zijn de 2 die minder aandacht krijgen ook gewoon minder vatbaar voor haar. Ze heeft altijd wel iets en wil vooral zelf aandacht. Mijn oudste dochter is gevoelig en gaat vaak met haar spelen of boekje lezen. Laatst heeft ze uitgelegd dat opa (mijn vader) overleden is en hoe en wat. Way too much details voor een 3 jarige waardoor ze echt van slag was. Ik let dus ook even wat strenger op...
Mijn oudste lijkt zeker op mij, dus dat kan al een reden zijn. @Champetter dat is ook naar zeg! Ik snap dat je nu beter gaat opletten, zoiets verwacht je toch niet. Ik herken het karaktertrekje ook wel, mijn oudste is ook heel empathisch, de middelste trekt meer haar eigen plan en lijkt 'lichter' in het leven te staan. Bedankt iedereen voor alle reacties en tips om hier nog beter mee om te gaan!
Mijn stiefmoeder trekt mijn oudste niet voor, maar vindt hem wel makkelijker om mee om te gaan. Mijn eigen moeder vindt juist mijn tweede makkelijker en heeft meer moeite met de oudste. Dit hebben we nooit zo benoemd naar de kinderen, er is ook absoluut geen verschil in liefde, maar eigenlijk vond ik het wel fijn om uitgesproken te hebben. Juist als er wel iets zweeft en niets wordt gezegd, gaat het broeien. Het is onmogelijk om altijd gelijk te geven (al doen mijn schoonouders uitermate hun best), maar in de kern moet er gelijkwaardigheid zijn. Anders is het voor alle betrokkenen schadelijk, ook voor degene die wordt voorgetrokken. Het is alleen wel heel lastig om mee om te gaan als het niet herkend wordt.
Drie is wel jong, maar je zou er toch al best iets feitelijks over kunnen zeggen. Wellicht snapt ze het nog niet volledig, maar als ze giste dat oma raar doet (op het moment dat zij dit zo zou ervaren natuurlijk) en zij gewoon lief is begrijpt, hoeft ze minder aan zichzelf te twijfelen. Maar minder tijd bij oma lijkt me sowieso ook een goede oplossing als het kwartje bij oma maar niet zou vallen.
Hier is in mijn ogen hetzelfde. Onze oudste druk en soms vervelend kindje word achtergesteld. Hij heeft het zelf niet in de gaten maar ik zie het heel erg. Klopt dus ook dat hij vaak duwt of afpakt maar heus niet altijd. Daardoor krijgt ie weer te horen waarom doe je nou zo raar? Doe eens niet. Blablabla. Ik kan het niet aanzien. Kan niet goed verwoorden maar mijn gevoel is er niet goed bij. Heel verdrietig word ik ervan maar heb het nog ooit aangekaart.
Geen herkenning of tips mbt voortrekken maar vind het ontzettend sneu voor je meisje. Helaas willen mensen zelf vaak niets inzien. Mijn moeder stort zich nogal eens op de kinderen die vaak even nodig hebben om de kat uit de boom te kijken. Ik zeg daar wel eens wat van en dan krijg ik als antwoord: nee hoor, dat doe ik niet. Op het moment dat het gaande is zeg ik er wel eens wat van en dan lukt het soms om even door te dringen. Zelfde als met lekkers geven. Mijn zoontje was 5 maanden en ze wilde hem een lepeltje slagroom geven, terwijl ze weten dat ik dat absoluut nog niet wil op die leeftijd. Op het moment zelf bond ze in maar toen ik het later er weer over had wist ze van niks en dat deed ze nooit hoor. Ik herinner me toch heel goed dat die lepel al bijna in zijn mond zat. Ik blijf het herhalen en zit erbovenop tot het niet meer nodig is.
Ik merk dit dus heel erg bij mijn vriend en schoonzus. Mijn schoonmoeder doet voor schoonzus alles en die word compleet de hemel in geprezen en mijn vriend word soms behandeld alsof hij dom is. Bijvoorbeeld in de kraamweek ging ze elke dag koken bij schoonzus en bij ons is ze 2 keer geweest in de kraamweek. Mijn vriend heeft haar hier laatst zelf op aangesproken maar ging maar even goed. Ik vind niet dat het aan mij is er wat van te zeggen , is tenslotte zijn moeder en hij is oud en wijs genoeg om dit zelf te doen. Vind het wel moeilijk om te zien want ik ken dit vanuit mijn jeugd helemaal niet
Hier werden in eerste instantie de kinderen van de broer van mn ex voorgetrokken. Die kregen van alles en onze kinderen niks of minder. Niet alleen met kadootjes, maar ook met uitstapjes. Inmiddels is het bij mn dochter redelijk bijgetrokken, omdat zij dus ook gewoon vraagt waarom zij niets kreeg. Maar de 2 jongsten krijgen gewoon niets, Terwijl de middelste het nu ook door heeft dat zijn zus wel wat krijgt en hij niet. Maar ze zit ook altijd op hem te zeiken, ze kan niet met hem omgaan.