Teleurgesteld in geslacht baby

Zoals ik zei, ik snap wel wat mensen bedoelen. En wat ik ook zei, natuurlijk wil iedereen het liefst een gezond kind. Maar ik vind het tóch een beetje een vreemde uitspraak. En tja, voor mijn dochter, zij is hartstikke blij en gelukkig. Ik weet niet of zij gelukkiger zou zijn als ze geen verstandelijke beperking had. Maar wat ik ook al aangaf, mijn dochter heeft verder geen enkele lichamelijke beperking, slikt geen medicijnen, heeft geen operaties oid nodig, dus ik kan me voorstellen dat dat de situatie ook alweer anders maakt. Zij ondervindt er geen hinder van dat ze wat “mankeert”.

 

Een lichte voorkeur kan ik me voorstellen, dat je in de rouw raakt als het anders is dan gehoopt.. dat niet. Elk kindje is toch een geschenk?
Mocht nog een kindje ons gegund zijn, zou ik een jongetje leuk vinden.. maar met een meisje ben ik net zo blij. Als we ooit nog een kindje in onze armen mogen sluiten, ben ik de gelukkigste vrouw op aarde.

Mijn eerste dochter heeft een hartafwijking en onze tweede dochter zijn we verloren. Ook ik ben iemand die zegt 'als het maar gezond is'. En niet omdat ik er anders minder van hou, maar omdat het kindje dan veel ellende bespaard blijft. Juist door wat we al mee hebben gemaakt, besef ik hoe belangrijker gezondheid is. Maar ook een kindje met een beperking is meer dan welkom hoor .

 

Nou ja, er hoeft verder ook geen discussie oid over te ontstaan, dat was niet mijn insteek. Het was meer vanuit de gedachte van de schijnbare maakbaarheid van van alles tegenwoordig.

Gelukkig zijn we het er vooralsnog allemaal over eens dat een jongen net zo welkom is als een meisje.

 

Wat vreselijk dat jullie je dochter zijn verloren.

Misschien was/is mijn gedachte ook wel wat kort door de bocht geweest. Zoals de meeste mensen redeneer ik ook toch voornamelijk vanuit mijn eigen situatie.

 

Wij wisten bij beiden het geslacht niet van tevoren maar stiekem hoopte ik op een meisje. Maar dat komt ook omdat ik, sinds klein meisje, als droomde van een dochter. Als het een jongetje geweest was was ik net zo blij geweest hoor. Maar in mijn familie kunnen de jongens meer belast zijn met psychische problemen.

Bij de 2e wisten we het geslacht ook niet en kregen we veel te horen: nu hoop je zeker op een jongen. Nou, nee. Het maakte me toen ook niet uit wat het zou worden. Ik heb na de geboorte ook wel gehoord: wel jammer he, dat het weer een meisje is.
Nee, ik ben gezegend met 2 mooie kinderen en daar ben ik heel erg dankbaar voor.

 

Wat een verhalen! Mijn schoonvader wilde liever een jongetje, omdat het beter was voor mijn man! Hij was niet blij met een kleindochter. Hij had graag zich ook bemoeid met de opvoeding, want wij ( mijn man en ik) kunnen het niet. We zien ze gelukkig nauwelijks, want ze zijn allebei geschift.

 

ik had geen voorkeur en mocht er ooit een tweede komen dan heb ik weer geen voorkeur.
Het is mijn vlees en bloed en wat voor geslacht daarbij hoort maakt mij helemaal niks uit.

 

Ik had wel een voorkeur. Ik blijk zwanger van een jongetje en was erg teleurgesteld.
Mijn eerste zoontje is overleden met 32 weken. Ik heb toen een gezonde dochter gekregen (met 39.4 weken geboren). Vervolgens weer zwanger geweest van een jongetje en deze is ook overleden met 32 weken. Toen ik hoorde dat ik nu weer van een jongetje zwanger ben was ik echt heel erg teleurgesteld. In je hoofd zit namelijk dat het met jongetjes niet goed gaat en met meisjes wel. Inmiddels ben ik aan het idee gewend en heb ik mij er ook op ingesteld dat dit echt de laatste zwangerschap is. Dus of ik blijf gelukkig met alleen mijn dochter of ik krijg er alsnog een zoontje bij. En de gynaecoloog heeft mij gerust kunnen stellen dat het echt niet met het geslacht heeft te maken. Dus ik duim dat het deze zwangerschap goed gaat.

 

Ik wil dolgraag een jongen!
Zou ik terleurgesteld zijn als het een meisje blijkt te zijn.
Weet niet misschien eventjes 5 min ( denk dat het meer het schakelen is)
Maar ben met een meisje net zo gelukkig

 

De eerste is door een fout bij de bevalling overleden een week na de geboorte. En ons derde kindje is in de buik overleden door een slechte placenta.

 

Idd vreselijk..

Ik noet ook wel zeggen dat ik een voorkeur had. Vroeger wilde ik juist graag een jongen. Maar er worden bij ons al 4 generaties alleen maar vrouwen geboren. Dan raak je er toch wat meer aan gewend, al die meiden. Ik ben zelf ook echt zon jongensmeisje trouwens. Hekel aan jurken enzo. Maar goed. Deze kleine was niet helemaal de bedoeling en ik zal er dan ook grotendeels alleen voor staan (met hulp van vrienden en familie uiteraard). Op 1 na hebben mijn vriendinnen ook allemaal meiden. Ik dacht dus: nou als ik een meid krijg, is dat gewoon 'handiger'. Ik 'ken' alle onderdelen. Weet hoe het werkt. Geen geklooi met: welke kleedkamer moeten we nou nemen enz. Enz.

Vlak voor de 16 weken echo kreeg ik steeds vaker het gevoel dat het een jongen was. Eenmaal daar was ik daar al van overtuigd en werd dit bevestigd. Toen ik het hoorde moest ik huilen. Niet van teleurstelling. Maar ik weet ook niet goed waarom wel mijn familie is door het dolle (waren ze met een meid ook geweest hoor) maar hij word dus wel geboren tussen alleen maar vrouwen
Soms zie ik nog wel eens superleuke meisjes kleren en denk ik: ja, toch jammer.

Maar ik weet wel zeker dat ik van hem net zo veel zal houden als wanneer hij een meid was geweest.

 

Al die oordelen altijd. Natuurlijk weet ieder dat het een jongetje of een meisje is en dat je dus kans hebt op één van beiden. Maar dat is logica, dat werkt niet altijd als je een emotionele reactie hebt. Er worden hier extreme voorbeelden gegeven van mensen die abortus zouden willen omdat hun kind niet van het gewenste geslacht is en ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat die mensen niet goed bij hun hoofd zijn. Echter, een voorkeur hebben, daar heb je niet altijd controle over denk ik. Als je een ongewenste uitslag moet verwerken, betekent dat niet dat je niet blij bent met wat je krijgt, of dat je minder van je kindje houdt. Je rouwt om wat je niet krijgt, niet om wat je wel krijgt. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten: je kan best verdrietig zijn om wat je niet krijgt en tegelijkertijd blij zijn met wat je wel krijgt. Gevoelens zijn nou eenmaal ingewikkeld en soms tegenstrijdig.

 

even off topic
Ik sta zeker aan de kant van de echoscopiste in dit verhaal. Maar onprofessioneel is ze sowieso als ze dit verhaal aan jullie heeft verteld. Dat ze dit ventileert tegen haar collega's, ok, maar niet tegen een patient.

 

Dubbel

 

Ik herken hier wel een beetje in, qua voorkeur hebben. Alleen is het blijkbaar een beetje taboe om dat eerlijk toe te geven. Terwijl er anderzijds wél vaak door de omgeving wordt verwacht dat je bijvoorbeeld na een zoontje, bij de volgende zwangerschap graag een meisje wilt. Ofzo.

Bij mijn eerste zwangerschap had ik mrgreen het gevoel dat het een meisje was. Dat 'zag' ik al voor me qua toekomstbeeld. En bij de 20-wekenecho werd dat bevestigd. Ik merkte toen al bij mijn vriend dat hij heel erg opgelucht was, alsof hij een jongen niet leuk had gevonden (terwijl ik toen echt geen enkele voorkeur had, alleen voorgevoel).

Bij deze zwangerschap heb ik weer dat sterke gevoel, dat deze keer zegt dat het een jongen is. Bij de echo van afgelopen dinsdag (14+2wk) dacht de verloskundige ook dat het een jongen is, maar ze durfde het niet zeker te zeggen. Mijn vriend bleef stil.
En in de auto maakte hij de opmerking: "Zul je zien, wilde je eigenlijk al geen 2e kind, wordt het ook nog een jongen..."

Hij zit momenteel thuis met een burn-out, dus hij zal wellicht niet helemaal menen wat hij zei. Maar ik weet wel zeker dat hij liever nog een meisje zou krijgen. Hij zegt zelf ook dat hij niks met jongens heeft, terwijl ik juist zo'n gevoel heb dat er nog een zoon bij mij 'hoort'.
Niet persé dus dat ik een zoon wíl, maar dat die nog wel ooit komt.

Beetje vaag misschien, gevoel is soms lastig te beschrijven...