De overstap van twee naar drie kinderen ervaring?

Ben ook benieuwd. Lees even mee.

 

Ik ben ook benieuwd. Al vond ik zelf van 0 naar 1 veeeeel zwaarder dan van 1 naar 2. Dus ik verwacht dat je die derde er dan ook wel bij doet

 

Ik vond van 1 naar 2 ook zwaarder dan 0 naar 1, puur door vermoeidheid en geduld... jeetje haha.

 

Ja ik vond 0 naar 1 zwaarder omdat mijn hele wereld veranderde. Ander ritme, verantwoordelijkheid, je relatie wordt anders, onzekerheid, altijd plannen (en een huilbaby ) De tweede was ik dat leven al gewend en een stuk zekerder dus ging hij er zo in mee (en een easy baby)

Wij twijfelen ook. Of nee ik twijfel erg. Mijn man wil het sowieso een derde.
Ik zie vooral praktische bezwaren in drukte, en combinatie werk en aandacht andere kinderen, aandacht voor mezelf en elkaar. Financieel en materieel praktisch ook wel maar die zijn wel op te lossen.

Ik zei altijd 2 kinderen. En gek genoeg heb ik nu dus steeds het sterke gevoel dat er nog 1 bij hoort. Terwijl me dat eigenlijk dus helemaal niet handig lijkt

 

Ik vond van 2 naar 3 het zwaarste. Komt misschien ook omdat onze derde dagen en nachten huilde (bleek medische oorzaak te hebben).

Nadat daar wat aan gedaan was, is hij een makkelijk kind en gaat/moet hij mee in het ritme van de andere twee.

Maar drie kinderen waarvan de oudste vier jaar is, is gewoon druk. Je moet ze toch bij veel dingen helpen.

Van 1 naar 2 vond ik de minst grote verandering!

 

Ik vond de overstap van 0 naar 1 en van 1 naar 2 niet zwaar. Van 2 naar 3 vond ik wel heel zwaar. Het heeft wel even geduurd voordat ik mijn ritme weer te pakken had. Nu gaat het heel goed. Mijn jongste is heel makkelijk en huilt weinig.

Nu vind ik het ook niet meer zwaar. Wel ontzettend druk, vooral als ik 's morgens weg moet. Gelukkig gaat de oudste nog niet naar school en hoef ik maar 1x te haasten omdat ze dan om 9.00 uur op de peuterspeelzaal moet zijn.

Nu zitten mijn kinderen qua leeftijd ook erg dichtbij elkaar, maar het is zo leuk.

Als je vragen hebt mag je een pb sturen.

 

Ik vond van 0 naar 1 heel zwaar. Van 1 naar 2 deed ik fluitend en van 2 naar 3 vond en vind ik dan weer heel zwaar. Dat komt vooral omdat 1 en 3 huilbaby's waren, maar ook omdat de oudste kinderen nu al van alles moeten waardoor die 3e steeds mee op sleep moet (en dat vindt 'ie dus afschuwelijk). Iedereen zei dat die derde daar vanzelf aan zou wennen, maar hij is nu drie dus ik denk niet dat het nog gaat gebeuren...
Dat gezegd hebbende zijn wij natuurlijk toch weer stapelverliefd op ons derde kind en ook zijn grote zussen zijn helemaal dol op hem. Die hebben nog nooit gezegd dat ze moeite hadden met de nieuwe situatie en zijn een grote hulp. En die kindjes samen...dat is dan wel weer gewoon het mooiste wat er is.
Succes met het doorhakken van de knoop!

 

Dat is zo afhankelijk van je situatie, gezondheid, kinderen...
1/2/3 waren easy maar 4 was pittig door halve zwangerschap plat liggen, veel minder hulp van man en daarna een baby die heel veel huilde. Kan ik 1/2/3 overdoen zou 5 weer makkelijk zijn maar met nog een keer 4 weer retezwaar

 

Ik vond de overgang van 2 naar 3 heel zwaar. Veel mensen die zeiden dat je een 3e er wel even bij doet. Nou ammehoela dat viel tegen. De 3e was ontzettend pittig en ik kreeg daarbij een pnd. Het zijn een paar heel zware jaren geweest.
Desalniettemin, wel alle moeite waard.

 

Ik vond van 2 naar 3 ook best zwaar. De jongste is echt heel makkelijk maar ik vind de aandacht verdelen soms echt pittig.

 

Mijn gezin is misschien niet helemaal representatief voor je vraag. Maar ik vond het behoorlijk heftig van 2 naar 3. Mijn derde was al 2,5 jr toen ze bij ons kwam wonen met nauwelijks ‘mentale voorbereidingstijd’. We kregen een telefoontje dat er een pleeggezin werd gezocht voor een meisje en 4 dgn later stond ze letterlijk op bij ons op de stoep.
Maar van 3 naar 4 kinderen vond ik dan weer een makkie, ook al is was mijn zoon als baby het meest eigenwijs van allemaal.

 

Hier was het inderdaad zo dat ik het er bij deed. Maar dat lag aan het grote leeftijdsverschil tussen 2 en 3 en nr 3 was een makkelijke baby (overigens nu ook een makkelijke peuter). Nr 4 was in het begin echt een uitdaging, nu is het gewoon lekker druk

Je kan het dus niet van te voren zeggen, maar ik weet wel dat als ik nog een stuk jonger was geweest, er ook weer meer leeftijdsverschil tussen had gezeten. Ik ben toch meer een 1 op 1 moeder zeg maar. Maw als ik moet koken, een huilende peuter aan mn been heb en ondertussen nog een krijsende baby in zn stoel moet zien te entertainen ben ik niet echt op mn best zullen we maar zeggen

 

Overgang van 2 naar 3 vond ik het minst zwaar. De 3e draaide gewoon meteen mee met het bestaande ritme, maar dat hebben we ook zo gestuurd. De andere kids zijn al een bepaald ritme gewend de baby nog niet dus die moest mee.

Ik heb geen borstvoeding gegeven. Dat zag ik na eerdere ervaringen en het feit dat mijn dochters 2 en 1 waren toen de jongste geboren is, niet zitten. Was erg blij met die keuze. Gaf me zoveel rust. Mijn man kon ook flesjes geven, de nachten hebben we zo mooi kunnen verdelen. Toen hij weer ging werken en ik het alleen moest doen zonder kraamhulp was het even wennen maar had het ritme snel te pakken. Doordat ze hetzelfde ritme hadden lagen ze allemaal tussen 13-15 in bed en kon ik iets in huis doen en mijn rust pakken.

Die 3e erbij is mij mee gevallen. Al zal ik niet ontkennen dat het ook best wel zwaar is hoor.

 

Ik vond van 0-1 wennen, maar niet zwaar. Van 1-2 was een eitje. Van 2-3 was behoorlijk zwaar, ookal was onze nr. 3 geen moeilijk kindje. Wij hebben wel zware tijden gehad, hard werken, aandacht verdelen e.d.

 

Van 0 naar 1 vond ik een eitje. Er veranderde voor ons gevoel helemaal niks. Moet ook wel bekennen dat ik nooit eerder zo'n makkelijke baby (en kind, hij is het nog steeds ) had gezien. Hij huilde 1 kreetje na zijn geboorte en was direct daarna een tevreden baby, en dat bleef hij. Hij huilde zo goed als nooit als hij zijn fles maar op tijd kreeg.
Overgang van 1 naar 2 vond ik iets pittiger, omdat dochter de eerste weken best wat huilde, na medicatie voor verborgen reflux was dat over en ging het allemaal prima.
Overgang van 2 naar 3 was heel erg zwaar, maar dat lag aan onze zoon, niet aan de overgang an sich, want als hij minder had gehuild was het veel makkelijker geweest denk ik. Maar hij heeft tot 1,5 jaar veel gehuild, altijd gebroken nachten, en dan niet 1 keer maar regelmatig 10 keer eruit voor hem.
Daarna werd het wel makkelijker, maar hij blijft gewoon de nodige aandacht vragen, wat het soms best pittig maakt. Maar ik zou hem niet kunnen missen, heb vanaf de eerste seconde zo intens van hem genoten, ik had dat nooit willen missen

 

Van 0 naar 1 ging best aardig. Na 9 maanden gingen we vol overtuiging voor de tweede en dat terwijl ik het eerste jaar het minst leuke jaar vind. De tweede liet nogal op zich wachten en wat een lijdensweg werd dat. Hij kreeg niet voldoende bv, weigerde van mij fv en ik was zo moe en volcontinu verdrietig dat we eigenlijk wel genezen waren van kinderen krijgen. Nummer 3 kwam nogal onverwacht, maar gaat inderdaad super in het ritme mee. Op de momenten dat iedereen tegelijkertijd iets van me wil na

 

Ik vond en vind van 2 naar 3 best zwaar... ik heb altijd het idee dat ik een paar handen tekort kom