Dat bedoelt ze niet. Er zijn heel veel mensen die zo gezegd hersendood zouden zijn, OOK na de verplichte testen, en die later niet hersendood bleken te zijn. Best lullig als dan de stekker eruit getrokken was of organen eruit zonder verdoving... En dan altijd dat geklets over de wetenschap... het zal niet de eerste keer zijn dat de wetenschap ergens van overtuigd is en dat het later, na verbeterd onderzoek toch nèt even anders bleek te zijn.
Mijn man werkt op de IC en hersendood betekent voor de artsen daar dood. Je leeft dan echt niet meer. Er zijn zeer strenge protocollen waar artsen zich aan moeten houden voor je hersendood wordt verklaard. Er is dan echt geen enkele activiteit meer in je hersenen. Er gaat ook geen bloed meer heen. Het is onomkeerbaar. Je lichaam zit alleen aan een beademingsapparaat dat zorgt dat er bloed rondgepompt wordt en het lichaam wordt warm gehouden. Dit is allemaal kunstmatig. Het lichaam is alleen nog een omhulsel op zo'n moment zonder leven. Er zijn hier in NL helemaal niet "heel veel mensen" die geen hersendood bleken te zijn nahersendood te zijn verklaard.
Ik vraag me af waarom er zoveel dames zijn die zo hierop door blijven gaan. Ik heb ook heel veel gelezen over de vraag "is hersendood ook echt dood". En je komt inderdaad heel veel dingen tegen, zelfs complete interviews van mensen die dus hersendood verklaard zijn (verkeerde diagnose achteraf gebleken) die allerlei verplichte tests ondergingen (die schijnbaar echt gruwelijk zijn omdat je dus gewoon leeft en voelt) en zelfs konden horen dat er organen zouden worden uitgenomen. Terwijl ze dus niet konden reageren. Dan zijn er dus blijkbaar een behoorlijk aantal keren foute diagnoses gesteld. En of dat er nu 10,20 of 1000 zijn. Dit is voor mij, en heel veel mensen een reden om dan dus niet te doneren op de manier dat artsen je dus dood verklaren terwijl je niet zelf je laatste adem hebt uitgeblazen. Ik zou er ook niet aan moeten denken dat er in mij gesneden wordt en ik niet kan aangeven dat ik alles voel. Dat moet toch een ware nachtmerrie zijn
Wat jij beschrijft is locked in syndroom. Dat is inderdaad een gruwelijke situatie. Die aandoening werd vroeger vaak verward met een coma. Maar er is dan nog wel hersenactiviteit, dus niet hersendood.
Ik ben verrast door dit verhaal, zeker als het van een huisarts zou komen. Ik ken mensen die een donornier hebben ontvangen. Deze zijn enorm dankbaar dat zij een donornier hebben mogen ontvangen en deze goed is aangeslagen, en het verhaal is omgekeerd. Tijdens het dialyseren was de kwaliteit van leven laag, het was overleven ipv leven. Vlak voor het dialyseren ziek, en na het dialyseren ook, omdat de hele tijd door de waarden veel te erg schommelen, jaar in jaar uit. Vrijwel direct na het ontvangen van de nier kon het gewone leven weer worden opgepakt. De verbazing was juist hoe snel ze weer gewoon konden leven. Zij hebben echt een volwaardig leven teruggekregen, waardoor ze hun kinderen kunnen zien opgroeien.
Nee precies, en dat is juist het probleem! Blijkbaar wordt dus nog wel eens de verkeerde diagnose gesteld. Dus hoe weet je dan dat de arts die jou hersendood verklaard het bij het goede eind heeft. Zolang dat nog wel eens fout gaat, zou ik persoonlijk niet op die manier willen doneren.
Ik denk toch dat dit bij een harttransplantatie toch iets anders gaat. Je praat hier namelijk niet over een levensreddende ingreep, maar een tijdelijk levensverlengende ingreep, als je de kritische periode na transplantatie overleeft tenminste. Het is echt van een hele andere orde dan een ‘simpele’ bloedtransfusie. Een donorhart heeft namelijk maar een beperkte houdbaarheid en re-transplanteren gaat niet. Je kind zal dus nooit volwassen worden en het leven zal verre van zorgenloos zijn. Daar kun je voor kiezen natuurlijk, want een gegarandeerd zorgeloze toekomst heeft niemand, maar ik ken (wel is waar volwassenen) die ‘nee’ hebben gezegd tegen een donorhart, oa om deze redenen. Iemand zei een paar pagina’s terug tegen Mamabri ‘als je ZELFS je kind geen donorhart zou geven...’. Dat ‘zelfs’ snap ik dus niet. Ik sprak eens een meisje van begin 20 met een donorhart. Haar tijd (max ongeveer 15 jaar) zat er bijna op. Tuurlijk was ze blij dat ze leefde, maar wat een leven met zo’n tikkende tijdbom in je lijf. Zoveel zaken die wij als vanzelfsprekend nemen... want begin je nu wel of niet aan een vriendje, als je al weet dat ie er over een paar jaar waarschijnlijk niet meer bent. Misschien zou ik er ook voor kiezen om mijn kind dat leed te besparen en het kind te laten gaan (als ik zo sterk zou zijn op zo’n moment). Een kind is nog niet zo gebonden aan het aardse leven zoals volwassenen, door hun ervaring, levenswandel, vrienden, familiebanden etc. Maar goed, ook dit is weer persoonlijk.
Uh, nee hoor. Mijn vader is in het UMC Utrecht overleden. Het tijdstip waarop zijn hart en ademhaling stopten (een tijdje nadat alle apparatuur afgekoppeld werd) is als tijdstip van overlijden genoteerd. Ik heb hier zelfs zijn medisch dossier liggen maar het gaat me iets te ver om daar een foto van te plaatsen.
Ik betwijfel dit echt ten zeerste. Zou wel eens onderzoeken willen zien hiervan en dan ben ik ook echt heel benieuwd of er een volledig hersendood protocol is gevolgd en of dit in Nederland was
Dat snap ik toch écht niet. Iemand die hersendood verklaard wordt, wordt ofwel van de beademing gehaald, ofwel naar de operatiezaal gebracht als donor. In het eerste geval zou die persoon dan ofwel gewoon zelf geademd hebben, ofwel dood gebleven zijn. Als ze zelf konden ademen, hadden ze ook nog werkende lichaamsfuncties en zou er dus nooit een diagnose van hersendood kunnen gesteld zijn. In het tweede geval hebben ze het niet kunnen navertellen. Toch?
blijkbaar zijn er dus genoeg mensen die de diagnose hersendood kregen terwijl dat het niet was. Waarom wil jij zo hard proberen te beweren dat het niet zo is. Het maakt mij nml echt niet uit. Zolang het blijkbaar nog wel eens mis gaat op dat vlak, is er geen haar op mijn hoofd die op die manier achter orgaandonatie staat. Als jij dat wel wilt is dat toch prima.