Ik ben al heel lang samen met mijn man. Ik merk de laatste tijd eigenlijk pas dat ik niet meer gelukkig ben en hoe erg dit is. Ik voel me hier heel slecht onder en het gaat ook helemaal niet goed met mij. Al een tijdje niet. Mijn man is erg op zichzelf gericht. Is helemaal niet zo zorgzaam. Hij doet vooral de dingen die hij leuk vindt maar kijkt niet naar wat ik leuk vind. Als hij thuis is zit hij continu op de telefoon of kijkt tv. Ergens over praten gaat niet echt. Of hij heeft alleen oog voor tv of hij heeft de interesse niet. Een arm om me heen slaan doet hij nooit of een keer iets voor mij meenemen ook nooit. Het huishouden draait helemaal op mij evenals de zorg voor ons kindje, administratie. Eigenlijk zo'n beetje alles. Sparen voor ons kindje doet hij niet. Alles komt van mij wat er gespaard wordt. Hij heeft nooit geld daarvoor zegt hij. Dat klopt ook want hij staat elke maand in de min. Zo ook de meeste spullen hier in huis. Ik heb heel veel betaald. Handig is hij niet. Dus iets maken kan hij nooit zelf. Of ik moet het zelf doen of hij vraagt andere mensen. Alleen dit stelt hij uit. Dingen blijven heel lang liggen. De laatste tijd besef ik pas hoezeer ons gezin op mij leunt. Daarnaast is hij vaak ziek/grieperig. Hierdoor heb ik vaak de zorg voor hem en ons kindje. Zelf ben ik niet vaak ziek. Ik besef pas hoe ongelukkig ik ben. Ik mis een maatje. Iemand die er voor mij is. Interesse heeft en zorgzaam is. Ik ben er nu erg verdrietig Door Hoe erg ik dit mis. Ik vind het vaak ook niet fijn als hij thuis is omdat hij geen aandacht voor mij heeft. Ik denk dat het mij zou helpen om uit elkaar te gaan. Ik weet niet hoe je dit aanpakt. Ik heb geen baan. Dit Door depressie oa hierdoor. Ik heb geen mensen waar ik lange tijd terecht kan met ons kindje. Wie heeft er tips?
Wat er na het lezen van je verhaal als eerste in mij opkomt: heb je hierover met je man gepraat? Weet hij dit?
Kijken of je er met praten evt met hulp samen uit kunt komen. En in elk geval een baan zorkrn wellicht geeft je dat ook wat meer voldoening
Ja mijn man weet dat wel. Hij geeft mij er ook gelijk in. Hij belooft dan ook verbetering. Maar dit maakt hij nooit waar. Werk zoeken is moeilijk. Ik ben vandaag bij een instantie geweest die mensen begeleidt naar werk. Deze gaf aan mij wat labiel te vinden en dat het beter was als ik eerst weer in balans kom alvorens te gaan werken.
Dan lijkt het me beter om eerst hulp voor jezelf te gaan zoeken alvorens je zulke levensveranderende beslissingen als een scheiding gaat nemen. Zeker omdat je ook nog een zoon?dochter? hebt om aan te denken. Eerste stap lijkt mij dus je huisarts. Succes!
Vroeger was het in mijn ogen wel minder dan nu. Daarnaast zijn er een aantal mensen weggevallen die sommige gemis compenseerden. Dit maakte ook een groot verschil.
Ok. Ga dan na hoe je dat gevoel weer terug kan oproepen. Hebben jullie meer tijd samen nodig? Waar lachten jullie samen om? Wat waren jullie gedeelde interesses? Etc. Want er is ooit iets geweest dat je destijds leuk en aantrekkelijk vond aan hem. Dat je dat nu niet meer voelt, wil niet zeggen dat dat er niet meer is.
Het lijkt mij verstandig om beiden hulp te gaan zoeken, hebben jullie al relatie therapie gehad? Want jij bent deprissief zeg je en ik denk dat jullie beiden het anders ervaren. Misschien heeft hij ook dingen op zijn lever maar heeft het liever niet over, want dit is nu jouw perspectief van het verhaal. Daarnaast misschien durft hij nog niet de stap te nemen voor hulp, je neemt nu een snelle besissing vanuit emotie. Je hebt wel een gezin, het is niet zo dat je er alleen voor staat. Zo ervaar jij het in jouw belevenis maar toch vind ik het te snel om aan scheiden te denken als er ten slotte nog geen oplossingen zijn voldaan! Ik zou toch maar eerst een afspraak maken bij de huisarts zodat je terecht kan komen bij de psycholoog en zo kan je verder kijken wat het beste voor jullie is.
Zie je op dit moment ook nog de leuke kanten van je man? Ik denk dat het beter is om eerst zelf eerst weer gelukkig te worden en je beter in je vel gaat zitten. Dan kan je alles misschien ook meer aan en je weer ruimte vinden om de leuke dingen van je man weer te zien. Sterkte!
Ik vind het heel naar en verdrietig voor je maar jouw verhaal is dus precies de reden waarom mijn ouders er altijd bij ons hebben ingestampt om voor onszelf te kunnen zorgen. Financieel, materieel, emotioneel enz. Nooit afhankelijk zijn van je man. Eigen vrienden hebben. Het is nog niet te laat voor je maar dan zul je echt zelf je schouders eronder moeten zetten! Sterkte!
Lieve Tinkerbell, Wat vervelend dat je je niet meer gelukkig voelt. Als ik je verhaal lees, snap ik ergens wel dat je je stoort aan je vriend. Maar net als wat de anderen hierboven al schrijven, denk ik dat het heel verstandig is om er met iemand over te praten. Dat lijkt een hele grote stap en dat is het ook. Maar als ik je zo lees, dan denk ik dat je heel veel kunt (terug)winnen door die stap te zetten. Zelfs bij de instantie waar je geweest bent, gaven ze aan dat het belangrijk is om je weer ‘sterker’ te maken. Je schrijft dat de zorg voor jullie kindje helemaal bij jou ligt. Ik weet niet hoe oud hij/zij is en of jullie kleine al naar school gaat? Anders zou je in de tijd dat hij of zij op school zit, ook wat voor jezelf kunnen gaan doen. Want je schrijft dat je niet gelukkig bent, maar er zullen vast dingen zijn die je wèl leuk vindt om te doen. Het is ook belangrijk om van jezelf te houden en jezelf lief en leuk te vinden. De moeite waard te vinden. Niet alleen als Mama van... of Vriendin van... maar ook als Ik Tinkerbell. Gun jezelf dat. Nu zit je thuis, zonder werk. Geen puf om te solliciteren. Maar tegelijkertijd baal je ervan dat je geen werk hebt en voel je je daardoor misschien ook weer wat ‘zinloos’. Maar daar kun je aan werken! Met bijvoorbeeld een therapeut. Zorg er bijvoorbeeld ook voor dat je iedere dag minstens een uur naar buiten gaat. Bijvoorbeeld de natuur in. Of een park. Bos. Zee. Wat dan ook. Wandelen, fietsen. Misschien zelfs hardlopen? Weer of geen weer. Het is gezond en de buitenlucht kan echt je hoofd wat opfrissen. Stel vaste piekertijden in. Schrijf je negatieve gedachten op. Je ergernissen. En weet je, wat jij schrijft over je vriend... ik kan me ook voorstellen dat hij het lastig vindt om zich ergens mee te bemoeien. Misschien dat hij het op zijn manier wel probeert, maar ook bang is dat hij het in jouw ogen niet goed doet. Ook richting jullie kind. Want jij bent het meest bij jullie kleine. En voortdurend alleen maar oog voor de tv (of een iPad of telefoon), ja, kan me voorstellen hoe irritant dat is. Maar wie weer is dat voor hem ook vlucht gedrag. Misschien weet hij ook niet goed wat hij wel/niet tegen je kan/ durft te zeggen. Wat hierboven ook al staat, samen weer iets leuks doen. Even uit jullie ritme. Misschien de kleine een keer een nachtje laten logeren ergens en weer eens ouderwets uitslapen. Om in alle uitgeslapen rust weer proberen de leuke dingen van elkaar te zien... jij van hem, maar hij ook van jou! Want ik kan me voorstellen dat jij momenteel ook niet de vrouw bent, waar hij voor gevallen is. Nu bij hem weg gaan lijkt me heel zonde. Want je zit niet lekker in je vel en dan zie je alle negatieve dingen door een vergrootglas. Eerst zelf weer lekker in je vel te komen zitten. En hulp vragen via de huisarts, is in dat opzicht alleen maar een sterk teken. Soms heb je wat hulp nodig om weer de leuke kanten van jezelf te zien . Zo, een heel verhaal. Wens je heel veel sterkte! En hoop dat je gauw weer de dingen wat positiever kunt en wil zien! Liefs
Ik herken het voor een deel wel, dus daarom even een directe vraag: geef je hem de kans überhaupt wel om iets te doen? Mijn man is ook heel passief, terwijl ik juist heel erg assertief ben. Ik regelde gewoon alles in huis, maar kon daar dan wel weer stiekem van bslen. Op een gegeven moment liet ik dingen gewoon liggen in de hoop dat mijn man het zou oppakken.... gebeurde natuurlijk niks. Uiteindelijk heb ik mezelf aangeleerd om hem gewoon "aan het werk te zetten". Klinkt wat gek, maar in feite komt het er op neer dat ik bijv. zeg "ik help de kinderen even met douchen, wil jij dan ondertussen de was even ophangen?". Kinderen trokken ook alleen naar mij en daar baalde mijn man dan ook weer van.... Wanneer mijn kinderen nu bijv. met mij willen fietsen dan laat ik mijn mijn gewoon gaan, sportclubjes doen we om en om, enz. De band met de kinderen is daardoor ook veel beter geworden Dit soort dingen veranderen natúúrlijk niet in 1 week en het vreet ook best wat energie, maar uiteindelijk is iedereen hier in huis weer helemaal happy Sterkte!
Hey ik herken je verhaal uit mijn eerdere relatie alleen ik had werk en was in principe financieel onafhankelijk. Maar toch roept jouw verhaal bij mij ook een vraag op. Hoe kan het dat hij werkt en altijd rood staat en jij niet werkt en spaart?? Dat begrijp ik niet helemaal, onderhoudt hij jou dan financieel? De emotionele steun die je mist is niet met geld op te lossen maar misschien heeft hij wel geldzorgen en niks is minder dan dat.
Mee eens! Ik heb altijd moeite met dit soort verhalen heel serieus te nemen als ik maar 1 kant hoor. Je komt niet van de 1 op de andere dag in deze situatie. Daar gaat heel lang langs elkaar heen leven en slechte communicatie aan vooraf. Ik denk dus dat je een heel stuk terug in de tijd moet gaan en zelf ook opnieuw initiatief moet tonen om aan je relatie te werken. Aandacht, tijd en oprechte interesse in elkaar. Daarbij denk ik ook als je zelf niet lekker in je vel zit, ga je dat afreageren. Zo komt het op mij ook wat over. Hij zit veel op zn telefoon.. is natuurlijk ongezellig, maar is het heel erg? Ik bedoel misschien heeft hij die ontspanning soms nodig. Als jij op die momenten ook je ontspanning hebt (sport/hobby of iets) hoeft het niet schadelijk te zijn. Spreek elkaars verwachtingen uit op alle vlakken; financieel, huishoudelijk en tijd voor elkaar en ga ervoor.
Er zijn veel reacties gekomen, ik zal proberen overal op te reageren. Voor ik in deze situatie terecht kwam heb ik altijd gewerkt en ben ik eigenlijk altijd financieel onafhankelijk geweest. Mijn man kan heel slecht met geld om gaan en zo lang ik hem ken staat hij elke maand in de min. Ongeacht wat hij verdient. Hij doet gewoon zijn eigen dingen die hij leuk vindt en kijkt niet naar wat we samen moeten bijdragen. Toen ik mijn man leerde kennen had ik zelf best wat spaargeld. Hierdoor is hij altijd heel makkelijk geweest dat ik dan dus alles betaal. Achteraf gezien heb ik dit ten onrechte geaccepteerd en had ik dit nooit moeten doen. Nu geef ik dit vaak aan maar toch valt het kwartje niet. Als ik weiger nog bij te dragen dan flipt hij helemaal. Hele rampscenario's komen er dan voorbij. Helaas ben ik mijn ouders op jonge leeftijd verloren, dus wat dat betreft ben ik al jong zelfstandig geworden. Ik heb altijd veel alleen gedaan en ook voor mezelf gezorgd. Op dit moment heb ik geen inkomen meer maar leef ik noodgedwongen van het erfdeel van mijn ouders. Ook hierin is mijn man heel makkelijk. Hij vindt nog steeds dat ik veel meer geld heb dan hem dus dat ik dan dus alles betaal. Dat als ik zo nog lange tijd doorga ik de erfenis van mijn ouders niet meer heb lijkt hem niet te interesseren. Hij kijkt alleen per maand wat er nog betaalt moet worden. En geeft dan vaak aan dat hij alweer in de min staat. Dus hij kan niets bijdragen. Ik vind dit achteraf heel erg dat hij zo met mij om gaat en totaal niet zorgzaam naar mij toe is. Het dringt nu pas tot me door. Ons kindje is een peuter, dus nog erg afhankelijk van ons. Met ons kindje onderneem ik wel dingen, ga naar buiten toe, wandelen, ook andere dingen. Dus samen doe ik ook leuke dingen. Tijd voor mezelf is wat anders. Ons kindje hangt heel erg aan mij. Als ik even weg ga om iets voor mezelf te doen begint ons kindje meteen te huilen. Vaak horen we dan bv: ik heb buikpijn of zoiets. Mijn man kan daar niet tegen want die is dan bang dat ons kindje gaat kotsen etc. Dus die heeft dan liever dat ik thuis blijf. Zo word ik ook niet echt gestimuleerd om iets voor mezelf te doen. Dat vind ik jammer. Want ik heb dat wel nodig. Mijn man mag zeker veel meer met ons kindje doen. Maar hij wil dat zelf niet lijkt het. Hij wil of met mij samen alles doen met ons kindje of laat het aan mij over. Zo heb ik nooit rust. Hij vraagt mij voor alles erbij. Ons kindje wil ook vaak alleen maar door mij omgekleed worden bijvoorbeeld. Als mijn man het dan doet lukt dit niet door de wilde bewegingen bv. En mijn man geeft dan snel op. Roept mij weer erbij. Dat hij veel op de telefoon zit vind ik wel erg. Hij doet dat zelfs onder het eten. Een gesprek is niet mogelijk. Af en toe op de telefoon of tv of iets anders voor zichzelf vind ik geen probleem, maar ongeveer 24/7 je eigen plan trekken, dat trek ik niet meer. Ik heb het al vaak aangegeven, hij belooft verbetering maar doet er niets mee. Gisteren had ik dat gesprek bij die instantie. Ik kom thuis, mijn man vraagt niks. Hoe het geweest was of zo. Dan moet ik er zelf over beginnen. Dat zijn de dingen die ik bedoel. Ik mis zo erg iemand die met mij begaan is.
Ik zou beginnen met hem zeggen dat jij zijn negatieve saldo niet meer aanvult. Sluit een gemeenschappelijke rekening af, stort daarop beiden een afgesproken bedrag op, en vor de rest moet hij zich maar redden. Je kunt hem wel aanbiden dat jij alle financien doet maa dan krijgt hij gewoon leefgeld. Je hoef de erfenis van je ouders er natuurlijk niet door te jassen.