We hebben ook een gezamelijke rekening voor vaste lasten. Maar dat komt meestal niet uit. Vooral de boodschappen zijn er halvewege de maand niet meer van te betalen. En dan gaat hij er maar vanuit dat ik de boodschappen betaal. Want hij heeft niets. Ik heb al vaak aangegeven dat ik dat niet vanzelfsprekend betaal maar dat wordt drama. Ik ben er echt moe van. Gewoon het feit dat hij zich totaal niet druk maakt over het opraken van die erfenis vind ik heel erg. Dat dringt sinds kort pas tot me door. Daarom vind ik het ook zo erg allemaal. Het gebrek aan zorgzaamheid.
Ik zou eerst eens de inkomens gelijk trekken, dus beiden betalen of leggen in op een rekeningen waar alles vanaf gaat. Idd Gezamelijke rekening. Daarnaast moet je tijd voor jezelf maken, als je er immers niet bent, moet hij zich bezig houden met jullie kind en zal daar ook handiger worden en het kind zal leren te dealen met papa. Verder werken aan mezelf (ik las depressie) en ga werk zoeken wat je leuk vindt. Je man is een volwassen man en jij hoeft hem niet te verzorgen, je bent niet zijn moeder. Ga voor jezelf na, hou je nog van hem? Willen jullie werken aan de situatie?
Zeg dat je zelf ook geen geld meer hebt! Lekker makkelijk dit! Aangeven is blijkbaar niet genoeg en moeten jullie samen gaan zitten over wat er betaalt moet worden en wat het geld van de boodschappen is (of pin dit direct in het begin van de maand dan kan hij er niet mee bij en hebben jullie geld genoeg).
Werk zoeken wat ik leuk vind is ook lastig. Ik heb er geen ervaring mee en je moet dan een opleiding volgen. Soms 4 jaar. Ik kan niet 4 jaar zonder inkomen doen. Het werk wat ik deed dat wil ik eigenlijk niet meer. Ook daar hebben we vele discussies over. Dat ik toch dat werk moet doen. Maar ik weet dat ik daar echt niet gelukkig van word.
Eerlijk gezegd heb ik er zelf geen zin meer in in deze relatie. Ik ben zo ontzettend moe ervan. Ik mis echt een maatje die er voor me is, ook zorgzaam naar mij toe. Dat is er gewoon niet. En ik trek dat niet meer. Ook mijn gevoel overal alleen voor te staan. Of niet gemotiveerd te worden iets voor mezelf te doen. Het maakt mij allemaal alleen maar slechter. Ik denk oprecht dat ik het prima zou redden alleen met ons kindje want ik doe nu ook al alles alleen. Zo voel ik dat dan. En het scheelt ook een hoop ergernissen over dingen denk ik. Het zal in het begin wel moeilijk zijn. Maar ik denk dat de grote dip/depressie waar ik nu in zit voor een groot deel door deze relatie komt. En dat dringt nu pas tot me door. Ik denk dat als ik alleen met ons kindje verder ga dat ik dan eerder gemotiveerd ben dingen te ondernemen en ook werk te zoeken. Dat denk ik dan.
Met alle respect maar als je een eigen inkomen wilt dan zal je toch minder kieskeurig moeten worden. Tuurlijk is leuk werk belangrijk maar wat nog belangrijker is dat je je rekeningen kan betalen aan het eind van de maand. Pak alles aan en zoek vanuit daar verder naar een functie die je meer aanspreekt. Voor wat betreft de situatie met je man kan ik je eigenlijk geen advies geven. Zoals je hem beschrijft vind ik hem maar een flierefluiter en profiteur. Ik vind daar wel iets van maar denk niet dat je met mijn mening geholpen bent. Wens je wel heel veel succes er mee, lijkt me verschrikkelijk.
normaal gesproken ben ik het met je eens maar in dit geval niet wbt het werk. Ik ben gister bij een instantie geweest en deze gaf aan mij nu te labiel te vinden om te werken. En beter eerst aan mezelf te werken. Ik denk als ik nu werk ga doen wat ik altijd deed en van tevoren al weet dat ik er doodongelukkig van word, dat dit echt averechts gaat werken. Ik heb dan het 'geluk' dat ik mezelf nog wel even kan onderhouden. Maar ik denk dat het beter is eerst meer in balans te komen voor te gaan werken.
Ik denk dat het misschien wel een goede stap is om bij je man weg te gaan. Aan de andere kant, komt het door je man dat je je zo voelt of ligt het bij jezelf? Volgens mij ben je cat2 en dit speelt nu al zoveel jaar, ik vind het heel sneu voor maar na al je topics denk ik niet dat wij je verder kunnen helpen, dat is eerder ook al gebleken.
Ik denk dat een groot deel wel bij mijn man ligt. Vast niet alles. Maar het gemis van een maatje, iemand die zorgzaam voor je is. Dat is wel een groot gemis. Als je een partner hebt die er wel voor je is, dan denk ik dat dat veel verschil uit maakt. Ook het gemis van andere mensen of dingen. Als je elkaar hebt is ben je niet alleen. Maar ik heb die betrokkenheid en steun niet van mijn man. Ik heb altijd veel geaccepteerd wat ik achteraf beter niet had kunnen doen. Maar dat dringt nu pas tot me door. Ik heb mijzelf veel weggecijferd maar dat heeft me niet goed gedaan. Ik ben er echt moe van om zo alleen te staan en voor mijn gevoel dit gezin alleen draaiende te moeten houden.
Oh sorry, daar heb ik overheen gelezen. Ik snap dat je dan eerst aan jezelf wilt werken. Maar heb je er weleens over nagedacht om het toch te proberen? En dan niet het werk dat je voorheen deed maar iets heel anders. Al is het maar een paar uurtjes per week. Dan ben je een paar uurtjes van huis, weg uit de situatie en uit de sleur. Alleen even tijd voor jezelf. Wie weet groeit je zelfvertrouwen er wel door en is dit juist wat je nodig hebt om weer een beetje in balans te komen. En het geeft je misschien ook de kans om anders/beter naar je relatie te kijken. Als je het echt niet ziet zitten dan moet je het natuurlijk niet doen maar misschien is het wel de moeite waard om er iig eens over na te denken.
Ik zou dit wel graag willen. Ik zoek steeds maar bijna overal moet je ervaring of opleiding in hebben tegenwoordig. Ik dacht er aan om bij de thuiszorg te gaan werken bij mensen thuis.
Als je partner er echt niet voor je is, je dit al heel vaak hebt besproken en duidelijk aangegeven hebt wat je nodig hebt en hij kan of wil dit niet geven, dan is inderdaad misschien maar beter om bij hem weg te gaan. Wat zal je aan hem missen, dat moet je je afvragen. Als je alleen maar opluchting voelt aan het idee dat je bij hem weggaat is dat waarschijnlijk het beste. Maar dan nog moet je aan jezelf werken, je bent dan echt alleen (met je dochtertje), maar dan hoef je je in ieder geval niet meer te ergeren aan hem of rekening te houden met hem. En ik weet dat je verder niet zo'n groot netwerk hebt, maar bedenk wel dat je een (vaste) oppas dan nodig zal hebben, want ik denk dat je dan niet op je man kan rekenen. Sowieso moet je wat meer voor jezelf opkomen, je dochtertje niet zo op jou laten leunen, als jij tijd voor jezelf nodig hebt, pak die! Je man kan prima voor je dochtertje zorgen ook al zijn jullie daar niet van overtuigd (als ik het zo lees).
Goed dat je nu tot dit inzicht komt. Verder zeg ik: kom voor jezelf en je kind op. Raap jezelf samen en kom in actie. Ga aan de slag met je depressie, maak een plan met een doel waar je over een tijd wil zijn, zoek hulp om zaken op een rij te zetten, ga een hobby of sport doen voor jezelf elke week. Kom op, je moet het zelf doen. Een ander doet dat niet voor je!
Als wat dan precies? Ik zie overal dat je ervaring en opleiding moet hebben. Ik zou bv graag in de catering willen werken. Maar zie daar overal eisen waar je aan moet voldoen.
En toch denk ik.. zij kunnen vinden dat je te labiel bent, maar vind je dat zelf dan ook? Er bestaan zoveel soorten banen. Als je uit deze situatie wil is dit toch wel een eerste stap lijkt mij, werk vinden. Lijkt me heel naar als je zo ongelukkig bent. Maar ooit ben je (neem ik aan) wel zo gelukkig geweest om samen aan een kind te beginnen. Het zal niet van de een op de andere dag zo zijn dat hij zo is geworden toch? Het gevoel dat je hebt dat alles op jou neer komt is heel vervelend. Werkt jouw vriend fulltime? Want dan is het toch best logisch dat jij dan een groot deel van de andere taken op je neemt? ik denk dat jullie echt moeten gaan communiceren met elkaar en verwachtingen naar elkaar uitspreken. Sterkte!
Thuiszorg kom je echt wel aan de slag hoor. Die staan te springen om mense. Ze bieden je intern opleidingen aan en alles. Gewoon betaald! Dus meld je aan bij zo’n organisaties en kijk wat het beste past.
En waarom zei jij dan niet aan die eisen kunnen voldoen? Schouders er onder en een beetje aanpakken! Als je iets graag wil dan ga je er toch voor? Steek je een deel van het geld van de erfenis in een opleiding. Je bent nu fulltime thuis, ideaal om dan te gaan leren! Er zijn heel veel moeders die naast hun werk nog een studie volgen en een gezin draaiende houden. Niks is onmogelijk.
Ik heb op dit moment echt de puf niet meer om dit alleen te doen. Ik heb echt even iemand nodig die dit samen met me doet. Even iemand die wel betrokken is. Ik heb geen idee bij welke instantie dit zal zijn.