Jazeker, maar ik moet alles alleen doen en dat is ontzettend zwaar. Ik doe hierin wat ik kan en ga steeds over grenzen heen. Met als gevolg dat ik niet goed meer functioneer.
Je hoeft niet actief aan de slag te gaan toch? Maar gewoon even kletsen, samen een kop koffie drinken 's avonds. In de zomer even samen in de tuin zitten bv. Gevoel van saamhorigheid. Dat heb ik niet.
Zoals jij het schetst zou ik ook mijn bedenkingen hebben bij m'n huwelijk. Vind dat "mijn en zijn geld" in een huwelijk sowieso wat vreemd klinken en verder klinkt het ook allemaal vrij liefdeloos. Maar of je nu bij elkaar blijft of uit elkaar gaat, er moet íets gebeuren en er moet gepraat worden. Met scheiden alleen ben je er natuurlijk ook niet, daar is die depressie/burnout/eenzaamheid niet mee weg.
En je denkt dat scheiden dan de oplossing is. Een garantie dat je er helemaal alleen in je uppie voor staat. Echt een verbetering
Conclusie : cat2 gaat scheiden! Einde! Of toch niet? Benieuwd of er over 3 maanden een zelfde topic begint met een ' nieuweling' op het forum
Dat heb ik natuurlijk al vaak gedaan. Maar dat doet hij niet. Hij wil niet buiten zitten. dus zit ik er meestal alleen. Wat ik echt helemaal niets vind. Maar heb ook geen zin meer om iemand te dwingen om in de tuin te zitten. Zou liever iemand hebben die dat uit zichzelf leuk vindt. En dat is wat ik mis en besef me nu steeds meer dat dit is wat ik mis.
Dat is ook heel vreemd. En het klinkt ook heel liefdeloos. Dat besef komt steeds meer dat ik veel betrokkenheid enz mis. Dat ik dit niet meer wil. Heb liever iemand die er wel voor me is. Klopt ook dat de depressie daar niet mee opgelost is. Ik kan daarbij wel wat hulp gebruiken. Wat ik al eerder zei, iemand die even met me meedenkt/meeloopt en wel betrokken is. Dan kan ik het na een tijdje zelf wel weer. Ik weet alleen niet bij welke instantie je dit zou kunnen vinden. Meestal is dit een basis die je vindt bij partner/familie evt vrienden. Maar dat is hier niet. Weet niet of er echt instanties voor zijn.
Ik heb dit topic wel gelezen en niet gereageerd. Maar ik vind t echt beetje de spuigaten uitlopen eerlijk gezegd. @tinkerbel80 wat vervelend dat je in deze situatie zit en je ongelukkig bent. Ik vind t knap dat je steeds rustig blijft reageren op de posts want mensen zeggen niet heel aardige dingen en eerlijk gezegd denk ik niet dat de reacties je verder helpen omdat t veelal negatieve reacties zijn die je waarschijnlijk totaal geen goed gevoel geven. Als je echt op bent en daardoor niet kunt werken is werk idd nu geen optie. T is dan beter om eerst aan je situatie te gaan werken en vervolgens wanneer t je lukt en je er aan toe bent werk te zoeken. Als ik t zo lees denk ik idd dat je mogelijk beter af bent zonder je man, maar ik ken je situatie niet dus ik kan er niet geheel over oordelen. Wel vind ik dat je in een scheiding goed moet nadenken wat je je kind aandoen. Gebruik je kind niet als speelbal maar probeer t kind kind te laten. Hoe moeilijk ook in een dergelijke situatie. Echt meid, hou op met posten en hou de eer aan je zelf en probeer iets van de situatie te maken. @ alle andere mensen die negatieve reacties geven. Ja t is Cat2 en ja ik snap jullie irritatie. Maar kom op we zijn allemaal volwassenen en niemand kiest ervoor om ongelukkig te zijn. En er zal wel een reden voor zijn waardoor t haar niet zo makkelijk afgaat. Niet iedereen is gezegend met een stabiele psyche en een geweldige jeugd. Ze zal echt wel doen wat in haar macht ligt om t best uit haar leven te halen voor haar en haar kind. Jeejtje reageer positief en anders niet en ga zeker niet met zijn allen tegen 1. En daarnaast over dat werken. Ik heb 10 jaar geleden een depressie doorgemaakt en kon door de depressie echt niet werken. Ik denk dat veel mensen die echt ernstig depressief zijn geweest dit kunnen beamen. Daarnaast snap ik al helemaal de kritiek op t werken niet omdat ze helemaal zelf voor t geld zorgt en t niet van de overheid laat komen. Dus ik denk dan, eigen keus. Gebruik t geld slim, overbrug de periode en als je beter bent lekker weer aan t werk. Ze zeurt verder ook niet over te weinig geld. Wel over de laksigheid qua geld van haar man. Waar ik verder ook niet veel over kan zeggen. Maar dat is iets wat ze met haar man moet oplossen.
Stop dan met het accepteren! Je lijkt wel gek zeg dat je de erfenis van je ouders opmaakt omdat hij leeft als de eeuwige vrijgezel! Kom op! Schop jezelf onder je kont en onderneem actie! Stel ultimatums... werkt dat niet... dan wegwezen....
Als ze Cat2 niet is, waarom ontkent ze dat dan nergens? Sterker nog, alle berichten waarin dit wordt opgemerkt (en dat zijn er veel) worden straal genegeerd. Zo weet ik nu al dat dit berichtje ook niet beantwoordt gaat worden. Kan er moeilijk tegen als mensen zo zijn. En zo negatief in het leven staan en altijd maar alle schuld in andermans schoenen schuiven. Dat is niet gezond hoor. Hoop dat je ooit een keer ECHTE hulp vindt Ben je ook verplicht toe naar je kindje.
Ik heb het hele tread gelezen. Ik denk dat jij jezelf is een hele grote schop onder je kont moet geven en stoppen met denken wat allemaal niet kan. Kijk naar wat wel kan. Word het leven al een stuk positiever van. Als je echt zo ongelukkig was. (Je vorige topic was dat ook al,) vraag ik me af wat je stappen zijn om uit dit huwelijk te stappen. Dus echt verder zonder hem. Heb je al iets gedaan in die richting. Want ik lees alleen ik ben ongelukkig omdat en dan je verhaal. Ga actie ondernemen. Zonder hem. Ga stappen ondernemen om gelukkiger te worden. En blijf niet zeuren dat je niet gelukkig bent met de situatie. Alleen jij kan die nog veranderen je man wil blijkbaar niet en die vind het wel goed zo.
Wat ik niet snap, hij verdient niet veel zeg je en jij moet alles maar betalen. Maar hij betaalt wel de vaste lasten, die hoef jij dus niet te betalen. Dus jij betaalt helemaal niet alles. Als ik zou stoppen met werken zouden we het net redden vanwege de toeslagen, in jouw geval heb je de erfenis waardoor alles kan maar zonder erfenis had je in dezelfde financiële situatie gezeten als ik. Ik moet dus wel werken, willen we leuke dingen kunnen blijven doen. En jij moet dus ook werken (of je erfenis opmaken). Verder zijn er al zoveel tips gegeven in de andere topics. Maar ook nu, ga inderdaad naar de huisarts en naar maatschappelijk werk en ik denk dat een psycholoog ook goed zou zijn, ben benieuwd of die na gesprekken met jou met een diagnose komt waar je dan een behandeling voor kan starten. Ik geloof echt wel dat je nu te labiel bent om te werken, je staat ook niet sterk in je schoenen. Maar hulp zoeken is echt niet zo moeilijk. Je moet het wel echt willen en ik hoop dat je dat na al die jaren klagen op het forum ook echt wil.
Oftewel je bent niet zelfstandig want je hebt een ander nodig om aan de slag te gaan. Heel hard gezegd je komt bij mij over als iemand die een flinke erfenis heeft gekregen het vervolgens allemaal wel prima vond doordat hierdoor een fictief inkomen vast stond en nu de bodem in zicht komt geef je daar de schuld van aan een ander. Je praat jezelf een burn-out aan door zelf diagnose en een gebrek aan zelfreflectie over je eigen aandeel hierin. Als je wil voorkomen dat je straks de bodem van je erfenis mee gaat maken en daarmee dus jullie levensstandaard niet meer kan volhouden omdat er geen aanvulling meer is zul je actief werk moeten zoeken en aannemen. En dat moet je zelf doen dat gaat niemand anders voor je doen. ‘Het probleem’ wat je aankaart betreffende dat jij alles zou betalen komt simpelweg neer op dat jullie (dus beide) jezelf een levensstandaard hebben aangemeten die niet overeenkomt met het inkomen wat jullie hebben. Je gebruikt namelijk je erfenis nu als aanvulling op het inkomen van je partner om de gaten te dichten en maar aan die levensstandaard te voldoen. Dat heeft dus niks te maken met hoe iedereen het hier leest maar is puur op basis van wat je zelf aangeeft maar niet wil inzien. Kleine prognose wanneer je uit elkaar gaat: je wordt nog steeds niet ondersteund, de jou bedoelde instantie vind je nog labieler als dat ze je nu al vinden dus werken komt er ook niet van, de bodem van je erfenis komt steeds dichterbij, je laat je kind geen contact hebben met je ex onder het mom ‘hij kan het nu ook niet zelf’ danwel ‘hij geeft de zorg toch alleen uit handen en ik ben toch gewoon thuis’, je krijgt de eindjes niet meer aan elkaar, je inmiddels ex krijgt de eindjes ook niet meer aan elkaar en je eindigt allebei heel dik in de schulden.
Je beschrijft zo'n beetje mijn situatie van twee jaar geleden. Ik deed alles in huis en met zoon. Ik was dat passieve en negatieve zo zat. Hoe veel we ook gepraat hebben, ook met therapie erbij, het hielp niet. Je kunt iemand zijn karakter niet veranderen. Ik wilde ook niet meer zo'n rot sfeer voor mijn zoon. Ik wilde een vrolijke, gezellige toekomst voor hem met veel positiviteit, leuke dingen doen enz. Vanaf de eerste dag dat ik bij hem weg was voelde ik me bevrijd. Ik heb het super gezellig met mijn zoon, vrienden en familie. Om het weekend gaat hij naar zijn vader. Die wel echt dol op hem is en waar hij het naar zijn zin heeft, gelukkig. Mijn ex moet dan wel dingen met hem ondernemen en zijn huishouden doen (ook al doet zijn moeder het meeste...) en dit werkt voor ons allemaal goed. Onze relatie is prima en we zijn nu allemaal gelukkig. En dit is zooo goed geweest voor onze zoon ook. Het klinkt alsof jij ook weet wat je wil. Je gaat niet zomaar weg, je gooit niet zomaar het bijltje erbij neer. Luister naar je gevoel en gebruik je verstand. Ik wens je super veel geluk, welke weg je ook in slaat. Je mag mij altijd pb en. Hug
Sorrie, je beseft nu hoe liefdeloos je relatie is maar je hebt wel een kleine rond lopen? Waar is die uit ontstaan, geen liefde blijkbaar. Overigens die ‘basis’ die je omschrijft is echt niet vanzelfsprekend en ondanks een gebrek daaraan zijn mensen wel gelukkig en maken ze iets van hun leven ipv af te wachten tot iemand hun die basis aanbied en blijft aanbieden want zodra er anders een tegenslag is of iets ook maar enigszins tegenzit heb je die basis weer nodig. En ja @tinkerbel80 ik weet heel goed hoe het is om met een burn-out thuis te zitten, ik weet ook heel goed hoe het voelt wanneer de grond onder je voeten abrupt weggehaald wordt bij herhaling, hoe het is om continue voor anderen te zorgen en daarin continue over je eigen grenzen heen te gaan en zelfs hoe het voelt en wat het met je doet wanneer je continue over alles de grond in geboord wordt, ik weet hoe het voelt om alles kwijt te raken en ik weet hoe het voelt als je in andere hun ogen niks (maar dan ook echt niks) goed kan doen, ik weet ook hoe het voelt om je hele leven om te moeten gooien dankzij een ander, wat het is om je levensstandaard aan te moeten passen zowel naar beneden als naar boven net als dat ik weet dat je niet moet denken en kijken in problemen maar in oplossingen in de breedste zin van het woord. Ik weet alleen ook dat ik toen de enige was die er verandering in kon brengen op al die punten en iemand anders dat niet voor mij kon oplossen, ook niet vanaf de zijlijn.