Pff ik moet gewoon echt even mijn hart luchten. Mijn partner en ik zijn in mei 6 jaar samen. Hij is heel verslavingsgevoelig en kampt met psychische problemen. Bijna elk jaar heeft hij wel eens een terugval gehad, er zijn hele heftige dingen gebeurd zoals dat hij soms zo een paar dagen spoorloos was en dan in een psychose werd teruggevonden, of dat hij mij niet meer herkende als zijn vriendin en ook verplichte opname in de kliniek. Dat heeft best veel impact gehad maar ik heb me altijd heel sterk kunnen houden zodat ik er voor hem kan zijn maar de laatste tijd ben ik gewoon zo super moe van alles. Vorig jaar maart kwam ik erachter dat ik zwanger was, hij was toen net 2 weken uit de kliniek na een zeer heftige terugval. Ondanks dat we geschrokken waren wouden we er wel voor de volle 100% voor gaan. Het hele jaar ging het super goed met hem. Tot de nacht van mijn bevalling. Hij kreeg door de stress een lichte psychose terwijl ik daar dus lag te puffen. De dagen erna door de roes ging het weer wat beter met hem tot 2 weken daarna, zijn klachten werden steeds erger (achterdocht enzo) na weer terug te gaan naar zijn psychiater en onderzoek hebben ze vast gesteld dat hij schizofrenie heeft. Het komt niet echt als een verrassing hoor ik had al jaren zoiets in gedachten. Maar wat er om heen komt kijken valt me echt zwaar. Hij mag van zijn psychiater nu geen stress ervaren en dus niet veel doen. Vanaf 26 maart gaan wij samen wonen en gaat dus het meeste op mijn schouders vallen dus de zorg voor ons kindje, voor hem, huishouden en boodschappen en ook nog school. Ik ben best een sterk persoon maar nu word het mij ook gewoon best veel. Ik ben zo super moe de laatste tijd en zie het soms helemaal niet meer zitten om samen te wonen ookal heb ik er wel heel veel zin in. Ik ben bang dat ik er uiteindelijk ook misschien aan onder door ga. Lang verhaal maar moest het echt even van mij afschrijven, niemand weet dat het mij zo zwaar valt. Veel mensen weten ook niet hoe pittig het is om met zijn problemen te leven, hij kan namelijk zo ineens omslaan en het hele leven op de kop gooien zoals eerder.. dat maakt me ook angstig. Zitten er hier meer mensen die leven met een partner met psychische problemen of jullie zelf? Misschien heeft iemand tips voor hoe ik het beste met de situatie kan dealen.
Ik heb er geen ervaring met een partner met zoiets, maar ik zou het samenwonen even op pauze zetten. Vanwege de druk die jij dan ervaring van continu samen zijn en er mee moeten dealen en de stress die het hem kan opleveren. En ik zou iemand in jouw omgeving die jou heel Goed kent in vertrouwen nemen. Sterkte, het klinkt heel heftig.
Wauw jemig wat lijkt me dat heftig zeg! Ik werk in de verslavings psychiatrie. Wat ik veel zie is dat er 100% oog is voor de 'patiënt' alleen dat het netwerk een beetje wordt vergeten. Je hebt recht op mentale ondersteuning bij de instelling waar hij zit. Elke instelling is er een familieraad waar je met lotgenoten kunt praten of een familievertrouwenspersoon. Deze medewerker kijkt naar jou situatie en naar wat je nodig hebt, wellicht komen daar dingen uit waar je iets aan hebt? Dit kan je denk ik ook aanvragen via zijn psychiater. Hoe zit het verder met je netwerk? Heb je een steunend netwerk dat oog voor jou situatie hebt en waar je op kunt leunen wanneer je het even niet trekt? Dat is zo belangrijk, soms is de enorme (mentale) last teveel om zelf te dragen, met iemand erover praten kan al helpend zijn! Ik vind wel dat je heel veel respect verdiend met hoe je met je situatie omgaat! Dit moet niet makkelijk voor je zijn, heel zwaar zelfs, ik kan me niet voorstellen waar je doorheen gaat, al zie ik het wel veel in mijn werk. Je klinkt als een hele sterke, zorgzame vrouw, alleen ook sterke zorgzame vrouwen hebben recht op de hulp die zij nodig hebben! Sterkte met alles!
Keihard gezegd zou ik niet gaan samenwonen met je partner zolang deze niet stabiel is. Dat is voor jou en jullie kindje geen goede situatie en voor je vriend ook niet.
Ik kan hier zeker niet uit ervaring over spreken maar wil zeggen dat ik het ontzettend knap vindt dat je dit volhoud. Omdat ik er echt niks van weet deze vraag: is er niet aan medicatie wat de schrizofrenie onder controle houdt? Waardoor hij dus niet meer in die psychoses terecht komt. Als dat kan dan zou ik hem verplichten die trouw in te nemen met anders de consequentie dat je aan je eigen toekomst gaat werken.
Ik zou niet gaan samenwonen. Dit geeft jullie beide teveel stress. Een baby van 2 maanden is denk ik te onvoorspelbaar voor je vriend, ook denk ik dat de gebroken nachten voor hem geen goed idee is. Wordt hij (verbaal) agressief tijdens zijn psychoses? Want dan ook absoluut niet samenwonen voor de veiligheid van jullie kind.
Wat een lieve reactie. Bedankt. Is ook wel eens fijn om het te horen van een ander, mijn partner heeft soms niet door dat het voor mij ook zwaar is. Hij heeft donderdag een intake bij het wijkteam voor psychose gevoelige mensen in de woonplaats waar we gaan wonen. Daar kunnen we op terugvallen als het slechter gaat. Volgens mij geld dat ook voor mij maar dat weet ik niet. Ik merk ook dat vaak de omgeving een beetje vergeten word en soms er niet eens bij word betrokken. Ik ga donderdag daar vragen of ik ook een vertrouwenspersoon daar kan krijgen voor als ik zelf even mijn hart wil luchten, merk dat ik daar toch wel behoefte aan heb. Heb jij nog tips voor mij hoe ik het beste er mee om kan gaan als vriendin zijnde?
Op pauze zetten kan helaas niet. De 26e krijgen we de sleutel al en het contract is ondertekent. We hebben wel afgesproken dat hij thuis kan slapen als het even niet gaat. Hopelijk is dat voldoende.
Hey wat heftig en wat fantastisch dat jij nog steeds bij hem bent. Er zijn maar weinig mensen die bij een persoon met schizofrenie blijven. De psychoses kunnen vreselijk zijn voor hem en zijn omgeving. Als het van paranoïde aard is maakt dat het nog moeilijker. Is hij ingesteld op medicatie? Ik werk met mensen met schizofrenie, deze mensen hebben helaas ook nog een beperking en daarnaast door alles wat er gebeurt is nauwelijks nog een sociaal netwerk. Ik hoop dat hij ingesteld is oo medicatie aangezien dit wel echt belangrijk is voor jou en jullie kind. Kun jij geen psycho educatie krijgen? Wij bieden familie (als die er nog is) dit vaak aan, hiermee kun je ervoor zorgen dat jij de signalen kent en ook snel kunt ingrijpen. Daarnaast is het belangrijk voor hem, hij leert om te gaan met zijn schizofrenie en kan leren dit vroegtijdig te herkennen en ernaar te handelen. Stress lokt idd een psychose uit maar daarnaast zijn er meer dingen die dit uitlokken. De uitlokkende factoren weghalen is soms onbegonnen werk maar ermee leren omgaan is veelal wel te doen. Soms wat extra tijd nemen voor jezelf is belangrijk, even rust en even afstand. Sterkte meid maar verlies jezelf niet, jij zult de stabiele factor moeten zijn voor je kind (en op de tweede plaats voor hem).
Het kan niet anders. Kan niet thuis blijven wonen met mijn kindje en alle papieren zijn al getekend. We hebben afgesproken dat hij thuis kan slapen als het nodig is, we laten zijn bed ook daar staan. Gebroken nachten zijn inderdaad funest voor hem daarom ga ik die ook doen, doe ik de afgelopen weken altijd al. Nee de psychoses zonder drugs is hij niet agressief eerder heel achterdochtig en angstig. Psychoses van drugs is hij wel agressief en een echte narcist denkt dat hij God is enzo. Gelukkig gebruikt hij geen drugs meer dan waren we ook niet samen.
Zijn psychoses zijn verschillend. Meestal van paranoïde aard, denk aan samenspanningen enzo maar het is ook wel een paar keer zo geweest dat hij juist niet paranoïde was maar dacht dat hij God van de wereld was en alles ging veroveren enzo. Blijft moeilijk om er mee om te gaan ookal is het al een paar keer gebeurd al doe ik wel echt mijn best soms is het mij ook even te veel. Hij uit het ook vooral naar mij toe de negatieve dingen en zegt dat ik de duivel ben enzo. Gelukkig is het al een jaar niet meer zo erg geweest als wat ik omschrijf. Nu we zo snel hebben ingegrepen na de bevalling hebben we dat kunnen voorkomen denk ik. Hij krijgt nu anti psychotica en therapie en heeft donderdag ook een intake voor een wijkteam. Psycho educatie lijkt mij wel wat alleen heb ik geen idee of ze dat hier hebben (GGNet). Ik ga er donderdag even na vragen bij het gesprek. Ik hoop dat ze mij ook een beetje kunnen begeleiden hier in want soms maak ik het alleen maar erger omdat ik ook even geïrriteerd word. Ja rust voor mijzelf nemen is heel belangrijk en probeer ik ook wel maar komt er vaak niet van. Het zal allemaal ook wel goedkomen maar soms moet je het even van je afschrijven. Gelukkig is mijn liefde voor hem te sterk om zomaar op te geven. Bedankt voor je reactie.
Dankje. Sinds 3 weken slikt hij weer medicatie, dat dempt wel redelijk zijn klachten maar alles word hem al wel snel te veel. Hij kan bijvoorbeeld niet een hele dag alleen voor ons zoontje zorgen en nachtfles al helemaal niet. Gelukkig krijgt hij ook therapie wat zou moeten helpen voor stress maar het is nog te vroeg om te zeggen of dat gaat helpen. We hebben ook de afspraak dat hij netjes zijn medicatie inneemt en therapie volgt anders zullen er consequenties volgen. Ik merk wel dat hij heel erg zijn best doet daarom geef ik de moed ook nog niet op.
Wat goed dat een wijkteam wordt ingeschakeld! Dit is relatief laagdrempelig en zijn snel ter plaatse mocht dit nodig zijn. Ook is je vriend dan in beeld en liggen niet alle lasten bij jou. Omdat ik het niet vanuit privésituatie ken, alleen vanuit hulpverlener heb ik geen tips vanuit het perspectief als vriendin zijnde. Wel kan ik zeggen dat je heel betrokken bent, dit is zo waardevol. Voor jezelf maar ook voor je vriend, je laat zien dat je er voor hem bent, hem serieus neemt, maar ook vooral jezelf serieus neemt. Echt, petje af! Laat je goed informeren, laat je horen als vriendin zijnde, en wees betrokken. Dit doe je al en IIS denk ik ook het slimst. Dan kun jij als zijn netwerk hem ondersteunen waar de wijkteam stopt, je bent op de hoogte van gestelde doelen en input bij besprekingen. Vergeet alleen jezelf niet. Zoals ik je nu zie ben je een voorbeeld vriendin, ik zie helaas hele andere dingen in het werkveld. Alleen zorg ervoor dat jij niet verzuipt en kijkt ook naar je eigen behoefte en naar een zo stabiel mogelijke situatie voor je kindje. Ik denk dat je heel goed op weg bent, je denkt na over ieders behoefte, maar zorg ervoor dat je een manier vindt waarop je het zelf ook volhoudt. Trek optijd aan de bel als je het niet trekt of hulp nodig hebt, ook als je twijfelt. Het is allemaal niet niks! Als je privé wil kletsen dan mag dat altijd! Wil je graag helpen in een misschien nieuwe 'wereld' voor je!
Ik vind je echt fantastisch!!!!! Dat je het van je af moet schrijven snap ik heel erg goed. Ik zou idd vragen donderdag of je psycho educatie kunt krijgen en of je zo nu en dan met iemand kunt praten. Super fijn om te lezen dat hij ook zijn best doet, het is voor hem ook geen pretje en ook moeilijk voor te stellen he dat hij de dingen gelooft die hij op dat moment beleefd. Ik hoop dat er door de psychoses die hij heeft gehad geen schade is ontstaan en hij de psychoses daardoor goed kan onderdrukken. Ik kan je vertellen dat er mensen zijn met schizofrenie die een normaal leven leiden en wel de dingen kunnen doen die hij nu niet kan. Eigenlijk is hij ook nog aan het herstellen van zijn laatste psychose aangezien dit kort geleden is.
Wat vreselijk heftig. Ik heb er werkgerelateerd wel mee te maken. Deze mensen hebben naast psychiatrische stoornis ook nog een beperking. Maar wat een vreselijke aandoening is dat. Ik vind t super mooi om te horen dat je hem een kans geeft en hem niet zomaar opgeeft. Wat wel eens vergeten wordt is dat mensen met schizofrenie ook mensen zijn die ooit gezond waren en die nu dus ziek zijn geworden. Ik kan me gelukkig niet voorstellen hoe t is om t te hebben, maar t lijkt me vreselijk om elk moment de controle te kunnen verliezen. Veel mensen met schizofrenie raken werkelijk alles kwijt. Ik ben blij dat jij nog steeds in je vriend de persoon achter deze ziekte ziet. Merkte aan clienten dat dat ze dat heel belangrijk vonden niet alleen als patient gezien te worden. Ik vind t moeilijk je tips te geven omdat ik er geen ervaring mee heb hoe ik dit in een prive situatie zou moeten doen. Kan alleen maar zeggen dat ik je een kanjer vindt!!!
Dit is denk ik één van de belangrijkste tips die je moet onthouden en nooit mag vergeten. Dat jij ook recht hebt op ondersteuning. Zelf geen ervaring met partner met psychiatrische aandoening maar wel in mijn directe omgeving. En heb zelf ook gezien en meegemaakt dat de focus vaak alleen ligt op de “patiënt”. Waardoor het soms alleen maar zwaarder wordt voor bijvoorbeeld familie. Vergeet vooral jezelf en jullie kind(jes?) niet! Edit; vergeten te zeggen dat ik ook enorm veel bewondering voor je heb! Het gaat helaas ook vaak mis omdat mensen met een psychiatrische aandoening in de steek worden gelaten. Dat je ondanks dit allemaal nog steeds je vriend zo kan zien is helaas niet voor iedereen weggelegd. Vind het altijd beetje akward om tegen onbekende volwassenen te zeggen, maar dat maakt je echt een kanjer!
Wat een moeilijke situatie waar je in zit. Ik heb helaas jarenlange ervaring met een partner die regelmatig psychoses heeft. En ik trok het niet, dus wij zijn inmiddels gescheiden. Mijn ex ziet overal complotten tegen hem/ons, kan erg achterdochtig zijn. En hij is zelfs een keer een paar uur vermist geweest met onze middelste zoon, nadat hij zich aangevallen voelde door familie. Mijn ex is een hele lieve man en een enorme leuke vader voor de kinderen, maar hij kan niet met stress omgaan. Zowel thuis als op het werk. Wij hebben gelukkig heel erg goed contact. Als het goed met hem gaat zijn de kinderen bij hem in het weekend. En als het minder goed gaat, zijn ze bij mij. Hij loopt dan wel regelmatig naar binnen hier, om de kinderen te zien. Als je vragen hebt mag je een pb sturen. Sterkte.
Wat heftig voor je zeg en wat knap dat je door alle zware tegenslagen heen bent gekomen! Het is niet niks een partner met die psychiatrische problematiek. Ik kan alleen spreken uit ervaring van twee hele goede vriendinnen van mij waarvan de moeders die problematiek hadden. Het is heel zwaar voor ze geweest, soms wilde de ene moeder opeens iedereen " vermoorden" en moest de politie komen dat heeft er echt heel erg ingehakt bij 1 van de 2. ( zijn trouwens geen zussen van elkaar) de andere moeder dacht altijd dat ze bespioneerd werd door de overheid en zag camera's in en om het huis hangen. Ook super moeilijk en traumatisch voor haar en haar broers. Want niemand mocht dan nog in huis komen dus woonde ze dan weer tijdelijk bij ons in. Ik denk dat je er goed over na moet denken of je die stres letterlijk in huis wilt, voor jezelf maar ook je kind. Het is al pittig met een baby laat staan een partner die onverwachte dingen kan doen/denken of ineens weg is.
Hier een ouder met Schizofrenie. Het is inderdaad slopend voor de omgeving en je weet pas echt hoe moeilijk het is om ermee om te gaan als je zelf in een situatie hebt gezeten waarin je dichtbij zo iemand staat. Bij ons had de omgeving/familie pas na JAREN in de gaten dat hetgene dat mijn ouder in psychoses vertelde niet op werkelijkheid gebaseerd was. Ik heb me daardoor heel lang niet serieus genomen gevoeld. Ik heb wat betreft mijn zieke ouder een positieve instelling en ik probeer maar altijd zo te denken: mijn ouder is ziek. Wat diegene zegt en doet is geen opzet en het is niet persoonlijk bedoeld. Ik heb daarom bewondering voor familieleden die contact blijven houden, hoe moeilijk dat soms (lees: vaak) ook is. Als mensen het contact verbreken dan kan ik dat echter ook begrijpen, want het is ontzettend zwaar. De band met mijn eigen ouder kent ook periodes van even geen contact, als ik het zelf niet trek. Is je partner medicatietrouw en heeft hij besef van dat hij ziek is en hulp en medicatie nodig heeft? Als dat zo is, dan is dat enorm fijn. Mijn ouder vindt zichzelf niet ziek en is ook niet medicatietrouw, dus de psychoses volgen zich hier al jarenlang aan de lopende band op. Als er sprake is geweest van meerdere psychoses; ga er dan vanuit dat dit een structureel probleem is en dat je partner hier nooit meer vanaf komt. Klinkt hard, maar zo is het vaak helaas wel. Mijn ouder is inmiddels zo vaak gestopt of geminderd met medicatie (gevolg: psychose) dat mijn ouder psychisch nooit meer de oude zal worden. Mijn ouder woont daardoor helaas nu in een instelling. Tips om ermee om te gaan heb ik helaas niet echt, ik worstel er zelf ook nog altijd mee. Ik moet zeggen dat ik wat meer rust heb gekregen vanaf het moment dat ik niet meer met deze ouder in 1 huis woon zodat ik op tijd rust kan nemen en aan mezelf kan denken. Misschien is dat ook een tip voor jou: denk aan jezelf en trek op tijd aan de bel. Het is enorm zwaar, dus ik wens je heel veel succes en sterkte. Je mag mij altijd PB'en. Nog een toevoeging: stress is voor deze mensen inderdaad funest. Bij mijn ouder spelen de psychoses dan ook met name op in periodes waarin er veel veranderingen zijn. Onder andere rond mijn geboorte, rond verhuizingen, etc. Het is zaak deze gebeurtenissen zoveel mogelijk zonder stress en spanning te laten verlopen en bij voorkeur de medicatie vooraf (tijdelijk) een beetje te laten verhogen.
Is een LAT relatie een mogelijkheid? Misschien kunnen jullie het samenwonen langzaam opbouwen? Of kan hij bijvoorbeeld iedere week 3 nachten bij zijn ouders en 4 nachten in jullie huis slapen? Op deze manier kan jij tot rust komen, maar hij ook bij zijn ouders. Heel veel strerkte!!