Zouden inderdaad twee aparte issues moeten zijn, maar ik begin toch een patroon te zien in deze hele draad. Sowieso is het lastig om bepaalde financiële zaken voor jezelf te houden, of enkel voor jezelf te regelen, als 1vd 2 totaal geen inkomsten heeft.
Als jij alleen zegt " ik vind handje ophouden denigrerend" en je citeert mijn post waarin staat dat ik afgekeurd ben. Lijkt mij het niet zo gek dat ik denk dat je daar op doelt? Dat terzijde, ik ben heel blij dat je dat dus niet bedoelde.
Oh zo haha. Nee dan hebben we elkaar juist totaal verkeerd begrepen joh. Ik bedoelde dat ik de term "handje ophouden " denigrerend vind. Een heel slechte term dus. Ik vind handje ophouden heel negatief overkomen en niet juist. Ik bedoelde dus te zeggen dat ik het niet oke vind om handje op houden te zeggen als een afhankelijk is van de ander! Sta juist aan jouw kant haha
Is dit niet een beetje een dubbele standaard? Gezinnen die hun eigen rekeningen hebben worden hier compleet afgebrand maar ho ho als iemand wat zegt over vrouwen die bewust of onbewust thuis blijven.
Haha ik ken dus een stel en dan zegt zij: schat ik heb gisteren de lunch betaald ik krijg nog 10 euro van je. Dan zou ik helemaal debiel worden van dat geschuif met geld. Voor we gingen trouwen hadden we alles gescheiden en een gezamenlijke rekening waar we dan geld op stortte voor de vaste lasten. Nu zijn we in gemeenschap getrouwd en vind ik aparte rekeningen onzin. Want ja, als we uit elkaar gaan gaat het toch door twee. Nu dus alles op 1 hoop. We werken even veel en hebben gelijk inkomen. We overleggen niks maar geven uit tot het op is. Sparen gaat automatisch. Hoge uitgaven (auto bank laptop etc) overleggen we. Ik hoef niet te vragen of ik nieuwe schoenen mag of uiteten kan hoor.
Hier alles op een grote hoop. Mijn man heeft een eenmanszaak. Als hij daar geen opdrachten bij krijgt hoeft dat niet verkocht te worden oid, dan komt er gewoon geen geld binnen. Hij hoeft ook geen uitgaven te doen als in spullen kopen ofzo, dingen voorschieten voor klanten. Ik heb ook een baan, 3 dagen in de week. Ik verdien aanzienlijk minder, maar we hebben er samen voor gekozen dat ik 2 dagen in de week voor onze zoon zorg. Doordat ik dat doe, kan hij meer werken (en dus verdient hij dus meer). We zijn samen, een gezin. We doen dat dus met elkaar. Ik voel het ook niet zo dat ik (mede) van zijn geld leef en hij voelt dat ook helemaal niet zo.
Ja geldt ook voor beide kanten. Al vind ik wel een verschil tussen beweren dat iemand een handje ophoudt of een grapje over een fles sinas.
Haha wat zp wel niet met je kan doen. Sorry dat ik je dan verkeerd begrepen heb en misschien wat fel reageerde. Jou baan lijkt mij trouwens wel heel lastig ( ik weet natuurlijk niet of je ook mensen afkeurd of juist niet.) Maar daar over moeten beslissen lijkt mij helemaal niks.
Er zit ook een behoorlijk verschil tussen een gevoel en een feit. Als iemand het ervaart als handje ophouden en haar of zijn gevoel hierbij, niet prettig is, is dit geen feit. Net als dat het geen feit is dat alle stellen die een aparte rekening hebben, de kosten van een lunch en fles sinas delen Het is hier altijd zo zwart wit...
Ik vind het heel belangrijk om aan mijn kinderen mee te geven dat wanneer je een serieuze relatie hebt en kinderen dat je samen een gezin vormt. En dat dat een kwestie van geven en nemen is. En dat je samen een team vormt, of de 1 nu meer in het huis op zich neemt en de ander (meer) werkt maakt niet uit, als je het maar samen doet.
Maar wie zegt dat ik mijn kinderen dat niet meegeef? Ik vind het bijzonder dat er zo zwaar aan aparte rekeningen getild wordt. Mijn man werkt bewust niet full time zodat hij meer met de kinderen is, we doen beide evenveel in huis en verder doen we alles samen. Ookal staat ons geld op aparte rekeningen, bij ons is het geld gewoon van ons samen.
Nee beslis zelf gelukkig niet, lijkt me heel moeilijk. Ik werk op een andere afdeling, maar zie/hoor er genoeg over.
Dat hoeft inderdaad niet zo te zijn. Maar uit onderzoek blijkt wel dat het bijna altijd vrouwen zijn die in zo'n positie zitten. Overigens zie ik een uitkering zoals ziektewet of wajong ook gewoon als inkomen. Dat krijg je immers niet zomaar. En je kunt jezelf er wel van redden ((niet makkelijk maar toch). Een kleine baan zoals iemand hier beschreef is ook bijdragen aan het huishouden. Je werkt ten minste wel. Kunt bij problemen misschien meer uren krijgen of overstappen naar een andere baan. Je zit wel in het arbeidsproces.
Hier ook vanaf start relatie alles op een grote hoop ook al hadden een toen nog aparte rekeningen. Nog nooit kosten van een bioscoop ofzo gedeeld. Sinds we samenwonen hebben we 2 gezamenlijke rekeningen. Op 1 komt het salaris van man op binnen. Daar betalen we alles van zoals boodschappen, cadeau's, kleding, uitstapjes etc. Op de andere rekening komt mijnaar salaris binnen. Daar pinnen we nooit van maar daar gaat de hypotheek en abonnementen en energie etc vanaf. Dit zijn ongeveer gelijke bedragen. We hebben een spaarrekening onderverdeeld in 'potjes'. Vakanties/verbouwing etc. Alles wat er op beide rekeningen over is gaat naar de spaarrekening. Grote bedragen overleggen we met elkaar. Ik koop niet zonder overleg vanmiddag een droger ofzo. Verder hebben we een budget. 75 pp aan kleding bijvoorbeeld en 350 aan leuke dingen. Kan best zijn dat hij deze maand geen geld uitgeeft aan kleding en ik de 150 voor mezelf opmaak. Dat overleggen we dan wel: zo van, moet jij nog nieuwe kleren deze maand want ik heb laarzen gezien van 120 euro.
Wij maken gebruik van elkaars sterkte punten: ik ben goed in sparen en hij in spenderen . Ik ben wellicht een beetje te goed in sparen en zou dus teveel bezuinigen ten koste van leefgenot en hij heeft een groot gat in zijn hand en 2000 hobby's waar hij de spullen voor wil maar geen tijd voor heeft . Dat maakt ook dat hij grote cadeaus wil kopen voor mij en de kids. Hij betaalt de vaste lasten en de meeste lopende zaken, ik alle zaken voor mezelf en een gedeelte voor de kinderen. En ik beheer en vul de spaarrekening die dus goed gevuld is en iedere maand ook flink groeit (en soms gebruikt wordt voor grote uitgaven). Verder hebben we een gezamenlijke boodschappen, cadeautjes etc. rekening. Bij de belastingaangifte is de spaarrekening een positieve verrassing ieder jaar, maar hij wil dat geld niet iedere dag 'zien'. Hij vindt sparen namelijk wel belangrijk, maar wil niet verleid worden tot nog meer uitgeven. Man verdient heel goed en ik verdien minder, maar ben als zzp'er buiten klantafspraken en vergaderingen dan wel weer ook degene die alles voor de kinderen regelt, doet en hen verzorgt. Soms een pittige combinatie met één autistische zoon met verstandelijke handicap, epilepsie en slaapproblemen die mijn nachtrust iedere nacht verstoort.
Bovenstaande werkt prima voor ons verder, maar ik wil toch even reageren op de kwestie 'financieel afhankelijk'. Ik kan ons huidige huis niet in mijn eentje betalen en hij wel (ik verdien tussen 1500-2100 per maand ongeveer). Dat maakt mij financieel afhankelijk, maar met alle taken die ik op me neem, voel ik mij niet alsof ik een 'handje ophoud'. Het kan met een gehandicapt kind niet eens anders! En hij zou zijn eigen florerende bedrijf noot hebben kunnen opzetten en runnen anders. Zo vind ik ook niet omdat mijn man veel minder voor de kinderen zorgt, dat hij minder vader is dan ik moeder. We verdelen gewoon taken en werken financieel en functioneel met de sterkste mogelijkheden van elkaar, binnen de noodzakelijkheden/wensen van onze kinderen (met autisme en verstandelijke handicap) en onszelf.
Ik reageerde toch ook niet tegen jou? Ik quote een post waarbij financieel onafhankelijk zijn het belangrijkste doel in haar leven is (of zo kwam het iig over). Hier een situatie waarbij beiden buitenshuis werken niet wenselijk is. Ik verdien wel geld, maar ik kan daar niet van rondkomen en heb dit huis nodig voor dat werk. Maar dat ik buitenshuis ga werken is niet passend in ons gezin en daarom geef ik mijn kinderen dus andere dingen mee.
Tja sommige mensen vinden je nou eenmaal een loser als je niet (genoeg) werkt... Laat het lekker gaan en besteed er geen aandacht aan