BEIDE partijen zijn erbij. En beide partijen hebben zowel voor- en nadelen van bepaalde keuzes. Wat wordt gedaan aan nadelen voor de andere partij? Wie compenseert dat? En eerlijk gezegd: slachtoffer rollen zijn doorgaans echt voorbehouden aan vrouwen. Er is geen enkele reden waarom iemand niks onderneemt om ervoor te voorkomen dat ze de rest van haar leven afhankelijk blijft. DAT is echt een eigen keuze, de man verbiedt zijn vrouw neem ik aan niet om zich te blijven ontwikkelen ook al kiest ze om ervoor om een paar jaar thuis te blijven. En als ze uit elkaar gaan is een duwtje in de rug het eerste jaar begrijpelijk, maar dan moet je als een volwassen persoon gewoon jezelf kunnen redden. Ik kan me niet voorstellen dat iemand die afhankelijkheid van nota bene een ex wil behouden. En ik werk in een omgeving waar het inderdaad andersom regelmatig voorkomt. De man van mijn leidinggevende is ook thuisvader (geweest). In de jaren totdat de jongste naar school ging heeft ie vanuit huis een andere opleiding afgerond (in de avonduren) en is gaan werken de dag dat de jongste op school startte. De eerste jaren volgens mij 3 ochtenden in de week oid. Gewoon naast de 'thuisvader - fulltime gezinsmanager (en al die benamingen) rol'.
Nu ga je ervan uit dat het alleen de keuze is van de vrouw. Wij (mijn partner en ik) hebben hier samen voor gekozen. Het is nu de beste keuze voor ons. Want mijn partner wil liever niet minder werken en meer voor de kinderen zorgen. En ik wil liever niet dat EN de zorg bijna volledig op mij komt EN ik ook nog moet werken. Dus dit is onze keuze. Niet alleen die van mij. Even los van wat ik vind van partneralimentatie.
Ik denk dat we verder er wel hetzelfde over denken, ik ga straks ook weer werken/studeren als de jongste naar school is en zou ook na scheiding niet langdurig afhankelijk willen zijn van mijn ex. Maar voor nu is het dus een keus van ons samen.
Nee, ik ga JUIST vanuit dat het de keuze is van allebei. Want beide partners kunnen gevolgen hebben van deze keuze (hoeft natuurlijk helemaal niet). Terwijl er bij een scheuding enkel gekeken wordt naar de gevolgen voor degene die NIET werkte. En los van gezamenlijke keuzes blijft nog altijd de keuze van ieder individu hoe je op lange termijn voor jezelf zorgt. Een man die bijv een zware fysieke baan heeft en ervoor kiest om 60h per week te gaan werken omdat hij wil dat vrouw thuis blijft, moet ook van te voren nadenken over mogelijke gezondheidsgevolgen op zn 50ste. Daar is ie zelf bij. Maar ook zijn vrouw/ex die meedeed in deze keuze. De vrouw die ervoor kiest om geen werk, geen opleiding, geen cursussen oid te volgen een decennium lang is daar ook zelf bij. Een paar jaar enkel niet werken als kids klein zijn zorgt er niet voor dat je nooit meer een baan krijgt, daar is meer 'niet' voor nodig. Zelfontwikkeling en -opleiding kan ook prima met kleine kinderen.
Nou daar denkt natuurlijk niet iedereen hetzelfde over. En een scheiding is toch bijna altijd een ellendige gebeurtenis waarbij ook nog eens veel stress en gedoe komt kijken. Ook om de alimentatie te regelen. Veel vrouwen zijn blij dat alles eindelijk rond is. Die hebben wel wat anders aan hun hoofd dan studeren of een baan zoeken. Zeker als ze kinderen hebben en al jaren niet gewerkt. Dan kan een studie of baan een enorme drempel zijn. Zeker als het toch al niet zo best betaald. Waarom zou je al die moeite doen als je toch genoeg inkomen hebt? Je bent al die jaren natuurlijk ook een rustig leven in eigen tempo gewend. Zeker dames die jaren thuis hebben gezeten, weinig tot geen werkervaring of opleidingsniveau zitten daar echt niet op te wachten. En dan heb je ook nog een categorie die boos of verbitterd achterblijven. En uit een soort wraak willen dat de ex maximaal blijft betalen.
ik zal wel heel slecht zijn maar als mijn man mij verlaat en ik heb recht op 12 jaar partner alimentatie en ik ga bijv. er 100 euro per maand op vooruit door te gaan werken dan kies ik die 12 jaar voor 100 minder en full time bij mijn kinderen zijn en dus de maximale partner alimentatie. Hij wilde net zo goed als ik dat ik zou stoppen met werken om voor de kinderen te zorgen dus dat zijn dan zijn concequenties. Mijn concequenties zullen zijn dat ik financieel niet meer het leven kan leiden dat ik gewend was als getrouwde vrouw. Maak ik zelf de keuze om weg te gaan kijk ik daar trouwens anders tegenover.
Lijkt me zo vreselijk om na je scheiding financieel afhankelijk te zijn van je ex! Ik zou recht hebben op 350-400€ partner alimentatie per maand, maar heb daar bewust vanaf gezien. Het is niet voor niets mijn ex, ik wil zijn geld echt niet. In plaats daarvan ben ik een dag extra gaan werken en dan maar wat minder ver of vaak op vakantie. Er zijn situaties waar ik me kan voorstellen dat iemand het wel nodig heeft, maar na een jaar moet je toch echt op eigen benen kunnen staan vind ik. Van mij mag het echt beperkt worden tot een jaar (bij co ouderschap dan, of als er geen kinderen zijn. Als 1 ouder de volledige zorg heeft en dus minder kan werken, dan is het een ander verhaal natuurlijk.)
Tja, dezelfde redenen die gebruikt worden om jarenlang in bijstand te blijven hangen. Waarom moeite doen om jezelf te onderhouden als iemand anders dat moet doen? Gelukkig bestaat ook zoiets als inspanningsverplichting en opschorting van allimentatie bij niet nakoming ervan. En geen kind blijft 12jaar lang 24/7 thuis zitten, dus je bent niet al die tijd nodig in huis. Vooral als dit onderbouwing moet zijn dat iemand buiten het gezin dat moet financieren.
En dan, dan sta je na 12 jaar nog steeds met lege handen. Een nog groter gat op je CV, een nog grotere afstand tot de arbeidsmarkt en geen alimentatie meer....
Beide een lopende en spaar rekening. Plus spaarrekening voor onze mup. Vaste lasten zoals huis, verzekeringen, gas water en licht doet manlief. Mijn centjes gaan op aan boodschappen, fun en sparen!
Vrouwen (of mannen) in de bijstand bv merken hier uiteindelijk helemaal niets van. Partneralimentatie wordt op de bijstand gekort. Zodra de partneralimentatie stopt krijgen ze het dus aangevuld vanuit de bijstand. Linksom of rechtsom, deze vrouwen, en dan bedoel ik met name degene die wel kunnen maar niet willen, krijgen hun geld toch wel zolang het ze zo makkelijk wordt gemaakt.
Maar daar gaat het niet om. Mocht je na 12 jaar (als de kinderen steeds zelfstandiger worden) toch weer aan het werk willen, wordt dat veel moeilijker. Dat bedoel ik met “lege handen”.
Ik vind die partneralimentatie een moeilijk ding. Hier is het voor beide kinderen heel goed/belangrijk dat er iemand beschikbaar is overdag. Wanneer de oudste over 4 jaar naar de middelbare gaat zal ze zelf minder thuis zijn en het kunnen regelen, maar dan is er onze jongste nog. Mijn man en ik hebben absoluut geen plannen om op korte termijn te gaan scheiden maar stel dat dat wel heel gauw aan de orde zou zijn dan zou ik anders tov partneralimentatie staan. Ik zou het niet willen zodat ik afhankelijk van hem ben maar zodat ik dan thuis zou kunnen blijven om de kinderen te geven wat ze nodig hebben. Dat is een andere invalshoek. Wie weet zou er op 1 of andere manier wel iets mogelijk zijn met oppas aan huis, maar mocht het eerste ook een optie zijn dan zou ik dat zeker overwegen.
Mijn buurvrouw heeft na haar scheiding juist jouw voorbeeld gevolgd, ze heeft zich laten heropleiden en is gastouder geworden. 2 vliegen in 1 klap EN ze verdient haar eigen onderhoud.
Ja dat is ook een goede optie hoor. Maar qua huisvesting weet ik niet hoe je er dan bij zit zeg maar. Plus moet je voor eigen onderhoud wel 5 dagen per week werken en dat zou hier ook wel veel zijn. Maar vooralsnog is het hier prima te combineren voorlopig. Ik heb ook veel opties nu om meer cursussen erbij te volgen en mij meer te verbreden in het vak. Mag binnenkort met het gob bij een vakgroep gastouderopvang zijn om mee te denken over verschillende zaken. Mijn reactie was ook meer op de discussie over partneralimentatie gericht. Er zijn uiteraard nog meer gezinnen waarbij om zulke redenen 1 van de ouders thuis is. Ik vind partneralimentatie aannemen daarom niet per se raar of onnodig.
Bij ons komt alles binnen op 1 rekening, waar we alles ook van betalen. We hebben een gezamenlijke spaarrekening waar we elke maand een bedrag op zetten en we hebben allebei een aparte rekening waar we elke maand een bedrag op zetten voor onszelf. Daar doen we dan mee wat we zelf willen.