Nee ik herken dit ook niet. Hoe groter de buik, hoe trotser ik werd. Kan niet wachten tot ik weer zwanger ben. Ik zag alleen een beetje op tegen de bevalling. Die achteraf meeviel. Maar daarom is het wel voor iedereen anders. Ik hoop dat jeje beter gaat voelen want zo kan je niet echt genieten van misschien wel de laatste keer zwanger zijn. Sterkte!
Ik herken het ook niet maar snap het zeer zeker wel! Niks om je voor te schamen maar trek idd optijd aan de bel. Voor jezelf en de baby!
Zoooo herkenbaar! Ben vreselijk dankbaar dat wij een tweede kindje mogen krijgen, maar het zwanger zijn vind ik vreselijk. Voor mij geen roze wolk! Mijn moeder zegt dat ze het ook niet leuk vond, en ik zie dat helemaal niet als afwijzing. Ik weet dat ze niet zonder mij kan . Dus wat mij betreft is het helemaal niks tegen je kindje, waar je het juist allemaal voor over hebt.
Ik wil heel graag een tweede. Als mijn man dit keer zwanger kon zijn had omdat gelijk geregeld. Ik zie op tegen gigantische bekkenpijn en ik wil niet ‘dik’ worden. Het zal wel een luxe probleem zijn maar toe maar. Het is de reden waarom een tweede op een lager pitje staat.
Ja hoor ik had dit ook echt heel erg bij Mn laatste zwangerschap. Ik wilde heel graag een kindje maar het zwanger zijn vond ik echt vreselijk, ik zat heel erg met mezelf in de knoop daardoor. Het rare was dat het na 3 maanden ineens van de ene op de andere dag over was. Zwanger zijn was nog steeds niet mijn ‘hobby’ maar ik kon er wel van genieten opeens. Mijn gyn zei dat het goed mogelijk is dat het door de hormonen kwam. Bespreek het met je vk of gyn! En neem de dag gewoon zoals die komt. Stop met piekeren over wat je wel of niet zou moeten voelen! Je weet zeker nu het je vierde is dat de tijd rap gaat, voor je het weet is de zwangerschap voorbij! En je weet ook dat je dit kindje heel graag wilt. Anders was je er niet voor gegaan toch? probeer als je gedachtes met je aan de haal gaan deze twee zaken voor ogen te houden. Sterkte!
Enorm herkenbaar, ook al is het de eerste. Ik vind er gewoon geen reet aan. Alleen het verheugen op het kindje & sommige schopjes zijn leuk, maar over het algemeen doen ze zeer (of zijn onaangenaam), ik voel me dik & lui omdat ik niet meer zoveel kan sporten als eerst en ik haat het als mensen zeggen dat ik ervan moet 'genieten'. Dat bepaal ik namelijk zelf wel. Het belangrijkste is dat je uitkijkt naar het kindje want daar draait het uiteindelijk allemaal om!
Zwanger zijn is ook niet mijn hobby, zeker niet na mijn 2 miskramen. Ik moet nog maar afwachten of er ook daadwerkelijk een kindje zit en of het ook leeft (Ik woon in Canada. Eerste echo is over 2 dagen met 12 weken, als alles goed is laten ze aan het eind van de echo het scherm zien, maar zo niet dan kan het zijn dat ik tot 5 werkdagen lang moet wachten op de uitslag). De gedachte dat het allemaal gewoon weer voor niets kan zijn kwelt me. Als ik geluk heb mag ik dus door naar het tweede trimester. Bekkenpijn wacht me waarschijnliijk weer. Vorige keer kon ik tegen het eind amper meer lopen. We zijn verhuisd en onze WC is boven dus dat wordt nog "lachen". Ik ben al 39 dus hopelijk gaat alles goed met de zwangerschap. De schopjes en bewegingen zijn verder wel heel schattig hoor. De bevalling was een complete ramp vorige keer, dus ik zie er tegenop, maar hopelijk valt het dit keer een beetje mee. Maar weet je, ik doe het ook niet voor het zwanger zijn, ik doe het voor het kindje dat aan het einde hopelijk levend en wel geboren wordt. Ik wil voor geen miljoen zwanger zijn of bevallen. Nog voor geen tien miljoen. Maar voor een kindje? Ja, voor een kindje heb ik het over! Want hoe je het ook wendt of keert, het is het voor mij allemaal wel uiteindelijk dubbel en dwars waard.
Hier ook niet blij zwanger hoor wel blij dat er een kleintje bij komt natuurlijk! Ik mag echt niet klagen eigenlijk, mijn kwaaltjes zijn minimaal.. En toch gewoon het opgeblazen gevoel en ongemak ervan maken me chagrijnig. Juist de beweging in mijn buik is het enige wat ik dan wel geweldig vind! Dat vind ik zo intens Maar als ik mocht kiezen kwamen baby's gewoon meteen ter wereld hoor zie ook heel erg op tegen de aankomende warme dagen en (hoog)zwanger zijn met een peuter....
Zwanger zijn was een noodzakelijk 'kwaad' om een kind te kunnen krijgen... Ik vond het afschuwelijk, maar geef wel toe dat dit kwam door de vele (heftige) kwaaltjes en het feit dat mijn leven hierdoor letterlijk 9 mnd 'on hold' moest... Voelde me ook absoluut niet mezelf. Ik was altijd wel opgelucht als echo's en zo goed waren, maar verder kon ik niet genieten van schopjes, dikkere buik e.d. Onhandig, onaangenaam, vervelend, dat waren de dingen die ik dacht ... Hou niet minder van mijn kids , de roze wolk kwam na bevalling. Toen kon ik zwijmelen en genieten en weer een beetje mezelf zijn.
Herkenbaar! Vind er niks aan, dat hele zwanger zijn! Snap ook niet zo goed wat er te genieten valt. Veel mensen genieten denk ik van de extra aandacht en zijn trots op hun buik. Dat snap ik dan wel maar dat weegt voor mij niet op tegen de kwalen en het niet mezelf voelen.
Ik herken het helemaal. Echter denk ik bij het voelen van de eerste schopjes van: ‘poeh wat een voorrecht dat ik dit mag voelen’. Er zijn veel vrouwen die het zo graag eens zouden willen voelen, maar het nooit mee mogen maken. Hierdoor ben ik er toch meer van gaan genieten. Hopelijk mag jij dat ook snel gaan doen!
Juist doordat je bang bent geen band met haar op te kunnen bouwen zegt al dat je dat wel gaat doen. Want je maakt je er nu al druk om (moederliefde heet dat) Ik heb het zelf ook gehad, zwanger van de eerste en ook een meisje. En ik ben echt een hele andere moeder als mijn moeder was. Omdat je van te voren al denkt: dit wil ik anders doen, ga je het ook anders doen. Dus probeer je er maar niet zo druk om te maken want mijn ervaring is dat het wel goed komt.
Even een update van mijn gevoel: het gaat al veel beter ik weet nu bijna wel zeker dat het door die stomme hormonen komt. Bij de andere 3 voelde ik me ook beter na 14 weken. En nu dus ook. Heerlijk! Ik kom weer een stukje meer bij mezelf. Niet meer moe en misselijk en geen huilbuien meer. Dat had ik iedere dag! Ik was zo depressief als een deur. Achteraf gezien. Ik geniet nog niet zoals het “moet” maar een afkeer voel ik ook niet meer. Mijn buik groeit ineens sneller en nu lijk ik minder dik, maar gewoon zwanger, dus dat maakt me minder onzeker. Al vind ik het nog steeds niks, dat dikker worden. Na 3 kinderen had ik eindelijk mijn ideale figuur bereikt en nu word ik weer dik. Ik voel de baby soms al, piep kleine plopjes. Toch wel schattig Ik was er na mijn post van vorige week ook zo klaar mee, met dat rot gevoel enzo. Ik dacht, ik moet wat doen. Dus ben naar de Hema gegaan en heb een schattig speeltje en knuffeltjes gekocht voor de baby. (Ik had nog niks gekocht omdat ik dat gevoel nog niet had) Maar het hielp dus wel! Het maakte het tastbaarder. En ik wil zo graag weer moeder worden. Ik kijk er echt naar uit. Al lijkt het me ook druk... 3 kleine kinderen,.. gelukkig heb ik de oudste die dan 14 is en het leuk vind om te helpen... Maar mijn 2 jongens van 2 en bijna 4 breken te tent soms af. Echt pittig soms... en dan straks nog een baby. Ik probeer er maar op te vertrouwen dat het allemaal vanzelf gaat, want zo is het altijd gegaan.☺️
@Michelle27 : Wat fijn dat het beter gaat! Ik kwam eigenlijk iets soortgelijks melden. Woensdag heb ik mijn eerste echo gehad, met 12+1. De aanloop er naartoe was wel moeilijk, vooral het moment dat ik daar stond met mijn volle, klotsende blaas (moest een uur voro de echo een liter drinken op hebben en niet meer naar de wc) en vragen moest beantwoorden over de miskramen. Daar sta je dan te janken en te trillen als een schoothondje. Gelukkig tilde de echografe, toen de echo eenmaal begonnen was, meteen een tipje van de sluier op door te verklappen dat er een kindje zat! Toen kon ik genoeg kalmeren om het volgende half uur door te komen. Daarna werd mijn man binnen geroepen en werd het scherm naar ons toe gedraaid. We zagen een kleine stuiterbal, alles bewoog! Tja, en toen werden we strontverliefd... En dat zijn we nog steeds. Alles voelt veel lichter en beter, en ik ben gelukkig een stuk minder chagrijnig en meer mezelf. En hoewel zwanger zijn nooit een grote hobby van me zal worden, kan ik nu wel wat meer genieten van de mooie kanten, en dat is een geschenk.
heel herkenbaar. Ik vind zwanger zijn verschrikkelijk! We zouden graag nog een derde willen maar dat zal niet gebeuren want ik wil echt nooit meer zwan
Even offtopic maar @Raket78 wat ben ik blij dat het met jou goed is gegaan en je een klein beweeglijk kindje in je buik hebt Gefeliciteerd @Michelle27 wat fijn dat je je weer iets beter voelt zeg, ik hoop dat het steeds iets meer komt en je toch een beetje kunt genieten van de zwangerschap ook al is het niet van alle aspecten