Laten we stellen dat ik genoeg redenen heb om spanningsklachten te hebben. In a nutshell: 6,5 jaar geleden kregen we slecht nieuws bij de 20-weken echo. Ons kindje had een ernstige hartafwijking. De laatste 7 weken van mijn zwangerschap heb ik in het ziekenhuis gelegen met pre-eclampsie. Na de geboorte heeft ons zoontje een hele zware start gehad met 3 openhartoperaties en 4 maanden ziekenhuis. Ook de eerste jaren waren zwaar. Hij bleef volledig sondevoeding afhankelijk, spuugde bijna elke voeding eruit, was vaak ziek met ziekenhuisopnames, bleek ook een syndroom, verstandelijke beperking en klassiek autisme te hebben en tenslotte werd onze wens voor een tweede hopelijk gezond kindje niet ingevuld ondanks 3 IUI en 3 IVF behandelingen. Toen hij 3 werd ging het beter. Hij was minder vaak ziek, ging lopen en we accepteerden dat er geen tweede kindje kwam. Tot hij met 3,5 jaar weer een redelijk standaard openhartoperatie moest en hij daarna op de IC een ernstige complicatie kreeg waardoor hij vanaf zijn borst verlamd raakte. Dat is nu 2,5 jaar geleden. In de afgelopen 2,5 jaar zijn we op zoek gegaan naar passende woonruimte, zijn we 2x verhuisd, hebben we een huis verbouwd, hebben we geleerd om onze weg in de wereld van mantelzorg te vinden, veel gedoe gehad met PGB aanvraag, aanvragen voor voorzieningen, het inregelen van de zorg, etc. Onze zoon is net 6 geworden en heeft als complicaties van de dwarslaesie al heel snel een scoliose ontwikkeld waar hij binnenkort aan geopereerd zal worden en hij heeft ernstige osteoporose en nu al voor de derde keer een gebroken dijbeen zonder dat we weten wat er gebeurd is. Heel veel zorgen dus. Mijn man werkt 5 dagen en ik 4. Ik heb een hele leuke maar ook verantwoordelijke en uitdagende baan en werk vaak meer dan 4 dagen. Ben vaak ook 's avonds en in het weekend op pad en het gaat eigenlijk altijd maar door. Voor mijn gevoel ben ik nooit echt vrij. Bovendien heb ik al heel lang het gevoel dat ik ook in mijn werk op m'n tenen moet lopen. Tenslotte gaat het al 2 jaar eigenlijk best wel slecht tussen mij en mijn man. We hebben vaak ruzie. Hij verwijt mij dat al mijn energie in mijn werk gaat zitten en daar heeft hij gelijk in. Ik ben de laatste tijd altijd moe, voel vaak teveel spanning in mijn lijf, last van mijn schouders en nek, slecht slapen (in elk geval niet meer zonder een oxazepam voor het slapen gaan) en weinig zin in dingen. Of wel zin maar geen fut. Bovendien ben ik meer dan 20kg aangekomen en vind ik mezelf zo echt vreselijk. Omdat ik het gevoel heb dat ik echt in een negatieve spiraal terecht ben gekomen heb ik 2 weken geleden besloten mijn baan op te zeggen. Ik moet nog tot 1 april en dan ben ik even vrij om te herstellen. Zolang als nodig. Ik wil dan ook echt met mezelf aan de slag. Veel naar buiten, bewegen, afvallen. En uiteraard energie over houden voor mijn man en zoontje. Waar ik hoopte dat alleen deze beslissing me alleen al lucht zou geven voel ik me sinds een kleine week nog veel slechter. De hele dag een soort van ooghoofdpijn, brandende ogen, gevoelige maag en nog veel minder energie als eerst. Ik ben bang dat ik te ver ben gegaan. Dat dit spanningsklachten zijn. Maar eigenlijk weet ik helemaal niet hoe het voelt om overspannen/burnout te zijn. Het kan natuurlijk ook iets anders zijn. Wie van jullie is er weleens overspannen geweest of heeft een burnout gehad? Hoe voelde dat?
Mijn hemel, wat een boterham om te behappen zeg Kan me haast niet voorstellen dat je GEEN burn out zou hebben of overspannen zou zijn... Maar ik heb er zelf geen ervaring mee, dus zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Ik hoop dat je snel weer een keer wat "lucht" gaat krijgen want ik zou het al benauwd krijgen van het lezen van je verhaal. Wat moet het immens zwaar zijn allemaal Alhoewel je waarschijnlijk al veel te lang sterk hebt moeten zijn, wil ik je toch sterkte wensen en ik hoop dat er een tijd komt, dat je je weer stukken beter voelt.
Je hebt het nodige te verstouwen gehad. Als ik jou was zou ik eens met een arts gaan praten. Denk dat het nu tijd wordt om alles te gaan verwerken! Wat je hebt kunnen wij ook niet zeggen, maar mijn advies is lucht je hart eens bij een vertrouwenspersoon. Sterkte!
Ik denk dat je zeker klachten kan hebben van een burn out in zo situatie. Ik herken dat voor een deel wel, alleen dan meer omdat ons dochtertje met chronische ziekte is overleden. Daardoor zit ik nu in zo mega in de stress/burn out achtinge klachten. Ik zou opzoek gaan naar een goede psycholoog. Eventueel ook voor een stuk trauma verwerking maar ook rouwverwerking voor “levend verlies”. Het geen gezond kindje hebben kunnen krijgen en de dingen die je niet kan met je zoontje ongeacht hoeveel je van hem houd zorgt ook voor een bepaalde rouwverwerking. Echt niet raar! Heel veel sterkte! Knuffel
Wat je hebt kan ik uiteraard niet zeggen maar wat ik wel even wil zeggen is dat ik je een enorm sterke vrouw vind! Wat heftig wat je allemaal heb moeten mee maken en wat je nog mee maakt. Ik denk dat het verstandigste is om met iemand te gaan praten, misschien samen met de huisarts kijken naar opties? Misschien heb je nog geen burn out maar misschien komt het. En mocht straks blijken dat je het wel hebt, wees dan niet boos op jezelf, je bent een sterke vrouw en met de goede begeleiding kom je er vast wel doorheen. Sterkte met alles.
Heftig allemaal en dan ook zo'n werkdruk. Logisch dat je lijf dan gaat protesteren. Spanning kan je letterlijk ziek maken, goed van jezelf dat je naar je lijf luisterd! Mensen met een dreigende burnout gaan juist door, totdat ze instorten... Dat je nu meer klachten krijgt komt misschien wel omdat je toegegeven hebt dat je teveel vraagt van jezelf. Net als ziek zijn... als je geen tijd hebt om ziek te zijn, hou je jezelf groot. Als de tijd er wel is, komt het er vaak ineens allemaal uit. Nogmaals, knap dat je je baan hebt opgezegt om wat meer rust te krijgen! Maar indd, een huisarts bezoeken zou geen kwaad kunnen denk. Met naar buiten gaan en bewegen, bereik je veel maar al met al heb je veel op je bordje en is het misschien wel nodig om erover te praten.
Wat jammer dat je je baan hebt opgezegd en je niet in eerste instantie ziek hebt gemeld. Nu heb je nergens meer recht op. Ontslag had je altijd nog kunnen nemen! Ik denk dat nu die werkdruk weg is je lichaam de ruimte krijgt om ziek te zijn. Heel veel sterkte
Ik ken dit. Ik heb ook een meervoudig gehandicapt kind (5) en heb sinds kort ook zelf een diagnose gekregen van een progressieve ziekte. Ik loop op mijn tandvlees, net als jij. Ik gaf onlangs een interview over mantelzorg en daarin werd me gevraagd om tips te geven. Ik ga ze voor je opschrijven, misschien heb je er iets aan. Met stip op 1: Besteed alles uit wat je uit kunt besteden. Neem huishoudelijke hulp, zonodig uit PGB. Laat je boodschappen bezorgen. Koop desnoods wegwerpborden als je elke dag tegen de afwas aanhikt. Zet een oproep in de buurtapp of mensen 1x per twee weken je glaswerk willen meenemen naar de bak etc. Vraag hulp, schaamteloos. Als je vrijwilligerswerk doet omdat je denkt dat je iets 'terug moet geven aan de maatschappij', stop er dan mee (dit deed ik, heel stom als je er zelf helemaal doorheen zit). 2. Ga allebei een paar uur/dag/dagen minder werken, dus niet alleen jij! Probeer wel nog je eigen bezigheden te houden. Compleet stoppen met je werk, is dat echt wat je wil? Soms is het juist een verademing om nog in de respectievelijk 'zorgeloze' grote-mensen-wereld te vertoeven voor een aantal uur of dagen per week, in tegenstelling tot altijd maar in de wereld te zijn waar je appelmoes uit iemand haar moet halen en poep uit het doucheputje moet vissen. 3. Ga in therapie. Gesprekstherapie voor jezelf, af en toe een sessie relatietherapie om nog te checken of de neuzen dezelfde kant op staan. Probeer eens een praatgroep met lotgenoten. Dat laatste is totaal niet mijn ding, maar veel zorgouders zweren erbij. Ik heb vooral bij individuele therapie heel veel baat en de relatietherapie elke 8 weken is ook geen overbodige luxe. 4. Maak een feestje van de dingen die wel goed gaan. Kan je kind eten? Maak er een hele productie van, met kaarsjes op de tafel en mooie servetten, drink je water en sapjes uit wijnglazen, haal het goede bestek tevoorschijn. Probeer het leven sjeu te geven. Dt klinkt als nutteloze energieverspilling, maar een beetje plezier geeft juist energie. 5. Word lid van Lotje & Co. Ze hebben een magazine dat 4x per jaar uitkomt en waarbij ik tranen met tuiten huil, zo herkenbaar zijn de dingen die ik daarin lees. En er staan goede tips in, workshop etc. EDIT// dit is de laatste editie, ik heb er superveel aan gehad: https://www.lotjeenco.nl/kracht-2/ 6. Vraag bij alle zorginstellingen om een vast contactpersoon. Het is lastig om maar een nummer te zijn en je wil gewoon altijd die ene Jolanda kunnen bellen. Als het niet kan, vraag dan bij een ondersteunde dienst, zoals stichting MEE of Centrum Jeugd & Gezin of ze iets voor je kunnen betekenen met betrekking tot het regelwerk. Er komt een gigantische bak administratie kijken bij zo'n zorgkind. En als je, net als ik, ook zelf nog een indicatie krijgt, gaan die dingen ook nog eens door elkaar heen lopen. Dat brengt me tot het laatste punt: 7. Zet je adminstratie in een cloud. Google drive ofzo. Investeer in een goede scanner, zet deze op de keukentafel en dwing jezelf bij elke brief en elk documentje om deze te scannen en op je drive te zetten. Man en jij allebei toegang en wellicht ook je casemanager. Aanvragen doen werd nog nooit zo makkelijk. "Wat heeft u nodig? Het Wiechenrapport uit 2013 van het consultatiebureau en de diagnostiek van de kinderpsycholoog? En alle tussentijdse rapporten van het OPD? Geen probleem! U heeft ze al encrypted in uw mailbox met een veiligheidscode die ik u sms wanneer u opgehangen heeft." Succes, TS, ik hoop dat het bij jou ook zijn plek en ritme krijgt. Makkelijk wordt het nooit, denk ik. Dit is voor je leven lang en we moeten er maar het beste van zien te maken. Soms is de wereld zo donker dat je echt nergens een lichtpuntje ziet en alles zwaar is, maar geloof me, maar met de juiste hulp (en misschien therapie!!) zul jij ook je weg vinden. Want onder dit alles zit een enorme liefde en toewijding als drijvende kracht en daarmee kom je waanzinnig ver. Succes, succes, succes, je kunt het! Echt! Je gaat jezelf nog versteld doen staan.
Dank je wel. Ik ben de afgelopen jaren weleens bij een psycholoog geweest maar kwam dan niet echt verder. Had het gevoel dat het dan niet klikte maar dat ligt dan vaak aan mij. Ik kan als ik 'sterk' moet zijn vaak moeilijk bij mijn gevoel komen. Ik ben of heel sterk of intens verdrietig en kan dat laatste moeilijk toelaten zeg maar. Jij ook een knuffel!
Ik heb dit bewust gedaan omdat ik niet meer terug wil in mijn huidige rol. Bedrijf heeft slechts 3 medewerkers en zie me er ook niks anders doen eigenlijk. Want dan stap ik weer in dezelfde valkuilen. Bovendien wil ik als ik me straks wat beter voel leuke dingen kunnen doen zonder me schuldig te voelen omdat ik 'ziek' hoor te zijn. Als ik me straks weer goed voel ga ik me eens oriënteren op wat ik dan wil doen.
Heftig zeg.. jeetje. Ik heb ervaring met kinderen met hetzelfde syndroom als jouw zoon.. er woont 1 jongen op de groep waar ik werk. Kan me dus goed indenken hoe zwaar het voor jullie is.
Wat hebben jij en TS al veel voor jullie kiezen gehad. Echt goede tips! Hoop idd dat TS er veel aan heeft. Je vroeg ook om reacties van mensen die bekend zijn met een Burn-out. Helaas kan ik me tot deze groep rekenen en herken wel de klachten die je aangeeft. Ook vooral dat bij elk stapje terug je klachten erger worden. Eerst stopte ik met studie, was niet genoeg, daarna met iets minder dan fulltime en daarna viel ik uit. Dit volgde zich in een raptempo op maar ik herinner me dat ik dacht dat t eerst wel zou gaan maar hoe meer rust ik kreeg, hoe meer klachten. Ik heb toen nog een tijdje gedacht dat ik er tegen in kon gaan. Dat t ook andersom zou werken. Dus ik probeerde met man en macht alles weer op te pakken in de hoop weer in mijn ritme te komen. Maar mijn lichaam was op en 9 maanden later kon ik enkel nog maar in een donkere kamer liggen. Zelfs ligt en geluid waren te veel. Ook nu een jaar na dato ben ik nog steeds niet hersteld. Tuurlijk gaat t wel beter. Maar niet zoals ik was. Dus 1 belangrijke les heb ik geleerd. Als je lichaam aangeeft dat t niet gaat, ga er dan niet tegen in maar luister naar je lichaam. Met er tegenin gaan raak je alleen maar verder van huis. En idd accepteer hulp. Hoe vreselijk en vreselijk en vreselijk moeilijk dat ook is. Heel veel sterkte. Als je vragen hebt kun je altijd een pb sturen. Liefs
Dankjewel, ik hoop dat je er iets aan hebt. Het is voor ons ook een zoektocht geweest... en dat is het nu ik zelf ziek blijk te zijn, weer helemaal opnieuw. Ik lees dat je veel ruzie maakt met je man en dat is toch iets dat je snel zou moeten aanpakken denk ik. Relatietherapie kan echt heel verrijkend zijn. Je ziet elkaar in jullie (en onze) situatie van je slechtste kanten: moe, gespannen, gedeprimeerd. Je gaat rommelen met je gewicht, wat een relatie ook zelden goed doet, je gaat je frustratie en onmacht en vermoeidheid op elkaar af reageren. Je gaat hulp en steun bij elkaar zoeken, maar je hebt niet eens genoeg voor jezelf! Tenminste, zo voelde het voor ons Middenin de nacht schoot ik mijn man aan en zei: alsjeblieft, neem het van me over want ik kan niet meer! En hij huilde: ja, maar ik kan ook niet meer! Dat zijn waardeloze momenten. Samen zaten we te huilen op de trap, niet meer wetend wat we verder nog moesten. In je openingspost ben je de problemen los van elkaar aan het opsommen, maar ze sluiten allemaal op elkaar aan in de context. Het is van essentieel belang om weer een team worden met je man. Je doet dit samen! Jullie kindje is een project van jullie samen! En ik weet niet in hoeverre je überhaupt het verlies van je kinderwens hebt verwerkt en in hoeverre je hebt geaccepteerd dat het kind dat jullie samen hebben, is wat het is. Dat valt niet te onderschatten. Het is een rouwproces, zoals iemand anders hier ook al beschreef. Erkennen van wat er aan de hand is... ga er maar eens aan staan. Hebben jullie het al eens over relatietherapie gehad?
Heel veel sterkte gewenst, wat heb jij veel te verstouwen gehad. Ik kan je n.a.v. je klachten aanraden in elk geval je schildklierwaarden te laten checken. Ik herken veel van je klachten en dacht vorig jaar ook met een burnout te maken te hebben. Het bleek dat mijn schildklier ernstig traag werkte, en inmiddels met medicijnen gaat het weer de goede kant op.
Wat betreft je werk: Wat niet gaat, gaat niet.. Oftewel, je meld je ziek. En nee, daar voel je niet schuldig door. Je bent al heel lief om zelf ontslag te nemen. Je moet aan jezelf en je gezin denken. Wat dat is toch het allerbelangrijkste.
Vanaf papier is een diagnose giswerk maar als ik je verhaal lees lees ik verdriet. Maar ook dat je er misschien voor uit de weg aan het gaan bent met het vele werken, emotie eten enzovoorts. Wellicht ben je nu op het punt dat het niet langer gaat en dat het verdriet in alle hevigheid een uitweg zoekt. Daarbij denk ik wel aan therapie oid.
Ik herken het. Na 10 tropenjaren met zorgintensief kind en 2 bewerkelijke 'gewone' kinderen had ik eindelijk dingen/zorg 'goed geregeld', dat er voor eerst in 10 jaar echt 'ruimte' was voor mij. En het eerste wat er toen gebeurde is dat ik na een relatief klein 'incidentje' opeens compleet en heftig instortte. Optelsom van die 10 jaren en alles wat daarin gebeurd was en vooral ook alle (compleet) onverwerkte emoties waar nooit tijd/ruimte voor was geweest. Ik was wel eens vaker overspannen geweest, maar nog nooit in mijn leven zo diep gezeten, ik voelde ook meteen dat dit anders was en niet binnen een paar maanden opgelost... Ik voelde ook meteen dat dit een burnout was (zo voelde ik me ook letterlijk, helemaal opgebrand en leeg) en dat is ook officieel bevestigd door psycholoog. Ik heb therapie gehad bij iemand met een goede klik, een hoop verdriet/boosheid/frustratie uit verleden moeten verwerken, heb ook EMDR nodig gehad om dat bepaalde zaken traumatisch waren geweest (al had ik mij dat nooit zo gerealiseerd), en daarnaast ook moeten leren beter naar mijn lijf te luisteren en meer hulp te vragen e.d. Totaal een jaar bezig geweest met herstel. De eerste maanden kon ik overigens niks, behalve het broodnodige voor kinderen/gezin, en ben pas later aan therapie begonnen, want therapie kost ook energie wat ik in het begin helemaal niet had. Een maand heel veel huilen en enorm veel fysieke klachten (hoofdpijn, buikpijn, pijn de borst, hyperventilatie, slaapproblemen, gejaagdheid, etc), daarna begon dat langzaam wat bij te trekken, extreme vermoeidheid en lusteloosheid duurde nog langer, ik denk dat ik na 3 maanden langzaam weer zin in dingen kreeg. Je hebt heel, heel veel meegemaakt en daar zul je nu ook veel tijd voor nodig hebben om dingen een plekje te geven en je leven anders te gaan inrichten. Gun jezelf die tijd en doe dit ook vooral met goede begeleiding waar je je prettig bij voelt! Sterkte!