Ik heb een burn out op dit moment en ik herken ontzettend veel van mijn klachten. Mijn tip. Ga eens langs de HA en leg het voor. Zij kunnen dan een doorverwijzing geven voor iemand welke jou het beste kan helpen. Ik wilde nooit hulp, maar ik ben zo blij dat ik dat nu wel krijg. Het helpt zo ontzettend veel! Veel succes! Kleine stapjes en aanvaarden wanneer het even niet gaat.
Heftig hoor. Hoe weet je dat? Dat je alleen in een donkere kamer kan liggen? Stomme vraag misschien. Ik probeer een beetje uit te vogelen waar ik zit nu. Voor mijn gevoel kan ik nog wel doorgaan met ik heb allemaal kleine klachten en ben gewoon bang dat ik dan straks ook ineens daar zit. Beetje moeilijk uit te leggen...
Hij wil (nog) geen relatie therapie. Ik moet wel zeggen dat hij het veel beter trekt dan ik. Misschien ook omdat hij op zijn werk heel goed gaat. Hij is heel blij dat ik stop met werken voor nu. Soms hebben we 8 afspraken in een maand met onze zoon (ziekenhuis afspraken, passingen, school, etc) en dat verdelen we nu of doen we samen. Dat ga ik straks waar mogelijk wat meer alleen doen zodat hij zich meer op zijn werk kan focussen.
Ik zal er niet alleen voor staan. Omdat we allebei zoveel werkten hebben we een inwonende nanny die we vanuit het PGB betalen. Zij blijft voorlopig bij ons. Ik hoop dat als ik hersteld ben dat ik dan weer aan het werk kan. Ik geef dan wel de voorkeur aan een wat minder heftige baan denk ik.
Fijn, zo'n hulp aan huis! Maar ik bedoelde met die afspraken in het ziekenhuis enzo. Ik vind dat altijd erg zwaar. Vaak staan ze garant voor een flinke huilbui. Heb je daar geen last van?
Huilbuien heb ik vooralsnog niet zo'n last van als we in het ziekenhuis zijn. Maar vind de ziekenhuis afspraken alleen ook zwaar hoor. We zitten er dan toch vaak enkele uren en ik kan dan niet eens naar het toilet ofzo. Het zal daarom echt niet zo zijn dat ik ze allemaal alleen moet doen. Ook met tillen en stilliggen is dat soms niet te doen.
Ja inderdaad, naar de WC gaan... Ik durf ook niks te drinken voordat ik zoiets met mijn zoon ga doen, dus dat is herkenbaar Maar neem je dan voortaan je nanny mee?
Heel herkenbaar allemaal dames Het stukje wat @Manque schrijft over ‘s nachts je man smeken of hij het wil overnemen omdat je niet meer kunt... tranen branden bij het lezen van die zin, precies zo hebben wij er ook bijgezeten. Een maand later was ze er niet meer. Voor mij is het nu pas dat ik me echt besef hoe erg ik al die jaren onder hoogspanning heb gestaan. Het is bijna een jaar geleden dat L. is overleden (zeer zorgintensief) en nu is die mentale spanning weggevallen en voel ik letterlijk dat ik mijn spieren heel de dag aanspan, in mijn lijf zit al die spanning nog. Ik heb ook eerder bij psychologen gezeten en dat werkte soms wel, soms niet. Nu heb ik een hele fijne gevonden vanuit de GGZ, dus het kan echt! Vwb je relatie ook heel herkenbaar allemaal. Mijn man wilde ook nooit therapie samen, hoewel ik zelfs nu nog wel eens denk dat het een goed idee zou zijn, niet omdat het nu niet goed tussen ons gaat, maar 5 jaar intensieve zorg verandert je als mens en dus ook je relatie, soms zonder dat je het merkt. @boannan sterkte meid, ik vind je echt een kanjer. Ik zou zeggen laat alles uit je handen vallen wat niet absoluut hoognodig is. Pas dan kun je denk ik echt merken wat de jarenlange spanning teweeg heeft gebracht in je lijf en in je hart. En met behulp van de huisarts dan eens kijken hoe nu verder. Ik vind je super dapper dat je ontslag hebt genomen, ik heb dat ook gedaan 1,5 jaar geleden, we hebben destijds ook gewoon de pgb’ers aangehouden en wat ben ik blij dat er daardoor iets meer lucht kwam. Hoewel het nog steeds retezwaar was allemaal. Nou ja ik weet eigenlijk ook niet zo goed of je aan mijn reactie nu wat hebt, maar iig dat je niet alleen bent.
@shart86 ik schrik ervan dat je je kindje ook nog hebt moeten verliezen... Gecondoleerd. Het lijkt me heel vreemd om een kind te verliezen. Wist je dat je kind zo ziek was dat het vroeg zou overlijden? Wel goed voor ons (alle zorgouders hier) om te weten dat we niet de enigen zijn. En dus ook dat we niet alles zelf hoeven uitvinden, dat we niet de enigen zijn die tegen bepaalde problemen oplopen, dat er meer mensen zijn die zich hier doorheen worstelen of geworsteld hebben. Ik kan echt steun halen uit de woorden van een andere zorgouder, omdat die persoon het op zo'n manier schrijft dat ik ineens mijn eigen gevoel op papier zie staan. Een gevoel dat ik daarvoor misschien helemaal niet begreep omdat ik er zelf geen woorden aan kon geven.
Dankjewel, het is 17 maart 1 jaar geleden dat ze overleed. Nee er was geen sprake van dat ze snel zou overlijden. Uiteindelijk is een ‘ordinaire’ griep haar fataal geworden. Was nogal een achtbaan want slechts 9 weken later werd J geboren.
Lieve dames, met een knoop in mijn buik lees ik de berichten. Geen soortgelijke ervaring dus aan mij hebben jullie 'niks'. Alleen huizenhoge bewondering en respect. Wat is het leven oneerlijk af en toe. TS ik wens je het allerbeste! Hoop dat je meer rust in je leven krijgt nu je je baan hebt opgezegd. Dat moet al meer lucht gaan geven. Wees lief voor jezelf. Er is er maar eentje van.
Wat een achtbaan moet dan zijn geweest En wat heb je jezelf snel moeten herpakken... je verliest je eerste kind en zo is daar de andere die je nodig heeft. Hoe is het met de gezondheid van je jongste? Eng is dat, dat je kind zo kwetsbaar is dat een gewone griep haar fataal kan worden. Ik heb afgelopen weekend zo iets naars meegemaakt, maar absoluut niet vergelijkbaar met jou hoor, die indruk wil ik niet wekken. Mijn zoon kreeg voor het eerst een koortsstuip, met 5 jaar. Hij stopte met ademhalen en werd blauw, dus heeft even geen zuurstof gehad en ik belde 112 om naar het ziekenhuis te gaan (mag zelf geen auto rijden, dus kon niet naar de hap of seh) en toen hij bij bewustzijn kwam keek hij zo raar, zo leeg. Ik ben zo in paniek geweest. Hij heeft normaal een IQ van 30 en ik dacht ineens... hij is nu helemaal leeg. Hij heeft straks gewoon een IQ van 0 ofzo, vanwege hersenbeschadiging. Ik zit gewoon weer te janken. Maar het was niet zo, het was een momentopname vanwege de koorts. Maar je bent je er zo bewust van dat je kind zo kwetsbaar is en je bent zo zuinig op wat je nog hebt. Sorry, wilde het topic niet overnemen met mijn eigen ellende, maar soms... soms weet ik ook gewoon niet waar ik er wel mee naartoe moet. Sterkte in ieder geval TS en @shart86 , en als je wil kunnen we er nog wel over doorpraten in PB ofzo. Als je wil.
Ik snap helemaal wat je bedoeld. Vooral als je voor t eerst met de klachten geconfronteerd wordt. Je voelt dat t te veel is maar je hebt nog wel een bepaalde hoeveelheid energie en ondanks dat er klachten zijn kan je nog door. Ik hoor een beetje aan jou verhaal dat je daar zit. Zo begon t bij mij ook. Ik denk dat je de goede keus maakt om te stoppen met werken. Luister naar je lichaam. De klachten zijn er niet voor niets. Ik deed t helemaal fout achteraf. Had t totaal niet in de gaten want zowel werkgever, bedrijfdarts, psycholoog en ikzelf waren van mening dat rust en thuis zitten niets op zou lossen dus ging ik overal dwars doorheen. Waardoor ik dus na 9 maanden echt maar dan ook echt op was. Geloof me. Dat voel je wel. Er is dan geen mogelijkheid meer om ondanks je klachten door te gaan. Na een keer douchen was ik letterlijk uitgeput. T gevoel alsof je 40 graden koorts hebt. Vaak kreeg ik ook echt verhoging/koorts van kleine inspanningen. De hoofdpijn was vergelijkbaar met migraine aanvallen (ben ik bekend mee) maar dan continu. Dus een donkere kamer was de enige mogelijkheid. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat t zover niet hoeft te komen als je naar je lichaam luistert. Heel veel sterkte!! Zoals ik t lees zijn jullie erg sterk en hebben jullie je al door veel ellende heengeboxt. Dit gaat je ook lukken!!
Ik denk afhankelijk van de afspraak. Als hij bijvoorbeeld een scan moet neem ik denk ik gewoon man mee.
Dank je wel! Ik vind jou vooral een topper! Mijn grootste nachtmerrie dat mijn kleine man er straks niet meer is is voor jou werkelijkheid geworden. Het komt wel goed. Ik heb straks als het goed is tijd om eens op zoek te gaan waar ik echt behoefte aan heb.