Nog een interessant artikel: https://www.nrc.nl/nieuws/2008/12/01/opbiechten-lijkt-eerlijk-maar-het-is-egoistisch-11647273-a1006269 Beiden hand in eigen boezem steken kan ALS DE WIL ER IS BIJ BEIDEN!!! Wel een stap in de richting van relatie herstel opleveren. Het boek “waarom je wellicht beter bij je huidige partner kan blijven” is ook erg interessant. (Ik heb hem gelezen ben alsnog gescheiden hoor, maar er staan heel veel artikelen in waarin je deze of anders toekomstige relaties kan verbeteren.
Ik vind het altijd zo makkelijk om te zeggen: ga bij hem/haar weg. Er speelt toch vaak iets van beide kanten hoor en ik denk dat je eerst uit moet zoeken wat dat is. Natuurlijk is vreemdgaan niet fraai of goed te praten maar om nou meteen je eigen pad af te gaan en het hebben over financiële zaken en waar je allemaal ‘recht’ op hebt vind ik ver gaan. Wat is je eigen aandeel hierin? Luister naar hem/haar. Het is moeilijk om te horen dat je er zelf ook iets in doet maar wel essentieel om de situatie een plek te geven. Laat de ander praten en wordt geen wraakgodin. Dat is ook niet goed voor de kindjes. Die stook je dan toch tegen je partner op. En voor hen moet je geen vechtscheiding willen. Ik praat uit ervaring. Zowel ex als ik zijn wel eens vreemdgegaan. Als ik terugkijk had ik er toen hij het deed ook zelf aandeel in. Dat is verschrikkelijk lastig toegeven en dat wil je niet maar is wel vaak zo. Ik liet de relatie inkakken. Deden samen niet veel leuke dingen meer. Werd dikker. Allemaal geen excuus om vreemd te gaan maar je moet knokken voor een relatie. Niet alleen maar moeder worden als je kinderen krijgt. Ook de vrouw/minnares van. Het maatje. Het luisterend oor. Kinderen zijn geen reden om jezelf te verslonzen en verwachten dat je man dit maar ok vindt. Ga in therapie en steek hand in eigen boezem. Het is niet alleen zijn schuld.
Tja, ik heb hier toch wel heel veel moeite mee. Het is misschien niet zijn schuld dat de relatie veranderd is, maar het is wel zijn keuze wat hij daarmee gedaan heeft. Ik vind het echt heel raar om de dan de schuld bij (in dit geval) de vrouw neer te leggen. Hij had ook eerder kunnen zeggen dat hij zich niet meer goed voelt bij zoals het gaat en bij voorbaat in therapie te gaan. Ik zeg niet dat ik gelijk weg zou gaan, maar als ik vervolgens ook nog eens de schuld zou krijgen denk ik wel. Hij is de fout in gegaan, niemand anders.
Daar sluit ik mij bij aan. Hij had ook een andere keuze kunnen maken. Hij heeft gekozen voor een andere vrouw. Hij had inderdaad ook kunnen kiezen voor zijn huwelijk door met haar te praten en te zoeken (samen) naar een oplossing. Het is mij duidelijk dat hij niet zijn huwelijk, zijn vrouw en gezin het belangrijkste vindt.
Dit vind ik ook. Heel makkelijk te zeggen ja maar jij deed dit of dat wel/niet en daardoor voelde ik me zo dus ben ik maar vreemdgegaan. Man had ook kunnen beseffen van shit dit vind ik niet fijn. Ik moet dringend praten met mn vrouw en oplossingen zoeken ipv op een ander te gaan. Vreemdgaan is zo te makkelijke weg nemen. En nooit of te nimmer goed te praten. Ja je bent met 2 in de relatie maar als 1 van de 2 beslist bij onvrede om vreemd te gaan. Dan is dat niet de schuld van de ander. De vreemdganger had namelijk ook nog heel veel andere pties.
Ik weet het niet meer, ben doodop moe verdrietig boos, allerlei emoties . We hebben al een tijd geleden een goed gesprek gehad over onze relatie , onze jongste is veel ziek en we hebben slaapgebrek en ja daardoor is het een en ander wel op een laag pitje gekomen . We hebben samen gehuild en onze gevoelens uitgesproken , achteraf blijkt dus dat hij toen al met die vrouw aan het chatten was. Dat doet nog eens extra pijn, heb zo vaak ook gezegd dat er iets was. Ik heb vaak genoeg de aanleiding gegeven om er over te kunnen praten maar meneer durfde dat blijkbaar niet. Maar om er zo achter te komen..... hij zegt ook dat hij het echt had willen vertellen maar wanneer dan?... in weet het niet hoor....
Wat moeilijk zeg. Misschien zou ik het liegen erover nog wel moeilijker vinden dan het vreemdgaan op zich.
Ik vind het heel naar voor je! Ik ben het eens met de meeste hier, maar wat mij het meest tegen de borst zou stoten, is dat het niet de eerste keer is dat hij over de scheef gaat. De eerste keer zou ik misschien nog overheen kunnen komen, maar een tweede keer.. dat betekent dus dat hij niks geleerd heeft. En niet alleen dat, in mijn ogen heeft hij dan gewoon schijt aan je en als hij nu gaat janken, is dat alleen omdat hij gepakt is. De kans lijkt me erg groot dat het weer gaat gebeuren. Voor mij zou dit de doodsteek zijn.
Wat een lastige situatie. Wat wil je zelf diep van binnen? Zou je hem kunnen vergeven? Zouden jullie open staan voor relatie therapie? Of zou je de relatie willen verbreken? Als ik naar mij persoonlijk kijk denk ik dat het vertrouwen niet meer hersteld zou kunnen worden.
Ik ben het totaal met je eens dat vreemdgaan geen excuus is en niet nodig. Nooit. Maar ik leg bij niemand schuld hè. Ik zeg alleen dat er twee een aandeel hebben in veruit de meeste gevallen. We lezen nu één kant van het verhaal. Wie weet wat de andere kant is! Mijn voorbeeld projecteer ik ook niet op TS. Ik zeg dat het zo kán gaan. Ik heb het helaas vaak gezien dat een vrouw na het krijgen van kind(eren) alleen maar moeder bleef en niet meer dan dat. Tja, daar heb ik dan weer moeite mee. En de fout ingaan met vreemdgaan is not done, maar waarom is het wel gerechtvaardigd als de ander alles laat inkakken en dan ook nog verwacht dat partner geïnteresseerd blijft? Dat vind ik meten met twee maten en je eigen straatje jammerend schoonvegen...
Ik vind vreemdgaan nooit nooit nooit een excuus, in welke situatie je ook zit met e partner. We horen één kant van t verhaal, maar wat de andere kant van t verhaal ook is, met vreemdgaan ga je bij mij een vreselijke vertrouwensgrens over. Als mijn partner dit zou doen omdat om welke reden dan ook, zij niet meer gelukkig is in onze relatie, ze dit bespreekbaar maakt ipv de spanning bij een ander te zoeken. Dat is zij dan aan mij verplicht anders kan ik er toch ook niets mee doen? Dus ik vind t erg makkelijk gezegd dat er 2 schuld hebben. Deels wel, maar de man in deze situatie heeft wat mij betreft een hele verkeerde keuze gemaakt...
Dat hebben wij ook naar elkaar uitgesproken, onze gevoelens over ons (sex) leven. Maar dat komt echt niet alleen van mijn kant. We zijn beide moe, hebben beide even nu geen puf. Ook mijn man was savonds blij als hij in bed lag. We hebben samen gepraat, gehuild en getroost met de gedachte dat dit allemaal tijdelijk is en dat we als alles weer wat op de rit zou zijn om dat weer nader tot elkaar te komen. Acceptatie van beide kanten over de situatie... we zouden er voor gaan maar als je er dan achter komt dat ten tijde van deze gesprekken het al gaande was
Maar je vind wel dat een vrouw/moeder (oftewel diegene die niet vreemdgaat) naar zichzelf moet kijken voor het eigen aandeel en hieraan zou moeten werken terwijl de vreemdganger zijn ‘heil’ ergens gezocht heeft ipv erover te praten. Dat is net zo goed meten met 2 maten. Je verwacht van de ene namelijk dat erover gepraat wordt op het moment dat de ander er 1 niet over praat maar zijn heil elders zoekt en 2 niet naar eigen aandeel kijkt. Hier vaak genoeg gezien dat vrouwen na het krijgen van kind(-eren) geen complimentje meer konden krijgen noch gewaardeerd werden om wat ze deden. Tja ach dan is het niet zo vreemd of bijzonder meer dat je op een gegeven moment wel klaar bent ergens moeite in te stoppen wanneer het toch niet gewaardeerd wordt. (Ook die situatie heeft namelijk 2-zijdes)
Je kon het niet beter verwoorden, vreemd gaan is een keuze! De fout van vreemd gaan maak jezelf. Zijn er dingen niet goed thuis dan ga je daar mee aan de slag, samen!
Hè? Volgens mij zeg ik hier niets van wat jij nu aan het invullen bent. Even goed lezen. Ik vind vreemdgaan absoluut geen vrijbrief en zeg juist dat je beiden eraan moet werken. Het mes snijdt aan twee kanten. Het één sluit het ander niet uit. En het woord praten en de daaruit volgende conclusie die jij noemt, namelijk heil ergens anders zoeken, heb je mij nergens zien schrijven.
@Iertje81 Ik ben het wel met je eens. Los van deze situatie gezien, zijn er genoeg vrouwen EN mannen die zichzelf op een gegeven moment helemaal laten gaan, nergens meer interesse in hebben en toch nog verwachten dat hun partner hen nog net zo aantrekkelijk en boeiend vindt als altijd. Dat gedeelte is denk ik wat jij bedoelt. Het feit dat er een gevolg van vreemdgaan aan KAN zitten, is niet goed te praten. Maar dat zeg je inderdaad niet.
Je verwoordt het heel goed! Dat bedoel ik inderdaad. Soms worden dingen een beetje verdraaid en dat is absoluut niet de bedoeling. We zijn hier ook niet om elkaar aan te vallen maar elkaars mening te belichten.
In dit gesprek had hij het moeten aangeven dat er iemand anders was/is. Hij was hier gewoon te laf(mijn ogen) voor. Want het is nooit leuk dat gesprek, altijd moeilijk en nooit een goed tijdstip. Ik zou vooral nagaan of jij dit een tweede keer kan vergeven? Of is het vertrouwen nu helemaal weg? Maar goed de conclusies moet je zelf allemaal trekken. Wat wil je? Wat kun je nog aan? Heeft therapie zin? Sterkte met alles!