dag allemaal, Ik twijfel een beetje of het wel normaal is en hoe ik ermee om moet gaan. Mijn peuterdochter van 2 jr en 9 mnd oud had altijd wel een voorkeur voor mij, maar dit is de laatste tijd alleen maar toegenomen. Ze wil niet door papa naar bed gebracht worden, aangekleed worden of verschoond worden. Bij mij schiet ze bij die activiteiten ook wel in de nee-stand (past natuurlijk ook bij haar leeftijd), maar meestal weet ik door rustig te reageren en desnoods een moment weg te lopen haar wel over te halen tot meewerken met die dingen. Bij mijn man echter wordt het altijd een conflict met veel huilen en gillen, papa schoppen etc. Mijn man is ook wel wat ongeduldiger dan ik ben en kan ook wel boos worden dan en zijn stem verheffen, wat ik weer irritant aan hem vinen ik de neiging krijg in te grijpen en het maar van hem over te nemen. Wat het lastiger maakt, als ze verdrietig is of niet lekker in haar vel zit, wil ze ook alleen door mij getroost worden. Als mijn man haar probeert te troosten, slaat ze hem letterlijk weg, roept dat hij weg moet en dat mama moet komen. Ook s nachts is dit zo, ze laat zich dan alleen door mij kalmeren als ze wakker wordt. Vandaag overdag was mijn man thuis met haar en ze heeft een uur lang onafgebroken boos gehuild en om mij geroepen, tot mijn man mij maar van mijn werk belde of ik wilde thuiskomen, want hij wist het ook niet meer. Door mijn zwangerschap loopt mijn energie nogal terug en ik trek dit niet meer zo goed. Ik zou graag de zorg voor onze dochter wat meer samen delen. Daarnaast vind ik ook dat ze papa ook gewoon moet accepteren, slaan en schoppen mag ze niet doen en daarin zijn we ook heel duidelijk. Dat helpt echter niet echt. Is dit nou normaal, een fase die erbij hoort dat ze zo aan mij hangt? Ik ben natuurlijk zwanger, misschien voelt ze aan dat mama minder aandacht voor haar gaat hebben binnenkort? Ook zijn we in december verhuisd en is ze sinds januari bijna aan de lopende band verkouden/hoesten/ziek. Het karakter van mijn man werkt denk ik ook wat versterkend, twee eigenwijze, ongeduldige typejes zijn het allebei. Dus ergens kan ik het wel verklaren. Maar hoe ga ik hiermee om? Moet ik het gewoon accepteren en erin meegaan, dus alle nachtkusjes enzo op me nemen, haar altijd naar bed brengen/verschonen/aankleden? Of moeten we haar leren dat papa en mama het 50/50 doen, met veel gedoe en boosheid van haar en irritaties tussen mij en mijn man als gevolg? Ik zou het zo fijn vinden als ze beter met elkaar overweg konden zodat ik ook wat energie over kan houden voor mezelf en straks ook de baby... want op deze manier zie ik het niet gebeuren dat ik straks nachtvoedingen ga geven aan de baby en ondertussen ook een peuter die meermalen wakker wordt troosten... laat staan overdag alles doen.
Hier exact hetzelfde verhaal. Op een gegeven moment hebben we een aantal dingen gewoon maar doorgezet bijvoorbeeld dat we hem ieder om de dag naar bed brengen, want op een gegeven moment was ik er wel klaar mee dat ik alles alleen deed, ondanks dat mijn man daar ook niets aan kon doen. Dat gaat nu goed. Ik ben regelmatig van huis door mijn werk en als ik er niet ben gaat het wel goed tussen die 2, maar als ik er ben dan is het water en vuur, mijn zoon en mijn man..........
Ja precies, ik ben er ook wel klaar mee om alles alleen te doen maar ik kan t mijn man ook niet kwalijk nemen. Maar goed om te lezen dat ik niet de enige ben... Ging jullie zoontje het op een gegeven moment ook wel accepteren dat jullie het om de beurt doen? Want wij hebben deze week ook geprobeerd duidelijk te maken dat papa en mama haar om de beurt naar bed brengen, maar toen het papa’s beurt was, was dat een schreeuwpartij van een half uur, waarbij ik me continu heb zitten verbijten om niet naar hen toe te rennen om het over te nemen... pedagogisch niet handig maar ik wil soms ook gewoon rust...
Ik denk zelf dat het niet goed is om er altijd maar aan toe te geven. Want Zeker op de leeftijd van je dochter kunnen ze erg goed gaan manipuleren. Ook heeft alles inderdaad fases waar kinderen door heen moeten. En wat zeker een rol speelt is dat je inverwachting bent. Je dochter weet dit natuurlijk en claimt jou daarom helemaal voor haar want ze is bang dat mama straks geen tijd en aandacht meer voor haar hebt. Ik vroeg mij alleen af is je man vaak thuis met je dochter en onderneemt hij zelf weleens leuke dingen met haar zoals naar de speeltuin of kinderboerderij? Het is namelijk ook heel erg goed voor kinderen om 1 op 1 tijd te hebben met 1 van de ouders. Het schoppen en slaan van je man zou ik zeker niet accepteren en haar hiervoor ook straf geven. Zoals bijvoorbeeld een stoeltje neerzetten en uit leggen dat dat de straf stoel is en dat ze daar nu moet blijven zitten omdat je niet mag schoppen en slaan. En dan bijvoorbeeld 2 minuten laten zitten en daarna naar haar toe gaan opnieuw uitleggen waarom ze daar gezeten heeft en excuus in vorm van kusje of knuffel vragen. Ik denk sowieso dat ook communicatie echt heel belangrijk is. Hebben jullie haar veel betrokken bij de verhuizing wn dit uitgelegd en laten helpen met inpakken? En haar ook betrokken en uitgelegd over de zwangerschap? Want dit zijn 2 hele grote veranderingen in haar leven. Denk ook met bijvoorbeeld het naar bed brengen het belangrijk is om van te voren aan te geven dat papa haar vanavond naar bedje brengt en eerst nog boekje met haar gaat lezen ofzo. Of hebben jullie dit soort dingen al geprobeerd?
Mijn man heeft sinds haar geboorte 1 papadag in de week (en ik 1 mamadag), dat doen ze meestal leuke dingen samen. De laatste tijd schiet dat er wel wat bij in omdat hij nog veel klussers moest ontvangen door de verhuizing, vandaag bijvoorbeeld weer veel gedoe gehad met ziggo... Maar ook buiten de papadag gaat hij vaak met haar naar de speeltuin, samen stoeien en gek doen kunnen ze heel goed, boodschappen doen ze samen en is voor hen allebei dan een leuk uitje waarbij ze samen iets lekkers eten. Dus dat zit wel goed, behalve dat hij nu die verhuizing wel wat kan loslaten. Wat betreft het schoppen en slaan: ze wordt dan vaak in de hoek gezet tot ze het goed wil maken , sorry wil zeggen en een kus wil geven. Daarin zijn we redelijk consequent, hoewel het ook wel eens erbij inschiet... En inderdaad, we bereiden haar zo goed mogelijk voor op de komst van haar zusje en ook bij de verhuizing hebben we dat gedaan. Veel boekjes gelezen daarover, ze is veel mee wezen kijken in het nieuwe huis (nieuwbouw), heel bewust afscheid genomen van oude huis, helpen inrichten etc. En ja het naar bed brengen wordt altijd voorgestructureerd, ik vertel het haar meestal onder het eten wie haar naar bed brengt en dat ze na het eten naar bed gaat. Ook tijdens het naar bed brengen herhaal ik vaak dat we het om de beurt doen dus papa morgen en mama vandaag, waar ze op zulke momenten ook goed op reageert. Maar als het eenmaal zo ver is, schiet ze weer in de weerstand... Kortom, de meeste van je tips doen we al
Met dat naar bed brengen is het hier andersom want dat doet mijn man meestal. Hij wordt heel boos en zeurt dan dat ik de baby moet pakken en papa hem naar bed moet brengen, brullen is het. Maar ik negeer het gewoon. Ik til hem op, breng hem naar boven, laat hem uitrazen en uiteindelijk accepteert hij het. Stopt met huilen en vraagt of ik nog even naast hem kom liggen, kiest een boekje en luistert als ik voorlees. Klinkt simpel, en misschien werkt het voor jouw kind niet maar ik zou aanraden dat gedrag te negeren. Er niet in mee te gaan en proberen erover te praten maar gewoon doorgaan met de routine totdat ze bij draait.
Mijn zoon is nu ook 2j9m en heeft deze fase ook al een tijdje. Ik geef er niet aan toe. Papa kan ook prima aankleden, luiers verschonen etc. Dat hoef ik niet altijd te doen, heeft hij even pech. Ik benoem ook naar mijn zoontje dat papa hem nu gaat helpen want mama is even andere dingen doen (ofzo). Dan is het wel drama maar houdt mn man hem gewoon in de houdgreep haha. Als ik er niet ben dan gaat het prima tussen die 2 maar als ik er ben 'moet' ik alles doen. Mijn dochter is nu 6 en heeft deze fase ook gehad. Ze heeft nog steeds liever mij als er wat is maar maakt er geen drama van als papa haar ergens mee helpt.
Hier ook zo’n fase gehad en de oudste trekt nog wel meer naar mij, dan naar zijn vader. Ik zou wel even doorpakken, straks met de kleine moet je sowieso aandacht over 2 verdelen, dus ze kan beter nu maar gaan leren omgaan dat papa ook haar kan omkleden, naar bed brengen, etc. En ik zou echt niet naar huis toe gaan van mijn werk omdat mijn peuter om mij schreeuwt.... Wat ik zelf ook wel deed, is met bedtijd even de deur uitgaan. Dan kan je man het op zijn manier doen (zonder het idee te hebben dat jij wilt ingrijpen), dochter weet dat mama geen keuze is en jij hebt even rust. Ik heb in die tijd trouwens ook een planbord gekocht voor zoontje (Olifantastisch heeft leuke). Hij mocht op het planbord papa en mama magneetjes plakken wie hem naar bed brengt, maar kan zo ook zien wanneer ik thuis was en wanneer mijn man en ook kdv dagen, etc. Hierdoor kon hij zelf bepalen wie hem wanneer naar bed brengt en kon hij altijd zien wat hem te wachten stond. Heeft hier voor meer rust gezorgd (en nog steeds).
Herkenbaar hoor, was hier bij de oudste ook zo. Ik ben papa toen zelf gaan ophemelen. Leuke uitjes, lekker eten, cadeautjes ... Mocht hij allemaal aankondigen. Als er een voorstel zou komen tot snoepjes eten, ijsjes halen ofzo, dat mocht hij altijd doen. Ik deed áltijd de stomme aankondigingen. Nu naar bed. Geen snoepjes meer. Tandenpoetsen moet, ja. Stop met gillen. Dat was stout... Dat soort zaken deed ik allemaal. Niet geweldig leuk voor mij, maar het hielp wel.
Ja dat naar huis gaan was ook echt de eerste en laatste keer, het was onduidelijk wat er aan de hand was en ze heeft deze week ook onverwacht zeer hoge koorts gehad, dus we dachten dat ze misschien ziek zou zijn en t was aan t einde van mn werkdag dus nouja... onze dochter bleek echter te slapen toen ik eenmaal thuis was dus heeft t helemaal niet door gehad. Even weggaan als papa haar naar bed brengt vind ij een goed idee, kan ik t ook beter verdragen als ze veel huilt. Dat planbord vind ik ook een goed idee, ga ik me eens in verdiepen! Thanks!
Herkenbaar. Alle 3 mijn kinderen hebben een fase gehad waarin papa ze zelfs bijna niet eens mocht aankijken als ik 'beschikbaar' was ... Als ik er niet was (echt uit huis en kids wisten dat), dan was papa prima en ging het goed (los van normale peuterbuien die ze bij mij natuurlijk ook hadden), maar zodra ik in beeld was... Maar zover mogelijk hebben we altijd afgewisseld met bijvoorbeeld naar bed brengen, douchen e.d. Papa brengt je naar bed of je nu wil of niet en je mag er grootste drama van maken, maar dat verandert het niet... Lange periodes was het veel huilen, krijsen, drammen, niet leuk voor papa, maar ja... Als ik nu terugkijk, dan speelden een aantal dingen mee: - ze zagen papa minder vaak en ik deed uiteindelijk toch de meeste zorgtaken - papa deed het 'anders' dan ik en ze wilden graag 'precies hetzelfde' - papa praatte harder, met diepere stem, was ook 'ruwer' met aanrakingen e.d. wat mijn (erg) gevoelige kinderen ook minder prettig vonden - papa voelde minder goed aan wat hun behoefte was, welke toon het beste zou aanslaan (soms helpt humor, soms is dat averechts), was minder op hen ingespeeld. Op die woelige peuterleeftijd vonden ze dat lastig... Consequent zorgtaken blijven delen, deze ook inzichtelijk maken (wij hebben lange tijd op een planbord een foto opgehangen van de ouder die op die dag de kinderen naar bed zou brengen, dus ze wisten al de hele dag dat ze 'bij papa' waren), alle leuke kanten van vader benadrukken en dan wachten tot ze ouder worden ...
Hier ook een mama fase gehad op dit moment een papa fase. Naar bed brenfen daar mag ze niet in kiezen. Ik geef geen aandacht aan dat ze papa wil en inmiddels alsnik de woonkamer met haar uitloop ia het prima. Als hij niet thuis isbook geen probleem dus voornamelijk als we beide thuis zijn dat hij dan e klos is met spelen maar soms heeeft ze ook daarin geen keus nu is het gewoon even mama. Het is een fase gaat vanzelf weer voorbij
Het zal ook wel een fase zijn die weer voorbij gaat. We hebben maar een planbord gekocht en gaan daarop aangeven wie haar wanneer naar bed brengt. Ik zal dan zelf even weggaan als papa haar naar bed brengt, zodat ik het niet hoef aan te horen dat ze heel hard zal huilen. Verder papa positief in de spotlight zetten maar ik zal haar ook veel aandacht blijven geven komende tijd zodat ze niet te bang zal worden mij kwijt te raken als de baby er is. Hopelijk trekt het dan vanzelf weer bij... En voor de nachten accepteer ik het voorlopig maar dat ik haar zal troosten als ze wakker wordt.
Herkenbaar! Hier precies zoals jij omschrijft.. Moeilijk soms hoor, ik zit er dan tussenin en probeer zowel kids als man wat te sturen.. Ach ja, het gaat vanzelf beter zeggen we dan maar