zie titel. Hier begint het van beiden kanten te kriebelen voor een tweede maar ik heb wel een dikke maar. We zitten nét eindelijk in een fijn ritme met onze nu 7 maanden oude zoon. Het heeft behoorlijk even geduurd voordat ik het gevoel had weer in een fijne flow te zitten. Ik werk fulltime nu nog en moet elke dag een eindje rijden voor mijn werk. Tel daar mijn perfectionisme en veeleisendheid bij op, echt niet makkelijk. Ik heb dus ook een stapje terug moeten doen een tijdje geleden omdat ik aan mezelf merkte dat mijn huidige leven teveel werd met alle verwachtingen die ik had van mezelf als werkende moeder. Dit uitte zich in vermoeidheid, niet fit zijn, geen zin hebben in dingen en ook mijn huwelijk stond niet bepaald op nummer 1 zeg maar. Nu heb ik sinds een tijd echt het gevoel dat we weer in een fijne flow zitten. Ik werk een dag minder en plan regelmatig iets met mijn partner samen. Ook heb ik mijn verwachtingen bijgesteld en stel ik duidelijke grenzen op. Dat gaat gewoon heel erg goed nu en ik ben bang dat de komst van een tweede dit allemaal door de war zou gooien. Hoe weet ik nou wanneer het echt het juiste moment is? Het gaat eindelijk weer goed, waarom wil ik dan weer meer? Ben ik het niet mooier aan het maken dan het is? Het heeft ons behoorlijk wat moeite gekost om te komen waar we nu zijn. Maar het lijkt me zo fantastisch om niet te veel tijd tussen de eerste en de tweede te hebben. Tel daar bij op dat we ook de mmm weer in moeten dus het waarschijnlijk wel even duurt voordat ik überhaupt zwanger zou zijn.
Het tijdstip is voor iedereen anders. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je een soort ‘haast’-gevoel hebt omdat je de mmm weer in moet. Maar aan de andere kant is het ook belangrijk om nu even echt te genieten! De mmm is voor geen enkel stel eenvoudig en mijn tip zou dus ook zijn; geniet even van de rust en heerlijkheid van een gezond kindje! Hier geen mmm nodig gehad, wel andere complicaties waardoor een tweede zwangerschap geen gegeven was. Wij hebben gekozen om eerst samen te wennen aan ons gezinnetje en de basis van onze relatie nog steviger te maken.
Ja begrijp ik heel goed. Dat heb ik ook hoor. Maar ik vond de mmm wel heftig en we hebben wel ff op ons zoontje moeten wachten (in totaal 3 jaar). Vandaar. Maar wil idd ook gewoon lekker genieten van ons gezinnetje nu. We hebben een gezond ventje en het is zon heerlijk kind!
Lastig hoor! Maar alleen jullie samen kunnen de keuze maken wat fijn dat jullie zo’n heerlijk en gezond ventje hebben mogen krijgen! Na mijn bevalling had onze relatie het echt een tijdje erg zwaar, dus ook daar moesten we samen van herstellen. Dit heeft uiteraard erg meegewogen in onze uiteindelijke beslissing. Wij zijn tot nu toe erg blij met het verwachtte leeftijdsverschil. Ze is best wel betrokken en helpt bijvoorbeeld om kleertjes voor de baby te kopen! Echt super schattig!! En ik vind het zelf ook prettig dat ze al wat zelfstandiger is. Ze is sinds een paar dagen overdag uit de luiers, kan zich redelijk goed zelf aankleden en helpt met opruimen. Echt heerlijk!
Dit is echt voor iedereen anders. Maar eigenlijk vlak na de geboorte van mijn zoontje(nu 16 maanden) riep ik al ik wil graag een tweede. En dit gevoel bleef ook wel aanwezig. En toen onze zoon 1 jaar werd zijn we er voor gegaan en nu ben ik bijna 14 weken in verwachting van de tweede. Ze zullen straks bijna 2 jaar schelen en dit vind ik zelf erg mooi.
Ja ook hier heeft ons huwelijk best wel eventjes een klap gehad. Maar ons huwelijk heeft al eerder behoorlijk wat klappen gehad en het altijd overleefd en de komst van een baby valt daarbij in het niet. Soms moet je gewoon even accepteren (in ons geval) dat de baby op nr 1234567 komt en dat je minder tijd hebt voor elkaar. Tuurlijk zijn er nu ook dingen die ik graag anders zou zien. Maar wanneer het er écht toe doet dan is mijn man er gewoon. Altijd. Zonder twijfel. Door dik en dun. En dat is ook waardoor ik gewoon vertrouwen heb. Maar idd een baby is een giga verandering. Maar als ik mijn man zie met ons zoontje. Hij is gewoon een geboren vader (ik haat het om toe te geven maar waar ik soms denk ‘neeeee ik heb geen zin’ of ‘even een potje want ik heb het druk gehad’, staat mijn man alweer eten te stomen en te blenden en alles. Ja, dan heeft ie soms maar lekker Netflix aan en valt ie int weekend om 20u in slaap (eerst was dit elke dag haha) maar mijn man is gewoon de allerliefste vader die ik meekan wensen haha. Daarom precies wil ik ook niks overhaasten
Wij zijn voor een tweede gegaan toen ze 1 jaar was. (Van de eerste ook in de mmm gezeten) Ik heb hele lange cyclussen , hadden net weer een verwijzing voor de fertiliteitsarts en toen denk een week of 2 later bleek ik zwanger, kreeg ik helaas een miskraam. Even erna toch weer zwanger en nu schelen ze 2 jaar en 2 maanden. Na de tweede nog meer miskramen gehad, anders had ons derde kindje er al een poos geweest. Denk dat het inderdaad heel persoonlijk is. Als het voor jullie goed voelt kan je het weer gaan proberen/contact opnemen met de fertiliteitspoli. De vragen die je hebt over een tweede kindje of dat alles niet overhoop gooit bijv. is allemaal heel normaal. Ik zou er nog eens met je partner over praten.
Jullie zoontje is 7 maanden, daarvan heb je er (neem ik aan) 3 maanden niet gewerkt, dus in de 4 maanden dat je werkende moeder bent, heb je het erg zwaar gehad en heb je een stapje terug moeten doen (wat helemaal niet gek is) en nu heb je je draai gevonden. Wat ik hiermee wil zeggen is dat er dus echt net pas weer rust is. Ik zou daarom even genieten van het hier en nu. Twee kindjes dicht na elkaar (want het kan ook in 1 keer raak zijn...) heeft voor- en nadelen. Maar ik denk wel dat het op een bepaalde manier pittiger is, dan wanneer de oudste al iets zelfstandiger is. Ik begrijp dat het scenario dat het nog 3 jaar duurt ook door je hoofd speelt, dat lijkt mij ook lastig. Wegens mijn ‘high risk’ zwangerschappen in het verleden stellen wij het nog even uit. Hopelijk is het ons dan alsnog een keer gegeven. Ik kan dan ook weer veel rust pakken als dat weer nodig is. Lijkt mij ook leuk, een echt grote trotse broer!! Al kan ik stiekem ook niet wachten, het verstand wint nog.
Ja dubbel he. Dat idee speelt zeker mee. Wat als het weer langer duurt maar idd, we hebben net onze draai gevonden zeg maar. Dat is me zeker ook wat waard. Maar ik kan er niets aan doen dat ik stiekem in gedachten ook alweer verder kijk (dat zit ook gewoon wel een beetje in mijn aard). Maar ben het wel heel erg met bovenstaande eens!
Mijn dochter was een huilbaby en icm postnatale depressie wilde ik nooit een tweede. Dat ging later allemaal over maar flinke klap van die twee overgehouden. Daarnaast voelde ik me enorm schuldig tegenover mijn dochter bij het idee alleen al om voor een tweede te gaan. Dat ging pas over toen ze ongeveer een half jaar op school zat. En toen dachten mijn man en ik van weet je, als het komt dan komt het dus we zien wel. En toen mijn dochter net 5 was, was ik zwanger. Het is een gevoel en voor iedereen zo anders!
Wij zijn voor een 2de gegaan toen de eerste 8 maanden was, anderhalve maand later was ik zwanger. Nu zit er 18 maanden tussen beide. Ik herken het gevoel wel hoor "ben ik het mooier aan het maken, waarom wil ik meer?" Dit had ik ook. Maar net wat jij zegt, weinig leeftijdsverschil er tussen hebben leek me zo leuk voor later. Maar het is nu al leuk! De oudste is zoooo lief voor de baby. Kusjes, knuffels en het eerste wat ze zegt als ze wakker wordt is haar naam. Als het bij jullie beide kriebelt... waarom wachten? Zoals je zegt moet je helaas de mmm in en kan het mogelijk langer duren. In jouw positie was ik er aan begonnen zodra de wens er zou zijn. Veel succes met het maken van jullie keuze, spannend he?
O en die draai vind je wel weer!! Het is even wennen in het begin maar je rolt zo weer in een nieuw ritme.
Bij mij begon het denk ik ook rond die periode weer te kriebelen. Bij mijn man volgde dat iets later. We hadden beide de hoop dat er geen jaaaaaaren tussen zou zitten en ook wij wisten dat we weer de mmm in moesten. Dus dat we rekening ermee moesten houden dat het allemaal wat langer zou duren. We hebben het traject toen ook redelijk snel opgestart. En waar we met de eerste geluk hadden dat iui voldoende was duurde het dit keer wat langer en zijn we over moeten stappen op ivf. Gelukkig met resultaat want nu zwanger en ze schelen straks 2,5 jaar. Vond het ook spannend, want wat je zegt; je hebt net lekker je ritme gevonden. En wat als het dan wel met de eerste behandeling zou lukken, dan zitten ze dus ook heel dicht bij elkaar en dan is het helemaal pittig. Maar het gevoel overheerste en de wens voor de tweede was groot. En uiteindelijk valt alles op zn pootjes terecht denk ik altijd maar. Vond het hele traject wel pittiger ook omdat er er dan al eentje hebt rondlopen. En de overstap van iui naar ivf heeft ook wel zn deuken opgeleverd. Je weet dat het eerder dankzij de mmm gelukt is en dat geeft hoop, maar na iedere mislukte iui kwam ook wederom keihard de onzekerheid kijken. Helemaal toen we met ivf begonnen. Dat is ook voor je relatie soms best zwaar. Maar ben blij dat we toen besloten hebben dat we er vrij snel weer aan zouden beginnen.
Ik denk dat het makkelijker is te weten wanneer je er niet klaar voor bent dan wanneer je dat wel bent! De eerste (ruim) anderhalf jaar heb ik er geen moment over nagedacht. Toen begon het te kriebelen, echt zon twijfelfase bij mij. Trek ik dat wel, ik ben nu soms al blij als ik mn handen even vrij heb. Pas sinds kort denk ik: ja nu ben ik wel klaar voor een tweede. Ik heb er wel weer zin in ipv voornamelijk beren op de weg te zien! Bij ons zoontje was het in 1x raak. Ik hou er bij een tweede zeker rekening mee dat dat niet zo is. Dat is dan ook prima, andersom lijkt me lastig. Alvast beginnen omdat het wellicht weer even duurt. Straks gaat het wel heel snel, en ben je er eigenlijk nog niet helemaal aan toe? Het is echt voor iedereen anders! Toen de mijne 2x 7maand was dacht ik er nog niet over, Ach je bent ook niet voor niks 9maand zwanger. Tegen de tijd dat het zover is heb je nog 8maand om aan het idee te wennen
Onze dochter is nu 3.5 en one zoon is 3 weken geleden geboren. Na de bevalling (althans binnen dat jaar) wilde ik zelf vrij snel een tweede maar achteraf kwam dat echt door de hormonen. Ben nu blij dat ik even gewacht heb. Zie er persoonlijk meer voordeel in, mijn dochter is een stuk zelfstandiger nu en gaat naar school als ik weer moet werken. Heb dan in principe met mijn zoon dezelfde regeling met de dagopvang (En t scheelt qua kosten) heb zelf ook een drukke baan met veel verantwoordelijkheid, maar heb wel bewust gekozen om nu met twee kindjes een stapje terug te doen en ouderschapsverlof op te nemen 1 dag per week. Moet nog even zien hoe t straks gaat allemaal, hij is tenslotte nrt geboren maar het valt me allemaal erg mee en zie in dit leeftijdsverschil vele voordelen.
Het is zo persoonlijk! Ik had bij mijn oudste een lichte PPD dus wilde lang überhaupt geen tweede. Daarnaast liep mijn huwelijk op de klippen toen ZL een jaar was.... Toen ik mijn huidige man leerde kennen begon het erg snel te kriebelen, ook omdat hij geen kinderen had en een sterke kinderwens had. En omdat ik bij de eerste er best lang over heb gedaan om zwanger te worden dachten we van “ach, we gooien de anticonceptie eruit en zien het wel”.... was ik na een maand zwanger we waren nog geen jaar samen... Nu is mijn oudste ruim 3 en is zich heel bewust van zijn broertje en erg trots. Zo leuk. Daarnaast is hij al zo zelfstandig wat het wel makkelijker maakt met de baby
Het eerstr jaar moest ik er niet aan denken eerlijk gezegd. Vond het best pittig het leven net een kleintje en om dan ook nog weer zwanger te zijn terwijl die nog helemaal niet zelfstandig is leek me ook niet fijn. Tuurlijk is het leuk als ze kort op elkaar zitten qua leeftijd maar mentaal was ik er niet aan toe. Pas na een jaar begonnen we er een beetje over te praten. Toen kwamen er weer een aantal weken/maanden met gespook 's nachts, waarbij ik toch ook blij was niet zwanger te zijn haha! En toen zoontje ging lopen hebben we min of meer de knoop doorgehakt. De rust, het ritme en voorspelbaarheid waren allemaal terug zeg maar dus het voelde goed. Vrij snel weer zwanger wat helaas relatief laar mis is gegaan. Toen heb ik ook wel even gebaald van dat we "later" voor een 2e zijn gegaan (zou dan 2,5 jaar leeftijdsverschil zijn geweest, vonden we perfect) nu weer opnieuw zwanger en zal zoontje bijna 3 zijn. Later dan 'geplanned' maar goed, het laat zich dan ook niet echt plannen. Voordeel is wel dat hij dus nu heel zelfstandig is en zich goed zelf kan vermaken enzo. Ik hoef hem niet meer te tillen wanneer ik hoogzwanger ben bijvoorbeeld. Ik denk inderdaad dat je vooral goed weet wanneer je er niet klaar voor bent. Denk dat elke fase qua leeftijdsverschil en zwanger zijn van de 2e zijn plus en min punten kent. Ik zou zelf overigens kiezen voor eerst even genieten van die rust en regelmaat. Je kleintje is pas 7 maanden, geniet er lekker van! (geen ervaring met de mmm maar kan me voorstellen dat dat ook mee speelt in de keuze)
Super persoonlijk idd. Het ging bij mij na 2 jaar weer kriebelen toen bij mij het verlangen groter werd als de angst. Ons zoontje is heel erg ziek geboren en de eerste paar dagen/weken zijn echt heel spannend geweest. Ik heb altijd geroepen dat ik niet wist of ik ooit nog zou durven. Mijn partner was er na 2j nog niet klaar voor, maar van het 1 op andere moment is dat omgeslagen bij 2.5j en toen heb ik niet gewacht en zijn we er ook direct voor gegaan. Op zaterdag hadden we het er over, en maandag heb ik toen direct mijn spiraaltje laten verwijderen
Mijn man was er eerder klaar voor dan ik. Toen mijn zoontje 9 maanden was ben ik gestopt met de pil, met in mijn achterhoofd dat als het nog even zou duren voor ik zwanger zou zijn, ik dat eigenlijk wel fijn/prima zou vinden. Toen mijn zoontje 1 werd begon het pas echt te kriebelen, 2 maanden later was ik zwanger. In mijn hoofd is het nog regelmatig een chaos. Als ik dan bedenk hoe dat dan allemaal moet als de 2e er is. Ik ben dol blij en heel gelukkig. Kijk enorm uit naar de komst van de baby nr 2, maar vind het veel spannender als met de eerste.
Hier ook mmm bij de eerste hebben we er bijna 4 jaar over gedaan. Toen onze zoon geboren was heb ik er heel lang niet aan moeten denken. Ook omdat ik er niet veel voor voelde om terug naar de kliniek te mieten en alles overnieuw te doen. Maar toen hij 2 was zijn we er toch weer over begonnen tegen elkaar. Eerste afspraak gemaakt en ik was ook gewoon bij de 2e terugplaatsing al zwanger. Onze dochter word in mei verwacht dus dan zit er 3,3 jaar tussen. Ideaal omdat mijn zoon heel veel zelf kan en zich ook echt op zijn zusje verheugd. Maar ja het is alsnog ieder voor zich, jullie gevoel erbij. Ik persoonlijk ben heel blij dat ik toch nog gewacht heb waardoor het allemaal wat makkelijker te handelen was