Beetje gekke titel maar heb even geen andere inspiratie... Hoorde vandaag weer op de radio dat mensen vaak meer kunnen dat ze denken en dat vooral vrouwen en moeders als het nodig is tot enorme dingen in staat zijn... en dat kan van alles zijn; bovenmenselijke krachtsinspanning, angsten overwinnen, ineens een nieuw talent in jezelf ontdekken of iets heel geks of raars gedaan wat totaal niet bij je past? Dus ik ben erg benieuwd; wie heeft weleens iets gedaan waarvan je niet wist dat je het in je had? Iets waarover je je achteraf nog verbaast? En wat was de aanleiding? Ben je erdoor veranderd?
Ik wist oprecht niet dat ik zo lang met zo weinig slaap kon functioneren. Ik verbaas me er nog steeds over. Edit: oh en de hoeveelheid geduld.. het zou nog beter kunnen, maar dit is echt al heel wat voor me.
Dit heeft me niet echt veranderd en het is ook niet zo'n groot iets, maar vond het wel bijzonder. Mijn stiefdochter zat een keer toen ze nog heel klein was opgesloten in een wc in een eetcafé. Ik heb toen binnen een paar seconden de wc deur van buitenaf met mijn vingers opengekregen. Geen idee meer hoe, daarna nog een paar keer geprobeerd omdat ik niet snapte hoe het me gelukt was en ik kreeg het niet meer voor elkaar.
Hoe weinig sliep je? En hoe lang duurde die periode? Hier 5,5 jaar lang elke nacht er uit. Voor onze jongste soms wel 8x. Hij slaapt sinds een maand of 3 door en als hij nu s nachts wakker wordt heb ik helemaal geen puf meer om naar hem toe te gaan...hoe heb ik dat ooit 5’5 jaar volgehouden?
Heel koel, rustig en zonder paniek handelen als je kind bijna stikt ... om achteraf te denken ‘tjee heb ik nu net een leven gered of niet?’. Als in een reflex deed ik wat ik moest doen zonder dat ik daar heel bewust over nadacht. Alsof het een soort oerinstinct is geweest. Vind het wel bijzonder. Ik heb op de OK gewerkt en best veel meegemaakt daar, als het echt acuut werd kreeg ik altijd een soort rust over me heen. Maar ik heb nooit gedacht dat ik die rust ook zou hebben als het een van kinderen betrof, dan zag ik me al als kip zonder kop panikerend rondrennen.
Met 32 uur werken na 7 maanden na mijn bevalling met een 10km hardlopen wedstrijd meedoen. Toen was ik al trots.. Tot ik afgelopen jaar met de Nijmeegse vierdaagse 4×40km mee ging lopen. Mijn hemel wat heb ik vaak gedacht dat ik het niet meer kon.. toch de finish gehaald! Vanaf dat moment ben ik mij ervan bewust hoeveel een menselijk lichaam aankan en dat het vaak het mentale gevecht is dat je moet overwinnen
Als ik denk aan ongelukken en mogelijk levensbedreigende situaties, wordt ik al helemaal paniekerig. Ik heb nu 3x een ongeval / mogelijk levensbedreigende situatie meegemaakt, waarvan ik de eerste / dichtstbijzijnde persoon was naast degene bij wie dit gebeurde. Ik krijg ook zoals hierboven beschreven een soort rust over me heen, en ga heel automatisch / natuurlijk handelen. De paniek komt wanneer de situatie stabiel is, dan besef ik me wat ik net heb meegemaakt.
Oh het valt wel mee hoor. Tot 2 jaar ongeveer 1 a 2 keer eruit, maar nog steeds elke ochtend tussen 5 en 6 wakker. Het was alleen dubbelzwaar, omdat ik in die tijd flink overspannen was en niet op de vader van mijn kind kon rekenen.
Mijn studie met 20 uur studiebelasting per week ondanks pittige privéomstandigheden naast mijn baan en gezin als eerste student binnen de tijd Cum Laude afronden!
Ik had 2 kleine kinderen en een drukke baan en toen werden allebei mijn ouders ernstig ziek en ik was de enige mantelzorger. Ik heb heel vaak gedacht dat ik gek zou worden, overspannen zou raken, gewoon weg zou lopen en niet meer terugkomen. Mijn moeder is inmiddels overleden en voor mijn vader zorgen we nog steeds. Uiteindelijk lukt het altijd om alles te doen wat moet, al is het een gepuzzel. Wat het voor me gedaan heeft? Ik heb mijn autorij-angst hierdoor overwonnen... ik was altijd een verlegen onzeker meisje, maar nu ben ik veel mondiger. Een heleboel dingen vind ik maar gezeur, ik ben ongeduldiger, ik kan slecht tegen mensen die klagen over triviale ongemakken. Als het niet over leven of dood gaat maak ik me er niet druk meer over.
Ik heb een paar jaar geleden mijn zoon uit de sloot gered, heel kalm mijn peuterdochter van mijn fiets gehaald, mijn oudste zoon gemaand op haar te letten en toen achter mijn zoon aangesprongen. Ik zag hem kopje ondergaan. Goed afgelopen, daarna stijf van de adrenaline. Maar toen wel de kracht gehad om rustig en juist te handelen.
Grappig is dat ja. Toen mijn zoon een gat in z'n kop viel en het bloed eruit gutste was ik compleet in paniek maar toen hij bijna stikte pakte ik 'm op hing 'm over m'n schoot en sloeg tussen z'n schouderbladen op z'n rug. Niets geen paniek of nadenken, alleen maar handelen.
Ik had een Angiomyolipoom in mij. Dat is een zeldzame goedaardige, maar ook gevaarlijke, tumor. Deze groeide in mijn nier. Daar wist ik niets van ... totdat ik op de spoedeisende dienst terecht kwam in shock omdat ik een inwendige bloeding had. Ik heb heel veel bloed verloren. Ik heb 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Uiteindelijk is de nier met tumor verwijderd. Daar was ik dus best een beetje verbaasd over. Ik ben zeker veranderd. Meer in het NU leven. Als ik iets mooi vind, koop ik het gewoon. Ik heb geen reden om zuinig te leven. Dat was wat ik dacht in het ziekenhuis... mijn hemel ... zoveel spaargeld en misschien kan ik er nooit meer iets leuks meer mee doen! Dusss, ja ik voel mij een ‘survivor’!
De Sigiriya beklimmen, wat een helse tocht was dat. Maar goed, toch maar gedaan, verbaasd over mezelf
Dochter heimlichen Levende kinderen baren (oudste was prematuur en werd gelijk na de ks gereanimeerd en ikzelf ook. Bij de jongste gaf de arts, toen dochter paar dagen oud was, aan dat het logischer was geweest als dochter de zwangerschap niet had overleefd). En dingen in huis waarbij je ehbo moet toepassen Zowiezo ben ik bij heftige situaties vaak heel rustig en komt het besef pas achteraf
Mijn vader is mij heilig. Zijn mening is heel belangrijk voor me en ik ga nooit tegen hem in. Tot ik op een dag uit mijn werk bij mijn ouders aankwam om mijn zoon op te halen. Mijn moeder vertelde dat hij zo een druk op zijn borst had en niet lekker was maar niet naar de dokter wilde. Hij wilde met een paracetamol in bed een dagje wachten of het over ging. Er kwam een kalmte en woede naar hem over me heen dat ik naar boven ben gelopen woest ben geworden hem heb gedwongen in mijn auto te stappen en mee te gaan naar het ziekenhuis. De eerste helft van de rit hadden we een discussie want het was niets en ik mocht de dokter uit gaan leggen dat hij daar was omdat zijn overbezorgde dochter dit wilde. De tweede helft van de rit daarintegen veranderde in een hel want hij raakte bewusteloos naast me in de auto. Ik ben toen heel kalm gebleven (terwijl ik normaal pietje paniek ben) en heb 112 gebeld om te melden dat we naar het ziekenhuis kwamen zodat de artsen klaar zouden staan. Dat was ook het geval. Hij bleek een hartaanval te hebben gehad bij mij in de auto en werd meteen geopereerd. Pas toen ik hem over had gedragen aan de artsen kwam mijn shock en heb ik zeker een uur alleen maar hysterisch gehuild en staan trillen. Want ik wist niet hoe hij de OK uit zou komen en ik moest mijn moeder bellen om te vertellen wat er gebeurd was. De cardioloog heeft me daarna verteld dat is perfect had gehandeld. Als hij in bed was gebleven was hij overleden en als ik 112 had gebeld ipv hem in mijn auto te hebben gezet had het te lang geduurt vanaf zijn hartaanval tot aan de OK en weten we niet hoe hij eruit was gekomen. Door mijn kalme en goede handelen heeft hij er niets aan over gehouden.
Dat herken ik heel erg. Bij bloed heb ik paniek maar in een echte gevaarlijke situatie zoals stikken kan ik heel rustig en goed handelen. Mijn man heeft het tegenovergestelde. Die blijft met bloed heel kalm en raakt al in paniek als een kind (nog erger als ons kind) zich alleen al verslikt.
Ik raakte een keer op klaarlichte dag verzeild in een politie achtervolging. De ‘boeven’ scheurden me met 80 km/uur voorbij op een weg waar je 30 mag en gebruikten mijn auto om de politie af te snijden. Alles ging heel snel maar het leek wel veel trager te gaan. Binnen 1 seconde had ik door wat er aan de hand was, wat ik moest doen en heb dat ook gedaan. Waardoor de politie er langs kon en daarna de boeven gepakt hebben. Ik dacht altijd dat ik als een soort bevroren konijn zou reageren in stress situaties. Maar ik was juist heel kalm en wist wat ik moest doen.
Ik was bezig in de bakkerij, liep de winkel in om linten te pakken. En ik zag door de winkelruit, dat er een jongen werd afgetuigd. Ik pakte me telefoon en me sleutels en liep naar buiten. Door te praten stopten ze met slaan. En kon ik die jongen in veiligheid brengen. Om me heen stonden wel 30 jongeren. En wat buren een eindje verderop. Het duurde 30 min voordat de politie kwam en nog langer dat de ambulance kwam. Als ik niet had ingegrepen was die jongen zeker doodgeslagen. (Die jongen had een brommer gejat)